Vanochtend zijn we om 5.00 opgestaan want we hadden om 5.30 een transfer besteld. Om 5.05 gaat de telefoon van het hotel, de taxi is er al, dus heel snel aangekleed en de laatste dingen ingepakt en om 5.20 stonden we in de lift. In de lobby vroeg iemand of we naar het vliegveld moesten en we dachten dat hij onze ophaler was, maar toen zei de meneer achter de balie is tegen hem en toen liep hij terug en buiten bleek onze echte chauffeur te staan. We waren na een korte rit bij het vliegveld en liepen direct naar de incheckbalie. Er was weer een speciale balie voor de mensen die al online waren ingecheckt en daar stond helemaal niemand voor. We hadden bij elkaar 38,5 kilo dus dat was erg netjes. Toen we bijna klaar waren zag Jantien een papier waarop stond dat je geen batterijen en snoeren mee mocht nemen, dus moesten we daar terplekke nog wat spullen overpakken.

De beveiliging en de douane gingen weer soepel en toen moesten we wachten tot we konden boarden. We hadden als ontbijt nog rijstewafels met (smeer)kaas en we hadden ook nog geld over. Bij alle eettentjes wat het druk, maar bij een luxe restaurant niet, daar zijn we maar gaan ontbijten (50 dirham = €12,50 pp). Ze hadden er van alles, cornflakes, allerlei soorten lekker brood, warme gerechten en veel fruit. We hebben daar op ons gemak, we hadden toch te veel tijd, ons helemaal vol gegeten en toen we wilden betalen bleek de prijs nog mee te vallen ook, namelijk 33 dirham = €8,25.

Een half uur voor de boardingtime mochten we al door de laatste controle. Op de echte boardingtime zat bijna iedereen al te wachten op het vliegtuig. We moesten met de bus naar het vliegtuig, waar we een hele tijd hebben moeten we wachten voor we opstegen. De laatste mensen die binnenkwamen kwamen waarschijnlijk van een andere vlucht, want ze waren blij het gehaald te hebben.

Na ongeveer 3 uur vliegen stopte Leonie haar schermpje er ineens mee, waarna ze drie rijen naar achter is gegaan voor de overige drie uur. Toen we opstegen zei de gezagsvoerder dat we om 13.05 zouden landen, maar die tijd werd gedurende de vlucht steeds later richting de geplande 13.25, maar uiteindelijk landden we om 13.06. De tassen kwamen gelukkig snel en de Duitse douane deed gelukkig niet moeilijk. Nu nog een rit van drie uur voordat we echt thuis zijn, maar de vakantie is nu wel voorbij.

Vanochtend hebben we ontbeten in het hotel, wat wel redelijk was. Het was alleen de vraag of het inbegrepen was, maar de man in het restaurant zei van niet, dus hebben we maar betaald (10 dirham = xe2x82xac2,50). Na het ontbijt hebben we alle spullen gepakt en gingen we in de hal wachten tot onze toer ons kwam ophalen. Onze toer zou om 9.30 komen, maar gisteren was ons verteld dat we om 9.00 al opgehaald konden worden. We waren er dus op tijd, maar werden net na 9.30 opgehaald, dus hebben we een tijd in de hal gezeten. Niet dat in de hal wachten saai was, want er was een groep toeristen uit Kenia die een hele show aan het opvoeren waren, namelijk klagen bij de balie, lift in, lift uit, anderen klagen bij de balie, klagen onderling, gaan zitten, weer staan en weer klagen bij de balie, weer de lift in en weer de lift uit, enz.

We werden opgehaald in een kleine busje, waar al 5 mensen inzaten. We moesten nu nog 1 groep ophalen en dan konden we beginnen. De laatste groep bestond uit 4 personen en die stonden blijkbaar nog niet klaar. Leonie kon goed zien dat ze tot 3 keer toe nog even naar de kamer moesten om iets te halen voor iedereen in de bus zat. Nu kon onze toer beginnen. Als eerste reden we naar Jumeirah, de duurste buurt van Dubai en ook een plek waar veel "locals" wonen. "Locals" zijn mensen die geboren zijn in Dubai en maar 7% van de alle inwoners is een local. Er zijn maar twee manieren om een local te zijn, 1 je bent geboren in Dubai, 2 je trouwt als vrouw met een local en na (ik dacht) 2 jaar word je zelf ook een local. Als je als vrouw met een buitenlander trouwt ben je je "localschap" kwijt. Om de lokale mannen te stimuleren om met een lokale vrouw te trouwen krijgt het paar een smak geld van de regering, een renteloze lening en schoolgeld voor alle kinderen als huwelijkscadeau. Dit geldt echter alleen voor het eerste huwelijk en een man mag 4 vrouwen hebben zolang hij ze kan onderhouden. Als buitenlander kan je wel een levenslange verblijfsvergunning krijgen, maar die kan altijd worden ingetrokken als je een strafblad krijgt. Locals kan je herkennen aan de kleding, de vrouwen helemaal in het zwart (gezichtsluier hoeft niet) en de mannen helemaal in het wit. Dit is nog van vroeger, de mannen werkten buiten en moesten beschermende kleding hebben en de vrouwen droegen kleding van de goedkoopste stof, omdat ze geen geld hadden en ze dragen het nog steeds. Niet alle mannen in wit en vrouwen in zwart zijn trouwens locals, sommigen dragen het als mode.

De eerste stop die we maakten is bij een moskee in Jumeirah, de enige die je kan bezoeken (1 uur per week) maar niet nu. We stapten allemaal even uit om een foto te maken en reden toen weer verder. Volgende stop was een expositie/winkel van spullen die in het paleis te vinden zijn. Het zit er indrukwekkend uit, alleen niet onze smaak en alles is te koop. Het was wel duur, maar er waren genoeg dingen die we zouden kunnen betalen. We waren als eerste er doorheen en gingen wat water drinken in de bus voor we verder reden naar het 7 sterren hotel. De eigenaar van het hotel is trouwens een vrouw, de sjeik heeft het namelijk nagelaten aan een van zijn dochters. Als we nog een terug komen gaan we daar een keer eten, vanuit het hotel moet je namelijk de palmboom eilanden kunnen zien. Een Australische vrouw die voor ons zat wilde weten hoe warm het water was, omdat ze gelezen had dat het 28 graden is en Leonie liep mee. Jantien snapte niet waarom ze met hun voeten in het water wilde staan en bleef bij de bus. Toen ze terug waren hoorde Jantien pas van het warme water en toen iedereen net in wilde stappen, trok Jantien haar schoenen uit en rende richting zee. Het water is inderdaad warm, hoeveel graden konden we niet schatten, maar als je er gaat zwemmen hoef je niet even "door te komen". Met voeten vol zand stapte Jantien de bus in. Het zand is erg fijn en slecht van je voeten te krijgen.

Nu reden we met de bus langs het paleis (mag je geen foto’s van maken) en langs allerlei bouwprojecten in wording. Bijna in heel Dubai wordt er gewerkt in delen, van 8.00 tot 12.00 en van 16.00 tot 22.00, alleen in het echte zakencentrum niet, maar daar werken alle Europeanen in hun kantoren met airco. De een na laatste stop was het museum over de geschiedenis van Dubai. Dubai’s belangrijkste bestaansreden is niet de olie (meeste komt uit Abu Dhabi), maar een kreek. In het museum zag je goed hoe Dubai was en hoe het langzaam moderner werd. Helaas hadden we weinig tijd in het museum, dus moesten we wat haast maken. Als laatste stopten we bij de "Gold Souk" niet ver van ons hotel. Hier zijn heel veel goudwinkels, maar daar hadden we niet zoveel oog voor. Iets verder zat een kruidenzaak met ook veel noten. Daar hebben we verse dadels voor Janneke gekocht en een soort bruidsuikers, maar dan anders. Om een uur of 1 was de toer klaar en werden we weer bij het hotel afgezet.

Om 16.15 zouden we weer worden opgehaald, dus hadden we lekker de tijd om wat te relaxen in de kamer. Gisteren hadden we bij de Carrefour (ja die hebben ze zelfs in Thailand) rijstewafels, kaas en smeerkaas gekocht en dat was dan ook onze lunch. Leonie had nog een aantal bieren met smaakjes gekocht die zelfs Jantien lustte (waren wel alcoholvrij).

Om 16.15 gingen we naar beneden waar de man achter de balie zei dat er net gebeld was en dat ze pas om 16.45 kwamen, dus gingen we weer naar boven om een half uur later weer naar beneden te komen. We waren net 2 minuten beneden en toen kwam de fourwheeldrive al voorrijden. Voorin zat een man uit Maleisixc3xab en de bank erachter zat een Thaise familie, vader, moeder en drie kinderen, waarvan de jongste anderhalf was en de achterste bank was voor ons. Omdat je dan boven de wielen zit heb je geen ruimte voor je benen. Het verschil tussen de vloer en de zitting was zo’n 30 cm.

Onderweg werd het zand steeds donkerder en wat bleek het had net geregend. Het bleek de eerste keer te zijn, het was alleen niet duidelijk of het de eerste keer dit jaar of deze zomer was. Het regent gemiddeld drie keer per jaar, dus het was wel bijzonder. Na een rit van een uur waren we bij een verzamelpunt aangekomen voor alle fourwheeldrive auto’s van dezelfde tour. Na een korte pauze waarin ze wat lucht uit de banden lieten lopen gingen we in colonne op weg. Een beetje achtbaan is er niets bij, het hobbelt en schudt en soms hang je behoorlijk scheef. Op een moment stonden we wel erg scheef en bleek ook dat onze chauffeur de auto niet meer weg kreeg. Gelukkig was er een andere auto gestopt en zijn ze de wielen wat gaan uitgraven. Jantien zat wel redelijk, aangezien ze aan de lage kant zat, maar Leonie hing echt in haar gordel en vond het na 5 minuten toch niet zo leuk meer, maar gelukkig konden we weer verder. Iets verder stonden alle auto’s te wachten met de motorkap open. Als je denkt dat de lucht warm is moet je eens voor die auto’s langs lopen, erg extreem warm. Na zo’n 10 minuten gingen we weer verder en gingen we op weg naar het kamp. Helaas was er geen zonsondergang, dus zijn we daar ook niet voor gestopt.

Bij het kamp stonden twee kamelen klaar voor een mini ritje, wat we direct gedaan hebben. Vooral het opstaan van de kameel is een beetje vreemd/eng, maar voor de rest hobbelt het net als een olifant. Hierna zijn we direct naar het henna tentje gegaan om onze handen te laten doen. Het kamp was erg ruim opgezet, het was een groot vierkant met langs de randen allerlei kraampjes. In het midden was een ruimte voor de buikdanseres, die later zou komen en daar omheen stonden lage tafels met kussens erom. Leonie heeft ook de waterpijp uitgeprobeerd met de smaak appel, Jantien heeft alleen voor de foto bij de waterpijp gezeten. Er waren veel verschillende dingen om te eten en het was dus een zeer uitgebreide barbecue. Na de barbecue hebben we ons nog even in de plaatselijke kleding gestoken en daarna begon de buikdanseres. Na zo’n 20 minuten was het optreden afgelopen en was het pas 21.00 maar wel tijd om terug te gaan. Het klinkt misschien gehaast maar zo voelde het helemaal niet, we vonden het juist allemaal precies goed, je nooit het idee dat je moest wachten op het volgende.

Om 22.30 waren we weer in het hotel en toen we de kamer in kwamen was het extreem warm en de muren nat. Omdat we de airco bijna niet kunnen regelen hadden we steeds het raam open staan, maar we waren het vergeten dicht te doen. De airco heeft dus heel hard moeten werken om de kamer koel te houden, wat natuurlijk niet lukt. Dus in een bloedhete kamer gingen we slapen voor de laatste nacht van de vakantie.

Een uur voordat we zouden landen kregen we een ontbijt geserveerd in het vliegtuig, we konden kiezen uit noedels met vis of een omelet met champignons. We kozen maar voor het laatste, maar ook dat is niet iets waar we om 4 uur in de ochtend opzitten te wachten. Een kwartier te laat, om 4.45 landden we in Dubai. Voordat je eindelijk bij de paspoortcontrole bent heb je het gevoel dat je er al een marathon op heb zitten. Het was erg rustig bij de controle en we konden direct doorlopen. De tassen kwamen gelukkig ook snel en wij gingen op zoek naar onze taxi. We hadden namelijk vanuit Nederland geregeld dat iemand ons op zou komen halen en er stond inderdaad iemand te wachten.

De auto had een buiten thermometer en die stond al op 32 graden (om 5.30). De rit naar het hotel was rustig en we genoten van de andere omgeving. Het is dan volgens de kaart wel Azië, maar het is natuurlijk heel wat anders dan Thailand. Het zag er allemaal heel modern uit, mooie wegen en gebouwen, maar het is ook wel een bouwput. Er zijn heel veel projecten bezig en in de planning.

We waren al om 6.00 bij het hotel en we konden kiezen, of we betaalde $30 en konden direct de kamer in of we wachten tot 10.00 op een kamer. Omdat het niet echt een keuze is hebben we de $30 maar betaald en zijn we gaan slapen tot 10.00. De kamer die we hadden was erg klein en naast de lift (een veelvoorkomende combinatie) en de airco was niet/slecht in te stellen. Leonie is voor een andere kamer gaan vragen en we konden naar twee deuren verder verhuizen. Deze airco is ook niet/slecht in te stellen, maar de kamer is in ieder geval ruimer en de airco staat niet recht op de bedden gericht.

Deze dag gingen we eens lekker winkelen en we gingen lopend naar het eerste winkelcentrum. Het is niet echt ver en we hebben het met xc3xa9xc3xa9n stop gered. De hitte is niet ondragelijk, maar je verdampt gewoon. Lopen is best te doen, maar niet meer dan 15 minuten en dan moet je even ergens naar binnen. Op 2 winkels na was alles nog gesloten omdat het vrijdag is, de Arabische zondag. We hebben even naar de gesloten winkels gekeken en besloten maar naar het volgend winkelcentrum te gaan, maar niet voordat Leonie een blouse had gekocht in één van de twee winkels.

Op weg kwamen we een internetcafxc3xa9 tegen, dat ook precies op “stop lengte” lag. Na een uur gechat en de web-log niet bijgewerkt te hebben (sorry) gingen we weer op weg. Om bij het winkelcentrum te komen moesten we een beetje omlopen, omdat de weg ervoor helemaal open ligt voor de aanleg van een metro.

Dit winkelcentrum was duidelijk drukker en nu waren we ook niet meer de enige westerse toeristen. Het was druk in het winkelcentrum en we gingen op zoek naar een sportzaak voor cricketspullen voor onze vader. De grootste winkel had wel iets, maar niet echt veel keuze en geen handschoenen (iets waar onze vader specifiek om gevraagd had). Na alles gezien te hebben namen we een taxi naar ons hotel, maar de taxichauffeur wist niet precies waar het was. Hij heeft ons in de buurt afgezet en wij gingen verder lopen. Toen we weg gingen liepen er wel mensen op straat maar niet echt veel, nu waren alle stoepen gevuld en liepen ze zelfs over de weg om vooruit te komen. Het was helemaal gevuld met voornamelijk Indixc3xabrs. Onze kaart van het hotel was niet heel duidelijk en er miste nogal was straten op en als gevolg daarvan hebben we ruim 20 minuten met alle spullen in de hitte rondgelopen voordat we ons hotel gevonden hadden. We hebben onze spullen neergezet en zijn weer naar beneden gegaan om te vragen waar we cricketspullen konden kopen. Ze wisten het niet precies waar het was, dus belde ze iemand om het te vragen. Met een niet heel erg duidelijke routebeschrijving gingen we op weg. We denken dat ze dezelfde winkel bedoelde die we al gezien hadden, maar helaas was die dicht. We hebben toen aan de Dubai VVV gevraagd of zij enig idee hadden en die stuurde ons naar een ander gedeelte van de stad. M.b.v. de Lonely Planet hebben we toen een winkelcentrum uitgezocht waar veel Indixc3xabrs winkelen, aangezien zij degene zijn die van cricket houden. De eerste sportzaak die we zaten was raak en daar hebben we legguards en handschoenen gekocht.

Voor het avondeten wilde Leonie terug naar de straat van het internetcafxc3xa9, want daar hadden we een buffet voor een redelijk prijs. Na even zoeken hadden we het gevonden, hoewel we het wel bijna op wilden geven. Het eten was heerlijk en keuze genoeg. Na het eten namen we een taxi naar het hotel en dit keer wisten we wel waar het was. Omdat volgens de bordjes de straat van naam veranderde konden we de taxi maar niet overtuigen om nog xc3xa9xc3xa9n straat verder te rijden. We zijn maar weer uitgestapt en hebben die laatste 100 meter gelopen.

Vanochtend stond om 6 uur de tuktuk chauffeur van twee dagen geleden al op ons te wachten. We reden in een rap tempo naar het vliegveld en konden als tweede inchecken. Bij AirAsia mag je maar 15 kilo meenemen, dus hadden we alle boeken en andere zware dingen in de handbagage gedaan. De tassen wogen allebei 15,5 kilo, dus dat was goed. Bij de beveiliging moest Leonie alleen haar tas openmaken, ze had namelijk alle opladers in haar handbagage en dat is niet te herkennen op de monitor.

Toen het bijna boarding time was werd er omgeroepen dat we naar een andere gate moesten. Dat was alleen niet zo handig, er moest namelijk nog een vlucht boarden op diezelfde gate op hetzelfde moment. Iedereen was na de gate wijziging al in een lange rij gaan staan (en wij stonden vooraan) omdat we dachten dat we zo aan boord konden. Een man in uniform zei dat we beter nog konden gaan zitten, maar er waren en geen stoelen vrij en we stonden vooraan, dus zijn we blijven staan. Het is namelijk redelijk essentieel om vooraan te staan aangezien je geen stoelnummer hebt. Toen uiteindelijk 5 minuten voor de officixc3xable opstijgtijd mochten boarden gingen wij als eerste richting vliegtuig. We namen de stoelen vooraan met 3 x zoveel beenruimte, plus je bent snel het vliegveld uit. Na ruim een uur vliegen landden we maar 5 minuten te laat. We waren inderdaad snel het vliegveld uit, bus in, bus uit en bijna vooraan bij de immigratie. We moesten nu maar 5 minuten wachten i.p.v. een uur van vorige keer. De tassen kwamen er net aan, dus mee op de kar en naar de taxi.

We gingen naar hetzelfde hotel als vorige keer in Bangkok, dat hebben we namelijk al betaald. We zijn als eerste het pak van Peter op gaan halen, wat er zeer goed uitziet. Daarna zijn we de rest van het boodschappenlijstje gaan afwerken. We hebben kralen gekocht voor Lonneke, shirts voor Nicolette en de kaarten toch nog maar even gepost (waren we 3 weken geleden vergeten en in Laos en Cambodja kan je geen Thaise postzegels gebruiken). We zijn nog even in China Town en een shopping mall geweest, maar we 2 shirts hebben gekocht voor Peter en Leo.

Na nog een uur achter het internet gezeten te hebben gingen we naar de kamer om de tas in te pakken. Alles moest er weer uit om alle nieuwe spullen en vooral het pak goed in te kunnen pakken. Maar gelukkig krijgen we hier wat ervaring mee en waren we vrij snel klaar. Leonie had wel zin in een massage en we gingen op zoek naar een andere salon. Jantien vind zoiets helemaal niets maar is wel even meegelopen. Nadat Leonie naar binnen was gegaan ging Jantien terug naar de hotelkamer om haar boek te lezen. Na een half uur kwam Leonie helemaal relaí terug en wilde nog even haar gezicht ook laten doen. Ze vond het wel zo gezellig als Jantien meeging, maar ook dit liet ze aan haar voorbij gaan.

Na alle behandelingen was Leonie er helemaal klaar voor, maar we moesten eerst nog even eten. We hadden niet zoveel geld meer, dus wilde Leonie nog even pinnen, maar Jantien vond dat het moest kunnen. We hebben gewoon niet het duurste van de kaart besteld en toen hadden we zelfs nog geld over voor sinaasappelsap en verse ananas voor op het vliegveld.

Om 22.00 gingen we met de rugzakken op de rug opzoek naar een taxi. We hebben al wat ritten van en naar het vliegveld gemaakt deze vakantie dus we weten wat het kost en hadden ruim geld gereserveerd. Leonie benaderde een taxi en vroeg expliciet om een meter en de chauffeur zei ja en deed de meter aan. Tijdens de rit begon de chauffeur te vertellen dat een rit naar het vliegveld zo’n 200 Bath kost en dat vonden wij een redelijk prijs en waren daar wel blij mee. We hadden 250 Bath gereserveerd in het geval we in de file kwamen, of ander oponthoud. Op een gegeven moment zag Leonie dat de chauffeur de meter had uitgezet, hier waren we niet blij mee, maar 200 Bath was ook goed. De rit ging erg spoedig en we namen alleen de goedkope tolweg (20 Bath) en niet de dure (50 Bath). Toen we bijna bij het vliegveld waren kwamen we toch nog een in file, een file voor het afzetgedeelte van het vliegveld. Toen we er uiteindelijk waren en de tassen uit de auto hadden betaalde Jantien de chauffeur de "afgesproken" 200 Bath. Terwijl we naar onze tassen bogen begon de chauffeur te zeuren dat we 300 moesten betalen en dat is echt afzetterij. (’s Ochtends kostte de rit 320 Bath en dat is inclusief 50 Bath extra voor het nemen van een vliegveld taxi en dat was in de file en inclusief de dure tolweg.) De chauffeur begon een beetje zielig te doen, dat het echt 300 was en dat hij de tolweg had betaald en dat hij de meter had afgezet. We hebben hem gezegd dat wij niet hebben gevraagd voor het afzetten van de meter, de tolweg maar 20 Bath was en dat hij 200 had gezegd (en wij dat herhaald hadden) en we zijn gewoon weggelopen.

Tijdens het inchecken bleek de vlucht overboekt te zijn en Leonie vroeg of ze vrijwilligers nodig hadden, maar dat was niet zo. We kregen netjes de stoelen die we on-line hadden gereserveerd en gingen richting de paspoort controle. Daar stonden militairen als extra controle, waarschijnlijk als reactie op de verijdelde aanslagen in Engeland. Alles ging verder goed en we zaten al snel bij de gate te wachten.

Een half uur voor boardingtime werden er een aantal mensen omgeroepen, die maar niet kwamen. Een uur lang werden steeds dezelfde mensen omgeroepen om zich bij onze gate te melden. Blijkbaar waren dit de vrijwilligers die naar de business class waren verplaatst en hun boardingpass moesten wisselen. Helaas wilden ze niet gaan beginnen met boarden voordat ze die mensen hadden gevonden, dus het werd later en later. Om ons heen zag je allemaal mensen moe voor zich uitkijken en met moeite wakker konden blijven. Op den duur vond iedereen het wel tijd en gingen we met z’n allen in de rij staan, terwijl we helemaal nog niet mochten. Uiteindelijk mochten we boarden en binnen no-time was de balie niet meer bereikbaar omdat ie omgeven was met mensen. Toen vroeg de omroepster om plaats te maken en de business class passagiers erlangs te laten, waar werkelijk niemand gehoor aan gaf. Iedereen was het wachten zo zat, iedereen wilde naar het vliegtuig. We vertrokken weer eens te laat, meer dan een half uur, maar de precieze tijd weten we niet, omdat we allebei al (half) lagen te slapen tijdens het opstijgen. Leonie heeft het opstijgen helemaal niet meegekregen en schrok toen ze Jantien haar horloge zag en zag dat het al 2.30 was terwijl ze dacht dat we nog op de grond stonden.

Vanochtend werden we om 8.00 opgehaald met de tuktuk om naar de bamboetrein te gaan. De bamboetrein is een soort vlot van bamboe met treinwielen eronder en een motortje erop. De tuktuk werd met moeite op de bamboetrein getild en toen konden we weg. Het vlot is zo’n 30 cm boven de grond dus je heb een beetje het gevoel dat je vliegt. Onze trein was al 20 jaar oud en het vlot zag er ook niet zo stevig uit, wel om te zitten, maar niet om te staan. Leonie ging aan de rechtervoorkant zitten en Jantien aan de linkervoorkant. Het is een enkelspoor dus als je iemand tegenkomt moet de lichtste afbreken. Na een rit van zo’n 10 minuten komen we een trein tegen die vol met takken ligt. Gelukkig voor die trein is er een wissel in de buurt en parkeert hij zijn trein even op een zijspoor zodat wij erlangs komen. Iets verderop staat weer een trein op de rails, maar daar ligt bijna niets op en die is in een paar tellen van de rails. We hobbelen vrolijk verder en we beginnen langzamerhand te begrijpen wat de NS met vierkante wielen bedoelt. De rails is zeker niet gelijkmatig en het kan niet anders dan dat dat slecht is voor de wielen en het onderstel. Helaas komen we daar snel genoeg achter als na een kwartiertje de achteras van de trein breekt. We merken er zelf niets van maar de bestuurder zet hem snel stil en met wat moeite tillen ze de tuktuk eraf. Gelukkig is er een weg in de buurt en we gaan met de tuktuk verder, de kapotte trein achterlatend.

We gaan nu naar een nieuwe tempel, waar ze in 1997 aan het bouwen zijn. Het is weer eens iets anders dan alle oude historische en nu kunnen we goed zien hoe de oude eruit zagen. Ze worden namelijk gebouwd in Angkor Thom en Angkor Wat stijl. Ze zijn al redelijk ver en je kan zien dat het is moois gaat worden.

Hierna zijn we nog naar een andere nieuwe tempel geweest, waar ze alle sterrenbeelden hadden staan. Het leken op Chinese sterrenbeelden, maar de gids zei dat het iets anders zat in Cambodja. Dit is trouwens de eerste keer dat we iemand hebben ontmoet die ouder is, maar later is geboren. Onze gids is 17 april 1980 geboren, maar is volgens de Cambodjaanse telling 27, Jantien is 30 maart 1980 geboren en is dus 26. Als we het goed begrepen hebben komt dit doordat de gids net voor het Cambodjaanse nieuwjaar is geboren en iedereen dan een jaar ouder wordt. Dus toen de gids een paar dagen oud was, werd hij al 1.

Voor de lunch hebben we Khmer gegeten en het is wel lekker. Het is een beetje hetzelfde als ze hier allemaal (omliggende landen) eten. Het is rijst met op de schalen vlees met groente. Het is niet gekruid (op ons verzoek in ieder geval) en het smaakt best goed.

Als laatste gingen we naar drie stupa’s bovenop de berg en ze hadden gezegd dat het 509 treden waren, iets wat Jantien natuurlijk moet natellen. Zij kwam op 493, maar er zijn meerdere wegen naar boven, dus misschien dat een andere weg meer treden kent. Toen we boven kwamen hadden we het heel warm en moesten even bij komen, maar zodra we over de reling keken naar het uitzicht zagen we regen al en binnen de minuut regende het bij ons ook. We schuilden onder een kapotte parasol voor ongeveer een half uur voor de regen zacht genoeg was om weer naar beneden te gaan. Voor een van de stupa’s is een soort terras waar de kinderen ontzettend veel lol hadden, ze "zwommen", gleden over de vloer of duwden elkaar rond. Maar zodra wij inzicht kwamen stonden er een aantal op om direct heel zielig hun handje op te houden. Het is echt jammer dat ze dat aangeleerd krijgen of moeten doen.

’s Avonds zijn we nog even naar de Russische markt geweest, is niets Russisch aan, de naam blijkt een historische oorsprong te hebben, maar de meeste stalletjes gingen al dicht. Al hadden ze alleen maar dingen die we al gezien hebben. Vanavond gaan we onze tassen inpakken en hopen dat we ze onder de 15 kilo kunnen krijgen, anders wordt het bij betalen. Morgenochtend vliegen we namelijk naar Bangkok en dan morgenavond na middernacht vliegen we naar Dubai.