Om 23.30 ging de wekker en moesten we weer opstaan. We pakten onze tassen bij elkaar en gingen naar beneden. Nadat we ervoor gezorgd hadden dat de spullen in de bus zaten ging Jantien de bus in. Daar was Dionne net afscheid aan het nemen van een van de families die mee waren. Nadat ze iedereen had gehad ging ze de bus uit zonder iets tegen Jantien te zeggen, ze kreeg dus ook geen hand. Janneke wachtte even met instappen. Toen bijna iedereen in de bus zat heeft ze tegen Dionne heel duidelijk haar ongenoegen over de kamerindeling laten blijken. Nog voordat Dionne weer een half slap antwoord kon geven zat Janneke in de bus.
Het vliegveld zou een klein stukje rijden zijn, maar we waren er pas na een halfuur rijden. We moesten als groep inchecken en door de douane omdat we een groepsvisum hadden. Bij het inchecken bleek dat er vanuit de reisorganisatie geen enkele moeite voor plaatsen was gedaan en wij waren niet in staat geweest iets te doen. Op de heenweg hadden we allemaal bij elkaar in de buurt gezeten en ook de vlucht naar Frankfurt was goed ingedeeld. Op de vlucht Frankfurt-Amsterdam echter hadden we allemaal restplaatsen gekregen. Mensen die bij elkaar hoorden zaten over het hele vliegtuig verspreid. Janneke zat op rij 7 en Jantien op rij 19, dus ook wij zaten verspreid. Daarnaast zaten we ook in het midden, dus niet aan het raam of aan het gangpad. Dit waren de ideale plaatsen. Bij de securitycheck moesten alle vrouwen rechts. Daar stond weer een tent waarin alle vrouwen gefouilleerd werden. De mannen werden gewoon zonder tent gefouilleerd. Ook bij de gate moesten de vrouwen weer door een tent om gefouilleerd te worden en de mannen weer gewoon in het zicht.
Toen we opstegen om 3.00 waren zoals het hoort de lichten in het vliegtuig uit. Toen we echter op hoogte waren gingen de lichten ineens aan en vond het cabinepersoneel het nodig om het ontbijt alvast uit te delen en niet aan het eind van de vlucht, iets voor zes uur. We hebben allebei het eten aan ons bij laten gaan en alleen wat drinken genomen. Daarna hebben we geprobeerd wat te slapen.
Om zes uur landden we op Frankfurt. Nu moesten we een tochtje over het enorme vliegveld maken naar onze volgende vlucht. Natuurlijk kwamen we weer langs een securitycheck. Deze was alleen wel heel erg streng. Bijna iedereen ging af en werd naar een hokje gedirigeerd waar iemand van hetzelfde geslacht met een mobiele detector je nog eens nakeek. Zowel Janneke als Jantien moesten na deze check hun schoenen uit doen en die moesten ook door de scanner. Alles was goed en we mochten doorlopen. Voor de gate hebben we een broodje en twee flesjes cola gekocht als ontbijt. Het smaakte erg goed en waarschijnlijk beter dan het eten uit het vliegtuig. Toen we bijna aan boord mochten werd er omgeroepen dat het overboekt was en dat er vrijwilligers werden gezocht. Nog voordat de man uitgesproken was stonden er een hoop mensen op en sprintten naar de balie. Het bleek dat ze maar twee mensen zochten en een van onze groep was het gelukt voor 50 euro compensatie een plaats op de volgende vlucht te krijgen.
Na een vlucht van een uur landen we vijf minuten te vroeg om 8.55 op Schiphol. Nu moesten we natuurlijk weer op onze tassen wachten en onze ervaring met de bagageafhandeling op Schiphol is niet positief. Janneke haar tas kwam na een half uur, maar daarna stopte de aanvoer van nieuwe tassen. We bleven geduldig wachten, maar er kwam maar niets. Na wat navraag bleek dat de bagageband kapot was en dat er aangewerkt werd. Om 10.30 kwam de bagagestroom weer opgang en toen kwam Jantien haar tas ook en konden we door de deuren naar buiten.

Vandaag gaan we weer terug naar Amman om komende nacht terug naar huis te vliegen. Aangezien niemand, behalve ons, naar de woestijnkastelen was geweest en die dag in Amman had doorgebracht, hadden velen Amman wel gezien. Een aantal hadden al een paar dagen geleden voorgesteld om in Aqaba te blijven en pas laat in de middag naar Amman terug te gaan. Daar waren wij uiteraard tegen, omdat we Amman nog niet gezien hadden. Daarnaast moest je om 12.00 je kamer uit en in Amman hadden we wel een hotel. Omdat Dionne iedereen te vriend wilde houden en geen echte beslissing wil nemen besloot ze dat we om 11.30 zouden vertrekken, een duidelijke voorbeeld van xe2x80x9cgeen vlees, geen visxe2x80x9d. Niemand was hier blij mee, wij hadden maar een paar uur in Amman en de tijd was te kort om nog te gaan zwemmen in Aqaba. Ruim voor de bus zou vertrekken zat iedereen beneden al te wachten. Wij besloten om op onze kamer onder het genot van de airco te tijd uit te zitten. Vijf minuten te vroeg vertrok onze bus naar Amman. Onderweg zijn we na twee uur een keer gestopt bij een wegrestaurant in aanbouw, er is hier wat in aanbouw. Er was een wc, je kon wat drinken en lelijke souvenirs kopen, maar verder was het nog lang niet af. Na nog eens twee uur waren we weer bij het xe2x80x9cleukexe2x80x9d hotel in Amman. Ze wilden ons duidelijk tevreden stellen, want er stond een compleet arsenaal aan mensen ons op te wachten. Toen de kamers werden verdeeld zat bijna iedereen op de derde verdieping en wij kregen de dezelfde kamer als eerst op de vijfde. Wij hadden het toen helemaal gehad. Ondanks dat we een aantal keer hadden gevraagd aan Dionne of we een kamer konden krijgen die niet al te hoog was, werden we weer bovenin neergezet. Het was ook nog niet bij haar opgekomen om iemand die slecht ter been is zo laag mogelijk te zetten.
We hebben onze tassen op de kamer neergezet en zijn naar buiten gegaan voor een taxi. De eerste taxi leek maar niet te begrijpen dat we naar de citadel wilden, dus hebben we nog maar even snel een boekje met plaatjes uit de kamer gehaald. De volgende taxi scheen het plaatje te herkennen en we gingen op weg. Tijdens de rit stopte de taxichauffeur alleen om het plaatje aan een politieagent te laten zien en toen reed hij weer verder. Het was een hele vervelende chauffeur, want hij was meer bezig met zijn telefoon dan met het autorijden. Daarnaast dachten we dat hij behoorlijk om reed want de meter stond al behoorlijk hoog. Toen hij op een weg langzaam rijdend naar een voorbijganger aan het toeteren was vonden wij het tijd ons ongenoegen te laten blijken. Toen maakte de chauffeur een sussend gebaar, maar hij reed daarna wel gewoon door. Iets later waren we inderdaad bij de citadel.
De omgeving van de citadel was gevuld met vele politiemensen en hordes militairen. Elke zomer is er het xe2x80x9cJordan Festivalxe2x80x9d waar gedurende de zomer allemaal artiesten op treden verspreid over verschillende plaatsen, zoals het Jerash theater, zoals we al gezien hadden. Blijkbaar was er vanavond een optreden in de citadel (van Abdallah Rowaished & Hussein Al Salman) en alles werd streng bewaakt. Toen we aan een agent vroegen of we erop mochten zei hij dat het goed was, maar de militair een paar meter verder hield ons tegen. Hij zei dat het gesloten was en dat we morgen maar terug moesten komen. Dit kon natuurlijk niet, maar we mochten er niet langs. Toen we met veel gebaren vroegen hoe laat het dan dicht was gegaan zei hij zeven uur. Het was echter pas vijf uur. Toen we ook dat met veel gebaren zeiden, kwam er een hogere militair aanlopen. Hij vroeg hoeveel tijd we nodig hadden, 10 xc3 15 minuten? We zeiden ja en we mochten doorlopen. We liepen gewoon naar de weg, maar werden direct naar een pad naast de weg verwezen die uitkwam op een tent met een hoop militairen. Bij de tent aangekomen mochten we niet door, maar moesten we naar rechts. Hier moesten we de tent in en er bleken allemaal vrouwen te zitten. We werden gecontroleerd en gefouilleerd. Nu mochten we doorlopen en hebben we de resten van de oude tempel van Hercules en het uitzicht gezien. Verder zijn we niet gekomen omdat het allemaal klaar was voor het festival van vanavond en omdat al die militairen je niet echt een uitnodigend gevoel geven. Om de tien xc3 vijftien meter stond een volledig bewapende militair. Ze hadden van af dit hoge punt uitzicht op de gehele stad.
De volgende stop was de koning Abdullah I moskee. Het is een mooi gebouw met een lichtblauwe koepel. We werden door onze taxichauffeur, nu wel een hele aardige, niet voor de ingang afgezet, maar op een plek dat je de moskee precies op de foto krijgt. Na de fotoxe2x80x99s zijn we naar de ingang gelopen. Het zag er eerst nogal dicht uit, maar een hek verderop konden we wel naar binnen. We kregen weer een jurk aan, al was dit je eerste die een beetje normaal zat. Hij was niet zo heel wijd, niet te lang en ze stonken niet. De entree was 2 JD per persoon, dus gaven we een briefje van vijf. De man gaf aan dat hij geen 1 JD had, maar die mocht hij van ons houden. Toen liep de man direct voor ons uit naar de gebedsruimte. Hij vertelde de man daar dat we tien minuten naar binnen mochten. De man bij de deur vond dat maar niets en die riep vijf. De man van de ingang riep nog eens tien en toen liepen ze allebei weg. We gingen de lege gebedruimte in en bewonderden de ruimte. De ruimte is eigenlijk niet meer dan de koepel die van buiten te zien is. Het is wel een erg lichte en open ruimte en geeft een veel vrijer gevoel dan de andere moskeexc3xabn die we gezien hadden. Ook de rust droeg bij aan dit gevoel, want we hadden nog nergens een lege moskee gezien. Na zoxe2x80x99n vijf minuten gingen we weer naar buiten en hebben een rondje rond de koepel gemaakt. Er is een pad rond de moskee gemaakt met aan een kant dus de moskee en aan de andere kant een hek met een aantal ruimtes. Deze zagen eruit alsof ze voor vergaderingen en bijeenkomsten gebruikt werden.
Nu we de snelle toer door Amman hadden gedaan was het tijd om iets te eten. We wilden naar de McDonaldxe2x80x99s en zeiden dat tegen een taxichauffeur. Hij wist er wel een en reed er direct naar toe. Hij bleek aan dezelfde weg als ons hotel te liggen, al is het waarschijnlijk te ver om te lopen. De McDonaldxe2x80x99s bleek echter op de McDrive na gesloten, dus gingen we maar naar de buren, de Burger King.
Na het eten namen we toch maar een taxi naar het hotel. Bij het hotel bleek dat het toch nog 4,3 kilometer naar het hotel was. Het was nu zeven uur en we hadden nog vijf uur voordat we naar het vliegveld zouden vertrekken. We besloten in het hotel te blijven. We hebben een tijd in ons erkertje gezeten, totdat we op de tv hoorden dat er een programma over Michelangelo begon. Na een uur was het afgelopen en hebben we de wekker gezet om 23.30 en hebben alle lichten uitgedaan.

Het ontbijt was uitgebreider dan we tot nu toe gewend waren. Er stond iemand ter plekke omeletten te bakken en je kon aanwijzen wat je er allemaal in wilde. Ook hadden ze voor het eerst melk, al was dat houdbare. We hadden ruim de tijd om alles bij elkaar te zoeken, want we gingen pas om 10.00 weg. Een kwartier voor tijd betaalden we de 15 JD per persoon (30 euro totaal). Om 10 uur kwam er inderdaad een busje die ons naar ons bootje zou brengen. We waren gelukkig met acht mensen, het minimum voor een eigen boot, dus we hadden alle ruimte in de bus. We dachten dat we een heel klein stukje moesten rijden, maar het was toch nog wel een kwartier. We kwamen aan op een publiek strand dat voornamelijk door mannen wordt bevolkt. Er zijn wel wat vrouwen, maar die zitten onder de parasol of gaan met alle kleren aan een klein stukje de zee in. We liepen naar een steiger waar een klein bootje aan lag. De bodem was een stukje van glas en zo kon je dus goed onder water kijken zonder nat te worden. Er was ook een doek over de boot gespannen, dus had je ook schaduw als je dat wilde. Nu kwam het goed uit dat we maar met z’n achten waren, want anders had je erg weinig ruimte gehad.
We gingen niet ver de zee op, maar bleven voor de kust heen en weer varen. Als we iets verder van de kust afvaarden konden we niets meer zien door het glas omdat het veel te diep was. Bij een aantal plaatsen mochten we van boord om te snorkelen. Janneke bleef op de boot en Jantien ging compleet aangekleed, shirt met lange mouwen en pyjamabroek, de zee in. De zee was erg mooi. Er waren veel vissen en koraal in verschilde kleuren. Er was ook een boot afgezonken en er lag een tank op de bodem. Met behulp van de onderwatercamera van Bart hebben we mooie fotoxe2x80x99s kunnen maken. Bij de laatste stop heeft Jantien nog geprobeerd om onder de boot door te zwemmen. De kapitein wilde maar dat iemand dat zou proberen, maar niemand wilde. De eerste pogingen gingen niet goed, want het is heel zwaar zwemmen. Je komt wel naar beneden, maar niet snel genoeg vooruit. Toen is de kapitein ook het water ingedoken en heeft het voor gedaan. Je moet je echt aan de boot vasthouden en dan pas onder water gaan en er onderdoor zwemmen. Uiteindelijk is het toch gelukt.
Om 13.00 legde de boot weer aan en moesten we eraf. We gingen op vier banken zitten die overdekt waren door een houten dak. Hier moesten we wachten op de lunch. Dit duurde langer dan verwacht en een aantal van de groep werden een beetje ongeduldig. Uiteindelijk kwam er een uitgebreide lunch aan. Er was een kip met groenteschotel, salade en grote pitabroodjes. Het smaakte iedereen erg goed. Als toetje was er een grote watermeloen. Alles wat wij niet opaten werd direct afgevoerd naar bekenden op het strand. Ondertussen was het al kwart voor drie en in principe zouden we pas om vier uur terug gaan. Niemand had echt zin om op het strand te blijven zonder boot. Het strand was echt een mannenwereld en onder ons afdakje werd het ook steeds warmer. We besloten om om drie uur terug te gaan. Dit keer gingen we niet met ons busjes, maar in de grote wagen van de man die alles georganiseerd had. Er moesten er twee op een bankje in de achterbak gaan zitten, dus Jantien klom er maar weer in. Ze heeft deze reis immers ervaring met de achterbak. Verder konden er twee voorin en op de achterbank vier. Terug in het hotel hebben we weer genoten van een douche en zijn we weer op bed gaan liggen. Op de boot was het goed uit te houden, maar zonder wind is het buiten echt te warm.
Na anderhalf uur gingen we weer naar buiten. We hadden gehoord dat je hier in een boekenwinkel het Nederlandse boek xe2x80x9cIk woonde in een grotxe2x80x9d kon kopen. Het boek gaat over een vrouw die verliefd wordt op een bedoexc3xafen en in een grot in de stad Petra gaat wonen. We liepen naar de winkelstraat en zagen dat beide boekenwinkels helaas dicht waren. We liepen door en hebben bij meerdere juweliers even naar binnen gekeken. Opeens zagen we juwelier die simpele mooie armbanden had. De meeste waren te overdreven of zagen er te zwart uit. Deze armbanden glommen en de prijs, 20 euro per armband viel erg mee. Hier hebben we ook twee hangertjes van de stad Petra gekocht. Na deze aankopen liepen we de straat uit. Hier konden we kiezen of over de boulevard terug in de zon of via de winkelstraat terug in de schaduw. Ondanks dat de weg langer was kozen we voor de winkelstraat. Toen we een klein supermarktje tegen kwamen hebben we twee flesjes drinken gekocht. Jantien had gewoon fruitsap, maar Janneke probeerde een flesje met dadelsap of zoiets. Het smaakte vooral vreemd, maar ze vond het niet vies en heeft het ook gewoon opgedronken.
Toen we weer langs de boekenwinkel kwamen was hij wel open, dus gingen we naar binnen. De eigenaar is heel enthousiast en wil je van alles laten zien. Hij heeft een rekje met alleen maar Nederlandse boeken, waaronder dus het boek dat we zochten. In de etalage hadden we ook zoxe2x80x99n boekje gezien dat een beeld geeft hoe het was. Er is dan een foto van de huidige ruxc3xafne te zien en als je de sheet er dan overheen legt vult die de gaten aan. Deze hebben we van de stad Petra gekocht.
Na het winkelen zijn we nog langs het winkeltje bij ons in de buurt gegaan om drinken voor morgen in te slaan. We hebben alle blikjes in de schoudertas gedaan, omdat er bij het hotel staat dat je geen eten of drinken mag meenemen. Hebben we eindelijk een goed hotel, hebben ze weer zoiets raars. Je mag niet eens een waterfles van buiten meenemen. Een aantal van de groep waren inderdaad tegengehouden toen ze met de boodschappen naar binnen wilden. Ze hebben toen vanuit de kamer een rugzak gehaald en alles voor de ogen van de receptie in die tas geladen en zijn toen naar boven gegaan.
xe2x80x99s Avonds gingen we met zxe2x80x99n allen eten aan het water. Het was een stukje afgekoeld, het was sowieso iets koeler dan gisteren, maar binnen zitten hadden wij niet erg gevonden. De kaart was uitgebreid, van pizza en pasta tot vlees en vis. Janneke nam een bord pasta en Jantien een pizza. Tijdens het opnemen van de bestelling hield de ober er rekening mee wie bij wie hoorde. Elk groepje kreeg een eigen nummer waarachter de bestellingen werden gezet. Wij waren nummer acht. Terwijl iedereen op het eten aan het wachten was ging Janneke staan voor een korte speech. Ze bedankte iedereen voor de goede zorgen en daarna deelden we de gekochte sleutelhangers uit. De reacties van de groepsleden waren erg leuk en de meesten konden dit erg waarderen ook vonden ze het niet nodig.
Het eten was lekker en was ook vrij snel van ieders bord verdwenen. Na het eten ging Dionne staan en die had ook voor iedereen een klein cadeautje. We kregen een klein theekopje zodat we thuis ook nog eens met de mierzoete thee in onze handen terug konden denken aan deze reis. Na het betalen vonden wij het welletjes geweest en gingen met een aantal terug naar het hotel, anderen bleven nog even zitten.

Om 5.00 hoorden we de eerste mensen al. Het was een groep Belgen die de zonsopgang vanaf een kameel gingen bekijken. Ze deden wel erg rustig, zodat we lekker konden blijven liggen. Om 7.00 was het helaas dan toch tijd om deze lekkere slaapplek te verlaten, de zon kwam al richting het kamp en vele mensen waren al wakker. Terwijl we de spullen nog bij elkaar aan het zoeken waren, stonden de eerste al in de rij voor het ontbijt. Na het ontbijt moesten we wachten tot we naar Aqaba zouden gaan. Iedereen had zijn plekje op de kussens weer ingenomen en was weer wat gaan lezen. Om 9.00 is Jantien even met een groepsgenoot een stukje de woestijn ingelopen om wat foto’s te maken. Toen ze om 9.20 terugkwamen zat iedereen al weer klaar in de bus en wilden weg. Ook dit keer te vroeg vertrokken we iet voor half tien richting Aqaba.
Er was ons verteld dat het heel heet was in Aqaba, maar we hoopten toch op een verkoelde zeewind. Helaas, het ruim 40 graden (om negen uur was het afgekoeld naar 41 graden) en de wind brengt geen verkoeling. Het zal wel aan de soort zee liggen, maar de Middellandse Zee wind in Amman was wel verkoelend. De Rode Zee heeft blijkbaar niet zo’n lekkere koele wind. Omdat onze kamers nog niet klaar waren gingen we naar de Mxc3xb6venpick om weer een lekker ijsje te eten. Het ijs was inderdaad weer lekker en de temperatuur in het hotel was ook zeer aangenaam. Om 14.00 konden we op onze kamer en daar zijn we ook tot 18.00 gebleven. We hebben genoten van de koele airco, de douche en de schone kleren na een dag in de bloedhete zandwoestijn.
’s Avonds hebben we bij de Pizza Hut gegeten en zijn daarna nog door een winkelcentrumpje gewandeld. Die centrum is duidelijk nog in aanbouw en alleen de eerste drie verdiepingen zijn met winkels gevuld. De rest staat nog leeg. Morgen gaan we snorkelen en op zoek naar de mooie vissen in de Rode Zee.

Vanochtend gingen we pas laat weg, namelijk om 9.30. De tassen hadden we gisteren daarom nog niet ingepakt want dat deden we deze ochtend. De was was helemaal droog en kon dus zo de tassen in. We moesten onze spullen wel uitzoeken, aangezien het de bedoeling was om alleen handbagage het kamp mee in te nemen. Na een hoop uitzoekwerk waren we er klaar voor. 9.15 werd er op onze deur geklopt omdat we de bagage nog niet buiten hadden gezet. Die moet je eigenlijk een half uur van tevoren in de gang zetten zodat die naar beneden gedragen kan worden. We waren alleen nog steeds aan het uitzoeken en we hadden al bedacht ze zelf naar beneden te nemen. We zaten naast de lift, maar dat was dus niet de bedoeling. Vijf minuten voor tijd zat iedereen al in de bus, behalve Janneke. De buschauffeur dacht dat iedereen er al was en wilde al weg. Na wat roepen had hij door dat we nog niet compleet waren en op dat moment kwam Janneke eraan. Dit gaat de hele reis al zo, het voelt ontzettend opgejaagd. Zelfs al ben je gewoon op tijd, word je het gevoel gegeven dat je te laat bent en de boel ophoudt.
Na anderhalf uur rijden kwamen we bij het kamp in Wadi Rum aan. Wadi Rum is de grootste woestijn van Jordanixc3xab en is bekend om zijn geweldige rotsformaties. Ook geniet het bekendheid vanwege Lauwrence of Arabia, die er veelbelovend over schreef. We waren de eerste, maar later op de avond zouden andere groepen volgen. Het kamp bestond uit bedoexc3xafenententen gemaakt van geiten of kamelenwol. In Dana waren die tenten lekker koel geweest, voornamelijk vanwege het briesje. Hier was werkelijk niets koel. In de tent in de schaduw voelde je de zon op je huid branden. Elke beweging was er een teveel. Dionne, onze reisbegeleider, had gezegd dat we om 12.30 aan onze drie uur durende jeeptocht zouden beginnen. Ze werd echter door de baas van het kamp gebeld met de vraag of we het niet beter was om pas om 16.00 te gaan. Dionne stelde dit voor en werkelijk niemand protesteerde. Het is werkelijk te warm om meer te doen dan ademhalen. Iedereen lag daarom ook uitgeteld op de kussens te wachten tot het iets af zou koelen.
Om 15.45 werd duidelijk dat de jeeps er al waren iedereen begon zich al klaar te maken. We bleken niet de enige die de sfeer wat opgejaagd vonden. We namen gewoon overal te tijd voor en zaten bijna als laatste, maar vijf minuten voor vier in een jeep. Er kunnen zes mensen in de bak van de jeep en er kunnen ook wat mensen naast de chauffeur. Onze agent, die voor onze veiligheid al sinds de grens met ons meereist, zat bij Jantien in de jeep. Ook de chauffeur van onze eigen bus ging met de jeeptocht mee en zat naast een chauffeur. Er zijn eigenlijk drie plekken naast de chauffeur te vergeven, aangezien we drie jeeps hadden. Een werd ingenomen door een groepslid, een door Dionne en een door onze eigen chauffeur. Dit betekende dat Janneke op het achterbankje mocht gaan zitten, aangezien ze liever niet elke keer de bak in en uit wilde klimmen. Janneke vond dat ze een goede plaats had, maar we vonden het toch raar dat maar 1 betaalde klant op zo’n goede plek zat. Persoonlijk vind ik dat of Dionne, die had de plek al vanaf het eerste moment geclaimd, of de chauffeur op de achterbank had moeten gaan zitten.
De tocht zelf zou drie uur duren. Dit klinkt lang, maar valt reuze mee. Het was heerlijk met die wind en de temperatuur was eindelijk onder de veertig graden gezakt. We zagen inderdaad de mooie rotsformaties en je blijft foto’s maken. Onze agent zong heel zachtjes tijdens de rit. We vonden dit wel grappig en besloten zelf ook te gaan zingen. We hebben alle schoolreisliedjes de revue laten passeren. Toen we daar doorheen waren gingen we over op de Sinterklaasliedjes. Onze zangkunsten werden niet echt gewaardeerd door de andere jeeps, maar de Sinterklaasliedjes werden wel heel ongepast gevonden.
Om 19.00 kwamen we weer aan in het kamp. Het eten zou nog wel even op zich laten wachten, dus aten we de resten van onze lunch op. De zon ging onder terwijl met z’n allen in het kamp op het avondeten aan het wachten waren. We zitten niet zo heel ver van een stad af en je ziet de lichten, dus echt idyllisch is de zonsondergang toch niet. Om 20.00 ging het lopend buffet open. Het zag er goed uit, alleen was door het gebrek aan licht niet te zien of je vlees wel gaar was. Na het eten zijn we buiten het kamp naar de sterren gaan kijken en dat zijn er erg veel. Je kan zelfs van die sterrennevels zien, erg mooi. We hebben geprobeerd daar een foto van te maken, maar die is lang niet zo mooi als de sterrenhemel zelf.
Nu was het tijd om te gaan slapen. Janneke ging in de tent slapen en Jantien ging met een aantal anderen op de banken buiten slapen. We hadden de dekens uit de tenten gepakt en Jantien had haar eigen lakenzak bij zich. We hebben heerlijk geslapen. Het koelde ook lekker af, al bleek later dat het maar afkoelde naar 27 graden. Dit klinkt vrij warm, maar je had je deken toch erg nodig.