Aan het ontbijt begonnen we met het kwartetspel, xc2xb4wie heeft mijn was en van wie is ditxc2xb4. Dit was wel redelijk grappig, want ja wat moet je anders doen. Terwijl we zaten te ontbijten bleek er echter ook niet zo goed nieuws, want een van onze reisgroep had haar arm uit de kom en was met Martijn naar het ziekenhuis. Na een tijd gewacht te hebben werd er besloten dat we zonder Martijn met de bus naar Sucre zouden gaan. De rit zou eigenlijk drie uur duren, maar dat werd 4. Dit kwam mede door een erg lang niet geplande stop bij een brug. De meesten van de groep liepen wel 20 minuten rond, dus gingen onze chauffeurs maar in de berm liggen, toen wij ons geduld een beetje begonnen te verliezen, kwamen ze toch weer richting bus en konden we weer verder.

We kwamen dus na 4 uur rijden aan bij het hotel en Leonie stapte als eerste uit om te zeggen dat we er waren. Ze was helemaal voorbereid en wilde alles in haar beste Spaans doen, toen er een man aan kwam lopen en zei xc2xb4Hallo, ik ben Dirk, Martijn heeft mij gestuurdxc2xb4. Dit was best wel grappig om te zien. Nadat we de tassen op de kamers hadden gelegd zijn we weer op zoek gegaan naar een lunchplek. In Sucre is het verschil tussen arm en rijk veruit het grootst dan wat we tot nu toe hebben gezien. Er zijn vele bedelaars en tegelijkertijd vele Bolivianen die met hun mobieltje lopen te spelen. We liepen naar het xc2xb4plaza des armasxc2xb4 en keken of er ergens een plekje in de zon te vinden was, totdat Leonie opviel dat de restaurant balkonnetjes hadden. We liepen naar boven en tegelijkertijd sloten Ineke en Leo zich bij ons aan. Terwijl wij zaten te eten zagen we ineens Martijn en Karin lopen, gelukkig die waren dus ook in Sucre aangekomen.

Na de lunch zijn we naar het textielmuseum gegaan. Het was wel grappig om te zien, maar de uitleg was een beetje moeilijk. In plaats dat ze overal een Spaans en een Engels bordje hadden opgehangen, hadden ze de Engelse vertaling in een boekje gestopt. Dit betekende dat je steeds op moest zoeken waar je ook al weer was en het boekje had niet een echt handige indeling.

xc2xb4s Middags waren we langs een wokrestaurant gelopen, dus dat leek ons een goede plek om te gaan eten. Toen we echter zaten en de kaart zagen leek het ons niet zo`n goed idee meer, dus bestelden we alleen een thee. Helaas bestelden we Japanse thee die je het meest met een vloeibare asbak kan vergelijken. Deze hebben we dus ook niet opgedronken. Hierna gingen we naar een pizzeria dat er een stuk beter uit zag. Na het eten gingen Leonie en Peter naar huis, terwijl Martijn, Jeanine, Karin en Jantien naar de Nederlandse kroeg gingen. Het was weer een stuk rustiger dan Martijn had voorspelt en om een uur of 1 gingen we weer weg. Karin en Jantien gingen terug naar het hotel, terwijl de anderen de disco gingen proberen. Helaas had zowel Karin als Jantien geen sleutel bij zich, dus dat betekende dat we iemand wakker moesten bellen. Een beetje beschaamd vroegen we onze kamersleutels en gingen slapen.