2016 Sri Lanka |

3 en 4 augustus kunnen we met een woord samenvatten: Wachten!
Vanwege de toegenomen controle van de marechaussee op Schiphol zijn rond kwart over elf richting Schiphol vertrokken. Om twaalf uur stonden we in file bij Schiphol, maar die duurde voor ons maar zeven minuten. Vlak voor de file werden we nog snel ingehaald door een auto met Belgisch kenteken en die werd wel uit de rij gepikt voor extra controle. Karma!
Kwart over twaalf sloten wij aan in de enorm lange rij om onze bagage af te geven. Hier hebben we twee uur ingestaan. Sommigen mensen vonden de rij blijkbaar te lang en waren aan de andere kant een nieuwe rij begonnen. Dit moest opgelost worden vonden de mensen van Schiphol en de oplossing was iedereen die aan het eind van de originele rij stond achter de voorpiepers te zetten. Goed geregeld.
Janneke had bij het uitstappen last van haar knie gekregen en was ergens gaan zitten terwijl Jantien in de rij stond. Toen Jantien bijna aan de beurt was probeerde ze Janneke te bellen, maar er werd niet opgenomen. Later bleek dat er maar een paar oproepen aangekomen waren. Janneke heeft ook geprobeerd terug te bellen, maar contact maken lukte niet. Toen Jantien aan de beurt was vertelde ze de mevrouw achter de balie dat Janneke en haar paspoort er nog niet waren en dat het contact niet lukte. Ze had zeker begrip voor het feit dat Janneke was gaan zitten in plaats van twee uur in de rij staan en probeerde een oplossing te verzinnen. Op dat moment zien we Janneke aan de arm van een marechaussee aan komen schuifelen. Lopen ging echt heel slecht. We bedankten de marechaussee en de mevrouw aan de balie riep de hulp in van het Schiphol personeel voor een rolstoel voor Janneke. De man kwam snel terug en zei dat ze zouden komen, maar ze hadden het druk. Toen is Janneke aan de arm van die man naar de wachtruimte bij de assistentie balie gelopen. Jantien heeft de incheck verder gedaan. Nou ja incheck, we waren al online ingecheckt (helaas) want anders hadden we al na drie kwartier aan de beurt geweest.
De vlucht stond gepland om 15.20, maar er was op Dubai een vliegtuig in brand gevlogen door, waarschijnlijk, een landing zonder landingsgestel. Alle passagiers zijn veilig uit het vliegtuig gekomen, een brandweerman is helaas overleden. Om deze begrijpelijke reden was het vliegveld van Dubai tijdelijk dicht. De mevrouw bij de balie zei dat we waarschijnlijk tot half acht vertraagd waren en we kregen twee vouchers van 14,95 per persoon om iets te eten.
We hebben een half uur bij de assistentie balie gewacht. We zagen steeds mensen opgehaald worden met een rolstoel, maar wij helaas niet. Toen zag Janneke ze gewoon staan en hebben we tegen de mensen achter de balie gezegd dat een rolstoel goed genoeg was. We hadden geen personeel nodig om te duwen, dat kan Jantien wel. Gelukkig dat we dat gedaan hadden, want we waren nog lang niet aan de beurt, omdat volgens hun gegevens onze vlucht nog lang niet vertrok, maar achter de douane zijn meer mogelijkheden om te eten. Er liep wel iemand mee zodat we langs alle rijen (al waren die niet heel lang) mochten.
We hadden net eten gehaald toen onze vlucht werd omgeroepen. Verwachte vertrektijd 16.30, over een uur! We aten snel ons eten op en gingen naar de gate. Bij de gate zeiden ze tegen ons, zo ver mogelijk naar voren rijden. Ze hadden het voorste gedeelte echter afgezet voor de business en first class, dus wij zijn voor het lint gestopt. Iets later komt er een medewerker naar ons toe en zegt dat wij wel langs het lint mogen en voor de deur mogen wachten. En wachten, daar zijn we goed in geworden.
Het heeft nog tot 18.00 geduurd voor we ook werkelijk het vliegtuig in mochten. Volgens de omroep installatie was dat wegens operationele problemen op Schiphol. Wat wel een aparte ervaring was dat zodra de oproepinstallatie aan ging hield iedereen direct zijn mond en luisterde aandachtig. We waren niet de enigen die graag weg wilden.
Bij het instappen kreeg iedereen nog een mars/snickers en een flesje water. Instappen was ook niet alles want we hebben nog twee uur moeten wachten voor we om 20.00 eindelijk van de grond kwamen. Voor iedereen die dit interessant vind, een A380 heeft 37 seconden snelheid maken nodig voordat hij los van de grond komt.
De vlucht zelf ging prima. De stoelen zijn ruim, er is genoeg beenruimte en omdat ruimbagage inclusief is is er genoeg ruimte voor de handbagage in de bakken. Toen we bij Dubai aankwamen werden we in de wacht gezet en moesten een rondje van drie kwartier vliegen. Om 4.40 (2.40 Nederlands tijd) landden we eindelijk in Dubai. We wachten tot iedereen van boord is en dat gaan wij. Het gaat al een stuk beter met Janneke, maar we maken wel gebruik van de rolstoel die bij de gate op ons staat te wachten. Dit keer wel met iemand om te duwen. Helaas is onze vlucht om 3.57 vertrokken, dus dat wordt omboeken. We zijn uiteraard niet de enige. Overal staan drommen mensen voor balies die soms maar half bezet zijn. Ons mannetje rijdt ons naar een klein kantoortje, waar minstens 20 mensen als sardientjes ingepropt staan. We komen daar de 22-jarige Irene tegen die haar eerste grote reis van drie weken naar Australië maakt. Ze is een beetje de weg kwijt. Ze is moe, ze heeft haar vlucht gemist en het is chaos. Ons mannetje gaat namens haar en ons in het kantoortje staan. Hij komt terug met slecht nieuws, Irene kan pas op 6 augustus weg (het is nu 4 augustus) en wij pas op 7 augustus. Hij boekt de tickets niet, maar zegt dat we naar de gehandicapte lounge moeten en over een paar uur terug moeten komen als het rustiger is.
We rijden naar de lounge, die in principe voor iedereen toegankelijk is, maar wel bedoeld is voor mensen met een handicap. Er zitten redelijk wat oude mensen en mensen met krukken. Ook zit er een grote groep locals die niets mankeren, maar de stoelen en de wachtruimte is beter dan op de rest van het vliegveld.
We laten Janneke hier achter en Irene, Jantien en ons mannetje gaan weer naar een balie. Irene en ik willen niet een paar uur wachten, want we zijn bang dat we dan nog later naar onze bestemming kunnen. Het eerste stuk gaan we met een karretje, want we komen een vriend van ons mannetje tegen in zijn karretje. De balies zijn voor de security en de lounge erachter. Er moeten blijkbaar zoveel mensen terug dat niemand meer raar opkijkt als je tegen het verkeer in gaat.
We gaan eerst langs de grote balie waar alles door elkaar staat en waar je nooit aan de beurt lijkt te komen. In de gang aan de linkerkant is ook een balie, optie twee. Het is iets rustiger, maar er zitten maar twee mensen achter de balie. Nederlanders die in de rij staan, zeggen dat ze al ruim twee uur wachten en nog niets zijn opgeschoten. Dit is ook niets. Optie drie, de gang aan de rechter kant. Hier zitten vijf mensen achter de balie en lijken hard aan het werk. Ons mannetje pakt onze paspoorten en gaat via de zijkant van de balie vooraan staan. Hij geeft ze af aan een man met een rond gezicht en een prachtig gestileerde baard. Deze man is blijkbaar is hoger in de pikorde, maar helpt wel mee om zoveel mogelijk mensen op een vlucht te krijgen. Hij zit zelfs op een prullenbak omdat er blijkbaar geen stoel in de buurt is. Irene krijgt haar ticket voor Melbourne op 6 augustus, wij hebben nog niets. De man van balie moet iets anders oplossen en zegt dat hij zijn best doet om ons op de middagvlucht te krijgen en dat we over een uur terug moeten komen.
We gaan terug naar Janneke en ons mannetje gaat naar huis. Zijn dienst zit erop. We eten een meegebracht en een croissant. We hebben geen vouchers, maar met de oude instapkaart krijgen we ook drinken en een croissant. Op het hele vluchtveld staan trouwens mensen achter tafels met water en cakejes, gratis te pakken.
Twaalf uur gaan we weer. Terug naar de man met de baard. Hij is er helaas niet, dus gaan we in de rij staan van de man ernaast. Die man werkt keihard en waarschijnlijk al heel wat uren. Hij zoekt voor de ene passagier op zijn computer terwijl hij telefonisch iets voor een andere passagier probeer te regelen. Als we bijna bij hem aan de beurt zijn, kom de man met de baard. Hij pakt direct onze paspoorten. Irene wil graag een eerdere vlucht, maar hij zegt dat die er niet zijn. Hij zal wel een hotelvoucher uitdraaien. Ze kan niet op de wachtlijst van een eerdere vlucht, want dat vervalt haar reservering van 6 aug (is eigenlijk meer 5 augustus heel laat). Irene krijgt haar hotelvoucher en neemt afscheid. Later krijgen we een berichtje van haar dat ze de hele avond nog heeft gewacht en uiteindelijk mee kon op de vlucht van die avond. Net nadat Irene weggelopen is geeft de man met de baard mij twee instapkaarten voor de vlucht van 14.20, momenteel vertraagd tot 14.50. JIPPIE! Het is hem gelukt ons op de middagvlucht te zetten. Het is nu half twee en helemaal blij loopt Jantien terug naar Janneke. Wel weer even door de security voor de zoveelste keer vandaag.
Janneke is ook helemaal blij dat we toch nog gaan vandaag en wil het liefst direct naar de gate. Ik geef haar instapkaart aan de man van de balie van de lounge en om kwart over twee komt iemand ons met rolstoel halen. We rijden naar de gate en mogen weer langs de rij, direct naar de deur. Vrij snel, 14.20, mogen we het vliegtuig in. We zitten wel op dezelfde rij, maar niet naast elkaar. We zijn echter allang blij dat we mee mogen. Ook hier mogen we weer wachten voor we gaan vertrekken. Uiteindelijk tot 16.20. We wachten namelijk op overstappers die vertraging hebben (helaas was er op ons niet gewacht). Heel lang blijft de stoel naast Janneke leeg en Jantien vraagt of ze daar mag zitten als die leeg blijft. Vlak voor we gaan komt er toch iemand voor die stoel. De stewardessen regelen echter met die mevrouw dat Jantien er toch mag zitten. Fijne service.
Ook deze vlucht gaat goed al hebben we ondertussen best honger. We hebben sinds de maaltijd in het eerste vliegtuig alleen maar een croissant en broodje op, niet zo veel dus. Behoorlijk uitgeput landden we om 22.00 in Colombo. We zijn dus van 3 augustus 11.30 tot 4 augustus 18.30 onderweg.
Er staat weer iemand met een rolstoel ons op te wachten. Ondertussen gaat het een heel stuk beter met Janneke maar we maken toch nog even gebruik van deze service. We mogen bij de “crew balie” door de douane, lekker snel en onze koffers komen als een van de eerste. Nog wel een rij voor de pinautomaat, maar dat was het, gelukkig. Er staat netjes iemand met een bordje 333travel, ons reisbureau. Hij belt de chauffeur en binnen tien minuten zitten we in de auto. Het is nog een half uur rijden naar Negombo. We checken in, gaan naar de kamer en we liggen om half een in bed en vallen direct in slaap.

Zusjeshartog

De reisverhalen van de zusjes Hartog

Category Archives: 2016 Sri Lanka

woensdag 3 & donderdag 4 augustus – naar Sri Lanka

We gaan naar Sri Lanka