De vlucht ging erg snel omdat we het grootste gedeelte ervan geslapen hebben. In Madrid moesten we weer door de douane en daarna weer door de security. De eerste was geen probleem, maar de security had een probleem met de ingesealde fles. Volgens hen was het niet toegestaan om de fles verder mee te nemen. Als het in de EU gekocht is, is het mogelijk om het mee te nemen bij een overstap, maar anders niet. Het is dus wel toegestaan om de spullen IN te voeren, maar niet op het te VERvoeren. We hadden alleen niet zo veel tijd en na een kwartier waren we nog niet verder dan dat het niet mee mocht, zij niet van plan waren ons te helpen en zij nog steeds niet hadden aangewezen waar je de flessen zou kunnen inchecken. Wij waren niet de enige van de groep met dit probleem, dus Leonie ging met die anderen terug om het te laten inchecken. Peter en Jantien waren van plan het vliegtuig te gaan vertragen indien dat nodig bleek. Gelukkig ging het inchecken heel snel en konden ze op een andere plek, die veel rustiger was, door de security. Ze waren een krap half uur voor de vlucht zou vertrekken bij de gate aan.

Na een rustige vlucht kwamen we aan op Schiphol. Het was behoorlijk druk en het duurde ook een tijd voor de bagage eindelijk kwam. Vervolgens was er een rij om eruit te komen. Ze haalden niemand uit de rij, maar iedereen liep er wel langzaam langs. Ook wij mochten gewoon doorlopen en na een maand waren we weer thuis.

Om 5.30 stond iedereen weer met z’n spullen beneden voor de laatste keer deze reis. We moesten zelf een straat verder lopen, want daar zou onze bus staan. Het busje dat er stond bleek alleen niet voor ons. In de verte zagen we een grote bus heel veel moeite doen om de weg in z’n achteruit omhoog te rijden. Leonie is toen naar beneden gerend om te vragen of dit wel de goede bus was en dit bleek het geval. Ze hadden een te grote bus gestuurd en daarom moest de chauffeur van die toeren uit halen om er te komen. Als ze xc3xa9xc3xa9n type kleiner hadden gestuurd had de bus netjes kunnen keren aan het eind van de straat en dat had een hoop tijd gescheeld. Op het vliegveld aangekomen ging Martijn met al onze paspoorten inchecken. We stonden echter niet op de lijst van AeroCondor, dus ging Martijn bij LAN Airlines kijken en daar stonden we wel op de lijst. Volgens Martijn vertrok het vliegtuig, net als AeroCondor, om 7.30. Op de schermen stond echter 7.15, maar volgens Martijn klopte dit niet. Terwijl Martijn in de mega rij voor de luchthavenbelasting ging staan, gingen wij maar ontbijten. Om 7.00 kwam Martijn ook boven met de tickets. Wij, zelfs Leonie, hadden toch wel een beetje haast gekregen aangezien de "final call" van onze vlucht al was omgeroepen. Toen wij in de rij stonden zag een medewerker onze instapkaarten en haalden ons naar voren, terwijl ons meerdere keren zei dat we ERG laat waren. We riepen de rest, die nog rustig stond te praten in de hal. Alles ging erg snel, maar omdat wij de voorsten waren kregen wij steeds weer de preek. Om 7.18 zat iedereen in het vliegtuig, maar we zouden om 7.15 vliegen, dus we hadden ons slot gemist. Pas na 35 minuten mochten we de lucht. Wij waren nogal boos op Martijn zijn laksheid, maar de lange rij bij de luchthavenbelasting bleek de boosdoener.

In Lima reden we weer naar de straat van het hotel van de eerste nacht. Daar hebben we in de buurt met z’n vijven heerlijk gegeten. De stoelen hadden iets extra’s, namelijk een bandje met klip waar je je tas aan vast diende te maken. Op deze manier kan je tas niet ongemerkt gestolen worden. Na het late ontbijt of vroege lunch zijn we met z’n allen even gaan internetten. Daarna was het al weer tijd om naar de bus te gaan. We gingen met de bus naar het oude centrum en voor degene die wilde was er ook een stadstoer. De stadtoer begon alleen gelijk al, dus duurde het vijf kwartier voor we er waren. Toen we op het plein liepen werden we aangesproken door een aantal meisjes. Die moesten als huiswerk wat vragen aan Engelssprekende mensen, vaak toeristen, stellen. Na het interview van Karin en Jantien moest er nog even een foto gemaakt worden. Janine viel helemaal in de prijzen, zij werd gexc3xafnterviewd door een meisje die haar vader met videocamera bij zich had.

Nu gingen we op zoek naar een supermarkt om een "overlevingspakket" voor Martijn te kopen. Het was een hele grote supermarkt en al snel hadden we een 3 liter coca-cola fles, een mega reep chocolade, een grote zak chips, een grote kaart en een kilo mandarijnen voor de vitaminen. We namen de roltrap naar boven, want Peter dacht dat we daar sap konden kopen, maar "juguetes" bleek speelgoed te betekenen. We konden nergens een trap vinden dus namen we de lift maar. Volgens de lift konden er zes mensen of 420 kilo in. We waren echter met z’n vijven, maar de lift wilde niet dicht. Toen Peter mxc3xa9t de 3 liter cola uitstapte gingen de deuren direct dicht. Toen we uitstapten stonden we alleen achter de kassa en we hadden helemaal nog niet betaald. Even later kwam Peter, toch met de trap, ook aan de verkeerde kant. Omdat we nogal de aandacht trokken kwam er direct een medewerker om ons te helpen met de spullen. Na wat moeilijkheden met het scannen van de spullen stonden iets later toch buiten.

Aangezien we niet wisten wat we moesten doen gingen we alvast naar het restaurant waar we om 15.00 uur hadden afgesproken. Het was behoorlijk vol en onze groep zou er echt niet bij passen. De meeste mensen waren al klaar met eten en na een half uur was het restaurant bijna leeg. Het personeel wilde echter niet dat de tafels aan elkaar geschoven zouden worden, dus moesten we buiten gaan zitten. Het was niet heel erg koud, maar het lawaai van de straat was enorm. De bestelling ging redelijk alleen kreeg Jantien spaghetti met ham, terwijl ze champignons had besteld. Na navraag gedaan te hebben kwam er een ander bord eten en de spaghetti met ham bleek van niemand te zijn. Tijdens het eten ging de gekochte kaart de tafel rond en verzamelde Jantien het geld en de kaarten, die sommigen al gemaakt hadden.

Om 16.30 gingen we naar het vliegveld. In de bus gaf Jantien Martijn z’n kaart, die trouwens behoorlijk stonk naar verkeerde parfum, en zijn overlevingspakket. Hoewel het geen probleem was geweest om duidelijk te praten vond Jetse het leuk om de microfoon voor haar mond te houden. Hierna was het aan Martijn om nog wat woorden te zeggen en zich te verbazen dat wij net als de vorige groepen zijn eetgewoonte zo typeerden.

Het inchecken liep goed, de controles alleen iets minder. Leonie moest haar schoenen uit, Jantien haar tas moest open en Peter was zijn riem vergeten af te geven. Bij de gate is Peter bij de spullen gebleven en Leonie en Jantien zijn gaan shoppen met het laatste geld. Peter vond het een leuk idee om toch wat Pisco Sour te kopen en dat hebben we dus ook gedaan. We hebben de flessen laten sealen volgens de nieuwe regels en het mocht ook zo mee het vliegtuig in. We waren allemaal zo moe, dat alleen Peter door had dat we opstegen.

Om 7.00 uur gingen we al weer op weg, dit keer naar de Heilige Vallei. Als eerste gingen we naar de ruxc3xafnes van Pisac. Pisac was een veel grotere en misschien wel belangrijkere stad dan Machu Picchu, maar deze is wel compleet door de Spanjaarden verwoest. Het gebied waarover de ruxc3xafnes verspreid liggen is inderdaad veel groter, maar van de gebouwen is veel minder. Dit maakt het minder indrukwekkend dan Machu Picchu. Ook is Pisac veel beter te bereiken, dus de omgeving heeft minder mystiek. Desondanks was het zeker interessant om te zien. Na een korte rondleiding was het al weer tijd om verder te gaan. De volgende stop was de markt van het huidige Pisac. Hier kwamen we nog iemand tegen die we kenden van de "dead road" in Bolivia. Na een korte wandeling over de markt gingen we met z’n vijven (Janine, Karin, Peter, Leonie en Jantien) op het terras zitten met apfelstrudel met ijs.

De volgende stop was Urubamba. Deze ruxc3xafnes waren echt anders dan we hiervoor hadden gezien. Daarnaast waren er in de berg tegenover de ruxc3xafnes twee "gezichten" (de oude man, soort Atlas en de Inca) uitgehakt, zoiets hadden we nog niet gezien. Wel moesten we weer veel treden omhoog wilden we bij de belangrijkste plaatsen komen. Na de ruxc3xafnes gingen we op het plein van Urubamba eten. Eigenlijk wilden we buiten zitten, maar onze gids had een plekje binnen in gedachten. We konden twee grote klapdeuren open zetten en er waren dakramen. Waarschijnlijk was dit inderdaad een betere plek dan beneden, want nu hadden we geen last van stof en uitlaatgassen.

Na de lunch gingen we naar onze laatste stop, de zoutpannen van Salineras. Dit was wel het hoogtepunt van deze trip. Uit de berg komt een klein, warm en heel zout stroompje water. Dat water wordt naar allerlei pannen, hele ondiepe waterbakken, geleid. Als er een laagje water in staat wordt de pan afgesloten met een klein dijkje en wordt er gewacht tot de zon het water verdampt heeft. Daarna blijven er drie soorten zout over. De bovenste laag is geschikt voor consumptie, de tweede laag is voor de dieren en de derde laag is voor de industrie. Het is een heel machtige gezicht om tussen al die witte vlakken door te lopen. De zoutpannen bestaan trouwens al heel lang, al voor de Inca’s werd er op deze manier zout gewonnen.

Ondertussen was het aardig en laat en om zes uur waren we weer terug bij het hotel. ’s Avonds zijn we na wat zoeken en discussie in een restaurant aan het plein beland. Het restaurant was van het plein goed te zien, maar je hebt een plattegrond nodig om de ingang te vinden. We moesten door een winkel, langs een hoop computers, links afslaan en daar ergens de trap op. Na het eten had Leonie geen zin om terug te lopen, ook omdat ze zich niet zo lekker voelde. Jantien besloot om samen met haar een taxi te nemen, maar Peter wilde laten zien dat hij het lopend sneller kon, dus die zette de pas erin. De taxi had wat last van wat opstoppingen in de kleine straten, dus Peter had inderdaad gewonnen, maar voor xe2x82xac0,75 vonden Leonie en Jantien het eigenlijk wel best zo.

Om 4.55 verzamelden we in de hal van het hotel om naar het restaurant te lopen voor het ontbijt. Het was niet moeilijk te vinden. Het dorpje is eigenlijk maar een straat en loopt het spoor. Het ontbijt was in het enige restaurant wat open was, dus eigenlijk niet te missen. Om 5.30 gingen we in de al erg lange rij staan voor de bussen staan. Het was nog best donker toen we omhoog gingen, maar toen we Machu Picchu bereikten was het langzaam licht geworden, alleen de zon zat nog wel achter de bergen. We gingen als eerste naar de zonnetempel, de belangrijkste tempel, want daar waren nu nog geen mensen. Na uitleg van Pascual, het was ook deze ochtend onze gids, en foto’s gingen wij nu ook op zoek naar een mooie plek om de zon op Machu Picchu te zien schijnen. Het licht was erg mooi, maar de leegte van gisteren had ook wel wat. Met Pascual liepen we langs de belangrijkste plekken, o.a. de poort, de steengroeve, het sterrenobservatorium en de tempel met de drie ramen. Bij het centrale plein liet Pascual horen dat het over een uitstekende akoestiek beschikt. Als hij in zijn handen klapte leek het net alsof je in een kerk stond, maar het is gewoon in de open lucht. Daarnaast zagen we zwaluwen, parkieten en kolibries rondvliegen.

Rond 9.30 was onze rondleiding ten einde. We gingen weer naar de ingang waar we een enquxc3xaate in moesten vullen en waar Jantien een heel duur broodje heeft genomen. Jantien wilde graag lopen, maar de Huayna Picchu, de berg die altijd op de foto’s staat, mocht je al niet meer op. Er mogen er namelijk maar 400 per dag op. Als alternatief kan je de Machu Picchu, de oude berg, beklimmen. Dit was ze dus ook van plan. We controleerden eerst even of de telefoons werkten en toen vertrok Jantien. Leonie en Peter gingen met Janine Machu Picchu zelf nog ontdekken.

Om 10.30 stond Jantien aan de voet van de Machu Picchu. Er was gezegd dat de tocht omhoog zo’n 2,5 – 3 uur zou duren. Na een half uur lopen zat er iemand op de trap van het uitzicht te genieten. Na een kwartiertje gepraat te hebben kwam er iemand naar beneden gewandeld en die zei dat de top zeker de moeite waard is. Jantien besloot daarop weer verder te lopen en om 12.45 bereikte ze de top. Van tevoren waren we gewaarschuwd voor de (zand)vliegen, maar gelukkig hadden we ze nog steeds niet gezien. De enige vliegen die er echter in de winter zijn, bleken zich op de top van de Machu Picchu te bevinden. Na wat foto’s en een stenen mannetje gemaakt te hebben vond Jantien het na een kwartier wel weer tijd om naar beneden te gaan. Na anderhalf uur (14.30 uur) was ze weer beneden. Ondertussen had ze sms-jes van Leonie en Peter, die al naar beneden waren, gehad dat de trein vertraging had. Ze had dus alle tijd, maar om drie uur had ze het laatste plekje in de bus en ging ook Jantien weer naar Aguas Calientes. Peter bleek met zijn broer aan het msn-nen te zijn en Leonie ging wat rondlopen. Niet lang daarna zaten we met z’n allen op het terras met een appeltaart. Niet ver van het terras was een winkeltje met tekeningen. Leonie en Peter hadden wel een leuke gezien, maar die kostte 25 soles en ze wilden er niet meer dan 15 soles voor betalen. Karin had al meerdere keren haar afding-talent laten zien en dit schilderijtjes schold dan ook als ‘examen’. Buiten het zicht van ons lukte het haar inderdaad om het voor 15 soles mee te krijgen. Ze is geslaagd.

Ruim een half uur later dan gepland stonden we met z’n allen op de trein te wachten. Normaal zijn er redelijke tussenposes tussen de treinen, maar vanwege de vertraging waren die erg ingekort. Het was daarom erg druk en een paar mensen die dreigende hun trein te missen baande zich met geweld een weg door de menigte. Ze probeerden zelfs door Jantien heen te lopen, iets wat Peter niet op zich liet zitten. Om 17.00 vertrok onze trein. We reden weer naar hetzelfde dorpje, Ollantaytambo, als waar we waren opgestapt. De trein was luxer dan die op de heenweg en langzaam viel bijna iedereen in slaap. Dit keer werden we er wel op geattendeerd dat we er bijna waren en Leonie stond als eerste van onze groep bij de deur. Nu moesten we op zoek naar een bordje om ons busje te vinden. We verwachtten "grupo de Martin" of  "Koning aap" of "Monkey King (zagen we in China steeds)", maar we zagen een bordje "Hartog". Dit bleek inderdaad ons busje te zijn. De chauffeur had aan Martijn gevraagd wat er op het bordje moest komen en die zei kies maar een naam. Aangezien Hartog bovenaan stond en er drie van de acht mensen die naam zouden herkennen, werd het dus Hartog. Iets voor achten waren we weer in het hotel waar we nu betere kamers kregen toegewezen. Iedereen mocht een "verdieping" naar beneden. Na een lekkere douche (Jantien), twee dagen wandelen gaat echt in je kleren zitten, gingen we met z’n vieren (Peter, Jantien, Janine en Martijn) om half negen nog iets eten. De laatste twee waren zo’n twintig minuten later aangekomen. Ze hadden namelijk een trein later, maar zijn ook bij Ollantaytambo uitgestapt als wij en hebben vandaar een taxi genomen. De anderen hadden geen honger en gingen liever slapen.

Vanochtend gingen de mensen die niet de tweedaagse Inca trail lopen al om kwart over zes weg. Wij hadden samen met Karin onze spullen voor de aankomende nacht in een kleine rugzak gedaan en die aan Janine meegegeven. We zouden ze namelijk vanmiddag al weer zien. Om 7 uur werden de lopers opgehaald. In tegenstelling tot de andere groep stapten we niet in Cusco op de trein maar in een plaats, Ollantaytambo, op anderhalf uur rijden. Aangezien de treinen hier eigenlijk heel langzaam zijn betekende dit dat we in een vroegere trein dan de andere groep zaten. Aangekomen bij het station was het behoorlijk druk. Er had zich een soort van rij gevormd waar we maar achteraan gesloten zijn. Na een korte tijd kwam er beweging in en mochten we het perron op. We zaten allemaal in dezelfde wagon behalve Peter, die zat in het begin van de trein. Hij bleek tussen allemaal Fransen te zitten, wat uiteraard heel gezellig is als je geen Frans verstaat. De rest van de groep zat in de een na achterste wagon. Ook in deze wagon zaten veel Fransen, veel meer dan we de hele weg gezien hadden. Na een tijdje stopte de trein. Er was geen perron of een bordje, maar toen we weer verder reden zagen we dat dit het begin van de vierdaagse trail was. Er was in onze wagon ook niets omgeroepen, dus wij waren nu extra, misschien is te, waakzaam op onze uitstap. Martijn had gezegd dat we de tweede stop eruit moesten, dus toen de trein weer stopten gingen we staan. We bleken nu alleen te stoppen om een andere trein te laten passeren. Het grootste gedeelte van de route is namelijk enkel spoor. Een gids van een andere groep zag ons en vroeg of we de tweedaagse trail gingen lopen. We moesten nog zeker twintig minuten rijden. Hij zou het wel zeggen, want hij moest er daar namelijk ook uit. Toen de trein weer vaart minderde en meerdere mensen zich gingen verroeren gingen we weer staan, maar de gids zei dat het toch echt nog vijf minuten zou duren. Inderdaad vijf minuten later mochten we eruit. Peter was het ook gelukt om de halte te vinden, bij hem werd het wel omgeroepen, dus was hij niet al twee keer opgestaan. Bij de ‘halte’ stond onze gids, Pascual, inderdaad op ons te wachten. We liepen door een poort met daarop "km 104" en over de brug naar onze trail.

Om  11.00 gingen we, nadat iedereen zich had ingesmeerd met zonnebrandolie en antimuggen melk, op pad. Na een heel klein stukje lopen kwamen we al bij onze eerste ruxc3xafne aan. In de omgeving van Machu Picchu schijnen er heel veel te liggen. We kregen uitleg van Pascual en na wat foto’s begon onze wandeling echt. De echte Inca trail ligt boven op de berg en wij stonden nog beneden. We moesten dus eerst naar de bovenkant lopen. Dit zou zo’n 3,5 uur gaan duren. In tegenstelling tot de rest van de vakantie was het warm en het zonnetje scheen. Het was zelfs eigenlijk te warm. We waren nu allemaal gewend aan de hoogte (en zo hoog is het niet), maar nu was het de hitte die we niet konden verdragen. Er was tijdens de wandeling ook weinig beschutting, dus toen we onderweg bij een soort grote rieten parasol kwamen genoot iedereen van de schaduw. Deze rustplaatsen zijn speciaal voor de toeristen gebouwd en horen er naar mijn mening ook bij. De Inca’s hadden ook van dat soort plaatsen, we zijn er zelfs een gepasseerd later op de route. Het pad bestond uit vele trappen, die zijn wel zwaar maar het schiet wel lekker op. Na een uur lopen zagen we al waar we naar toe liepen. Okxc3xa9, het was nog ver maar langzamerhand kwamen we wel dichterbij.

Toen we het Inca ruxc3xafne Wixc3xb1aywayna bereikten hadden we de originele Inca trail bereikt. We kwamen echter aan de onderkant van de ruxc3xafne uit en de trail liep bovenlangs. Dit waren weer wat treden beklimmen, 325 in totaal. Nu was het nog maar vijf minuten naar het restaurant. Dit restaurant ligt bij de laatste overnachtingplaats van de vierdaagse trail. Het restaurant wordt door de trein, die nog steeds in het dal naast ons te zien was, bevoorraad. De spullen worden wel van de trein door dragers naar het restaurant gebracht. Wij hadden trouwens ook een drager bij ons. Hij droeg de lunch van de meesten van ons en een hoop truien en jassen. We wisten niet dat we een drager zouden krijgen en eigenlijk was het ook overbodig. Zeker als je bedenkt dat er maar 500 mensen per dag op de trail mogen lopen en dat is inclusief gidsen en dragers. Deze man nam dus eigenlijk een plek in van een toerist die ook had willen lopen. Bij dit restaurant aten we ons lunchpakket op en na precies een half uur (14.45 uur) moesten we weer verder van Pascual. Het pad was we nu volgden was naar de mening van Jantien een heerlijk wandelpad, Leonie vond dat ze lichtelijk overdreef. Het pad was bestraat, door de Inca’s, tussen de bomen door, dus beschermde tegen de zon en was relatief vlak. We liepen nu in een lekker tempo door, zelfs zo hard dat de mensen die achteraan liepen klaagden over de snelheid. Zij wilden meer van de planten en bloemen genieten. Wij wilden echter lopen, het is wel de bedoeling dat je Machu Picchu nog bereikt. Pascual had gezegd dat het pad 70% vlak en 30% trappen lopen was. Jantien vroeg op den duur of die trappen nog wel kwamen en toen we de bocht om gingen zagen we alleen maar trappen.

Om ongeveer 16.00 uur beklommen we de laatste lange trap en toen waren we bij IntiPunku, de zonnepoort. Met midzomer komt de zon hier precies op en vallen haar stralen op Machu Picchu. Dit was voor ons dus ook de eerste mogelijkheid om Machu Picchu te zien. Het was een mooi gezicht en voor velen een echte beloning voor de klim. Tijd voor een groepsfoto. De weg was nu gewoon langs de berg naar beneden en niet echt moeilijk meer. Na een half uur lopen kwamen we aan de bovenkant van Machu Picchu uit. De meeste mensen waren al weg dus konden er mooie foto’s genomen worden. Na deze fotosessie moesten we nog verder naar beneden om in de rij voor de bus te gaan staan. Deze bussen doen niets anders dan van Aguas Calientes, dorp in het dal, naar Machu Picchu rijden en andersom. Ze kunnen ook nergens anders heen, want er is geen weg. Ze zijn ook allemaal over het spoor aangevoerd. De weg naar beneden is een typische slingerbergweg. Terwijl we naar beneden rijden stond er steeds een jongetje te zwaaien. Hij rende via de trappen naar de beneden en kon ons net bijhouden. Aan het eind van de rit mag hij dan de bus in om geld op te halen. Dit klinkt misschien grappig maar later zagen we een hele groep van die jongens. Elke jongen neemt zijn eigen bus en zo wordt er geld verdient. Zeker dat massale karakter gaf ons toch meer het gevoel van kinderarbeid dan van een grappige act.

Om 18.15 uur waren we in Aguas Calientes (vertaald: warme wateren) en hier zagen we de anderen van de groep weer. Er werd besloten om over een uur te gaan eten. Het eten was best geslaagd en Janine en Martijn sloten zich bij ons aan (de "lopers" had het eten inclusief). Daarna gingen we naar bed, want morgen gaan we om 5.00 uur ontbijten.