Om 7 uur ging de wekker. We moeten pas om 9.10 uur verzamelen dus we hebben alle tijd om in te pakken. Ook hebben we nog aardig wat eten in de koelkast dat we als ontbijt moeten wegwerken. Na anderhalf uur zijn we eigenlijk wel klaar. Alles zit in de tassen. De handbagage hebben we niet vol gestopt, nu maar hopen dat we onder de 23 kg per tas zijn gebleven.We gaan iets voor negen uur naar beneden en daar zitten al meer groepsgenoten. Het is wel handig dat iedereen in etappes naar beneden komt, want er is maar een kleine lift, dus we kunnen er toch niet met z’n allen in. Als iedereen beneden is houdt Ben nog een praatje. Na het praatje van Ben wil Janneke nog wat zeggen. Ze bedankt iedereen voor het geduld dat ze hebben gehad, voor de handjes als ze de bus uitstapte, voor de mensen die bij kruisingen bleven staan wachten zodat we wisten waar we heen moesten en voor het dragen van haar tas de trap van de ferry op en af. We geven daarna iedereen een klein cadeautje, zoals een sleutelhanger. Sommige cadeautjes zijn wat persoonlijker dat andere, zo krijgt Dirk een uil (spaart hij) en Alexander een bootje (werkt bij de marine). Jantien wil nog een groepsfoto maken en iedereen wil dat eigenlijk wel, maar tegelijkertijd pakt iedereen zijn spullen om naar het treinstation te lopen, dus die foto komt er niet.
Het is ongeveer een kwartier lopen naar het treinstation. Het is vlakbij het metrostation alleen hoeven we nu niet het park door en kunnen we gewoon vlak blijven lopen.
We hebben de trein van 9.35. Het duurt ongeveer vijf kwartier voordat we bij Narita airport zijn. We stappen in bij het beginpunt en moeten eruit bij het eindpunt, dat is wel prettig. We kunnen allemaal makkelijk zitten met al onze bagage.
Op het vliegveld besluit Janneke haar schoenen te wisselen voor haar slippers, de schoenen knellen. Terwijl we ze omwisselen staat Ben met de hele groep geduldig te wachten, dat is wel eens anders geweest deze reis. Als we ons bij hun voegen zegt Alexander “Het zou wat zijn als we elkaar niet kwijt raken”. Jantien ziet het probleem niet, we zijn op het vliegveld en iedereen heeft zijn eigen paspoort dus thuis komen gaat wel lukken. We moeten inchecken bij van die palen. Wij hebben dat gisteren al gedaan en het bleek dat we ver uit elkaar zaten, namelijk 26A en 41H. Het vliegtuig zit verder ook gewoon vol. Rudi blijkt 41J te hebben en biedt aan om te ruilen. Dat aanbod nemen we graag aan.
De bagage afgeven gebeurt wel bij een balie met een mevrouw. Hier blijkt dat de halve groep te veel gewicht heeft. Wij ook, Jantien haar tas is 21 kg en die van Janneke 25, samen is dat wel 2 x 23 = 46 kg, maar het mag toch niet. We halen wat boeken uit de tas en stoppen die in de handbagage.
Hierna gaan we door de douane. We lopen naar een paar stoelen en Jantien koopt twee warme pistolets met parmaham en koffie en sap. Zo hebben we een goede lunch en zijn we door de helft van ons overgebleven geld af. Als de lunch op is gaat Jantien op zoek naar een bestemming voor de rest van het geld. Ze koopt uiteindelijk een sleutelhanger en een mok met sumoworstelaars.
Tegen een uur gaan we naar de gate. Een groot gedeelte van de groep staat daar te wachten en daar gaan we bij staan. Langzaamaan gaan de Japanners in de rij staan en die gaat langs onze groep. Nu lijkt het net of we half wel en half niet in de rij staan. De grondstewardess probeert ons in de rij te krijgen. Later wil ze ons ook twee aan twee in de rij hebben staan. De vrouw is helemaal gestrest omdat we niet precies doen wat zij wil.
Rudi gaat tegelijk met ons door de controle en vlak voor we het vliegtuig instappen ruilen Janneke en Rudi van instapkaart, zodat ze het juiste stoelnummer aan de stewardessen kunnen laten zien. Rudi geeft ook aan de stewardessen door dat de speciale maaltijd van Janneke naar 41J moet en bij het eten rondbrengen klopt het ook allemaal.
Om twee uur, een half uur te laat, stijgen we op. We zijn nu niet meer de enige Europeanen in het vliegtuig. De helft is ongeveer Europeaan en de andere helft Japans. De vlucht zelf is rustig, alleen het duurt heel lang. In het begin is er wel wat turbulentie dus moeten we blijven zitten. Blijkbaar vonden een aantal Japanners dat niet nodig. Opeens wordt er redelijk dwingend omgeroepen dat de stoelriemen nog steeds vast moeten zijn en dat iedereen moet gaan zitten. Dit wordt wel 3 of 4 keer herhaald, maar het heeft pas effect als het in het Japans wordt omgeroepen en de stewardessen iedereen ook naar hun stoel terugbrengen.
Iets na zes uur landen we. We hebben elf uur gedaan over een vlucht van twee tot zes uur, het is dus een lange dag voor ons. Bij de douane zijn twee loketten open, een voor EU burgers en een voor alle paspoorten. Wij gaan maar in de rij voor alle paspoorten staan, want die is korter. Bij de EU staan al de Japanners uit ons vliegtuig. Ze zullen de borden wel niet kunnen lezen (zoals wij niets van het Japans begrijpen). Leo en Leonie staan voor het raam te zwaaien, alleen Jantien ziet ze niet, want ze heeft haar bril afgedaan vanwege hoofdpijn. Gelukkig ziet Janneke ze wel en zwaait ze terug. De bagage komt gelukkig snel en we laden alles op een karretje. We kunnen zo naar buiten lopen en is onze vakantie over.

Vandaag is weer een wekkervrije dag. We gaan vandaag naar de Ueno dierentuin, deze ligt naast het hotel. Half twaalf gaan we weg. We vragen even aan de balie van het hotel waar de ingang is en die blijkt niet ver weg. De hoofdingang is wel een stuk lopen, maar wij nemen de achteringang.
Het is een mooie dierentuin met veel verschillende dieren, zoals een ijsbeer, gorilla’s, giraffen, olifanten, nijlpaarden, pinguïns, een tijger en nog veel meer. De hoofdattractie zijn wel de twee reuzenpanda’s. Deze zaten allebei op hun kont, terwijl we hopen bamboe aan het eten waren. Er was ook een rode panda. Deze zijn normaal veel actiever, maar deze zat lekker in de boom en daar bleef hij zitten.
Wat we de leukste dieren vonden waren de bushbabies. Deze kleine halfapen zijn nachtdieren. Hun verblijf was ook binnen in het donker. Je kon ze wel zien, maar foto’s maken is moeilijk. Die beesten bleven rondspringen. Ze springen vanuit stilstand zo op een tak een meter boven hen. De beesten zelf zijn maar z’n 15 centimeter groot. Ze waren heel leuk om naar de kijken.
De dierentuin is aan twee kanten van de weg naar ons hotel gebouwd. Er zijn twee manieren om de weg over te steken. Lopend via een brug of via een monorail. We nemen de laatste optie, zowel heen als terug.
Als we om vier uur in het hotel de sleutel vragen krijgen we die niet direct. De man achter de balie belt eerst iemand, waarschijnlijk het kamermeisje. Als we de sleutel krijgen en naar boven gaan blijkt onze kamer nog niet klaar te zijn. Elke dag wordt al het beddengoed er afgehaald en verschoont. Er loopt op onze gang maar een kamermeisje rond en als zij in haar eentje alle kamers zo grondig moet doen, dan kost dat tijd. We halen onze e-readers op en gaan in de lobby lezen. Een half uur later komt het kamermeisje ons vertellen dat onze kamer klaar is.
Om vijf uur gaat Jantien naar het station om de laatste dingen te kopen voor het ontbijt van morgen. Als avondeten nemen we wat van onze voedselvoorraad. We komen netjes uit met ons geld, want we hebben nu nog 2000 yen over (16 euro).

Vanochtend stond Jantien om 6.30 op en bleef Janneke liggen. Om 7 uur verzamelen we om naar een training van de sumoworstelaars te gaan. Niet iedereen vind dit even interessant, dus we gaan met een wat kleinere groep. De senioren worstelaars zijn er niet. Er is net een toernooi geweest buiten Tokio en ze zijn nog niet terug, maar misschien zijn er junioren aan het trainen. We nemen de metro en moeten twee keer overstappen en we komen langs zes stations.
Iets voor acht uur lopen we in Hamasho. Hier zouden de sumoworstelaars moeten zijn. We lopen een straatje in en kunnen door het raam de oefenruimte zien. Er zijn inderdaad worstelaars aan het trainen. Het heeft iets gênant om door het open raam naar binnen te staan gluren. Zeker als we dit met z’n tienen tegelijk doen. Het is leuk om eens te zien, maar iedereen is er wel snel klaar mee. Je gaat gewoon niet uren vanaf de straat naar binnen staan kijken.
Freddy, Paul en Jantien gaan terug naar het hotel, terwijl de rest naar de vismarkt gaat. We nemen nu een andere metroroute met een keer overstappen en maar vier stations. We moeten alleen bij de overstap even naar buiten, 50 meter lopen en weer bij een andere metrolijn naar beneden. Om negen uur zijn we weer bij het hotel.
Kwart voor elf gaan Janneke en Jantien weer op pad. We gaan naar het station van Tokio. We nemen de metro naar Otemachi. Omdat we geen idee hebben waar we eruit moeten, nemen we gewoon maar een uitgang. Als we boven komen en kijken waar we zijn, blijken we bij de halte van de gratis Marunouchi (naam van de wijk) shuttle te staan. Deze bus rijdt in de buurt een rondje en wordt voornamelijk door mensen voor hun werk gebruikt, maar als toerist kan je ook mee. Als we instappen blijkt er in de bus ook een rek met folders te zijn, dus er is op toeristen gerekend. Als we langs het Nikkei gebouw rijden, blijkt de bushalte echt voor de ingang te zijn. We rijden dus het terrein op en stoppen voor de overdekte ingang. Hier stappen wat mensen in en uit en de bus rijdt weer verder. In een half uur legt de bus zijn rondje af. Bij de laatste stop gaan we eruit, dit is namelijk het station. Het is een gebouw van rode bakstenen dat in 1914 volledig verwoest is. In 2012 hebben ze het in de oude stijl gerestaureerd.
Vanaf het station moet een sightseeing bus vertrekken. Het duurt even voor we de bushalte gevonden hebben. Als we er een tijdje staan te wachten komt er een mevrouw, die ook staat te wachten, naar Jantien. Ze wijst naar het symbool voor de sightseeing bus en vraagt waarschijnlijk of wij die willen nemen. Als Jantien ja knikt, gebaart de vrouw naar een volledig Japans tijdschema. Ze wijst de lege kolom aan en kijkt een beetje verontschuldigend. De bus gaat dus vandaag blijkbaar niet. We bedanken de vrouw en lopen naar de metro.
We moeten maar twee haltes en dan zijn we bij het koninklijk paleis. Je kan het alleen van een afstand bekijken, want je kan er niet in.
Om half drie lopen we terug naar de metro. We moeten door een park een aan de rechterkant blijkt een beeld te staan wat veel mensen interessant vinden. We lopen er ook even heen en het blijkt het beeld van Masashige Kusunoki te zijn. Geen idee wie dat was. We verkopen ze er ijsjes, dus nemen wij een ijsje en eten dat, zittend op een bankje in de schaduw, op. De thermometer geeft aan dat het 31 graden en 60% luchtvochtigheid is, maar we vinden het helemaal niet zo bloedheet als aan het begin van de reis. We zullen er wel aan gewend zijn.
Na het ijsje gaan we terug met de metro. Aangekomen op het station Ueno gaan we naar het Hard Rock Café om te lunchen. We nemen allebei een kleine burger, maar dat blijkt een normale te zijn. Amerikaanse porties zijn altijd een stuk groter dan wat wij gewend zijn.
Op weg naar het hotel, lopend door het park komen we eerst Edith en daarna Alexander en Roderick tegen. De laatste twee zijn anime poppen wezen kopen in Akihabara. Alexander wil vanavond naar het Hard Rock Café in het centrum van Tokio, omdat hij de glazen spaart. Het Hard Rock Café in de buurt heet Ueno Tokio i.p.v. alleen Tokio. We spreken om zeven uur af om te eten. We gaan naar TGI Fridays. Het is sinds Tokio wel over met het Japanse eten (daarvoor ook wel eigenlijk). Alexander heeft namelijk zin in spareribs. Janneke is in het hotel gebleven en eet wat van onze voedselvoorraad. Marion en Roderick zijn ook mee. Jantien en Marion hebben niet zo’n honger, dus we nemen alleen een toetje. Maar ook hier krijgen we weer te maken met de Amerikaanse porties, die het is een nogal groot ijsje wat we krijgen voor gezet. Het lukt ons beide om het toch op te krijgen. Om acht laat de barman even zijn kunsten zien en gooit er rustig op los met flessen en shakers.
Roderick en Marion haken en Alexander en Jantien gaan met de metro naar Roppongi. Hier moet het Hard Rock Café zijn. Als we boven de grond komen zien we het niet en Alexander kan zich de routebeschrijving ook niet precies herinneren. We lopen een convini in om het te vragen. Die komen gelijk met een kaart en wijzen het aan. We volgen de route en om half tien gaan we het Hard Rock Café binnen. Het is er gezellig druk en er is een live band aan het spelen. We bestellen onze drankjes en blijven ruim een uur.
Tegen half twaalf zijn we terug in het hotel. In de metro was het trouwens nog erg druk. Je hoefde niet te duwen om erin te komen, maar iedereen stond wel dicht op elkaar.

Vanochtend verzamelen we om 9 uur. Janneke gaat niet mee, die gaat haar eigen weg. Met de groep gaan we in een sneltreinvaart door een aantal wijken. We lopen eerst naar het metrostation en kopen daar voor 1000 yen (8 euro) een dagkaart voor de metro. Onze eerste stop is Asakusa. Toen we de metro uitkwamen hadden we direct zicht op de gebouwen van Asahi beer. Het grote gebouw stelt een volle bierpul voor compleet met schuimkraag, het kleinere gebouw ernaast is een zwart bierglas  met een gouden vlam, maar wordt de gouden drol genoemd. Links zagen we nog de Tokyo Tower.
We lopen verder naar de Sensoji tempel. Voor de tempel is een lange weg met aan beide zijden marktkraampjes met souvenirs. Na drie kwartier hier rond gelopen te hebben zijn sommigen weer wat souvenirs rijker en gaan we weer verder.
We gaan naar Shinjuku, naar het Tokyo Metropolitan Goverment gebouw. Hier mag je gratis naar de 45e verdieping om het uitzicht te bekijken. Helaas was het heiig en kon je niet ver zien. Op een heldere dag schijn je berg Fuji te kunnen zien.
We gingen weer verder naar Shibuya. Hier is het grote kruispunt waar Tokio bekend om staat. Het was er nu niet zo heel erg druk, maar bij groen licht staken er toch behoorlijk wat mensen over. We besluiten wat te eten in een restaurant met uitzicht op het kruispunt. Helaas zijn er maar drie tweepersoonstafels bij het raam, dus we gaan ergens in het midden zitten. Jantien bestelt een fruitsalade, maar krijgt een bord met alleen een bolletje ijs. Iets later halen ze het weg om het twee minuten later weer neer te zetten, maar nu heeft de ober een grote kom met fruitsalade bij zich. Hij schept een paar flinke scheppen fruit om het ijs heen. Waarom ze dat niet al in de keuken gedaan is onduidelijk. Als een een tafeltje bij het raam klaar is lopen we er heen om een foto te maken. De serveerster komt direct met spullen aan om de tafel opnieuw te dekken. We wachten even en als ze klaar gaan we weer staan voor onze foto. Dit mag blijkbaar niet, want als de voetgangers eindelijk gaan lopen worden we ongeveer aan onze armen weggetrokken bij het raam. Er wil een klant zitten. Dat wij ook klanten zijn, maakt ze geen moer uit.
Shibuya is een plek waar je kan gaan zitten en mensen kan bekijken. voor ’s avonds schijnen er nogal wat vreemd geklede Japanners langs te komen. De Japanners kijken zelf niet op of om als er iemand langsloopt die er naar onze standaarden vreemd uitziet.
We gaan weer verder en nu naar Omotesando. Dit wordt Champs-élysées van Tokio genoemd. Er zitten alle dure merken, zoals Louis Vuitton, Gucci, Prada enz. We gaan ook een gebouw in en de groep neemt direct allemaal foto’s, behalve Jantien. Het is inderdaad een mooi gebouw, maar het lijkt enorm om het Alexandrium in Rotterdam en daar maakt ze ook geen foto van. In de winkelstraat zit ook een winkel met souvenirs. Die gaan we toch maar in al is het voor de airco. Het is wel kouder in Tokio dan de rest van de reis. Zowel gisteren als vandaag is het 29 graden met 65 – 70% luchtvochtigheid. Gisteren miezerde het nog een beetje, wat wel lekker verfrissend was, maar vandaag is het droog. De Japanners pakken trouwens bij een druppel regen al de paraplu en als ze hem op hebben vergeten ze hem weer weg te doen al is het al tien minuten gestopt met regenen. Ze zijn blijkbaar bang dat ze smelten.
De groep gaat verder naar Ginza, maar omdat Tisa, Evi en Jantien daar gisteren al geweest zijn gaan we door naar Akihabara, dit is de elektronica wijk. We vinden een kleine overdekte markt waar je allemaal moeren, snoeren en dergelijke kan kopen. Verder is er vooral veel manga, Japanse strips, te zien. Er zijn ook Maid cafés, helemaal gericht op de anime/manga. De vrouwen staan in belachelijk pakjes op straat mensen binnen te lokken. Ze zien er uit als tienermeisjes. Een vrouw draait helemaal door als ze ziet dat er een foto van haar gemaakt wordt. Ze vliegt Evi ongeveer aan en eist dat de foto gewist wordt vanwege de copyright. Wij vinden dat je dan ook niet op de openbare weg moet staan in zo’n kostuum. Evi heeft echter helemaal geen foto genomen, want er stonden allemaal mensen van Belgische Koning Aap groep voor die we daar tegenkwamen. Als de groep wegloopt, rent het “Maid meisje” er achteraan omdat ze denkt dat zij een foto hebben genomen. Later neemt Jantien meerdere foto’s als ze niet opletten.
We houden het voor gezien en gaan terug naar het hotel. Bij het metrostation koopt Jantien eten en gaat naar het hotel. Om half zes komt ze eraan. Janneke blijkt om vijf uur teruggekomen te zijn. Zij is ’s ochtends op haar gemak richting het park gegaan. Op weg naar het park kwam ze langs een tempel, Benten Hall. Hier stonden waterlelies die zo groot waren geworden dat ze boven de balustrade uitkwamen. Daarna liep ze door naar de tempel. Toen ze dat allemaal gezien had, vervolgde ze haar weg naar het park. Ze heeft daar uit de automaat een warme koffie genomen en rustig in het park opgedronken.
Vervolgens is ze met de metro naar Shinjuku gegaan. Ze heeft ze wat door de wijk gelopen. Deze was erg gezellig, want er liepen veel mensen en er waren veel restaurants. Toen ze het Tokyo Metropolitan Goverment gebouw niet kon vinden heeft ze zich er door een taxi laten afzetten. Ze heeft de lift naar de 45e verdieping genomen en van het weinige uitzicht genoten. Ze heeft daar ook op hoogte geluncht. Na de lunch is ze rustig aan de terugreis begonnen. In de metro werd ze nog aangesproken door een mevrouw die slecht Engels sprak. Ze bleek een fysiotherapeut en wilde Janneke wel behandelen. Aangezien we toch binnen een aantal dagen thuis zijn, leek haar dat niet zo’n goed plan.
In het park bij het hotel heeft ze nog een ijsje genomen, waarna ze doorgelopen is naar het hotel.
Toen ze op de kamer was, klopten Paul en Freddy aan op zoek naar Jantien. Zij had namelijk gezegd dat ze haar laptop mochten lenen. Aangezien de laptop op de kast stond, hoefden ze niet op Jantien te wachten, maar mochten ze hem van Janneke direct lenen. Ze zaten nog op de kamer toen Jantien met de pizza’s aankwam. Paul en Freddy hebben ook wat pizza gegeten waarna ze weer weggingen. Wij hebben gewoon wat op de kamer gehangen en nog wat gelezen.

Vanochtend ging de wekker weer om 7 uur. We hebben alle tijd, aangezien we geen bagage moeten inpakken. Hoewel we om 8.20 moeten verzamelen besluit Janneke om 8.05 al richting het metrostation te lopen. Als ze met de rest mee moet lopen kan ze dat niet bijhouden, aangezien er enorm snel gelopen wordt.
Helaas is niet iedereen er om tien voor acht en gaan we pas 5 over half acht lopen naar het metrostation. Als we daar aankomen is Janneke er niet. De groep gaat naar beneden en kijkt of Janneke op het perron zit, nee dus. Ben en Jantien zoeken boven, terwijl de rest van de groep de metro neemt naar Kioto centraal. Als Ben en Jantien niemand vinden nemen zij ook de metro. Jantien is er ondertussen van overtuigd dat Janneke het te lang vond duren, dacht dat er iets mis gegaan was en zelf naar het station is gegaan. Als Ben en Jantien in de metro zitten krijgen ze een telefoontje van de rest van de groep dat die Janneke op Kioto centraal gevonden hebben. Ze vond het inderdaad te lang duren, dacht dat we haar misgelopen hadden en heeft een taxi naar Kioto centraal genomen. Daar heeft ze nog geprobeerd om iemand naar Jantien te laten bellen, maar de buitenlanders hadden geen bereik en de Japanners begrepen haar niet. We hebben namelijk maar een werkende telefoon bij ons en die had Jantien.
Ben en Jantien lopen naar de ingang van de Shinkansen (de kogeltrein), maar daar staat niemand. Er zijn meerdere ingangen, dus we hebben blijkbaar de verkeerde ingang. We lopen op een draf door naar de andere ingang en daar staan Rudi en Janneke te wachten. Ben gaat naar de bushalte, want hij gaat met vier groepsgenoten met de bus naar Tokio en Rudi, Janneke en Jantien gaan naar het perron van de shinkansen. Op tijd, om 9.43 uur komt de trein. Hij zit behoorlijk vol, maar het zijn gereserveerde plaatsen, dus we kunnen er gewoon bij. We nemen plaats en wat iedereen direct opvalt is de enorme hoeveelheid beenruimte.
De reis gaat voorspoedig, de trein gaat best hard, al merk je niet hoe hard precies. De wc’s aan boord zijn hetzelfde als wc in een vliegtuig, al is dat toch fijner, want over het algemeen schudt een vliegtuig minder dan de trein. Als je zit heb je nergens last van, maar als je gaat lopen heb je toch echt wel zeebenen nodig om rechtop te blijven.
Om 12.03, volgens schema, komen we aan in Tokio. Hier staat een vrouw van het plaatselijke agentschap ons op te wachten. Aangezien in Kioto bijna iedereen een kaart van de stad op het station is gaan halen, hadden we met z’n allen besloten dat ook in Tokio te doen. Rudi vraagt het aan de vrouw van het agentschap en zij zegt dat die ook bij de metrohalte zijn waar we eruit moeten. Later zegt ze dat ze in het hotel zijn. Zonder kaart stappen we in de metro naar Ueno. Vanaf dit station is het nog 10 minuten lopen naar het hotel. Janneke, Jantien en Bonnie nemen een taxi. Het regent namelijk ook een beetje. Dat doet het trouwens al vanaf vanochtend. Toen we wakker werden hoosden het, later werd het motregen.
Als we in het hotel zijn, blijken de kamers niet klaar, dus we moeten wachten tot drie uur. Ook blijkt het hotel geen kaart van Tokio te hebben, maar alleen van de directe omgeving. Dit vinden een aantal mensen erg vervelend en laten dit ook blijken. We hadden namelijk heel makkelijk op het station van Tokio een kaart kunnen krijgen bij de VVV. De vrouw van het agentschap loopt met ons terug naar het station en probeert daar een kaart te vinden, maar die is nergens. We geven het op en iedereen gaat zijn eigen weg. Janneke is in het hotel gebleven en kan binnen een uur op de kamer. Ze leest wat en eet als lunch iets van ons noodrantsoen, namelijk pinda’s.
Jantien gaat met Evi en Tisa iets eten op het station. We komen terecht bij het Hard Rock café. Hier hebben ze speciaal voor de lunch een kipburger met patat en onbeperkt limonade bijvullen voor 960 yen (ca. 8 euro). Het is ongelofelijk veel, we krijgen het niet op.
Na de lunch nemen we de metro naar Ginza. Hier is de Apple store, waar Evi naartoe wil. In de Apple store is een theater aanwezig, maar er continu uitleg over bijvoorbeeld de Ipad wordt gegeven. We snappen er alleen niets van aangezien het allemaal in het Japans is.
Na de Apple store lopen we naar het Tokyo International Forum. Het is een bijzonder gebouw. Het dak ziet eruit als de kiel van een schip. We komen hier alleen voor de architectuur, maar er blijkt een informatiebalie te zijn. Hier hebben ze kaarten van Tokio die we mogen meenemen. We nemen er ook, nadat we het gevraagd hebben, een aantal mee voor groepsgenoten die er geen gevonden hebben.
We lopen weer verder en komen de winkel Uniqlo tegen. Tisa en Evi hadden hier al van gehoord. Dit blijkt een winkel te zijn met leuke kleding voor weinig geld. We gaan alle drie aan het winkelen. Na het winkelen gaan we terug met de metro. Bij “onze” halte gaat Tisa naar een marktje, terwijl Evi en Jantien naar een convini gaan om in te slaan. Daarna gaan we naar het restaurant ernaast en bestellen we een pizza. Jantien om mee te nemen en Evi om daar op te eten. Volgehangen met boodschappen gaat Jantien met een warme pizza richting het hotel. Het kost 10 minuten om er te komen. Janneke is op de kamer en hoopte al dat Jantien met boodschappen terug zou komen. We eten de pizza op en stoppen de rest van de boodschappen in de mini koelkast. De kamer is uitermate klein. Er staan net twee bedden in, een bureautje en een tv. Er is echter geen plaats voor tassen of koffers, ook geen kast. We leggen Jantien haar tas op het bureau en Janneke haar tas op de grond, zo dat je nog net overal bij kan komen. We vinden het hotel de slechtste van de reis. Het is echt heel klein, maar dat zal wel aan Tokio liggen, want alle woonruimte is hier klein. De locatie is echter beroerd. Er is niets in de buurt, geen winkel of restaurant, alles is 10 minuten lopen. Best knap als je zo’n plek kan vinden in een stad als Tokio.