Vanochtend weer om 6.00 op om de olifanten op te gaan in het bos. Nu hadden we gelukkig nog tijd voor een kopje thee of chocolade melk voor we gingen lopen. Eerst kregen we weer twee suikerriet stokken en daarna gingen we op weg. We beginnen de weg al aardig te kennen en hoewel het weer een half uur lopen was leek het sneller. Leonie haar olifant stond heel ver weg en ze moest het laatste stuk wachten terwijl haar mahout Prathida hing halen. Jantien mocht wel mee lopen naar Wanalee, maar die stond iets dichterbij. Bij de plek aangekomen waar Wanalee moest staan was er geen olifant. Jantien moest toen ook wachten terwijl de mahout haar ging zoeken. Even later kwam er een vrolijke olifant achter de mahout aangewandeld. Weer moest ze gaan liggen en werd er met de zijkant van het mes haar rug schoon geklopt en daarna met takken afgeveegd. Leonie zat toen allang op haar olifant en Wanalee was duidelijk de laatste. Ze ging dat even goed maken door er flink de pas in te zetten, dit betekent dat het flink hobbelen is. Olifanten kunnen best hard lopen. Vlak voor de rivier had ze de groep weer ingehaald. Leonie liep uiteraard weer vooraan in de rij, iedereen inhalend. Bij de rivier was het weer tijd voor het ochtendbad. Leonie haar mahout ging mee het water in, dus geen nieuwe foto’s. Prathida hield het sowieso erg rustig, ze ging een paar keer kopje onder zonder te draaien.

Om 8.00 hadden we weer veel eieren voor het ontbijt. Om 9.00 begonnen we aan onze laatste mahout training. Het is heel grappig dat je in het begin een beetje bang was voor die olifanten en ze nu opzij probeert te duwen als ze in de weg staan. De angst is helemaal weg. Bij Jantien gaat alles goed behalve op een staande olifant klimmen m.b.v. zijn opgetrokken poot, hangend aan z’n oor. Leonie heeft hier ook wat moeite mee. Het is duidelijk geen weekend meer, er zijn veel minder mensen. Om 9.45 gingen we voor het laatst in bad met de olifanten. Ook nu weer ging de mahout van Leonie mee, maar dit keer had Prathida er zin in. Ze draaide zich van de ene zij naar de andere en soms zag je alleen wat poten boven water. Leonie was direct drijfnat en de mahout moest erg veel moeite doen om staande te blijven. Nu vond Jantien dat als je zo’n olifant hebt je er niet droog kan blijven dus heeft ze hem even goed nat gemaakt. Daarna probeerde we m.b.v. de slurf van de olifant elkaar nog nat te spuiten maar beide olifanten kunnen niet zo goed richten.

Nu was het tijd voor de show. De olifanten liepen netjes achter elkaar naar het showterrein. Toen de vlag gehesen moest worden reageerde er niemand. Toen de omroeper er nog eens op attendeerde dat de vlag gehesen moest worden riep Leonie d’r mahout zachtjes BAI en Prathida ging de vlag hijsen. De show onderdelen gingen bij Leonie goed, maar ze hoefde er niet via een poot en oor op te klimmen, bij Jantien ging alles goed behalve dat. Ze klom er weer zeer elegant op. Jantien moest ook in het midden gaan staan terwijl Wanalee met een hoed naar haar toekwam. Eerst maakt Wanalee een buiging en dan zet ze de hoed op Jantien d’r hoofd gevolgd door nog een buiging. Jantien maakt als dank ook een buiging voor Wanalee.

Na de show heeft een 5 jaar oude olifant twee bloemetjes schilderij voor ons gemaakt. Dit vinden we allebei een apart souvenir. Onze olifanten kunnen ook wel schilderen maar geen bloemetjes, zij maken artistieke schilderijen bestaande uit een hoop strepen. Ook hebben we een certificaat gekregen, waarin staat dat we de training hebben gevolgd.

Nu hebben we snel onze tassen ingepakt en ons omgekleed om de bus proberen te halen. Helaas zien we geen busje van het terrein dus lopen we maar. Bij het ziekenhuis gaat net een busje weg die tot 5 km van Chiang Mai gaat en we mogen mee. We worden in een voor stadje van Chiang Mai na een uur afgezet en de chauffeur regelt direct een taxi. Nu gaan we naar het busstation om kaartjes naar Chiang Rai te kopen. Helaas gaat de bus pas over anderhalf uur. De bus rit duurt drie uur en om 18.00 stappen we uit. Helaas heeft het geplande hostel geen kamers en lopen we een straat verder en die heeft kamers genoeg. Morgen gaan we naar de grens met Laos.

’s Ochtends om 6.00 gaan we ons bed uit om de olifanten in het bos op te halen. We worden door de mahouts in een auto gezet, maar vervolgens blijkt dat we toch moeten lopen. We krijgen allemaal twee suikerrietstokken mee en we beginnen aan de wandeling van een half uur. Het is erg warm en binnen een paar minuten is alles nat van het zweet. Nu waren die pakken sowieso nog nat omdat het dezelfde pakken zijn als gisteren en in de vochtige lucht droogt alles niet zo snel. Wanalee staat lekker dichtbij en terwijl Jantien haar zoet houdt met het suikerriet slaat haar mahout met de platte kant van zijn mes het vuil van haar rug. Daarna mag Jantien met een stel takken haar rug schoonvegen. Wanalee ligt gedurende deze schoonmaak want anders is ze te groot. Prathida wordt met de mahout haak schoon geschraapt, maar wordt niet afgeborsteld.

Bij de rivier is het tijd voor het ochtendbad. Jantien haar mahout gaat zoals gewoonlijk mee, maar die van Leonie staat weer lekker aan de kant. Na een uur zijn we weer bij de homestay en liggen er heerlijk schone kleren op ons te wachten gevolgd door een ontbijt van toast met eieren. Om 9.00 gaan we weer trainen. Jantien hoeft als enige niet naar het trainingsveld te lopen, want ze mag op de olifant, haar mahout kwam namelijk net langs lopen. Het gaat steeds beter maar het "song Soong" gaat erg slecht. De olifant staat en tilt haar rechterpoot een stukje op, je moet op die poot gaan staan en je aan d’r oor vasthouden. Bij grotere olifanten kan je met je linkerhand een stuk vel pakken maar daar is die van Jantien nog te klein voor, van Leonie niet. Zonder zet onder de kont komt Jantien er echt niet op. Leonie lukt het soms. Leonie mag ook opstappen terwijl Prathida nog ligt en dan blijven zitten als ze opstaat. Van de drie kwartier trainen is het steeds 15 minuten trainen en 30 minuten eten. Die beesten blijven eten. 9.45 gaan we weer in bad. We maken er een lekker watergevecht van. Helaas zijn de schone kleren nu ook nat. Om 10.00 begint de show dus zijn wij vrij. We kleedden ons om in droge kleren van ons zelf en gaan naar het ziekenhuis. Hier worden olifanten uit heel Thailand behandeld. Twee olifanten zijn er al sinds 1999 en gaan nooit meer weg. Ze zijn in 1998 op een landmijn gaan staan. Bij de olifant met een achterpoot op een landmijn is weinig te zien, behalve dat een van zijn achterpoten iets korter is. Bij de olifant die met zijn voorpoot op de landmijn is gaan staan zit nog steeds een wond, deze heelt heel langzaam omdat 60% van het gewicht op de voorpoten wordt gedragen.

Om 12.00 krijgen we een lunch, kip met cashewnoten met rijst en daarna zijn we tot 14.00 uur vrij. Dan moeten we weer trainen. Deze keer mag Jantien proberen op een olifant te blijven zitten die opstaat, maar dit lukt niet. Zodra de olifant omhoog gaat voelt ze zich wegglijden en springt ervan af.

Om 14.45 gingen we de olifanten weer richting het bos brengen. Ook deze keer is dit inclusief bad. Na een uur worden er mooie plekjes gezocht. Wanalee liep als laatste dus was het even zoeken. Prathida staat ook ontzettend ver weg. Nu weer een half uur terug en dat hebben even tijd voor onszelf tot 19.00, want dan gaan we eten. Om 21.00 gaan we weer naar bed, want morgen moeten we weer vroeg op.

’s Morgens zijn we vroeg opgestaan want we moeten ons om 8:30 melden bij het olifantencentrum. Na het ontbijt wilden we de was ophalen, maar deze lag nog vies en stinkend achter de balie. Ondanks dat belooft was deze om 8:00 klaar te hebben, blijken ze nu 8 uur ’s avonds te bedoelen (gisteren was het nog ’s ochtends). De was hebben we nu maar stinkend meegenomen. Wij zijn snel naar het busstation gegaan om de bus naar het olifantencentrum te nemen. Hier zou de bus om 8 uur vertrekken, maar om 8:15 nog geen bus gezien. Om 8.00 ging er wel een bel af over de intercom en iedereen ging staan. Wij en nog 3 andere toeristen waren de enigen die zaten, dus zijn we ook maar gaan staan. Na een paar bellen werd het volkslied ingezet wat door sommigen werd meegezongen en door anderen mee geneuried. Nu zou de bus wel komen, hoopten wij maar helaas, dus dan maar met de tuktuk. Deze heeft om iets over half negen afgezet bij het informatiecentrum van het olifantencentrum. Hier hebben ons snel omgekleed in onze blauwe mahout kleding.

We kregen voordat we naar de olifanten gingen les in de commando’s waarop de olifanten reageren. Hierna gingen we naar de olifanten toe op het showterrein. Hier waren een aantal andere cursisten met hun olifant aan het oefenen voor de show. Wij stonden een beetje te kijken tot iedereen, alleen of in groepjes, bij een olifant stond. Wij ( Jantien, Helen, Sander en Leonie) moesten met vieren even een olifant delen. Helen en Jantien hadden gelijk besloten dat deze te hoog voor hun was en hebben alleen een ritje op de olifant gemaakt. Sander en Leonie hebben nog geprobeerd om op de olifant te klimmen door op zijn voorpoot te staan en je aan zijn oor omhoog te trekken. Met een zetje lukte Leonie het. Na het oefenen gingen de olifanten in bad. Jantien was ondertussen bij een andere cursist op een olifant gezet en die mocht dus mee in bad. Leonie bleef achter aan de kant toekijkend. Na het bad werd er een show opgevoerd, hier laten ze zien wat de olifanten kunnen en hoe ze hun werk doen. Na de show was het al lunchtijd. Na de lunch werden we over het terrein gereden in een mandje boven op een olifant, de olifantentaxi. Hierna werden we gekoppeld aan onze olifanten. Jantien was op zoek naar "haar" olifant (die van vanochtend), maar ze lijken zo op elkaar. Leonie liep gewoon naar een olifant toe en vond deze goed. Nog steeds zoekend had iedereen al een olifant en Jantien niet, nu waren er alleen nog grote olifanten en langzaam krijg ze het idee dat Leonie op "haar" olifant zat. Ze kwamen met een grote olifant naar Jantien en zeiden "Neem deze" en Jantien dacht "Echt niet, dan maar geen olifant". Leonie heeft toen voorgesteld om te ruilen, zo kreeg Jantien Wanalee (vrouwtje, 9 jaar en de olifant van vanmorgen) en Leonie Prathida (zus, 13 jaar en naam betekent prinses).

Na een uur oefenen van alle commando’s die nodig zijn voor de show gingen we de olifanten naar de jungle brengen. Tijdens het oefenen wou de mahout van Leonie haar camera hebben en deze begon foto’s te maken van Leonie en Jantien. Bij het weg brengen gingen sommige mahouts bij de leerlingen erbij zitten op de olifant (die waren te lui om te lopen), maar die van Leonie liep liever en maakte veel foto’s. Die van Jantien was wel achterop gaan zitten. De mahout van Leonie liep voor de rest uit en op een gegeven moment was er een meertje. Hier liep de mahout snel omheen naar de andere kant en Prathida bleef even staan en ging daarna het water in om weer in bad te gaan. Zij bleek het leuk te vinden om van de ene zij naar de andere zij te rollen onder water. Het was dus erg lastig om er op te blijven en iedereen moest ook wel lachen. Leonie haar mahout ook en heeft er veel foto’s van gemaakt.

Na het wassen was het nog een half uur lopen naar de plaats waar de olifanten worden vastgezet. Ze zitten midden in de jungle vast om een boom met een ketting van ongeveer tien meter en hun voorpoten zitten aan elkaar zodat ze de ketting niet met boom en al los kunnen rukken. Na ze vast te hebben gezet moesten we weer terug lopen, wat ongeveer een half uur duurde. Na thuiskomst snel onder de douche en uit de natte kleding. Om zeven uur gingen we eten en om iets over achten lagen we al te slapen.

Vandaag mochten we uitslapen tot 8:30, wat iedereen ook deed ondanks de harde bedden. Iedereen werd alleen ’s morgens even wakker van de hanen die aan het kraaien waren. ’s Morgens een lekker ontbijtje gehad met Franse wentelteefjes. Daarna was het tijd om alles zoveel mogelijk waterdicht te maken, want we gingen bamboe raften. Bamboe raften is niets meer dan gewoon raften, maar dan op een aan elkaar gevlochten bamboepalenvloot van een meter om 6 lang. De meiden moesten in het midden achter elkaar zitten en de jongens moesten helpen met sturen. In het begin hadden alle dames iets van waarom wij niet, maar eenmaal op weg vond iedereen het wel best. Je moest namelijk achter op het vlot sturen met een bamboestok, door deze in het water van je af te duwen en dat was erg hard werken. Wij daarentegen werden alleen een beetje nat en op rustige stukken zat je lekker van de zon te genieten. Na een uur of twee waren wij er en de twee jongens die mee hebben geholpen sturen waren ondertussen uitgeput. Na het raften heeft iedereen zich gedoucht en daarna was er eten.

Na het eten zijn we weer terug naar Chiang Mai gereden wat 2 uur duurde. We werden bij ons hostel afgezet waar we onze tassen en paspoorten hebben opgehaald en toen zijn we naar het busstation gereden. Alwaar de bus net vol zat naar Lampang en we moesten een half uur wachten om naar Lampang te kunnen gaan. Om dat we allebei graag even wilden douchen en kleding wilden wassen zijn we zeer luxe met de taxi gegaan. Na een uur of 2 waren wij er en hebben nu een hotel met een tv en een zacht bed. Een tv i.v.m. Israxc3xabl en een zacht bed voor ons lichaam na de harde grond. Verder hebben gelijk onze kleding van de trekking afgegeven aan het hotel omdat het erg stonk. In Lampang is niet echt veel te beleven het enige leuke eraan is dat er niet veel toeristen zijn en dat we nu in een echt Thais stadje zitten (een betonnen geheel). Morgen gaan we naar het olifanten centrum voor een cursus mahout.

’s Ochtends om 7.00 uur worden we gewekt door gezang van Joe. Als ontbijt krijgen we toast met omelet en jam. Om 8.00 gingen we weer op pad. Vandaag zou minder steil worden dan gisteren, maar we begonnen al weer met een soort glijbaan. Al na 20 minuten moesten we checken of we bloedzuigers hadden. Jantien had er 4, 2 op haar schoenen en 2 op haar sokken. Leonie had er geen een. Weer 20 minuten later had Leonie een hele grote op haar schoen zitten en Jantien een kleintje (1 a 2cm). Toen vertelde Joe pas dat die beesten niet van insectenspray houden, dus hele bussen leeggespoten op sokken en schoenen. Weer verder geglibberd op af en toe hele steile paden. Bij weer een bloedzuigers controle bleek de insectenspray te helpen. De bloedzuigers waren niet weg,aar het waren er aanzienlijk minder. Wel had Jantien nu een hele grote op haar schoen (4 a 5cm). Jantien loopt zoals gewoonlijk achteraan en staat niet meer zo stevig op haar benen na gisteren. Bij een soort grote glijbaan valt ze een soort van gecontroleerd op haar handen. Leonie doet het wat dat betreft beter, zij is nog geen een keer gevallen. Na twee uur stoppen we bij een klein dorpje waar we 20 minuten rusten. Daarna gaat het weer hard omhoog. Het is nog zo’n 40 minuten naar het olifanten kamp. Op 5 minuten van het olifantenkamp moeten we steil naar beneden. Op een gegeven moment hangt Jantien aan een boom zoekend naar grip met haar voeten. Als ze die eindelijk heeft gevonden staat er een Thai naast haar die haar aan het handje naar beneden helpt. Gelukkig hebben we na het dorpje geen bloedzuiger meer gezien.

Na drie en half uur zijn we bij het olifantenkamp (11.30). Nu is het tijd voor lunch. We krijgen noedels met paksoi, het is lekker zout, wat handig is in deze hitte. Om 13.00 begon ons olifantenritje. Je moet eerst om een houten stallage klimmen en vervolgens op de olifant z’n hoofd stappen om in het bakje te komen. De olifant moest eerst een steil stukje naar benenden naar de rivier, waarna hij gewoon in de rivier of op de oever (als het kon) bleef lopen. Deze rit duurde ruim een uur. Omdat het water te hoog staat kon die olifant niet door lopen naar het dorp, dus moest wij nog 20 minuten lopen. Het dorp is stijf tegen de helling gebouwd, dus de paden zijn weer erg steil. Wel hebben we het mooiste uitzicht van alle huizen. Net toen we binnen waren begon het weer te regenen (voor het eerst vandaag). Nu moeten we nog een half uur wachten en dan is er genoeg regenwater zodat we kunnen douchen. Douchen bekent hier water over je heen scheppen met een kommetje. Het water pak je uit een grote plastic ton vol regenwater. Het toilet doorspoelen gaat trouwens hetzelfde.

’s Avonds kregen we kip masala, het is geel en smaakt best goed. Terwijl iedereen een beetje loopt te rommelen komt Leonie uit de "slaapkamer", weer een grote ruimte op palen, het terras (overdekt stuk voor de kamer) op. De trap heeft hele grote stappen en de laatste is net wat groter dan de rest en daar verliest Leonie haar evenwicht. Landend op het terras valt ze naar recht naar de volgende trap. Ze probeert zich nog vast te houden aan het hek, maar houdt het niet en ze komt zes treden lager terecht. Gelukkig valt alles mee, ze heeft veel blauwe plekken en een grote bult op haar voorhoofd, maar niets gebroken of gekneusd.

Deze avond bleven we wat langer op, tot een uur of 22.00. Een gids van een andere groep, Woody (hij lacht als Woody Wood Pecker) brengt zijn gitaar en er wordt veel en vals gezongen. De matrassen zijn dit keer 5 cm, maar voelen hetzelfde, je voelt ze niet.