Om half acht hebben we afgesproken in Hoogvliet, daar laden we de spullen van Jantien en die van Janneke in de auto van Leo en we gaan richting Schiphol. Zonder problemen komen we daaraan. We zeggen gedag tegen Leo en lopen de vertrekhal in. We gaan in rij staan om onze bagage af te geven, maar mogen van een mevrouw van de KLM door lopen naar bemande balies. Daar is de rij veel korter.
Na het inchecken moeten we naar vertrekhal 3, hier schijn je toeristenkaarten (20 euro pp) voor Suriname te kunnen kopen. Je kan ze ook kopen op het vliegveld van Paramaribo, maar je kan ze maar alvast hebben.
Omdat Schiphol aan het verbouwen is moeten we nu naar boven voor de veiligheidscontrole. Er is een enorm parcours uitgezet met linten, maar omdat er weinig mensen zijn (hier dan, bij het inchecken waren het er best veel) hoeven we maar een klein stukje van het lintenparcours af te leggen. Er zijn tegenwoordig alleen nog maar van die bodyscans, dus fouilleren hoeft niet meer. Jantien haar tas komt na de scanner op de verkeerde band uit achter glas, wat betekent dat ze het nog wat beter willen bekijken. Geen idee wat het zou kunnen zijn . Als Jantien haar tas aan de beurt snapt ze het probleem, ze heeft zoveel  snoeren en twee camera’s in haar tas, dat ze scan er geen wijs uit kan maken.
Doe de veiligheidscontrole lopen we maar direct door naar de gate. Ook hier wordt verbouwd en het ziet er nu een beetje zielig uit. Ondertussen heeft alles bij elkaar best wat tijd gekost en komen we 10.15 aan bij de gate en om 10.30 mogen we volgens de borden aan boord. Dat klopt ook wel.
Het duurt even voordat de Boeing 747-400 is volgeladen en het vliegtuig is ook volgeladen. In economy zijn er geen plaatsen meer vrij, maar voor 1600 euro bij betaling kan je wel een stoel krijgen in de businessclass. Uiteindelijk stijgen we een half uur te laat om 11.45 op. Er was een passagier die toch had besloten niet mee te gaan en ze konden zijn koffer niet vinden, want die moet natuurlijk van boord.
De vlucht was rustig en zonder turbulentie. Na 9 uur vliegen landden we op het internationale vliegveld van Suriname Johan Adolf Pengel bij Zanderij. Het is erg grappig als je na 9 uur vliegen op de vliegveld komt, waar alles eerst in het Nederlands staat en daarna pas in het Engels. Aangezien we in het midden van het toestel zaten, komen we als een van de laatste uit het vliegtuig. We gaan achteraan de rij staan voor de paspoortcontrole. Als we nog een paar mensen voor ons hebben zien we dat er een speciale rij is voor vips, crew, diplomaten en 60+. Dit vind Janneke te leuk om voorbij te laten gaan en duikt onder het lint door en gaat achter het gezin staan, dat nu bij het loket wordt geholpen. De douanier stopt met helpen van het gezin en helpt eerst Janneke voordat hij weer verder met het gezin gaat. Helaas moet Janneke wel wachten, want Jantien is uiteraard nog geen 60 en staat nog gewoon in de rij.
In de bagagehal staat ook een pinautomaat, maar helaas pakt hij geen ING passen, andere Nederlandse passen werken wel. Een man van het vliegveld wijst ons erop dat de bank gewoon open is en Jantien loopt een stukje terug om geld te wisselen. Dan heb je in ieder geval iets.
Als we naar buiten lopen worden we aangesproken door een vrouw die na Jantien wilde wisselen. Ze geeft Jantien haar toeristenkaart terug, die blijkbaar uit haar paspoort is gevallen.
We worden naar twee busjes begeleid, een voor de bagage en een voor ons. We moeten nog even wachten, want blijkbaar zijn er twee koffers niet meegekomen. Later blijken er wel 7 of 8 mensen geen koffer te hebben, maar van onze groep dus maar twee. Nadat de nodige formulieren zijn ingevuld zitten we allemaal iets voor zes uur (vijf uur vroeger dan in Nederland) in de bus. Paramaribo is nog een uurtje rijden. De weg lijkt het meest op een provinciale weg die net voor Paramaribo een vierbaansweg wordt.
Om zeven uur komen we aan bij het hotel en moeten we zelf stuk voor stuk inchecken. Als Jantien aan de beurt is valt haar op dat ze naar een kamer op de begane grond wordt gestuurd, terwijl de rest van de groep aan de andere kant zit. Als ze dit tegen Janneke zegt, zegt die dat ze dat al heeft geregeld met Jane, het aanspreekpunt voor Djoser. Goed geregeld.
We krijgen van Chafhid (spreek uit “Sjaviet”), onze reisbegeleider, een korte introductie op het programma. Hij zegt ook waar je nog wat kan eten als je wilt, maar wij besluiten naar de kamer te gaan en nog een van huis meegenomen broodje te eten en dan naar bed te gaan.