Om 8 uur gaat de wekker. We kleden ons rustig aan en gaan ontbijten. Als we terug op de kamer zijn begint het inpakken. Ons grootste probleem is om alles in de tassen te krijgen. We hoeven ons geen zorgen te maken om het gewicht, want met Emirates mag je 32 kg per persoon meenemen. Na veel proppen hebben we alles in de tassen. Het is nu echter pas half tien en om elf gaan we pas naar het vliegtuig. We gaan op bed zitten met een cola bij de hand en kijken een film.
Om elf uur gaan we naar beneden. We betalen het hotel, wat reuze meevalt (818 DHS = 164 euro voor 3 nachten en het eten). De man van de bagage houdt een taxi voor ons aan en laad de spullen in. Normaal is het een kwartiertje rijden, maar het is nogal druk op de weg, dus doen we er wat langer over. Aangezien Leonie ons al online heeft ingecheckt, geven we alleen onze bagage af en lopen naar de controles.
Na de controles willen we naar de vertrekhal en we lopen richting de roltrap. We worden echter door een medewerker naar de lift doorverwezen. Er staat een heel groot bord met allemaal redenen waarom je niet op de roltrap mag. Er staat ook een plaatje met een wandelstok bij en daarom worden wij geweigerd.
Als we in de vertrekhal langs een ijssalon (met gezond ijs of zoiets) lopen besluiten we hier ons laatste geld te besteden. Het is wel een speciale ijssalon, pinkberry. Je kan verschillende smaken kiezen met verschillende toppings en er zijn standaardcombinaties beschikbaar. We snappen niets van de prijslijst, dus leggen we ons laatste geld neer en vragen wat we daar voor kunnen krijgen. Uiteindelijk houden we 2 dirham (40 cent) over, waar we later nog een cola light voor kopen.
Om half twee mogen we al “boarden”. We mogen nog niet aan boord, maar we gaan een ruimte verder wachten. Om 2 uur mogen we echt het vliegtuig in. Omdat het zo vroeg is, loopt iedereen heel rustig en zonder duwen naar zijn plaats. Rond 3 uur stijgen we op. De vlucht gaat voorspoedig en om half 8 landden we in Dusseldorf.
Leonie en Leo staan al te wachten. Ze hebben zelfs ons vliegtuig zien landen vanuit het restaurant. We laadden de auto in en stoppen bij het eerste wegrestaurant. Leo en Leonie hadden we verwacht dat wij al in het vliegtuig te eten hadden gehad, maar we hebben maar een maaltijd gehad en dat was al 5 uur terug. Wij delen een schnitzel met aardappels, dat is meer dan genoeg.
Om half twaalf komen we thuis aan. De vakantie is weer voorbij.
Mocht iemand nog een vakantie in zuidelijke Afrika willen boeken, kijk dan even op de site van onze gids Tracy, http://www.meerkatsafaris.co.za/home/ of op de site van Reislust, http://www.reislust.nl/. Beide zijn zeer aan te raden.

Om 5.45 gaat de wekker. We kleden ons aan en eten de salades van gisteren op. Om 6.40 stappen we mooi op tijd in de auto. We gaan eerst naar een verzamelpunt en dan naar Abu Dhabi. Na 50 minuten komen we aan bij het verzamelpunt. We moeten helaas een half uur wachten voor de bus er is. Om 8 uur rijden we weg.
Iets voor tienen komen we aan bij de grote moskee in Abu Dhabi. Deze is voor niet-moslims tussen 10 en 12 uur te bezoeken. Alle vrouwen krijgen een zwart gewaad en een zwarte hoofddoek uitgereikt. Een van onze bus krijgt het echter niet. Ze heeft een hele korte broek aan en een shirt met spaghetti-bandjes. De man bij de ingang laat haar niet naar binnen.
De moskee is erg mooi. Ze hebben ook geprobeerd om allerlei records te verbreken. Het is gemaakt van wit marmer en versierd met bloemmotieven. Helaas moeten we na drie kwartier weer naar de bus. Onze rondleidster vertelde erg interessante dingen.
De volgende stop is het museum van Sheikh Zayed. De eerste president van de VAE. In het museum zijn allerlei persoonlijke dingen te zien, zoals zijn auto’s, foto’s, zijn parfums, opgezette dieren die hij geschoten enz. Eigenlijk zouden we een centrum met handwerkende vrouwen gaan, maar die zitten thuis met de ramadan.
We rijden door naar het volgende museum. Dit is een stadje dat gebouwd is zoals het vroeger was. Het is echter zo heet dat Janneke in de bus blijft en Jantien de hele korte toer doet. Het is meer dan 40 graden met een luchtvochtigheid boven de 50%. Iedereen die de bus is loopt heeft drijfnatte kleren van het zweet.
Als laatste gaan we naar een mall. Normaal gesproken is hier de lunchpauze, maar alle eettenten zijn dicht. We gaan daarom naar de Carrefour om lunch te kopen. We gaan pas over drie kwartier weer verder, zodat iedereen goed kan afkoelen.
Om half twee rijden we weer weg. We rijden wat door de stad om allerlei bekende en belangrijke gebouwen te zien en gaan dan de snelweg op richting Dubai. Om kwart over drie zitten we weer in onze shuttle naar het hotel waar we ruim een half uur later aan komen. We gaan naar de kamer en blijven daar. De hitte en de reis heeft ons moe gemaakt. Morgen gaan we fijn weer naar huis.
Om half acht gaan we naar het restaurant van het hotel. We hebben allebei geen zin om te eten. Er is weer een buffet, maar helaas hebben ze nu niet de lekkere aardappels die ze gisteren bij de lunch hadden. We nemen ieder twee koppen champignonnensoep om de vochtbalans weer op peil te krijgen. Daarna nemen we nog wat andere dingen zoals fried rice en salades. Als we klaar zijn, vraagt de ober of we wel genoeg hebben gehad. Andere gasten eten blijkbaar veel meer. Wij hebben echter niet de behoefte om ons nog voller te proppen. Het blijkt maar 20 DHS (= 4 euro) te kosten, terwijl het ontbijt 25 DHS (= 5 euro) kost. Een koopje.

Vanochtend gaat de wekker om 8 uur. We hebben nu zo zin om op te staan, dus blijven we nog even liggen. We hebben de tijd omdat we tussen 10.00 en 10.30 opgehaald zullen worden. Om negen uur gaan we ontbijten. Iets voor half tien wordt er naar het restaurant gebeld. Het blijkt onze chauffeur te zijn. We vertellen dat we nog niet klaar zijn en dat hij ruim een half uur te vroeg is. We eten snel ons ontbijt op. Janneke gaat naar beneden en Jantien gaat nog even naar de kamer. Janneke legt beneden bij de receptie uit dat er geen koud water is. Het koude water is warm, erg warm. We hebben helaas geen thermometer bij ons, maar wij vinden het eigenlijk te warm om te douchen. Er wordt uitgelegd dat ze het water niet koud krijgen en als je koud water wil, moet je het bad vol laten laten. Dan heb je over een paar uur kouder water.
Kwart voor tien zitten we in de auto voor onze stadstoer. We rijden naar het verzamelpunt waar we drie kwartier later aan komen. Er zijn al aardig wat auto’s, maar de bus is er nog niet. Uiteindelijk vertrekken we om 10.50. We rijden langs de Jumeirah moskee, de Burj Al Arab, over het palmeiland Jumeirah en naar het museum van Dubai. Kwart voor een gaan we het museum in. Het is in een oud fort bij de kreek. Hier woonden vroeger de mensen voordat de olie gevonden was. Ze waren parelduikers en vissers. Het is een leuk museum met veel poppen die alles uitbeelden. In onze bus zitten veel Indiërs. Een aantal van hen willen met alles op de foto. Het interesseert ze niet als jij toevallig een foto wil maken. Toen Janneke het zo zat was, dat ze steeds door haar beeld liepen, deed ze het ook eens bij hen. Ze werd er even op gewezen dat er een foto genomen werd.
Hierna gaan we naar de goudsoek. Het is maar een klein stukje rijden. We stappen ook uit, al hoeven we niets te hebben. We stoppen eerst bij een winkel met specerijen en noten. Dit is een van de weinige winkels waar eten wordt verkocht die open is. Het is natuurlijk Ramadan. We kopen wat dadels en rozijnen. We vinden een portiek van een dichte winkel en gaan daar zitten. We zouden hier drie kwartier blijven, dus we moeten nog wat tijd doden. Het is warm, de thermometer geeft 45 graden aan (in de schaduw). Ze zijn ook blij als we weer naar de bus kunnen. Terwijl we wachten tot iedereen weer terug is worden wij uit de bus gehaald en in een auto gezet. Waarschijnlijk is het een stuk om naar het verzamelpunt en er was toevallig een auto van Lama tours in de buurt. Om half drie rijden we weg. Na een kwartier zijn we bij ons hotel, we waren inderdaad in de buurt.
We gaan direct naar het restaurant om wat te eten. Het sluit eigenlijk om drie uur, maar we mogen naar binnen. Wel wordt ons gevraagd om alles wat we willen hebben op te scheppen. We hebben nu beide meerdere borden voor ons neus. Het smaakt heerlijk, zeker omdat we trek hadden gekregen. Op zich werk je weinig van de ramadan, behalve dat alle eetgelegenheden dicht zijn. Je moet dus wel in het hotel eten. Na het eten gaan we naar de kamer.
Om vijf uur gaan we weer weg, naar de Burj Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld. We nemen de metro en volgens de man bij de receptie ben je er zo, 8 minuten. Nou dat klopt niet helemaal. Eerst moet je naar het metrostation lopen, dat is al zo’n 8 minuten. De metro ging net weg, dus moesten we op de volgende wachten. Gelukkig kwam die al binnen 3 minuten. We stappen in in het vrouwengedeelte. Het is het voorste deel van een wagon. Bijna alle vrouwen zitten in deze wagon. Het is hier rustiger dan in de rest van de wagon, wat wel zo aangenaam is. Na ongeveer een kwartier komen we bij de juiste halte. De halte heet “Burj Khalifa / Dubai mall”. Beide zijn alleen niet naast het station. Het is ruim 10 minuten lopen (10 min met 6 km/u is ongeveer 1 km). Ondertussen is het half zes en we hebben kaartjes voor zes uur, dus we lopen flink door. In het begin zien we twee borden met de richting, maar daar kan je maar één kant op. Als je moet kiezen waar je heen moet staan er nergens borden. We lopen dus maar richting de Burj Khalifa. Als we ervoor staan, kunnen we alleen nergens naar binnen. We lopen rechtsom het gebouw en komen bij een bewaker. Hij vertelt ons dat we linksom hadden moeten gaan en dat je bij de Dubai mall naar binnen moet. We lopen snel terug en besluiten maar een taxi te nemen voor het laatste stuk, want we zitten erg in tijdnood. De taxi kan ons helaas niet voor de deur aanzetten we lopen langs het water richting de Burj Khalifa. We vragen voor de zekerheid nog even de weg. Hoewel de Burj Khalifa links staan moeten we naar rechts. Iets na zes uur komen we volkomen verhit bij de balie aan. We staan te puffen en steunen en klagen over het gebrek aan borden. Gelukkig krijgen we onze kaarten nog. Wel moeten ze identificatie met foto hebben. Die hebben we niet. We hebben wel de bevestiging en de credit card waar de kaarten mee betaald zijn. Gelukkig heeft Jantien een kopie van onze paspoorten bij zich en die wordt geaccepteerd. We gaan direct naar de ingang. Je moet langs een soort tentoonstelling lopen om bij de lift te komen. We stappen in en gaan naar de 124e etage. Je kan rondom lopen en door de glazen wanden over de stad kijken. Er is ook een soort buitenplaats waar je naar beneden kan kijken. We blijven ruim een uur boven zodat we Dubai met daglicht en ’s nachts kunnen zien.
Als we beneden komen bestellen we een salade. We eten de helft op en besluiten de andere helft mee te nemen. We lopen door het winkelcentrum naar de uitgang waar de taxi’s schijnen te staan. Als we langs een ijssalon lopen besluiten we nog een ijsje te eten, heerlijk.
We vinden direct een taxi en stappen in. Als de taxi net op weg is, klinkt er ineens een fluitsignaal gevolgd door “taxi”. De chauffeur kijkt verbaasd om zich heen, dus zegt Jantien direct dat dat haar telefoon was, ze kreeg een sms.
In het hotel nemen we een douche onder de koude kraan, wat gewoon erg warm is, en we gaan naar bed.

We landen om 8 uur, netjes op tijd. De douane ging soepel, al moest Janneke het hotel waar ze verbleef opgeven, terwijl Jantien alleen een vrolijk gesprekje had met haar douanier. De tassen komen er snel en binnen een uur zitten we in een taxi. We zitten niet ver van de luchthaven, want binnen een kwartier staan we voor de deur. We zijn nog niet uitgestapt of onze tassen zijn al uit de auto door het hotelpersoneel. Helaas kunnen we niet direct op de kamer en moeten we drie kwartier wachten. Rond tien uur kunnen we op de kamer. We gaan slapen.
Om half een nemen we een taxi richting de Burj Al Arab, het overbekende hotel van Dubai. Iets voor één uur komen we aan. De taxichauffeur vraagt of wel voor de poort moeten worden afgezet of dat we een reservering hebben. Het laatste. Dus doet hij het raam van Jantien naar beneden een rijdt net iets te ver door bij de slagboom. Er staat een man met een de lijst met namen van de mensen die naar binnen mogen. Hij moet even zoeken, maar gelukkig staan we erop.
Het ziet er allemaal prachtig uit binnen. Als je binnenkomt is er een helling van fonteinen met aan weerszijden roltrappen en daarnaast grote aquaria. We gaan naar boven met moeten helemaal door lopen, richting de glazen lift. We gaan naar de sky view bar, dat is dat horizontale stuk aan de bovenkant. In 45 seconden zijn we boven. We krijgen een raamplaats aan de zijkant, zodat we over de zee en over de stad uit kunnen kijken. Je kan helaas niet heel ver kijken, omdat het erg heiig is, maar het uitzicht blijft mooi. De high tea is heerlijk en veel. We krijgen niet alcoholische priklimonade i.p.v. champagne vanwege de ramadan. Wij vinden dat helemaal niet erg, aangezien we dit wel lekker vinden en champagne niet.
Om half vier gaan we rustig naar beneden. We nemen de tijd voor foto’s en bezoeken het toilet. Veel luxueuzer hebben we ze niet vaak gezien. Er was een boudoir en je handen droogt je af met aparte handdoekjes. We nemen ook plaats op de bank voor de fonteinenhelling om die eens goed te bekijken. Iets later nemen we plaats op de banken bij de glazen wand, zodat we de auto kunnen zien die ons op komt halen. Zodra we gaan zitten komt er een vrouw naar ons toe. Ze gokte al dat we opgehaald moesten worden, want de chauffeur is er al bijna een uur. Wij zijn nogal verbaasd aangezien het nu 15.50 is en we zouden tussen 16.00 en 16.30 opgehaald worden.
Bij het volgende hotel duurt het ook een tijd voor de volgende mensen er zijn. We zullen hier ook wel veel te vroeg zijn. Uiteindelijk halen we nog twee Britse vrouwen op en gaan dan naar Hatta. Om half zes is er een laatste mogelijkheid voor de wc voor we door de duinen gaan scheuren. We rijden nog een stukje verder en dan laat onze chauffeur wat lucht uit zijn banden lopen. Ze scheuren ruim een kwartier door de duinen en worden flink door elkaar geschud. Onze chauffeur is een macho en nogal snel over de rooie, dus hij leeft zich helemaal uit. Na een korte stuk boven op een duin, rijden we richting het kamp. Een aantal jaar geleden deden ze dat ook door de duinen, maar tegenwoordig ligt er een weg en die nemen we. Onze chauffeur vindt het maar niets. Hij zou het liefst door de duinen rijden.
In het kamp nemen we plaats aan lage tafels met twee op elkaar liggende kussens als stoelen. Jantien laat nog henna op haar arm zetten. Er zijn er meer die de henna op de bovenarm hebben, maar ze zijn allemaal kleiner dan die van Jantien. Ze was namelijk de laatste in de rij, dus nam de vrouw iets meer tijd voor haar. Het eten smaakt lekker, al eten we niet veel, aangezien we nog vol zitten van de high tea. De avond eindigt met een man in een rok die heel veel rondjes draait. Normaal is er een buikdanseres, maar dat doen ze niet tijdens de ramadan.
Half negen gaan we weer terug en drie kwartier later worden we als eerste afgezet. We gaan naar de kamer en direct naar bed. We zijn moe, erg moe.

Om half zeven gaat de wekker. We doen de laatste dingen in de tas en doen de flightbags om de tassen. Jantien heeft een nieuwe flightbag en die is eigenlijk te klein. Hij past dus niet, de onderkant is te breed. Na het ontbijt boetseren we de tas in de juiste vorm en met moeite krijgen we de flightbag dicht.
Om 8 uur gaan we weg. We rijden eerst naar Johannesburg. Tussen Johannesburg en Pretoria ligt Midland. Hier zijn voornamelijk bedrijven gevestigd.
We rijden als eerste langs het huis van Nelson Mandela. Daarna rijden we door de binnenstad van Johannesburg om een beetje een idee van de stad te krijgen. Tracy zegt dat de gebouwen hier net zo oud zijn als in Kaapstad of misschien zelfs jonger. Zo ziet het er echter niet uit. Er wordt hier blijkbaar minder aan onderhoud gedaan. We rijden ook door Hillbrow, een van de slechtste wijken. Hier worden we aangehouden door de politie. Ze controleren of de vergunningen en de papieren van onze chauffeur, Mandla, in orde zijn. Iets klopte niet helemaal, maar we mogen verder.
We rijden door naar Soweto. Iets waar Janneke haar bedenkingen bij heeft. Jantien niet, want die heeft nog nooit van Soweto gehoord. Het blijkt een hele bekende sloppenwijk te zijn. Hier zijn ook de protesten in de jaren 70 begonnen. De regering wilde dat iedereen alleen nog Afrikaans zou spreken. De zwarte bevolking wilde dat niet en begon met protesteren. Dat is toen volledig uit de hand gelopen. Politie en leger heeft op de demonstranten met echte munitie geschoten. Een van de bekendste slachtoffers is Hector Pietersen. Het museum dat over de opstand gaat is naar hem vernoemd. Dit bezoeken we als eerste.
Daarna rijden we langs het huis van Winnie Mandela en door de enige straat ter wereld waar twee Nobelprijswinnaars gewoond hebben, Desmond Tutu en Nelson Mandela. Iets verderop stappen we uit om te gaan lunchen. Het Soweto wat we hier zien heeft niets met een sloppenwijk te maken. Het zijn geasfalteerde wegen met mooie huisjes er langs. Sommige zijn zelfs groot. De chauffeur verteld dat ten tijde van het WK finale hier bijna alles oranje was. Er waren ook Spanjaarden maar die waren in de minderheid. De Nederlanders hadden alle cafés en restaurants overgenomen.
We bestellen een sandwich en eindelijk krijgen we eens een normale portie. Elke keer krijgen we genoeg voor twee personen, maar nu eten we allebei onze borden leeg.
Om één uur rijden we naar de Regina Mundi kerk. De kerk bood bescherming aan de protesterende jongeren in de jaren zeventig. Er zijn nog genoeg sporen van de vernieling te vinden. We lopen mee met een rondleiding die net begonnen is. De man laat ons de vernielingen zien en verteld over de geschiedenis van de kerk. Aan het eind laat hij nog twee oude fiberglas ramen zien. Aan de kogelgaten is duidelijk te zien dat er zowel van buiten naar binnen als andersom geschoten is. Daarna laat hij ons de namen lezen van bekende personen die het gastenboek hebben getekend. We lezen de namen van Nelson Mandela, de advocaat van Nelson Mandela, Bill Clinton, Hillary Clinton, Jesse Jackson en Michele Obama. “En nu is het jouw beurt”, zegt de gids terwijl hij naar het boek wijst.
We rijden nu terug naar Pretoria. We nemen van een afstand een foto van het Voortrekkersmonument, rijden een rondje met uitzicht op de stad en stoppen even later bij een boekwinkel. We willen een wiskundeboek in het Afrikaans. Dit blijkt alleen wat moeilijk te zijn, dus wordt het een rekenboek. Als laatste rijden we langs het parlementsgebouw en om 17.05 zijn we in het hotel. Ze hebben in Zuid-Afrika eigenlijk drie hoofdsteden. Kaapstad heeft de regering, Bloemfontein is de gerechtelijke hoofdstad en Pretoria de administratieve. Als het parlement iets in de Kaapstad besloten heeft, wordt dat naar Pretoria gestuurd. Als ze het daar niet goed vinden, sturen ze het terug naar Kaapstad en mogen ze daar verder praten.
In het hotel nemen we nog een cola en gaan daarna richting het vliegveld. Het verkeer werkt goed mee en we waren ruim vier uur van tevoren op het vliegveld. We checkten in en hebben nog wat extra souvenirs gekocht. Half elf mogen we aan boord. We blijken met z’n tweeën drie stoelen te hebben, dus we hebben de ruimte. Jantien valt vrij snel na het eten in slaap en slaapt door tot het ontbijt. Janneke slaapt helaas minder goed.