Omdat iedereen nog lag te slapen werd de film erg laat gestart, zelfs zo laat dat die nog niet afgelopen was toen we gingen landen. Toen we het vliegtuig uitgingen bleek dat we met de bus naar de terminal gereden zouden worden. We hadden niet zo’n haast dus namen we de derde en laatste bus, hier was tenminste genoeg ruimte om te ademen. We moesten door de douane, maar dat gaat heel snel, de beambte kijkt amper naar je foto, maar de nationaliteit is voldoende. We konden met de bus naar een andere terminal, maar je kon ook lopen. We besloten met een stel anderen om te gaan lopen. Alleen Jantien klaagde nogal dat de flessen wijn die we in Buenos Aires gekocht hadden zo zwaar waren, dus bood Boris aan om die te tillen. We kozen voor “niets aan te geven” en liepen tussen de afhalers door op weg naar de juiste terminal. Na 15 à 20 minuten lopen waren we er al. Hier moesten we onze instapkaarten laten zien, want we moesten nu weer naar het reizigersgedeelte. Hier konden we weer wachten, dus gingen we opzoek naar wat eten. Aan de andere kant van de vertrekhal hebben we lauwe pasta met fruit uit blik op, maar het smaakte goed. Hierna zijn we weer naar de juiste gate gelopen waar we weer konden wachten.

Ruim 20 minuten na de instaptijd kwam de rij in beweging. Nu moesten we nog een klein stukje (2,5 uur) vliegen en we zijn in Nederland. In het vliegtuig konden we weer wachten, want er kwam een passagier niet opdagen. Een half uur te laat vertrokken we eindelijk. Tijdens de vlucht heeft Leonie wat gelezen en een sudoku opgelost, terwijl Jantien bijna heel de vlucht geslapen heeft.

Ongeveer 20 minuten te laat landden we op Schiphol. Ons vliegtuig werd snel op een slurf aangesloten en we konden op weg naar onze spullen. Hoewel andere van de groep andere ervaringen hebben, bleek dat we zoals altijd lang op onze koffers moesten wachten. Toen we met volgeladen karretje naar buiten wilden rijden werden we aangehouden. Onze tassen moesten door de scanner. De douanier weet alleen niets van Argentinië en Buenos Aires. Ze vroeg ons naar illegale cd’s en andere nepartikelen. Die zijn alleen niet in Argentinië te krijgen, we hebben ze in ieder geval niet gezien. Ze ondervroeg ons of je uit Azië kwamen, want daar is alles goedkoop en er is ook veel te verkrijgen. Argentinië en Chili zijn maar iets goedkoper dan Nederland, dus niemand koopt daar een hoop souvenirs. Nadat alles gecheckt was mochten we alsnog door.

’s Ochtends moesten we om 10.00 uur uitgecheckt zijn. Gelukkig hadden we een kamer waar we alle spullen kwijt konden. Iets na tienen gingen we met z’n vieren op stap richting een museum. Terwijl de taxi ons afzette zei hij dat het nog niet open was en het bleek inderdaad pas om 12.00 uur open te gaan. We besloten naar de Japanse tuin te gaan. In de tuin was een enorme vijver met heel veel koikarpers, die massaal naar je toe kwamen zwemmen als bij het water stil stond. Ze hapten elke keer in de lucht wachtend op etend wat niet zou komen. Verder waren we er snel doorheen. Het was ook best warm en omdat er weinig hoge bomen stonden was er weinig schaduw. Ze verkochten er wel leuke ijsjes. Bij dit ijsje kreeg je twee plastic stokjes waarmee, als je ze goed aan het ijsje vastmaakte, je het ijsje kon laten ronddraaien, erg apart.

Voor de ingang van de Japanse tuin stond een man met een paard en wagen en Boris en Arjan leek dit erg leuk. Na wat onderhandelen en geld wisselen gingen we zitten voor een ritje van een half uur. Boris zat op de bok in een shirt van het Argentijnse voetbalteam iedereen toe te zwaaien terwijl hij “Argentina” riep. Vele mensen vonden dit een vreemd gezicht maar zwaaiden wel terug. Tijdens het rondje moesten we af en toe de grote wegen oversteken of een stukje op blijven rijden. Het was erg grappig om in een paard en wagen op een 7-baansweg te rijden. Na een half uur werden we afgezet bij de botanische tuin.

Ze hadden de botanische tuin beter de kattentuin kunnen noemen, want er zaten er erg veel. Verder was de botanische tuin, zoals eigenlijk altijd, niet interessant als je je niet voor de planten interesseert. Hierna was het tijd voor een verkoelend drankje op een heel klein terrasje op de hoek van een straat. Iedereen zat binnen in de airco, terwijl één van de twee tafels buiten in beslag namen.

Ondertussen was het museum open en iets voor 13.00 gingen we naar binnen. In het museum hebben ze een hoop schilderijen van allerlei stromingen, maar vooral modern. Wij kwamen echter niet voor die schilderijen. We hadden van anderen uit de groep gehoord dat er een erg leuke tentoonstelling is op de bovenste verdieping, dus wij direct naar boven. Er waren vier hele grote kamers gebouwd met een gordijn als deur. Iedereen moest zijn schoenen uitdoen en dan kon je naar binnen. De eerste kamer was veruit het leukst. Er lag een schuimrubberen vloer van zo’n 50 cm. Verder lagen er wat grote kussens in verschillende vormen en kleuren, kubussen, cilinders, piramides, kegels, enz, de ideale plaats om een kussengevecht te houden. Naast dit speelparadijs werd er nog rockmuziek gespeeld en foto’s van bureaublad met daarop een platenhoes en wat pennen geprojecteerd op de muren. Het kunstzinnige idee is ons helemaal ontgaan, maar we hebben wel lol gehad.

In de tweede kamer hingen een heleboel kleurige hangmatten en er werd ook weer muziek gedraaid en foto’s geprojecteerd. Hier kon je even bijkomen van de vorige kamer, alhoewel schommelen in die hangmatten ging ook erg goed.

De derde kamer was het minst. Er lagen allemaal matrassen op de grond en bij een ingang stond een bakje met nagelvijlen. Het was blijkbaar de bedoeling dat je nagelvijlend naar de muziek ging luisteren en die lelijke foto’s ging bekijken. Nadat onze nagels goed gevijld waren konden we naar de vierde kamer. Deze zat namelijk vol met ballonnen. Hier hebben we geprobeerd een soort iglo om Arjan je bouwen, maar de bovenste ballonnen bleven maar steeds niet liggen.

Na nog snel even naar de lelijke, onbegrijpelijk en soms uiterst kinderlijke kunstwerken gekeken te hebben kwamen we om 14.45 het museum weer uit. We bleken niet zo ver van de haven af te zijn, dus liepen we die kant op om wat te gaan eten. Na een uitgebreide lunch, die ook min of meer als avondeten diende gingen we richting hotel.

Om 17.30 ging Leonie zich alvast omkleden, terwijl Jantien opzoek ging naar een supermarkt om kersen te kopen voor onze ouders. Gelukkig bleek de supermarkt aan de overkant van de straat (16 banen oversteken). Helaas hadden ze nog maar één klein pakje, maar het is beter dan niets.

We zouden om 18.30 opgehaald worden door de bus, maar ze zijn hier steeds te vroeg dus om 18.10 stond er een bus voor ons hotel die ons inderdaad naar het vliegveld zou brengen. Op het vliegveld moesten we lang in de rij staan voor het inchecken, maar gelukkig hadden ze nog een raam- en gangplaats naast elkaar vrij. Na het inchecken moest de luchthaven belasting nog betaald worden, maar daar ging Boris voor in de rij staan. Nu hadden we alle tijd om de taxfree shops te bekijken. Hoewel Buenos Aires een grote stad is, verveel je je zo op het vliegveld. Er is erg weinig en al snel zat iedereen op een bankje te hangen. Leonie kocht van ons laatste geld een broodje kip en Jantien vond twee hele dure pakjes appelsap (€1,50 per stuk). Een half uur na de instap tijd konden we eindelijk instappen.

Toen we opstegen zag Jantien uit het raam een mooi schouwspel van meerdere bliksemschichten, wat niet veel goeds voorspelt. Wat wel leuk was, was dat dit vliegtuig een camera in de staart heeft zodat je het vliegtuig van bovenaf kan zien. Dit is vooral erg rustgevend bij het opstijgen omdat het einde van de startbaan nooit inzicht kwam. Vanwege het onweer wat aan de andere lag dan waar we heen moesten was het nogal een hobbelig begin met meerdere kleine luchtzakken. Leonie had al heel snel besloten om geen avondeten te nemen en direct te gaan slapen, Jantien wilde wel wat eten. Maar toen ze steeds in slaap viel, terwijl ze wachtte besloot ze maar om ook niets te nemen, ze had toch geen honger. Om half twee ’s nachts gaf ze het op en ging slapen, ze waren toen net begonnen met het uitdelen van het avondeten.

We hadden afgesproken om uiterlijk 9.00 uur weg te gaan naar Boca, een wijk in Buenos Aires, maar Mariëtte en Greet hadden zich verslapen, dus vertrokken we een half uur later. Ons hotel ligt heel dichtbij de grootste weg van Buenos Aires (16 banen) en daar hielden we een taxi aan. Onze chauffeur hield van doorrijden en kreeg zijn taxi tussen alle auto’s door ook al waren we ervan overtuigd dat het niet paste. Na een flinke rit van zo’n 20 minuten werden we afgezet in Boca. Het is een oude, arme wijk bij de vroegere haven. Er staan nog allerlei oude fabrieksgebouwen die niet meer als zodanig gebruikt worden omdat de haven meer naar de kust verplaatst is. In Boca woonde een bekende schi    lder die vond dat de school wat vrolijker mocht en hij riep iedereen op om te helpen. Veel mensen gaven hier gehoor aan, maar ze hadden allemaal een andere kleur verf bij zich. Toen hebben ze besloten om elke muur een andere kleur te geven. Dit vonden de mensen zo leuk dat ze dat met meer huizen gedaan hebben en dat is de reden dat er tegenwoordig veel toeristen komen. Wij waren er toch nog redelijk vroeg, dus voor de grote mensenmassa en kraampjes die nog opgebouwd moesten worden. Je kunt in het veilige deel heel leuk rond dwalen en de vele winkeltjes bekijken. Ook hebben we natuurlijk een bezoek gebracht aan het stadion van de Boca Juniors. Helaas is het daar nu vakantie en wordt er niet gespeeld. Het stadion staat echt midden in de wijk en de straten erom heen zijn erg smal.

We zijn nog naar het museum van de bekende schilder geweest, maar daar hangt vooral werk van kunstenaars van nu. De bovenste verdieping is wel gewijd aan de schilder. Zijn schilderijen gaan over het harde leven in de havens van Boca. Ze zijn erg somber maar spreken wel aan.

Leonie heeft het als eerste gezien en gaat in de buurt van het museum kijken. Bij een winkeltje op de hoek koopt ze twee kalebassen, dat zijn de bekers waar de mate in gedronken wordt. Schuin voor het museum is ondertussen een markt opgebouwd, waar kunstenaars hun eigen waar proberen te verkopen. Leonie koopt een aquarel van een dansend tango paar, waarna we op een terrasje een glas sinaasappelsap gaan drinken.

Na Boca gaan we naar het museum over Evita. Het museum is erg neutraal, ze proberen geen oordeel te vellen over Evita, maar laten zien wat ze allemaal gedaan heeft in haar leven. Dit museum is zeer de moeite waard omdat het alles eens in de juiste volgorde bij elkaar zet. Na het museum gaan we met z’n tweeën nog een poging wagen voor het kerkhof, maar inmiddels in het weer 17.10. We nemen de taxi om tijd te besparen, terwijl we instappen zegt de chauffeur dat het heel dichtbij is, maar het is toch zeker 10 minuten rijden. Als we uitstappen wijst hij ons aan waar we moeten zijn. Helaas gaan we rechtsom en moeten bijna helemaal rond lopen voordat we bij de ingang zijn. Jantien loopt voorop en Leonie sjokt er met een pijnlijke enkel achteraan. Als Leonie Jantien bij haalt bij de ingang heeft Jantien op de plattegrond het graf al gevonden. Het kerkhof ziet er vreemd uit. Het zijn allemaal kleine huisjes netjes in een rijtje, het heeft is van een winkelstraat weg. Bij het juiste straatje aangekomen blijkt direct dat we goed zijn, want er staan een hoop mensen. Na het graf bekeken te hebben beginnen de klokken te luiden, het is namelijk 17.45 en iedereen moet weg. Voldaan dat we het gered hebben gaan we opzoek naar een taxi.

Om 19.15 stond iedereen weer beneden in de lobby klaar om naar de tango show te gaan. Als we binnenkomen blijken we de eerste te zijn. Het ziet eruit als een Parijse nachtclub in de jaren 20. We zaten aan kleine tafels en af en toe werden er weer kleine hapjes gebracht. We zaten aan de dansvloer waar af en toe door de professionele dansers gedanst werd. Op het podium zaten twee oude mannen, de een speelde viool en de ander bandoneon en in de hoek zat er nog een achter de piano. Halverwege de avond werd iedereen door de dansers de dansvloer opgehaald voor een snelcursus Argentijnse tango. Het grootste verschil met de ballroom tango is dat de Argentijnse tango helemaal niet statisch is maar juist vloeiend en heel innige. Het was snel duidelijk wie er in de groep wel en wie geen gevoel voor ritme had. Leonie en Jantien kregen beide complimenten voor hun danskwaliteiten. Leonie was zelfs zo goed dat ze van de professionele danser aan Anna moest laten zien hoe het moest.

Om kwart over zeven stond iedereen weer met zijn spullen klaar voor het hotel. We stonden op een busje te wachten wat ons naar het vliegveld zou brengen, maar helaas waren alle busjes al bezet dus waren er een hoop taxi’s geregeld. Leonie, Jantien en Johanna liepen naar de eerste taxi en laadden alle spullen in. Als eerste vertrokken we, maar net buiten el Calafate werden we ingehaald door een taxi met een iets minder goed rijdende chauffeur. Terwijl onze chauffeur netjes afremde om over de verkeersdrempel te rijden, reed de andere taxi er met volle vaart overheen, waarschijnlijk om stoer te doen voor de drie vrouwen die hij in zijn taxi had. Vlak voor het vliegveld vond die chauffeur het ook nodig om een stukje af te snijden door tegen het verkeer in te gaan, terwijl onze chauffeur netjes de juiste route reed. Toen we uitstapten vond onze chauffeur het ook nodig om de andere chauffeur even op zijn fouten te wijzen.

Langzaam kwamen er steeds meer mensen van onze groep, maar de laatste twee Boris en Anna, kwamen maar niet. Na ruim een uur wachten en de rij voor het inchecken steeds langer zien worden kwamen ze aan. De taxi waarin ze zaten had zijn motor opgeblazen en toen moesten ze wachten op een lift.

Alle bagage werd tegelijk ingecheckt omdat je maar 15 kilo per persoon mocht hebben. Op deze manier konden de mensen met overgewicht profiteren van de mensen met ondergewicht. Alles mocht mee zonder dat er bij betaald moest worden. Nu mochten we in de tweede rij gaan staan om onze luchthavenbelasting te betalen. Als je betaald had werd er een stempel op je instapkaart gezet, waarna het Jantien lukte om die inkt op haar gezicht te smeren. Nu was het tijd voor de derde rij, de beveiliging. In de rij bedacht Jantien zicht dat ze het schillenmesje nog in haar handbagage had, maar de beveiliging zag daar geen bedreiging in, want ze mocht zo door lopen. De vierde keer wachten duurde gelukkig niet zo lang, want we mochten vrij snel aan boord. Aan boord kregen we een heerlijke warme maaltijd geserveerd waar je zo een tweede van wilde hebben, gekruide puree met een saus van vlees en champignons.

Na zo’n drie uur kwamen we aan in Buenos Aires, de bus stond al op ons te wachten. Het was een hele grote bus waar iedereen in principe twee stoelen kon nemen en met verschrikkelijk veel beenruimte. Na een rit van 20 minuten kwamen we bij het hotel. De kamers werden verdeeld, maar toen we op de kamer kwamen bleken we geen geluk te hebben. We hadden een erg kleine kamer waar met moeite twee bedden in stonden en waar geen twee tassen meer bij konden. We hebben toen met Boris van kamer geruild, want die was iets groter.

Nadat alles op de kamer lag en onze warme kleding hadden verwisseld voor iets luchtigers gingen we met z’n allen op weg naar Plazo de Mayo om de dwazenmoeders hun rondjes te zien lopen. Toen we aankwamen stonden er een paar oude dames met veel toeristen erom heen te wachten op 15.30. Precies op tijd begonnen ze met lopen in stilte. Behalve de moeders die liepen, waar er ook een paar die achter een kraampje spullen verkochten. Jantien heeft een agenda van ze gekocht. Na een half uur lopen stopten ze ermee en dit doen ze dus elke week.

Aan de Plazo de Mayo ligt een grote kerk dus die hebben we ook even bezocht. De kerk was mooi, maar niet uitzonderlijk. Het was alleen heel vreemd dat er een hoop mensen aan het bidden waren en de kerk gebruikten waar die voor bedoeld is en dat er tegelijk een hoop toeristen liepen en camera’s om foto’s te maken. Na de kerk zijn we met een aantal wat gaan drinken. Even bijkomen van de stad, maar vooral van de hitte.

Hierna zijn we met z’n tweeën op weg gegaan naar het kerkhof waar Evita ligt. Er was alleen één probleem het kerkhof zou al om 18.00 sluiten en het was al 17.12. We wilden met de metro gaan, maar het was nogal moeilijk om de juiste te vinden. Eenmaal bij het juiste station aangekomen bleek het toch behoorlijk ver lopen te zijn en hebben we het 17.45 maar opgegeven. We hebben toen in wat sportzaken gekeken of we een shirt zagen van de Boca Juniors, omdat een collega van Leonie hierom gevraagd had.

Om 19.30 gingen we met zessen op weg naar de haven om te gaan eten. Er waren niet zo heel veel eettentjes en de betaalbare waren behoorlijk druk. We zijn bij Friday’s, een Amerikaanse keten uitgekomen. Na het eten was het al donker, dus voelde het voor ons heel laat aan, maar dat was het natuurlijk niet. Via een omweg gingen we op weg naar het hotel. Tijdens deze wandeling kwamen we langs een eettent waar we besloten om koffie te gaan drinken. Jantien bestelde een ‘submarine’. Je krijgt een glas warme melk en een reep chocolade. Je kunt dan je eigen chocolademelk maken.

Vandaag staat Jantien als enige vroeg op, de rest van de groep heeft besloten uit te slapen, maar Jantien gaat wandelen op de gletsjer. Op 8.00 zou ze opgehaald worden maar om 7.45 blijkt het busje er al te zijn. Jantien is snel terug naar de kamer gerend om haar tanden te poetsen en haar tas te pakken. Behalve Jantien gaan er nog 4 Duitsers uit hetzelfde hotel mee en nog 8 Argentijnen uit een ander hotel. Na een rit van ruim een uur met teveel fotostops, die Argentijnen bleven bezig, komen we bij de boot. Eerst wordt de excursie besproken, er wordt uitgelegd hoe alles gaat gebeuren. Behalve de Duitsers en ik blijkt iedereen Spaans te verstaan. Na een bootreis van anderhalf uur, waar we behoorlijk omvaren om goed zicht op de gletsjer te hebben komen we aan bij het uitstappunt. Na een minuut of 20 klimmen over de rotsen komen we aan bij de gletsjer. Hier moet iedereen zijn spikes aandoen, die je op de boot gekregen hebt. De groep wordt in tweeën gedeeld, elk met zo’n 20 personen. Ik word bij de Engels sprekend Argentijn ingedeeld. Het blijkt dat we over het uiteinde van de gletsjer gaan lopen, wat betekent dat we echt door de spleten gaan lopen. Er wordt steeds een trapje uitgehakt door de gids en assistenten als we omhoog of omlaag gaan naar een andere spleet. Het tempo ligt erg laag, maar dat komt omdat de conditie van een aantal van de rest van de groep erg slecht is. Ook zijn er een aantal met verkeerde kleding. Bij het boeken van deze excursie vertelde ze mij dat ik bergschoenen aan moest, maar er liepen een paar Argentijnen met suèdeschoenen. Die hadden geen enkele steun van hun schoenen plus dat ze nogal bang waren. Verder waren er een paar Fransen die na 2 stappen al moe werden. Ze waren al behoorlijk op leeftijd, maar dat hoef geen slechte conditie te betekenen, maar aan de maat van de buiken te zien deden ze weinig aan beweging.

Halverwege de wandeling werden er twee richels uitgehakt en daar werden glazen opgezet. Die werden gevuld met Baileys waarna er over de gletsjer boven de glazen werd gewreven, zodat er gletsjer ijs in de glazen viel. Na deze onderbreking gingen we weer verder. Veel van de mensen moesten overal geholpen worden en ik had echter gezegd dat ik geen hand wilde en ik kreeg steeds complimenten dat ik zo makkelijk over het ijs liep. Na ruim twee lopen gingen we weer van het ijs af. Op deze plek kon je ook onder de gletsjer kijken, dit was echt heel mooi. Je kon toen goed de blauwe kleur zien. Het was er alleen behoorlijk nat omdat ijs natuurlijk smelt als de zon erop staat.

De bootreis terug duurde maar 50 minuten en om 15.40 zat ik weer in het busje, ik had alleen al om 15.30 thuis moeten zijn volgens het schema.

Leonie heeft lekker uitgeslapen en de tassen ingepakt, want om 11.00 uur moesten we uitchecken. Daarna heeft ze samen met Greet een fiets gehuurd. We zijn de weg opgefietst die we gisteren in het busje gereden hadden. Na een goede tocht zag Leonie een mooi grasveld en besloot te stoppen terwijl Greet doorfietste. Leonie heeft op die plek heerlijk in het zonnetje geluncht. Gelukkig waren op deze plek niet zoveel dazen en de dazen er wel zaten heeft we allemaal dood geslagen. Na een tijd kwam Greet weer terug, ze was bijna tot het pension van gisteren gekomen.

Omdat we om 18.00 met de bus in 4 uur naar El Calafate zouden gaan had Leonie bedacht om om 15.30 te gaan eten, de tijd dat Jantien terug zou zijn. Toen ze er om 16.00 uur nog niet was is ze maar naar het restaurant gegaan en een grote pizza besteld. Anderen die bij het hotel zaten zouden tegen Jantien zeggen dat ze naar het restaurant moest gaan om te eten als ze aankwam. Om 16.40 kwam Jantien aan, Leonie had een busje zien rijden en is naar het hotel gelopen. Daar heeft ze Jantien opgehaald en zijn we naar het restaurant terug gelopen. Iedereen had al gegeten en de serveerster wilde de rest van de pizza weggooien, Greet en Mariëtte hebben toen geregeld dat het ingepakt werd. Toen we het restaurant in kwamen hadden ze net alles ingepakt wat Jantien direct weer uitpakte. De pizza werd met smaak opgegeten samen met heerlijke frambozensap.

Om 17.15 zijn we van ons hotel gaan lopen naar de bushalte. De bagage werd met de ta   xi gebracht. Na een kwartiertje lopen waren we er al. De busrit scheen erg mooi te zijn, maar de meeste tijd lag Jantien te slapen en Leonie of te lezen of een spelletje te spelen. We hebben nog wel de mooie zonsopgang gezien.

In el Calafate hebben we snel nog even gepind en zijn daarna naar het restaurant van de eerste avond hier gelopen. Ze hadden daar namelijk een geweldig toetje. Om 22.45 gingen we naar binnen om pompoenijs met zoete tomatensaus gegarneerd met honingkaramel te eten, heerlijk.