vrijdag 24 juli – Paramaribo

Om 7 uur gaat de wekker, maar we zijn al wakker vanwege het tijdsverschil. We kleden ons aan en WhatsAppen wat met thuis en gaan om 8 uur ontbijten. Ze hebben een uitgebreid ontbijt met eieren, fruit, pannenkoeken, brood enz.
Om 9 uur verzamelen we voor een stadwandeling. Chafhid zijn eerste stop is de Van Sommelsdijckstraat. Cornelis van Aerssen van Sommelsdijck was een gouverneur van Suriname van 1683 t/m 1688. Hij vond dat de soldaten wel mochten werken voor hun geld en hij liet ze daarom een kanaal graven voor de watervoorziening in Paramaribo. Toen een aantal soldaten dat zat waren en vonden dat de slaven dat moesten doen, weigerde van Sommelsdijck daar gehoor aan te geven. Om zijn woorden kracht bij te zetten trok hij zijn degen. Dat werd beantwoord met een salvo aan schoten en zo kwam hij aan zijn einde.
24 juli a palmentuinDe volgende stop is het bewuste kanaal met eerste gebouw voor de watervoorziening van Paramaribo. Dit is tegenover de palmentuin, waar we dan ook heen gingen. Het iets precies zoals het heet en staan heel veel palmen.
Schuin tegenover ligt Fort Zeelandia. Dit zijn we (nog) niet in geweest, maar zijn er alleen langsgelopen naar de rand van de Surinamerivier. We hadden nu uitzicht op de brug die Commewijne met Paramaribo verbind. Veel mensen steken echter nog steeds met bootjes te rivier over en lopen dan verder of nemen de bus. Voor de brug ligt ook een groot scheepwrak. 24 juli a fort ZeelandiaToen de Duitser in 1940 Nederland waren binnen gevallen was Suriname nog een kolonie. Ze hebben toen opdracht gekregen om alle Duitsers te interneren, dus ook de bemanning van een Duits vrachtschip dat in de haven lag. De kapitein vroeg of hij nog even benedendeks mocht om de motor af te zetten, maar opende in plaats daarvan een aantal luiken. De Surinamers viel op dat de boot langzaamaan steeds dieper kwam te liggen. Ze hebben toen de touwen losgesneden en hoopte dat de boot van de haven zou afdrijven. In 1980 is onderzocht of het schip weggehaald kon worden, maar de rivier heeft twee vaargeulen aan weerszijden van het wrak uitgesleten. Weghalen van het wrak zou draaikolken kunnen opleveren, wat niet zo veilig is voor de kleine bootjes.
24 juli cDe houten koloniale huizen hebben een erg Amerikaans uiterlijk. Paramaribo heeft twee grote branden gekend, een in 1831 en een is 1832. De architect die de huizen heeft ontworpen na de brand was net daarvoor in Louisiana geweest en dat is te zien. Aan de rijen bakstenen en de hoeveelheid balkons kon je zien hoe rijk de eigenaar was. Bakstenen werden als ballast meegenomen uit Europa en in Suriname verkocht, hoe meer bakstenen, hoe meer geld je had. Hetzelfde gold voor de balkons.
Gezegd moet worden dat Jantien vaak de laatste van de groep bij het volgende punt was en Janneke een goede middenmoter. Jantien probeerde zo min mogelijk auto’s op de foto’s te krijgen en dan moest je af en toe even wachten.
Hierna gaan we naar twee markten. De eerste is een hal waar de vloer bestaat uit macadamwegplaten en is gevuld met hele lange rij tafels waar ieder zijn waren op heeft uitgestald. De tweede is wat ruime opgezet en zijn ook “non-food” artikelen te krijgen.
24 juli e marthalWe lopen hierna door naar de domineestraat waar de synagoge en de moskee naast elkaar staan. Deze synagoge is de enige die nog in gebruik is in Suriname. Ze kunnen ook niet altijd een dienst houden omdat ze te weinig mensen hebben om die uit te voeren. De Joodse gemeenschap is de laatste jaren sterk afgenomen omdat de meesten naar Noord-Amerika zijn vertrokken. Vijf minuten lopen hiervandaan staat de basiliek. Het was tot 6 april 2014 de Sint-Petrus-en-Pauluskathedraal. Hij is helemaal van hout gemaakt. Chafhid verteld dat hij er een beetje verwaarloosd uitziet, maar dat hij vorig jaar nog helemaal geverfd is. Helaas gaan hout en een tropisch klimaat niet zo goed samen.
24 juli fNu is het tijd voor de lunch. Janneke is echter doodop en we lopen iets terug om in een klein winkeltje een cola te kopen. Dit doet Janneke goed. De vrouw van het winkeltje belt ook een taxi voor ons en binnen 10 minuten is hij er. Chafhid had gezegd dat een taxi tussen de 10 en 12,5 SRD (Surinaamse Dollar, 1 euro = 3,75 SRD) zou kosten, maar de chauffeur vroeg 7, prima.
Janneke is hierna op bed gaan liggen, terwijl Jantien teruggelopen is naar de cambio. De cambio is een kantoor waar je euro’s kan pinnen en dan direct kan wisselen. Hier schijn je geen problemen te hebben. Als ze er aan komt hangt er een bordje voor de deur “wij zijn schaften”. Om twee uur zijn ze weer open, maar Jantien heeft geen zin zolang te wachten. Voor het kantoortje loopt een man een beetje heen en weer te drentelen. Hij wil blijkbaar ook pinnen en wisselen. Er komt een tweede man bij en die vertelt dat je rechts van de deur ook kan pinnen en dan via de automaat kan wisselen. De pas van de man wordt echter niet geaccepteerd en die van Jantien ook niet. De tweede man zegt dat er iets verderop een pinautomaat staat waar de Nederlanders altijd pinnen. Jantien gaat die automaat uittesten en wonder boven wonder hier komt wel geld uit. De transactie kost je alleen $4,20 en je kan maximaal 1000 SRD (ongeveer 250 euro) per keer/dag pinnen. We willen echter het dubbele, dus dat wordt straks terugkomen met een andere pinpas of na twee uur bij de cambio.
24 juli g basiliekTerug bij het hotel gaan we wat eten. Janneke neemt een kipsandwich en krijgt op z’n Surinaams een broodje met zoete, pittige kip erop. Jantien houdt het op een tonijnsandwich. Tijdens het afrekenen barst de “drie-uurs-bui” los. Blijkbaar is hier vaak rond drie uur een stortbui. We gaan terug naar onze  kamer en wachten tot het beter wordt. Als het weer droog is gaat Jantien weer op pad naar de cambio. Dit is die wel open en zonder moeite kan ze hier geld opnemen. De commissie is alleen wel wat hoger dan bij de pinautomaat, namelijk 3% van het opgenomen bedrag.
Jantien loopt op de terugweg het hotel voorbij en gaat op zoek naar de supermarkt. Er zouden er twee moeten zitten. Het loopt alleen heel vervelend wat de auto’s staan op de stoep geparkeerd en je kan er slecht langs. Als je een stukje op de weg loopt moet je goed opletten, want ze rijden hier links en dan zijn we natuurlijk niet gewend. Na zo’n 300 meter ziet Jantien aan de overkant een bordje met een Chinese naam en daar onder “supermarkt”. Hier koopt ze water en alvast lunch voor morgen. Het is ons niet helemaal duidelijk of wel morgen nog naar een supermarkt gaan voor je het binnenland in rijden. De Chinese eigenaar zegt helemaal niets al hij afrekent en doet daarna alle zware dingen in een tas en de rest in een andere. Erg handig!
24 juli dOm half zeven gaan we eten bij het Chinese restaurant tegenover de supermarkt. Er zit pas een ander gezelschap. Het eten is best redelijk, maar niet heel bijzonder. De flesjes cola zijn dat wel alhoewel hun formaat is raar. Het zijn namelijk flesjes van 591 ml. In kleine letters staat er 20 oz. onder oftewel US Fluid ounces.
Na het eten wordt het tijd om de tassen te herpakken. Het is de bedoeling dat we niet alles meenemen het binnenland in. We nemen daarom Jantien haar rugzak mee en laten Janneke haar tas hier. We moeten alleen de spullen nog verdelen. Terwijl Janneke al begint loopt Jantien naar “t Vat”, hét café in Paramaribo. Cedo, de conciërge van het Haganum zit daar weleens, maar vanavond (nog) niet.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *