Een kwartier voor vertrek meld de piloot dat alles op schema ligt en dat we op tijd zullen vertrekken. Uiteindelijk vertrekken we toch een half uur te laat om 3.00. Ik heb het idee dat het eten direct uitgedeeld wordt, maar als ik op mijn horloge kijk vliegen we al ruim een uur. Ik kan kiezen uit kip of vegetarisch. Ik vraag de stewardess wat het minst gekruid is en ze raad vegetarisch aan. Ik heb een heel klein hapje geproefd en stond half in brand, laat maar zitten. Het eten ’s ochtends laat ik aan me voorbij gaan. Mijn ouders komen me ophalen en hebben boterhammen met kaas en melk bij zich. Ik wacht nog wel even. De vlucht gaat erg snel omdat ik het grootste gedeelte ervan geslapen heb en ben niet een keer opgestaan.
Mooi op tijd, 7.50, landen we in Brussel. Veel mensen vliegen verder, dus staan we maar met zo’n vijftien mensen bij de bagageband. Een half uur nadat ik geland ben stap ik in de auto. De parkeergarage heeft een heel mooi systeem dat aangeeft waar er plekken vrij zijn. Dat kan je zien aan de groene (en rode) lichtjes boven de plekken. Ze tellen echter niet het totaal aan auto’s. De auto’s staan overal en mijn ouders hebben de auto ook ergens in het gras gezet. Leuk zo’n systeem, maar niet als je onbeperkt auto’s binnen laat.
Ondanks dat het maandagochtend is hebben we geen last van files en rijden we binnen twee uur naar huis.

Vanochtend ben ik al vroeg wakker, maar ga pas om 8.30 mijn bed uit. Alhoewel, ik heb wel al een paar wc bezoekjes gemaakt. Ik pak het grootste gedeelte van mijn spullen in en ga naar beneden. Als ontbijt bestel ik toast met jam, appelsap en thee. De thee is weer Indiase thee met veel melk, dus die stuur ik terug. De appelsap heeft een hele vreemde smaak, die laat ik maar staan. De toast is warm bruin brood, geen echte toast. Ik eet 1 xe2x80x9ctoast' met jam en drink mij thee, dit was wel weer genoeg ontbijt.
Het hotel kan niet bellen met een een buitenlijn, dus word ik de straat opgestuurd naar een belwinkel. Ik probeer twee nummers van Jet Airways, maar een bestaat er niet en de ander wordt niet opgenomen. Ik besluit de wijk even kort te gaan bekijken. Er zijn veel straatjes, maar ik ga zoveel mogelijk rechtdoor, anders kan ik het straks misschien niet terugvinden. De straat komt langzaam te leven. Stalletjes worden opgebouwd en je ziet mensen bezig met hun ochtendritueel. Er worden mooie spullen voor lage prijzen verkocht, dus ik besluit nog even wat souvenirs in te slaan. Niks hier herinnert je aan Delhi, heerlijk. Je kan rustig de koopwaar bekijken en niemand wil je iet aansmeren. Ik koop wat tassen, een mok en mini gebedsvlaggetjes. Ik zie ook een leuke, kleine, gekleurde gebedsmolen. De man in de winkel is echter niet de eigenaar en vraagt me over een uur terug te komen. Een uur later zijn er vier mannen in de winkel en geen van hen weet de prijs. Ik kan het dus niet kopen. (Een paar dagen later zie ik dezelfde gebedsmolen in een winkel in Groningen en koop ik hem daar. Vast duurder dan in Delhi, maar toch.)
Ik ga terug naar het hotel, stop alle nieuwe spullen in mijn tas en haal de overbodige troep eruit, zoals oude t-shirts, een paraplu en weggooi slippers. Ik check een kwartier voor tijd om 11.45 uit. Mooi op tijd. Er checken meer mensen uit en anderen komen binnen, dus ik besluit weg te gaan en zelf een taxi te zoeken. De receptie heeft daar nu geen tijd voor. Al snel vraagt iemand of ik een taxi wil. Op mijn vraag of hij een meter heeft antwoordt hij bevestigend en ik loop mee. Ik vraag hoe lang de rit is en hoeveel het ongeveer kost, 300INR. Gisterenavond was ik 780 INR voor ongeveer het dubbele kwijt, dus ik vind het goed. In de auto zie ik geen meter, komt die man met een of ander lulverhaal over xe2x80x9ctouristxe2x80x9d op de voorruit en waarom je dan geen meter mag hebben. Ik heb geen zin meer in gezeur, dus ga ik akkoord en met een andere man als chauffeur rij ik weg.
Hij stopt voor Indian Airways, dus ik vraag om Jet Airways. Nu komt er een man naar de auto, die zegt dat het kantoor dicht is en dat ik naar een of ander boekingskantoor moet, waar hij heel toevallig voor werkt. De man stapt in en we rijden naar zijn kantoor even verderop. De man stapt uit en ik moet ook uitstappen en mee komen, dat weiger ik. Ik zeg weer dat ik naar Jet Airways wil en de man wordt boos. Hij schreewt xe2x80x9cYou don't listen. I said it is closed. I showed you, now come with me.xe2x80x9d Uiteraard blijf ik zitten. Ik had niets gezien, we reden best snel. Weer een andere man komt bij het open raam staan. Hij vraagt of ik een hotel wil, maar als ik zeg dat ik vanavond terugvlieg wijst hij mijn chauffeur netjes de weg naar het kantoor. We stoppen nu vlak bij het kantoor wat om de hoek schijnt te zijn. Man nummer drie komt bij het raam staan en zegt dat het kantoor dicht is en dat ik even mee moet lopen, dan kan ik het zien. Ik blijf zitten en zeg dat de auto ook de hoek om kan. Ik laat mijn spullen niet achter en ga ze ook niet mee slepen. We rijden de hoek om en waar nummer 40 hoort te zitten is alleen een dicht luik. Okxc3xa9, echt dicht dus. Wel vreemd, aangezien de kantoren van de andere maatschappijen wel open zijn en mijn Trotter zegt dat het kantoor open moet zijn. Het is dan wel zondag, maar ze vliegen toch elke dag. Man nummer drie wil me naar een agent van Jet Airways brengen, tegen extra betaling natuurlijk. Ik vraag aan de chauffeur wat het kost om naar het vliegveld te gaan. Nogmaals 300 INR, dus we gaan naar het vliegveld.
Bij het uitstappen doet de chauffeur zielig en zegt dat de prijs nu 700 INR is, dat zegt zijn baas. Hij kan de boom in. Ik betaal 600 INR en loop weg. Het probleem met het vliegveld in Delhi is, dat je er niet in komt zonder ticket en dat heb ik nog niet. Ik begin bij ingang xc3xa9xc3xa9n, de ingang van Jet Airways volgens de borden. Die is dicht, ingang twee dan maar. Daar mag ik niet door omdat ik geen ticket heb. Ik word een stuk verderop gestuurd, maar zelf weten ze ook niet waarheen. Ik probeer ingang vier. Die zeggen dat ik ingang acht, de laatste. De man hier stuurt me naar terminal twee. Ik moet een stuk terug en dan met de lift naar beneden, daar kan ik ergens oversteken. In lift staan nog een aantal mannen en ik vraag aan een waar ik moet uitstappen zodat ik naar terminal twee kan lopen. Hij wijst me de weg en vraagt wat ik daar te zoeken heb. Ik vertel dat ik het kantoor van Jet Airways zoek. xe2x80x9cDie is daar niet.xe2x80x9d zegt de man xe2x80x9cen dat weet ik zeker. Ik werk namelijk voor Jet Airwaysxe2x80x9d. Hij had inderdaad een speldje van Jet Airways opgespeld en zo ook de andere mannen. Ik word gestuurd naar de plek waar ik begonnen was, ingang xc3xa9xc3xa9n. Aangezien die nog steeds dicht is ga ik weer naar ingang twee. Dit keer gaat een bewaker een medewerker halen. De bewaker komt alleen terug en zegt dat er niemand is, waarschijnlijk eten. Ik blijf staan en de man gaat nog eens kijken en vind ontzettend snel een dame van de balie. Ik mag mee met de medewerkster en ze vult mijn gegevens in. Mijn ticket is helemaal niet gewijzigd, zegt ze. Gelukkig kan ze het voor dezelfde 60 euro, die ik zou moeten betalen, wijzigen. Tweexc3xabnhalf uur nadat ik begonnen ben heb ik mijn ticket en sta ik weer buiten. Ik heb geen zin Delhi weer in te moeten, dus loop ik naar de wachtruimte. Nu mag ik van 14.30 tot 23.00 hier zitten. Er is niets, maar ik heb drie stoelen, het is er koel en met mijn boeken en puzzels vermaak ik me wel. Als lunch en avondeten eet ik de overgebleven Ferrero Rocher op en drink ik de fles water op die ik vanochtend gekocht heb.
Om 23.00 verlaat ik de wachtruimte en loop buitenom naar ingang twee. Ik mag naar binnen na het tonen van mijn ticket. Ik ga in de rij staan bij de balie die steeds groter wordt. Een grondstewardess vertelt dat het systeem vast is gelopen en dat het een kwartier kost om alles weer op te starten. Na een tijd wachten kan ik inchecken. Hierna wissel ik mijn overbodige roepies en koopt drie marsen als avondeten (3e was gratis) en wat water. Ik koop nog een fles met echte Indiase wijn. Van mijn laatste roepies koop ik een mini riksja. Ik heb nog 17 roepies over en vraag aan de verkoper wat ik daarvoor kan kopen. Hij geeft een rol fruitella voor 15 roepies en ik ben door mijn geld heen.

Ik word om 7.45 gebeld met de vraag wat ik voor ontbijt wil. Er is geen ontbijtzaal dus krijg je het op je kamer. Ik stel het even uit, ik ga toch niet weg. Vijf minuten later word ik weer gebeld, mijn chauffeur is gearriveerd. Ik kleed me snel aan en ga naar beneden. Ik vertel de chauffeur dat gisteren alles geannuleerd is. Hij belt zijn baas en die bevestigt het, alleen vreemd dat die chauffeur van niets weet.
Ik bestel nu toch maar mijn ontbijt, toast met jam. Ik ben nu toch wakker. De man achter de receptie herhaalt xe2x80x9cbutter toastxe2x80x9d. Ik dacht xe2x80x9czo heet dat hierxe2x80x9d, dus zeg ik ja. Ik kreeg 4 toast en een dikke laag vieze boter en geen jam. Laat maar, ik ga wel ontbijten waar ik gisteren gegeten heb.
Het ontbijt ziet er goed uit, alleen het roerei is een omelet geworden en de thee in Indiase thee met een sloot melk, die stuur ik terug. Ze doen alleen zolang over het serveren van mijn thee, dat black tea ook echt zwart is, zelfs met veel suiker niet te drinken.
Mijn volgende missie is internet vinden. Dat schijnt in het grand hotel te zijn, maar pas na drie keer de straat te zijn door gelopen vind ik het. Ik chat wat over mijn opties met Leonie en besluit naar dit hotel te verhuizen. Dan heb ik tenminste internet bij de hand. Ik pak mijn spullen in, hijs mijn tas op mijn rug en loop in vijf minuten naar mijn nieuwe hotel. ik koop een dagkaart voor het internet en ga naar mijn kamer. Ik val in slaap en 12.30 word ik weer wakker. Ik probeer het internet, maar het werkt niet. De receptie krijgt 'm ook niet aan de praat en al snel blijkt de hele staat internetloos te zijn. Over de sms krijg ik door dat Reislust voor 60 euro mijn vlucht verzet heeft. ik moet zelf nog wel bij Jet Airways langs om te betalen en mijn nieuwe ticket op te halen. Ik besluit vanavond naar Delhi terug te vliegen. Het hotel regelt het ticket al het het wel moeilijk, omdat het internet eruit ligt. Zonder internet werkt er weinig meer. Er schijnt iemand een stuk verderop een ticket geregeld te hebben. Nu nog een hotel in Delhi. Ik het hotel wat is uitgezocht door het thuisfront, maar dat neemt niet op. Ik bel een hotel in de Tibetaanse wijk, aanbevolen door een gezin uit Vlaardingen tijdens de lunch, en daar is nog een kamer vrij, met airco.
Om 17.40 ga ik op weg. Inchecken gaat goed, maar na de security blijkt er vertraging te zijn, uiteindelijk bijna twee uur. Er is een kraampje waar ik ananassap en Ferrero Rocher (420 INR / ruim 8 euro) koop. Ik neem er vier en dat is mijn avondmaaltijd, ik heb geen honger.
Het vliegtuig is weer erg leeg, maar ik heb wel twee vrouwen en een baby naast me. Ze vragen aan de stewardess of ik ergens anders mag zitten, dat is namelijk rustiger voor mij. Dat is waar, maar ik denk dat ze graag die plek extra wilden en verhuizen te veel werk was.
Misschien omdat we zo laat zijn, maar we landen op het internationale vliegveld. We mogen via de xe2x80x9ccabinepersoneel routexe2x80x9d. Alleen moeten we onze instapkaart laten zien. Weer komt mijn bagage als eerste van de band. Ik ga er nog bijna aan wennen. Buiten zie ik na enig zoekwerk xe2x80x9cJancienxe2x80x9d op een bordje, dat zal ik wel zijn. Na een rit van een uur komen we aan bij het hotel. De straten zijn uitgestorven. We kloppen aan en iemand haalt de deur van het slot. Om 0.45 ben ik eindelijk op mijn kamer.

Vanochtend ging om 4.30 de wekker. Ik heb mijn kleren aangetrokken en ben naar beneden gegaan om de anderen gedag te zeggen. Zij gaan al naar het vliegveld, ik ga pas 6.00. Je moet nu eenmaal eerder zijn als je internationaal vliegt.
Om 5.50 stap ik in mijn eigen taxi en wordt ruim op tijd op het vliegveld afgezet. Wat is Delhi rustig in de ochtend, op de ring van Rotterdam rijden op dit tijdstip echt meer auto's.
Alles gaat soepel en de vlucht duurt maar 45 minuten in plaats van de 5 kwartier die op mijn boekingsformulier stond. Het vliegtuig is erg leeg, bij de bagageband tel ik nog geen 40 mensen. Als de bagage komt ben ik blij verrast door te zien dat mijn tas eens als eerste komt.
Ik loop naar het loket van de prepaid taxi en koop een taxirit. Binnen 20 na het landen zit ik al in de taxi op weg naar Amritsar.
Als ik om 10 uur het hotel binnenloop kan ik direct naar mijn kamer. Hier ga ik eerst even wat uitrusten. Ik neem mij voor om om 12 uur naar de tempel te gaan, maar het wordt uiteindelijk 12.30. Helaas regent het al de hele dag, soms wat harder soms wat zachter. Ik hoor later van anderen dat dit de eerste echte regendag is, waar heb ik dat eerder gehoord? In Ratjasthan was dat ook steeds het geval.
Ik ga met een tuktuk naar de tempel. De tuktuk kan niet helemaal tot de tempel komen en op het moment dat hij stopt wordt mij een oranje bandana gegeven. Ik zeg dat ik die niet hoef, maar de jongen spreekt me samen met de chauffeur tegen en zeggen dat het wel moet. Ik zeg nogmaals van niet en vraag ze even te wachten. Ik haal mijn alles in een hoofddoek uit mijn tas en doe die op mijn hoofd. Nu snappen ze me. De tempel ziet er mooi en groot uit, maar wat ik het meeste kan waarderen is de sfeer. Je hoeft nergens voor te betalen, geen entree, geen schoenenopslag, geen bagageopslag, geen cameratoeslag allemaal gratis. De mensen helpen je hier ook om te helpen en niet omdat ze je iets willen verkopen, een verademing.
Ondanks de regen ga er nog een aantal mensen het water in, maar de meesten blijven veilig op de juten matten lopen. Daarnaast is het echt ontzettend glad.
Ik loop langzaam een rondje om het meer en maak ondertussen wat foto's en probeer mijn camera enigszins droog te houden. Paraplu's waren helaas niet toegestaan in het tempelcomplex. Na driekwart rondje kwam je aan bij de xe2x80x9cbrugxe2x80x9d naar de tempel. De tempel ligt in een het nectarmeer, zo je kan er alleen via die xe2x80x9cbrugxe2x80x9d komen. Voor je in de rij mag gaan staan wordt mijn tas gecontroleerd. Ik laat zien dat ik mijn telefoon uitgezet heb, maar de man is niet tevreden over de plek waar ik die in mijn tas heb zitten. Die telefoon moet verder weg. Ook moet ik mijn tas voor me houden (heb ik altijd al, daarom heb ik een schoudertas) en vasthouden. Ik ben niet zo bang om bestolen te worden hier, maar die man dus wel.
Er zijn twee rijen, een lange, dikke rij en een korte, smalle rij. Er staat een man die je indeelt. De meesten, net als ik, komen in de lange dikke rij. De mensen die naar de andere rij willen zeggen iets tegen die man, maar mij wijst hij deze rij aan. Er mogen grote groepen tegelijk naar binnen. Ik mag nog net als laatste met een groep mee. Binnen is het heel druk. Het boek ligt in het midden, rechts zitten vrouwen op de grond en links wordt er gezongen. Het is allemaal mooi gemaakt, maar eigenlijk best wel klein. De tempel in Delhi is groter. Hier kan je wel naar boven. Ze hebben het heel slim gedaan, linker trap gaat omhoog en de rechter trap is voor als je naar beneden wil. Helaas heeft nog niet iedereen dat door en proberen mensen tegen de grote massa in een gladde, natte, marmeren trap af te gaan. Boven kan je naar beneden kijken op de vrouwen en zingende mannen. Het boek kan je niet zien, dat ligt onder een luifel. Er staat een boekenkast waar je een sikh boek uit kan halen te lezen. Dat zie je veel mensen doen. Overal zit wel iemand met een boek in zijn/haar handen. Nog een verdieping hoger sta je op het dak. Op het dak is weer een klein kamertje gebouwd waar wat mannen in zitten. Ik ga maar naar beneden. Ik moet een beetje opschieten als ik vanavond nog naar de grens wil.
Ik loop het tempelcomplex uit, haal mijn paraplu en schoenen op. Pin nog wat geld, de pinautomaat zit in de buitenmuur van het tempelcomplex, en ga terug naar het hotel. Het hotel regelt een tuktuk voor mij om naar de Pakistaanse grens te gaan om de sluiten van de grens te zien. Ik kan even bijkomen en opdrogen op de kamer voordat ik weer weg moet. Ik heb geen tijd om te eten, dus neem ik de kaakjes maar die ik nog heb.
Om 15.30 stap ik in de tuktuk, het is zo'n 30 km, waar we een uur over gaan doen. De chauffeur rijdt erg netjes, niet sloom, maar ook niet gevaarlijk, erg fijn. Om 16.30 stopt de tuktuk en ik stap uit. De chauffeur zegt dat ik mijn tas niet mee mag nemen, fototoestel en camera wel, maar zonder hoesje. Ik stop mijn zakken vol met mijn portemonnee, telefoon en wegwerp poncho en om mijn nek hang ik mijn foto- en videocamera gewikkeld in een plastic tas en in mijn handen heb ik mijn paraplu. Ik ben er klaar voor. Onderweg had ik me afgevraagd om ik mijn paspoort nodig zou hebben, want die heb ik niet bij me. Niemand heeft me hier iets over gezegd, ook de Trotter niet. Mijn tas laat ik achter bij de chauffeur en die heeft er de hele tijd mee om zijn schouders mee gelopen. Er kom een riksja en die zegt dat ik verder met hem moet. Ik zeg dat ik het wel kan lopen, maar er komen er meer bij staan en iedereen zegt dat het minstens 1 kilometer is. Nou het is minder alleen zet de riksja je vooraan de rij af en moet je zelfstandig even voordringen. Je kan beter gaan lopen. Na het eerste hek kom je snel een hele lange rij tegen en militairen met fluitjes. Ze fluiten wat af en ik heb geen idee wat de bedoeling is, ik ga maar in de rij staan en dan wordt er weer gefloten. Dit blijkt de mannenrij te zijn, de vrouwenrij bestaat eigenlijk niet zo kort is die. De vrouwen worden achter een gordijn gefouilleerd en de mannen gewoon aan het eind van de rij. Nu kan ik door lopen naar de tribunes, die ook opgedeeld zijn in mannen en vrouwen stukken. Ik loop naar het vrouwengedeelte maar wordt teruggestuurd, ik moet naar de VIP ingang. Hier vragen ze om mijn paspoort, die heb ik dus niet en dat zeg ik ook. Ze vragen om andere identificatie. Omdat ik vanmiddag gepind heb heb ik een pinpas, dat is het enige. Die vinden ze goed genoeg en ik mag door. Vijftig meter verder, weer paspoortcontrole, maar ook hier werkt de pinpas. Honderd meter verder wordt ik weer gefouilleerd en weer om mijn paspoort gevraagd, mijn pinpas en mijn voornaam zijn voldoende. Nu dacht ik er te zijn, maar 30 meter verder is de laatste paspoortcontrole, maar ook hier is mijn pinpas voldoende. Ze gaan er niet vanuit dan een toerist met zoveel apparatuur om haar nek veel kwaads in de zin heeft.
Ik kom bij een straat met in het midden de grens, bestaande uit twee hekken, xc3xa9xc3xa9n van India en xc3xa9xc3xa9n van Pakistan. Links en rechts van straat zijn tribunes neergezet. Ik kijk dus een beetje schuin op het hele geheel. We zitten op een betonnen tribune die zich snel vult. Alleen zijn er grote plassen vanwege de regen, maar je moet gaan zitten en aanschuiven van de militairen met de fluitjes. De tribune bij Pakistan is nog leeg, maar uiteindelijk komen daar ook mensen. Tijdens de militaire ceremonie worden de vlaggen straks ceremonieel gestreken worden, maar erg hangt nu nog niets, dus als voorprogramma wordt met veel vertoon de vlaggen gehesen. Er wordt op de straat een rij met Indixc3xabrs gevormd en er worden zes vlaggen tevoorschijn gehaald. In tweetallen rennen ze met de vlaggen in de hand snel naar de Pakistaanse grens om vlak voor de grens te stoppen en heftig met de vlag heen en weer te zwaaien. Daarna keren ze zich weer om en geven de vlag door. In Pakistan gebeurt hetzelfde. Na zo'n vijftig mensen is het over. Nu worden een aantal mensen naar voren gehaald die gezellig gaan dansen. Er schalt typische Indiase muziek uit de speakers. Als het even stil valt hoor je de muziek die bij Pakistan wordt gedraaid, typisch Pakistaanse muziek. Na een voorprogramma van ruim 1 uur gaat de militaire ceremonie beginnen. Er is een gangmaker die het publiek opzweept, wat eigenlijk niet nodig is. Exc3xa9n militair krijgt een microfoon, haalt adem en zegt zo lang mogelijk xe2x80x9cAhxe2x80x9d. Dit moet hij wel 20 keer doen. In Pakistan doet een militair hetzelfde. Als die het langer volhoudt dan de Indiase gaat het publiek heel hard joelen, zodat we de Pakistaan niet meer horen. Tijdens dit vocale geweld lopen de militairen heel stoer heen en weer op een Monty Python manier (ministerie van de vreemde loopjes). Ze gooien hun been heel hoog en marcheren/rennen naar de grens, ondertussen zijn de hekken open. Aan de andere kant van de grens doet een Pakistaan hetzelfde. Bij het hek staan ze heel stoer met een borst vooruit en dan marcheren/rennen ze weer terug. Je moet het eigenlijk zelf zien, zo vreemd, lachwekkend en absurd is dit. Iets voor zeven uur eindigt de ceremonie met het geven van een hand, daarna gaan de hekken snel weer dicht en lopen de tribunes leeg.
Ik loop met de massa mee en ineens staat mijn tuktuk chauffeur met mijn tas om zijn nek achter me. Ik moet eerst controleren van hem of alles er nog is en dat is zo. Het is nu weer 1 uur terug. De tuktuk chauffeur wil me nog naar de mooi verlichte gouden tempel brengen, maar ik wil wel wat eten. Het is donker als ik bij mijn hotel uitstap en loop direct naar het hotel/restaurant ernaast. Ik weet dat ik iets moet eten, maar ik heb helemaal geen honger, dus ik eet niet meer dan een kop tomatensoep.
Daarna ga ik naar mijn kamer, want morgen komt mijn chauffeur al om 8.00. Om 22.00 word ik gebeld door IdiscoverIndia.com. Ze vragen of ik mijn mail of het nieuws heb gezien, ik antwoord ontkennend. Ladakh is getroffen door een wolkbreuk met een enorme modderstroom tot gevolg. De wegen zijn weg en de hoofdstad Leh is ook goed getroffen. De hele toer is dus afgelast. Ik sms direct naar Nederland met het nieuws en die gaan direct aan de slag. Wat moet ik nu doen. Uiteindelijk besluiten we dat ik ga slapen en dat ik morgen verder zie.

Vandaag gaan we om 9.30 weg voor een negen uur durend toer door Delhi. We hebben een gids die zich totaal niet aan het programma houdt, want in sommige gevallen erg leuk is, maar soms ook niet. Hij denkt zich er uiteindelijk op deze manier makkelijk van af te maken, want hij claimt al na 4 uur klaar te zijn.
De toer begon bij de grote moskee van Delhi. Om binnen te komen werden alle vrouwelijk toeristen in een lelijke stippeljurk gehesen, die alleen het lichaam bedekte, maar niet het hoofd. Ik had net zo goed in mijn eigen kleren naar binnen kunnen gaan, vind ik zelf. Ik heb netjes een t-shirt met mouwen en een lange broek aan. Volgens mijn reisgenoten is dit weer een manier om geld te verdienen, maar ik heb in ieder geval niet voor mijn jurk betaald. Het is een groot vierkant ommuurd plein met in het midden een fontein waar de mannen zich wassen. Elk muur heeft  zijn eigen poort en op de plek waar de vierde poort hoort te zitten staat de moskee. Je kan de moskee in, maar toch ook weer niet. Als je naar binnengaat blijkt het een alleen een gang te zijn. Misschien zit er nog wel een echte moskee achter, maar ik heb geen deur gezien (ik heb ook niet heel hard gezocht). Er lopen net iets minder toeristen rond als lokale mensen. Dit geeft het allemaal niet echt een prettige sfeer. Ik heb het idee dat ik aapjes aan het kijken bent en zij ook. Ik word lastig gevallen door een groepje jongens van een jaar of 14. Ze roepen van alles en aan de toon kan ik horen dat het niet aardig bedoeld is. Ik loop een rondje en maak wat foto's en ga er weer uit. Ik heb veel betere en leukere ervaringen met moskeexc3xabn in andere landen. Als ik naar buiten ga komt er net een groep vrouwen naar binnen. Ik leg mijn jurk onopvallend terug en loop naar buiten. Daar pak ik mijn schoenen, maar natuurlijk weer geld voor het oppassen gevraagd wordt. Die mensen doen niks anders dan bij de schoenen zitten en letten volgens mij ook niet op welke schoenen bij wie hoort, maar uiteraard willen ze weer geld. De anderen schijnen al wat als groep gegeven te hebben, dus ik doe ze aan en loop de trappen af.
De moskee staat in oud-Delhi en dat gaan we nu met riksja's verkennen. Ik deel een riksja met de gids, die de gehele tocht aan het bellen is. Oud-Delhi is een chaos van kleine straatjes. Ik ben blij dat ik dit vanuit een riksja zie en er niet doorheen hoef te lopen. Je bent zo de anderen kwijt. Er is veel te zien en elke straat heeft zo zijn specialiteit. We rijden langs de slagers, kleermakers, fruitverkopers, winkels met bruidskleding, veel beesten en een tempel. We komen ook door een straat waar allerlei onderdelen van gestolen auto's te vinden is. De auto's zelf zijn moeilijk te verkopen, dus halen ze alles uit elkaar en verkopen het los. Na een tocht van ruim een uur zijn we weer bij de moskee. We moeten zelf de riksja betalen en er worden zoveel bedragen genoemd, dat ik het niet helemaal zeker meer weet. Ik geeft de bestuurder 200 en hij houdt nog steeds zijn hand op en ik wist dat het op 50 moest eindigen, dus geeft ik in totaal 250 INR. Hierna hoor ik voor het eerst duidelijk de prijs en die was 150. Ik wil mijn 100 dus terug. De bestuurder lacht alleen en doet niets, ik zeg het tegen de gids, die roept wat en ik krijg mijn 100 terug. De instelling van de Indixc3xabrs die je op elk moment proberen op te lichten begint me langzamerhand te irriteren.
De volgende stop is een Sikhtempel. Deze staat niet op het programma, maar is wel echt een aanvulling. We gaan eerst een kantoortje binnen waar we allemaal een oranje bandana op ons hoofd krijgen. Hier laten we ook onze schoenen achter. We lopen nu naar de tempel toe. Je moet eerst door een bak met water, zo een die zwembaden ook hebben, en dan een trap op. De sikh hadden 10 goeroes. Elke voegde weer iets toe aan het geloof en aan het boek. Voordat de 10e goeroe overleed maakte hij het heilige boek de volgende goeroe. Het boek wordt ook als een mens behandeld. Het krijgt elke dag schone kleren en wordt xc2xb4s avonds naar zijn slaapkamer gebracht. In de tempel hoor je de hele tijd muziek. In de tempel wordt de hele dag gezongen en met luidsprekers wordt er voor gezorgd dat het ook buiten te horen is. Bij de ingang staan een aantal mensen op een rij. Ze schenken water uit kannen. Vroeger werden veel mensen er ziek van slecht drinkwater. De goeroe vond dat hij daar wat aan moest doen. De tempel is op een bron gebouwd en daarom delen ze niet zuiver water aan. Je ziet een hoop mannen met zwaarden en messen lopen. Dat hoort bij hun geloof, een heel apart gezicht. Als je de tempel ingaat loop je direct op het boek af. Niet dat je kan zien dat het een boek is, het ligt onder een kleed. Rechts zitten een aantal mensen en links zitten de mannen die de muziek maken. We lopen een rondje in de aangegeven richting en lopen via de slaapkamer weer naar buiten.
Bij de tempel is ook een vijver, of eerder een zwembad. Hier zie je mensen een bad nemen. De meesten kunnen, denk ik, alleen niet zwemmen, dus die houden zich vast aan kettingen die aan de kant vastzitten terwijl ze via de trap het water in gaan. Er zijn afzonderlijke trappen, maar de hele vijver rondom is een grote trap. Er is ook een aparte plek waar vrouwen het water in kunnen, maar dat is afgeschermd van de rest.
Hierna gaan we naar de keuken en de plek waar gratis gegeten kan worden. Dit schijnt alsmaar door te gaan. Voor de eetruimte zitten allerlei mensen op de grond, zij wachten op de volgende ronde. Binnen zijn ze net klaar met eten. Het is een lege ruimte met in een hoop lange tapijten parallel aan elkaar. De mensen zitten op die tapijten zij aan zij, rij achter rij. Nu ze net klaar zijn wordt alles snel schoongemaakt. Als ze klaar zijn komen de mensen binnen en ze sluiten netjes aan. Dan worden de borden in de vorm van een dienblad uitgedeeld. Het bord heeft allerlei vakken en elke keer komt er iemand die een vakje vult. Dit is allemaal erg goed georganiseerd. In de keuken is ook sprake van goed georganiseerd xe2x80x9clopende band werkxe2x80x9d. Er wordt ook constant schoongemaakt. Als we weer terug zijn in het kantoortje krijgen we allemaal een klein boekje over het sikhisme in het Nederlands!
Ondertussen was het etenstijd en de gids had een reservering gemaakt bij een echt toeristen restaurant. Ze waren gespecialiseerd in een of andere keuken. We zouden allerlei schalen op tafel krijgen en zo alles kunnen proeven. Ik voelde hier weinig voor, ten eerste had ik nauwelijks honger en ten tweede was het duur. Ik had geen zin om 550INR (11 euro) te moeten betalen voor vijf happen eten. Andrxc3xa9 en Josxc3xa9 zaten er ook niet op te wachten, maar ze hadden ook een kaart. De gids zei dat dit een van de weinige restaurants was, waar de hygixc3xabne goed genoeg was voor de toerist. Toen we aankwamen was er geen tafel, dus moesten we wachten. Na 10 minuten was er wel een tafel, maar die vond Andrxc3xa9 te klein dus wachtten we nog eens 5 minuten voor een iets grotere tafel. Aan alles was te merken dat hier alleen maar toeristen komen. De prijzen waren hoog en er zaten alleen maar toeristen in het restaurant. Ik bestelde een kashmiri pulao, rijst met vruchten, fruit, groenten en noten. De vijf happen die ik ervan gegeten heb waren in ieder geval wel lekker.
Je moet natuurlijk wel iets van Mahatma Gandhi zien als je in India bent, dus gaan we naar zijn xe2x80x9chuisxe2x80x9d. Hij had natuurlijk geen eigen huis, maar hij logeerde hier altijd als hij in Delhi was. Het huis ziet er vrij normaal uit en kan je niet in. Van de deur van het huis tot de plek in de tuin waar hij vermoord is loopt een pad met zijn voetstappen erop. Zo wordt heel duidelijk aangegeven wat zijn laatste wandeling was. De voetstappen eindigen bij een steen onder een prieel bij de plek waar hij dus doodgeschoten is.
Het was nu een uur of 3 en de gids zei dat de toer over was. Wij zeiden van niet. We hadden een lijst met dingen die nog niet gezien hadden en daarnaast waren we nog lang geen 9 uur bezig. Andrxc3xa9 wilde heel graag naar Qutb Minar, een 72 meter hoge minaret. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het schijnt erg bekend te zijn. De gids wilde er niet heen, omdat het in het zuiden lag en minstens een uur enkele reis zou zijn. Toen Andrxc3xa9 min of meer eiste om er heen te gaan, bleek het maar een half uur rijden te zijn. We stopten op een afstand zodat we een foto konden nemen en toen moesten we weer weg. We zouden ook langs de lotustempel gaan, maar die heb ik ook alleen maar vanaf het hek gezien. De gids was in het begin erg enthousiast, maar toen het duidelijk werd dat hij niet eerder naar huis kon, werd hij heel chagrijnig.
De rest van de dag ben ik in het hotel gebleven. Gisteren en zelfs vanochtend had ik een goede internet verbinding, maar nu helaas niet meer. Ik ben zelf met mijn computer de trap af gelopen, kijkend wanneer het signaal weer sterk genoeg zou zijn. Bij de receptie was het sterk genoeg, maar kreeg ik toch geen verbinding. Na wat hulp van de receptie deed ie het toch en kon ik nog wat chatten met het thuisfront.
's Avonds heb ik met Andrxc3xa9 en Josxc3xa9 in het hotel gegeten. In de buurt was toch niets anders dan de Pizza Hut. Na het eten ben ik naar bed gegaan, want morgen moet ik vroeg op.