28 juli – naar huis

Om half zes ging de wekker. We hebben de laatste dingen in de tas gedaan en zijn naar het ontbijt gegaan. Ruim voor acht uur waren we al klaar en gingen naar de bus. De meesten waren er al, maar een aantal moest nog de drankrekening betalen. De rit naar het vliegveld ging voorspoedig en voor je het door had stonden we al bij de incheckhal. Voor we die in mochten moest alles door een scan, dus waren we bang dat we direct ons water kwijt zouden zijn. Gelukkig mocht dit mee en we gingen in de rij van de balie staan. Dit ging redelijk soepel en we konden door naar de douane. De gate was ook niet ver, dus zijn daar gaan zitten. Je mocht al snel verder om voor de gate te wachten, maar dan waren we zeker ons water kwijt dus bleven we aan de andere kant van de controle wachten. Toen zagen we dat veel mensen hun water na de scan weer terugkregen. Met deze wetenschap gingen we ook maar door de controle en je mocht inderdaad je water houden. Lang leve uniforme regels.

We mochten pas 5 minuten voor de officixc3xable vertrektijd aan boord, dus vertrokken we te laat. Nu is het altijd zo, dat de echte vliegtijd korter is dan de papieren vluchttijd en dat was nu ook zo. We hebben op een te klein scherm wat te dichtbij stond nog een leuke film gekeken, dus de tijd ging lekker snel. Onze piloot was er een van het enthousiaste soort, hij vertelde namelijk steeds waar we overheen vlogen als er iets te zien was. Om 12.50 landden we op de polderbaan en met een noodvaart taxiede het vliegtuig naar de gate. Onze bagage kwam in de hal waar alle charters werden gelost en het was er enorm druk. Jantien kreeg heimwee naar de volgende hal met de lijnvluchten, waar het een stuk rustiger was. Na bijna een uur kwamen onze tassen en konden we weg en was onze vakantie echt over.

27 juli – Sirince

Vandaag is het onze laatste volledige dag in Turkije en we gaan met de facultatieve excursie mee naar Sirince. Twee dagen geleden stonden er nog maar twee anderen op de lijst, maar gisterenmiddag bleken ineens genoeg mensen toch mee te gaan, zodat de excursie doorgaat. Het hotel is wel heel mooi en er is een zwembad, maar verder is er niets. We zitten niet in de stad, maar aan de weg de heuvel op, dus Kusdasi is xe2x80x9cver wegxe2x80x9d.

MuseumAls eerste gaan we naar het museum van Selxc3xa7uk (of Efeze). Het staat namelijk in Selxc3xa7uk, maar de dingen in het museum behoren tot Efeze. Het is niet echt groot, maar er is genoeg te zien. Osman racet door het museum en je hebt geen tijd om iets echt te bekijken. Als we bij de uitgang zijn, mogen we er bij het beging weer in en kunnen we op ons eigen tempo alles nog even doen. Kwart over tien verlaten we het museum en gaan op het terras er tegenover wat drinken. We zitten nog maar net als er een buslading toeristen achter een bord met nummer aan loopt. Als ze binnen zijn volgen er nog twee bussen. We zijn dus precies op het juiste moment gekomen, want wij hadden het museum nog voor onszelf.

Na een half uur rijden komen we in Sirince, tegenwoordig een geliefde uitstap van de Turken zelf. Het is een typisch Turks dorp binnen redelijk reistijd van grote steden. De mensen komen hier voor hun rust en om te kijken hoe een Turks dorp eruit ziet. We stoppen eerst bij een terras waar we een aantal wijnen mogen proeven. De wijn is bij ons niet zoxe2x80x99n succes, want Jantien lust het niet en Janneke morst het over haar witte broek.Vrouw_aan_het_bakken Op weg naar de wc komt Jantien langs een vrouw die gxc3xb6zleme aan het bakken. Ze gaat snel haar fototoestel halen en vraagt of ze een foto mag maken. De vrouw vindt het goed, maar als er twee meiden langslopen trekt ze er een naast zich en geeft die een kus. Daar moet Jantien natuurlijk een foto maken en daarna moet Jantien met de vrouw en waarschijnlijk dochter op de foto. Als ze terugloopt, blijkt dat de groep op haar staat te wachten. Ze had nog gezegd dat ze al mochten lopen, maar dat hadden ze blijkbaar niet gehoord.

Turkse_ovenNu lopen we langzaam de berg af het dorp in. We stoppen al snel bij een huis, waar we min of meer onaangekondigd binnenlopen. We krijgen een glaasje appelthee (net appelsiroop zonder water) aangeboden en we mogen een gedeelte van het huis zien. Na de thee kopen we wat bij het kraampje van de huiseigenaren een aantal souvenirs. We lopen langzaam verder naar beneden en hier blijken vele stalletjes te staan. Janneke loopt alvast naar het terras waar we gaan eten en Jantien bekijkt de kraampjes, maar ziet niets wat ze zou willen hebben.

Als lunch krijgen we kxc3xb6fte, gehakt, maar Jantien wil wel weer eens gxc3xb6zleme, de gevulde, dunne pannenkoeken. Jantien vraagt of dat ook kan en er blijken meer mensen te kiezen voor gxc3xb6zleme. Dit keer worden ze niet gevuld met kaas, maar met spinazie of aardappel. De kaasversie vonden we erg lekker, maar de spinazieversie van Janneke was geen succes. De spinazie is nog rauw en koud en de pannenkoek zelf heeft weinig smaak, dus het smaakt naar rauwe spinazie. De aardappelversie van Jantien is iets beter, aangezien de aardappel een zoetere smaak heeft, maar ook deze is niet gaar.

Na de lunch gaan we naar de leerfabriek, waar we eerst een modeshow krijgen en daarna geacht worden iets te kopen. Iedereen vraagt zich af wat we er doen en wil zo snel mogelijk weg. De jassen die getoond worden zijn mooi, maar niemand wil er een. Op ten duur worden twee van onze groep gevraagd ook iets te showen. Vooral de presentatie van Hans maakte deze verplichting goed. Hij had een te kleine jas aan die te klein was, die hij vol overgave showde. Iedereen had tranen van het lachen in de ogen. Na de modeshow werden we in de winkel gedumpt en vervolgens overal achtervolgt door verkopers. Aangezien het buiten nogal warm was bleven we liever binnen wachten en zijn Francine en Jantien het spelletje xe2x80x9craad de prijsxe2x80x9d gaan doen. De jassen bleken steeds duurder dan we dachten. Uiteindelijk had inderdaad niemand iets gekocht en konden we weg.

In het hotel hebben we lekker op bed gelegen, de tassen ingepakt en zijn pas met het avondeten naar beneden gegaan. De bedoeling was om vanavond de fooi aan Osman en de chauffeur te geven, maar die bleken naar Kusadasi te zijn. Later op de avond hebben ze alsnog de kaarten en fooi gekregen, maar toen waren wij al naar de kamer. Op de kamer hadden we wel een tv, maar als je geen Turks spreekt is er weinig te zien en van alleen CNN wordt je ook niet vrolijker. Toen bedacht Jantien dat ze nog een aantal NCIS op haar computer had staan en daar hebben we er twee van gekeken.

26 juli – Efeze

Vanochtend gingen we om 8 uur weg om een klein beetje de hitte te ontwijken.Johannesbasiliek De eerste stop was de Johannesbasiliek. Volgens de legende woonde Sint Johannes op deze heuveltop en is er ook begraven. Later is er een basiliek gebouwd. Er staan nog veel muren overeind en daaraan kan je het formaat goed aflezen. Het doopvont is nog intact en Janny wilde voor de foto en film wel even demonstreren hoe dat moet. Het doopvont ligt van west naar oost en op die manier moet je er ook doorheen. Het oosten is namelijk goed, aangezien daar de zon opkomt, het westen is slecht, want daar gaat de zon onder.Ooievaars In het reisboek had ik al gelezen dat je naar ooievaars moest zoeken, maar zoeken bleek niet nodig. Zelfs op de enige zuil die overgebleven is van een van de zeven wereld wonderen, de Artemistempel, is een nest van ooievaars te zien.

Onze volgende stop was Efeze. Janneke had al de hele ochtend het idee dat ze wat vergeten was en vlak voor we naar binnen gingen kwam ze er achter, water.Nike Gelukkig kon je dat hier nog kopen, want in Efeze is niets, zelfs geen wc. We waren al gewaarschuwd voor de drukte, maar toch viel het erg tegen. We zijn wel vaker naar erg toeristische bezienswaardigheden geweest, maar dat was vaak alleen bij de ingang druk. Als je doorloopt waaiert het uit, maar hier niet. Iedereen loopt dezelfde route via het oude stratenplan. Overal staat dat er in Efeze nog zo veel overeind staat en dat het zo indrukwekkend is, maar niet voor mij. Ik vond dat de drukte elke verwondering te niet deed. Wat opviel is dat bijna alle toeristen in grote groepen door de stad trekken. Ze hebben allemaal een sticker met een nummer op hun shirt en lopen achter het bord met dat nummer aan. EfezeJe ziet bijna tot geen mensen die op eigen gelegenheid deze stad bezoeken. Toen we met onze groep bijna bij de terrashuizen aankwamen, wilden een aantal daar ook heen. Osman zei dat hij dat alleen deed als iedereen meeging, aangezien je er extra voor moest betalen. Hoewel best een grote groep wel wilden, wilden er ook genoeg niet en dus werd besloten deze over te slaan. In de bus hadden we ons ingelezen met behulp van de reisboeken en de Trotter, altijd erg kritisch, zei dat je er pertinent heen moest. Wij hebben de groep dus verlaten en zijn zelf maar naar binnengegaan voor 15 lira (7,50 euro) per persoon.

TerrashuisDe huizen heten terrashuizen omdat ze als terrassen zijn gebouwd, dat betekent veel trappen. Janneke liep twee trappen op en keek eens goed omhoog en besloot bij de ingang op Jantien te wachten. Jantien is het hele complex doorgelopen en verbaasde zich over de gaafheid van de mozaxc3xafeken en de frescoxe2x80x99s. Het complex was overdekt met een enorm dak, hierdoor had je geen zon op je hoofd branden, maar ook geen wind ter verkoeling. Het was er zelfs enigszins benauwd.Terrashuis_2 Toen Jantien helemaal boven aan kwam, kon zich er niet toe zetten om via de uitgang langs de huizen weer naar beneden te lopen en ze besloot via het complex naar beneden te gaan om Janneke te halen. Omdat Jantien vond dat ze naar boven moest ging ze opnieuw de eerste trap op. Hoe hoger je komt hoe mooier het wordt en gelukkig had ze er geen spijt van.

BibliotheekNa de terrashuizen kwamen we de bibliotheek en het theater tegen. We hebben ze goed bekeken zonder extra uitleg van onze gids en toen zijn we naar de uitgang gelopen. Het theater bleek nog het best te zien te zijn van een afstand. Bij de uitgang kwamen we de rest tegen, ze waren met een drankje aan het afkoelen in de schaduw. We bleken over tien minuten weg te gaan, dus hebben wij ook een drankje ter afkoeling genomen.

Het was nu tijd voor de lunch en de groep ging bij het grote restaurant bij Efeze eten. Voor de mensen die niet meegingen was hier echter niets. Osman liet iedereen in de bus stappen en we reden naar Selxc3xa7uk. Hier werden we afgezet en zouden er over anderhalf uur weer opgehaald worden. We waren weer met dezelfde groep die vorige gxc3xb6zleme onder de bomen had gegeten. Dit keer werd het kebbab en heerlijke Turkse pizza. De pizza was niet, zoals in Nederland opgerold, maar een een gewone pizza in kattenoogvorm. We stonden netjes op tijd bij de rotonde en na vijf minuten kwam de bus en konden we weer mee. Erg goede service.

MariahuisAls laatste gingen we vandaag naar het Mariahuis. Volgens de overlevering is Maria hier gestorven. Een Duitse non, uit de 20ste eeuw kreeg in een visioen deze plek door. Hoewel ze nooit buiten Duitsland was geweest klopte alles, alleen het huis was verdwenen. Dit hebben ze nu weer herbouwd. Er is ook een bron met vele kranen en een muur waar je boodschappen achter kan laten. We zagen een vrouw een nog volle 1,5 liter fles water leeg gooien bij een boom om hem te kunnen vullen met het bronwater. Behalve veel mensen waren er helaas ook veel wespen en iedereen had het snel gezien.

Om half drie kwamen we weer in het hotel aan. De meesten waren moe van de uitstap en de hitte en gingen naar de kamer, zo ook wij. We hebben in onze ruime kamer heerlijk rondgehangen en zijn pas om half acht voor het eten naar beneden gegaan. Jantien had haar fototoestel meegenomen om later die avond een groepsfoto te maken. Toen iedereen klaar was met eten regelde Osman een ober en wij gingen na wat overleg op een plek bij het zwembad staan. Na de foto ging Janneke naar boven en Jantien ging samen met Francine twee kaarten en twee enveloppen regelen. Bij de hotelwinkel verkochten ze 10 kaarten voor 2 lira, maar na wat zuchten mochten we er twee hebben voor een halve lira. De enveloppen gingen makkelijker, die kregen we gewoon bij de receptie. Nu konden we weer naar de groep en iedereen kon wat op de kaarten zetten. Na nog wat nagepraat te hebben bij het zwembad was het tijd om naar bed te gaan.

25 juli – Didyma, Milete en Priëne

Vandaag werden we pas om 8 uur uit ons bed gebeld. Helaas dacht het hotel dan dat we al om 8.10 onze koffers klaar hadden. Terwijl Janneke nog onder de douche stond ging Jantien er op uit om water te kopen, maar helaas was de winkel tegenover het hotel nog dicht. We hebben dus eerst maar ontbeten, waarna Jantien de tassen zelf maar naar de lobby heeft gebracht. Toen Jantien na het ontbijt haar tanden ging poetsen en de spullen van de kamer ging halen, bleek de schoonmaakdienst al langs geweest te zijn. Ze hadden nieuwe handdoeken neergelegd en het beddengoed rechtgetrokken. We hebben dus sterk onze twijfels over dit hotel en of we wel nieuw beddengoed hebben gehad. Ik weet niet wat de prijs is voor dit all-inclusive hotel is, maar het is te veel. Het is namelijk wel heel inclusief, namelijk inclusief de troep van de vorige bezoekers.

De winkel was nu wel open en met nieuwe fles water gingen we op weg naar de Didyma, naar de Apollotempel. Rond 12 uur, met de zon recht boven ons, kwamen we er aan.Apollotempel Hoewel je het absoluut geen gave tempel kan noemen, is heel duidelijk te zien hoe het eruit heeft gezien. Het moet een enorme tempel geweest zijn, met vele, enorme, rijkversierde zuilen. Je kon via een kleine steile gang naar het binnenste van de tempel en ook hier was de omvang overweldigend.Apollotempel_2 Na deze bezichtiging zochten we een terras op om wat te eten. Op de kaart stonden kipnuggets en die wilde Janneke wel proberen, al had ze er al direct spijt van toen ze ze besteld had. Jantien koos een sandwich met tomaat en kaas. Toen het eten kwam en Janneke haar eten zag verdween de angst en spijt en genoot ze van de kipnuggets. De sandwich van Jantien zag er echter niet uit. Ze kreeg een half Turks brood met schijfjes tomaat en kaas ertussen. Nu heeft ze wel eens een grote mond, maar zo groot nou ook weer niet. Dus eerst heeft ze het brood plat geduwd en toen pas opgegeten. Het smaakte gelukkig wel goed. We gingen de bus weer in op weg naar Milete.

MileteIn Milete is eigenlijk alleen het theater nog goed bewaard gebleven. Het was in eerste instantie een Grieks theater en later hebben de Romeinen het theater uitgebreid tot wel 25 duizend zitplaatsen. De opzet deed erg aan de kuip denken. Aan beide kanten waren trappen en via verschillende gangen kwam je in verschillende plekken het theater in. Iedereen komt dus pas in de buurt van zijn plaats echt het theater in en je hoeft dus niet het hele theater door. Dit was ook het eerste theater waar gevechten werden gehouden. Dit kan je zien aan de onderste rij stoelen, die zijn hier zo’n anderhalve meter boven de arena. Dit is echter niet hoog genoeg voor dierengevechten, dus hier vochten alleen gladiatoren tegen elkaar. Als er geen gevechten worden gehouden is de eerste rij op hetzelfde niveau als het podium.

Raadhuis_prineDe laatste stop voor vandaag van Prixc3xabne, een oude stad gebouwd in de 4e eeuw voor Christus. Dit is een van de eerste steden die in roostervorm gebouwd is met de huizen op het zuiden gericht. Dit was koeler is de zomer, aangezien de zon dan zo hoog staat dat er weinig licht binnenvalt en in de winter heb je wel lekker veel licht. Het stratenplan is nog duidelijk zichtbaar en sommige gebouwen zijn herkenbaar, maar je waant je niet in een oude stad. Het raadhuis ziet er uit als een sterk verkleinde variant van het Britse lagerhuis, namelijk twee van die tribunes tegenover elkaar. De tempel van Athene heeft nog een paar zuilen overeind en de rest ligt er om heen.Prine_theater Het theater is klein, maar wel erg mooi. Hier is weinig kapot gegaan over de jaren. De banken waarop men zat zijn meestal wel verdwenen, maar je kan er zo een voorstelling houden. Op de eerste rij staan een paar stenen fauteuils voor de belangrijkste mensen en in het midden van de eerste rij stond een altaar. Hier werden offers aan Dionysos, god van de wijn, gedaan. Dit is een van weinige theaters die nog echt Grieks is en niet door de Romeinen later is verbouwd.

Nu was het tijd voor het hotel geworden. Het hotel ligt niet in het centrum, maar ziet er een stuk beter uit als het vorige. De kamers zijn ruim, de medewerkers zijn aardig en behulpzaam en alles ziet er schoon uit.

Na het eten is Jantien nog opzoek gegaan naar wat te drinken. Het hotel staat aan een drukke weg en er iets niet echt een centrum in de buurt, dus liep ze maar naar het BP-station iets verderop. Na blikjes voor morgen ingeslagen te hebben, ging ook zij terug naar de kamer.

24 juli xe2x80″ Rhodos

Griekse_vlagVandaag gaan we niet met de boottocht van de groep mee, maar we maken onze eigen boottocht naar Rhodos. Om 7.30 kon je ontbijten, maar om 7.20 stonden we al bij de receptie op de taxi te wachten. De rit duurde zeker tien minuten en de haven is dus echt te ver om te lopen. Het was nog vroeg genoeg voor de taxi om ons voor de deur van het kantoor af te zetten. Later op de dag is dit een voetgangersgebied. We zaten net toen de mensen van het kantoor aankwamen en we moesten ons betaalbewijs omruilen voor een ticket. Het ticket een soort grote strippenkaart waar steeds een stuk vanaf gescheurd werd. Nu we de ticketst hadden konden we door de scan en de douane heen. De boot is een hydrofoil, wat een soort grote overdekte speedboot is. We gingen in de punt zitten, waar twee stoelen naast elkaar nog vrij waren. Toen we eenmaal vaarden zag je steeds meer mensen een dek naar achteren gaan. Wij bleven eerst wel zitten, maar toen de boot in plaats van naar het zuiden, naar het oosten ging varen gingen wij ook naar achteren. Er was wel een open dakluik voorin, maar die leverde te weinig verkoeling, zeker toen we in de zon kwamen te zitten. Om 11.00 kwamen we aan in Rhodos. Het eerste wat ons opviel was de temperatuur, die was een stuk aangenamer dan in Bodrum. We moesten weer door de douane, maar nu konden we in de snelle EU rij gaan staan.Rhodos_haven We kochten een boekje over Rhodos en liepen de stad in. De stadsmuur staat, wel of niet gerestaureerd, nog prachtig overeind. We liepen door de straatjes en na een half uur vonden we het tijd voor een cola en kozen een terras met mooi uitzicht op alle mensen. De cola kwam hier echter in halve liter Amstelpullen, dus die hadden we niet een, twee, drie op. Toen Janneke naar de wc was, vroeg Jantien de rekening, maar de ober zei, xe2x80x9cNee, ik wil nog langer naar de ogen kijkenxe2x80x9d. Jantien dacht xe2x80x9chet zal welxe2x80x9d, maar de rekening kwam echt niet, hij kwam pas toen Janneke erom vroeg.

KruisvaardersstraatWe gingen op weg naar het kruisvaarderskasteel en de straat met de kruisriddershuizen. De straat hadden we snel gevonden. We liepen erlangs, ervan uitgaande dat we de volgende straat moesten hebben. Deze straat bleek echter alleen op onze kaart te staan en niet in het echt. We liepen zelfs de oude stad uit. Na navraag gedaan te hebben bij de VVV gingen we weer terug naar de straat met de kruisvaardershuizen en liepen die in. Dit is echter een hele steile straat omhoog. Om de paar stappen namen we even rust en daarna gingen we weer.Kruisvaarderskasteel Het kasteel ziet er van de buitenkant goed uit, we zijn wegens tijdgebrek niet binnen geweest, maar we hebben ondertussen al wat kruisvaarderskastelen gezien. We liepen via een andere route terug naar de haven. Bij het eerste restaurant, met een mooie binnenplaats, gingen we lunchen. In de schaduw van de bomen genoot Janneke van een Griekse salade en Jantien van mousaka speciaal. Het speciale was dat de aubergine veranderd was in courgette. We hadden nog een uur om naar de haven te gaan. De oude stad is vrij klein en als je wil ben je er veel sneller, maar we namen nu een andere, langere weg naar beneden. We liepen eerst langs souvenirwinkels, maar die hielden langzaam op. We kwamen nu in het dorp van de oude stad.Rhodos De mensen hadden hun deuren en ramen openstaan en je kon zo naar binnen kijken. Het was heel rustig en authentiek. Langzamerhand kamen de winkels weer in zicht, waaronder een winkel met bronzen beelden. Ze hadden levensechte Griekse helmen uit de oudheid. Deze waren ons echter te groot, te duur en te zwaar, dus hebben we een sterk verkleinde variant gekocht.

Om 15.55 waren we in de haven en liepen we naar de douane. Hier mochten we gewoon doorlopen, zonder dat onze xe2x80x9cstrippenkaartxe2x80x9d kleiner werd, we hadden het net zo goed over kunnen slaan. Om 16.00 gingen we aan boord en kozen een rij van vier stoelen in het middenstuk. Janneke nam de stoel aan het gangpad en Jantien zat twee stoelen verder. De boot heen was zo rustig geweest dat dit moest kunnen en dat klopte ook. Langzaam vulde de boot zich met dezelfde mensen als vanochtend en ook een aantal anderen. Je moest om 16.00 bij de boot zijn, maar de meesten kwamen pas om 16.15 of later aanzetten. Toen om 16.40 (10 minuten te laat) de trossen los gingen kwam er ineens een gezin, vader, moeder en zoon, bij de boot staan. De medewerkers riepen van alles en we hadden het idee dat ze nog aan boord moesten. Toen ging die vrouw ervan door en wij dus ook, de vader en zoon op de kade latend.

De overtocht zou weer 2 uur 15 minuten duren. De route naar het westen ging goed, maar toen we naar het noorden draaiden bleken de golven de hoog. De boot klapte steeds met een harde knal op het water, waardoor we verplicht waren langzamer te varen. We kwamen een uur later dan gepland, 19.45 uur, aan. We moesten weer door de douane en kregen weer een stempel, waarna we opzoek gingen naar een taxi. Deze hadden we gelukkig snel gevonden. De chauffeur koos er voor om door de stad naar ons hotel te gaan in plaats van via de xe2x80x9crondwegxe2x80x9d. Dit bleek wel iets sneller dan vanochtend, maar het was duidelijk dat het niet te lopen was. We gingen direct door naar het buffet om te eten. Na het eten gingen we naar de kamer, want we hadden wel weer genoeg gedaan vandaag.