Om 7.30 zaten we aan het ontbijt waar Jantien een gekookt ei bijbestelde. Er werd nog specifiek gevraagd hoe lang het ei moest koken, maar toen ik na een kwartier een ei kreeg was het nog bijna rouw. De tweede poging duurde echter zolang dat ze het ei daarna naar binnen moest duwen om op tijd te zijn voor de excursie naar de mijnen. Om 8.30 reed het busje voor en gingen we op weg. Leonie had na veel wikken en wegen toch besloten om mee te gaan, zeker toen ze hoorde dat er een extra gids was als je per direct terug wilde. Als eerste gingen we naar de markt om allerlei spullen te kopen voor de mijnwerkers, zoals cocabladeren, alcohol, sinaslimonade en dynamiet. De mijnwerkers werken namelijk voor zichzelf en verdienen ongeveer 50 tot 100 (xe2x82xac5 tot xe2x82xac10) per dag afhankelijk van de kwaliteit van de gevonden mineralen. Volgens onze gids is dat een gemiddeld loon. Na de inkopen was het tijd voor onze transformatie. We kregen allemaal een soort groen regenpak aan, een helm op, laarzen aan en een mijnwerkerslamp. Nu we er klaar voor waren reden we de berg op. We reden helemaal naar boven, waar we een demonstratie kregen van de kracht van een explosie. Gelukkig is het in de mijn een stuk minder want dan is het eerder een implosie, omdat ze het dynamiet iets handiger wegstoppen.

Om 10 uur gingen we dan de mijn in. We bezochten het bovenste en oudste gedeelte van de mijn dat gelukkig niet stoffig was. Alle cadeautjes waren een twee zakken gestopt en als we een mijnwerker tegenkwamen, kreeg hij iets. Het was erg indrukwekkend en hopelijk is dat ook op film en fotoxc2xb4s te zien. een keer moesten we ergens naar beneden glijden, maar dat leek nog het meest op een glijbaan. We eindigden bij de god van de mijnwerkers waar we nog de laatste uitleg kregen. Toen hoorden we ook voor het eerst de explosie die op gezette tijden afgaan. Het meeste wordt toch met de hand gedaan, want dan beschadig je de mineralen niet. Vroeger was het een zilvermijn die de Spanjaarden erg hebben uitgebuit, maar tegenwoordig wordt er meer tin en lood gevonden. Rond twaalf uur waren we de uit de mijn en Leonie was toch wel erg opgelucht.

Nu was het tijd voor de lunch en waren we op zoek naar een geschikte plek. We vonden een restaurant en bestelden een broodje. Dat xc2xb4jexc2xb4kon je beter weglaten want het was een complete maaltijd. Het was wel erg lekker en ook de milkshake mocht er wezen. Om 15.15 ging Leonie terug naar het hotel want dit was goed verkouden en zij had het koud. Peter en Jantien besloten naar het muntmuseum te gaan, dat is de plek waar de eerste munten van heel Amerika zijn geslagen. Het ironische is dat de Boliviaanse munten tegenwoordig uit Spanje of Canada komen en dat er dus geen enkele munt meer in Bolivia geslagen wordt. De eerste volgende Engelstalige toer zou pas over een uur startte, dus besloten we met de Spaanse toer van 15.30 mee te gaan. Het museum was erg interessant al begon het wat minder. De eerste kamers waren gevuld met schilderijen met Christelijke kunst, maar dan niet mooi. De verhouding klopte niet, de uitdrukkingen niet en als je in Rome bent geweest oogt dit echt mislukt. Gelukkig kwamen we na een aantal kamers wel de munten tegen en onze gids kwam vaak na het algemene verhaal ons een korte Engelse samenvatting geven. Het gebouw zelf is al de moeite waard om te zien, maar de machines om de munten te slaan zijn dat zeker ook. Op den duur hoorde Jantien de gids meerdere malen xc2xb4Hollandaxc2xb4 zeggen en ze vroeg wat extra uitleg in het Engels. Toen het woord xc2xb4piratesxc2xb4 viel was het ons al duidelijk, maar toen de gids de eerste regels van het Piet Hein lied ging zingen kon het echt niet meer missen. De toer duurde ruim twee uur en toen we klaar waren kwam de Engelse toer er ook aan, die had dus een uur korter geduurd dan de onze.

Na het museum hebben we nog gezocht naar een stukje zilver voor Lenie, maar dat is hier niet te vinden, dus gingen we maar naar het hotel. In het hotel lag Leonie op bed en was niet van plan nog weg te gaan, dus hebben we groentesoep besteld, dat netjes op een dienblad werd gebracht. Dit bleek haar veel goeds gedaan te hebben.

Peter en Jantien gingen met Jeanine en Karin eten in hetzelfde restaurant als vanmiddag, want we wilden lama proeven. Behalve Jantien nam iedereen lama en het smaakte best goed alleen een stukje taaier dan de biefstuk van gisteren. Na het eten vroegen we in het hotel waar de was nu bleef en rond elf uur werd de was eindelijk uitgedeeld. Helaas waren er wat spullen door elkaar en was niet alles droog, dus dit hotel is geen aanrader om je was te laten doen.

Vanochtend ontbeten we in dezelfde pizzeria als gisteren alleen dit keer was er geen pizza. Er was brood, sap, bananen en pancakes. Dit maakte het ontbijt weer eens anders dan anders. Iets na 8 uur gingen we op weg naar Potosi. Na een uurtje rijden stopten we bij een klein plaatsje waar je een klein stukje van de Boliviaanse geschiedenis kon zien. Er was een oude mijn en dit was ook de plaats waar het spoorwegennet is begonnen. Hier staat ook de trein die Butch Cassidy heeft overvallen, de wagon waar de bewakers inzaten staat er ook en er is een kogelgat te zien.

Om 11 uur was het tijd voor een korte stop bij een klein tentje op 90 kilometer van Potosi. Hier kon je een broodje ei of een bord "sopa" krijgen. Het lag mooi uit de wind en het was er daarom ook lekker warm. Iets verderop zouden we gaan lunchen en vlak voor de lunchplek vraagt Martijn wie er het laatste stukje (20 minuten) wilde lopen, nou kruipend had je er misschien 20 minuten over gedaan want na 5 minuten was Jantien alweer bij de bus. Het was best een mooi plekje maar minder uit de wind dat de vorige stop. Het was naast een klein riviertje en die wilden we wel oversteken maar zagen niet echt een geschikte plaats. Jantien heeft toen haar schoenen uitgedaan en de oversteek gewaagd en dat ging heel goed. De steen in de rivier bleek erg stevig te liggen. Na een kwartiertje lag de rest heerlijk in het zonnetje, maar Jantien was het zat. Ze wilde lopen, want dat was het immers net gevraagd. Ze melde zich af bij de groep en begon alvast de weg af te lopen. Op deze manier kon ze mooi het dal in kijken waar de anderen nog zaten. Toen ze vlak bij een bocht was hoorde ze een toeter en sprong nog verder de berm in, maar de toeter was niet voor haar bedoeld. Vlak voor de bus wilden twee lama`s oversteken. De beesten sprongen net op tijd weg om geen avondeten te worden. Na ongeveer een half uurtje lopen werd Jantien weer ingehaald door de bus en stapte ze in.

Om een uur of drie arriveerden we in het hotel, waar iedereen uren van een warme douche heeft genoten. In het hotel stonden ook een aantal computers, waar gretig gebruik van gemaakt werd. We hadden om 19.30 met Karin Jeanine en Martijn afgesproken om wat te gaan eten. Eerst even met z`n allen langs de pinautomaat en daarna naar het restaurant. Het was erg goed eten, maar vooral de sfeer was geweldig. We waren wel wat luidruchtig, maar we hebben veel gelachen. Het enige minpuntje van het toetje van Jantien en Peter. Ze dachten lekkere crxc3xaapes te bestellen, maar dat viel even tegen. Toen de crxc3xaapes bij de tafel kwamen, werden ze even geflambeerd en moesten de twee grootste alcoholisten van de groep die opeten. Verder was het een geslaagde driegangenmaaltijd met koffie of thee toe voor maar xe2x82xac8.

We gingen weer om 7.00 uur uit bed, maar het was dit keer een stuk minder koud. Onze slaapkamer had niet zoxc2xb4n haast en kwam al laatste naar het ontbijt. Het was een erg luxe ontbijt, want er waren goed gekookte eieren. Om 8.15 gingen we op weg naar de zoutvlakte. Het was maar een klein stukje rijden en alles om je heen is wit. Het is een geweldig gezicht en je kunt er geweldige trucage fotoxc2xb4s maken, wat we dus ook gedaan hebben. Na de eerste fotosessie reden we verder naar een eilandje midden op de zoutvlakte. Het eilandje zat vol met cactussen en biedt een mooi uitzicht. Ook hier hebben we met de fotocamera gespeeld en weer aparte fotoxc2xb4s gemaakt. Na vijf kwartier rondgelopen en geklauterd te hebben gingen we weer de autoxc2xb4s in om iets verder op de zoutvlakte weer te stoppen. Dit keer kon je de mooie zeshoeken zien die het zout maakt. We hebben heel even van deze natuurpracht genoten toen we aan de volgende fotosessie begonnen. Dit keer was het de bedoeling om springend gefotografeerd te worden, zodat het lijkt alsof je zweeft. Ik moet zeggen de fotoxc2xb4s zijn aardig gelukt.

De volgende stop was bij het zouthotel, maar we in het zonnetje geluncht hebben. Nadat we de lunch snel hadden opgegeten hebben we een aantal zeer geslaagde trucage fotoxc2xb4s gemaakt met een colafles. De mensen die in de buurt stonden keken een beetje vreemd naar het geheel, maar snapten het toen ze de foto zagen. Het zouthotel zelf is helemaal van zoutgemaakt. Het ziet er grappig uit, maar ik zou er nooit willen slapen. Het is koud, vochtig en niet al te schoon.

Nu was het eind om de zoutvlakte te verlaten, maar Karin en Jantien hadden het gevoel dat ze te veel energie hadden en in plaats van dat ze in de auto stapten renden ze de zoutvlakte over. Echt ver zijn ze niet gekomen, want je bent binnen no-time buiten adem en toen reed de auto al langs. Ze zijn toen weer in de auto geklommen om wat op adem te komen. Aan het eind van de zoutvlakte stopte we bij een hoop kleine zoutbergjes. Hier wordt het zout gewonnen voor omgeving. Ze maken eerst van die kleine bergjes, waardoor een hoop water naar beneden zakt. Daarna scheppen ze het zout op een vrachtwagen waarna ze het naar een fabriekje brengen die het zout verder droogt. Het zout wordt daarna nog gemalen, zodat alle brokken eruit zijn en dan wordt het verpakt. Vijftig kilo zout kost 1 dollar. Om alles wat duidelijker te maken hebben ze een kleine demonstratie gegeven. Ze hadden ook allerlei dingen van zout die je kon kopen, dus heeft Jantien dobbelstenen van zout gekocht.

Hierna gingen we naar een treinenkerkhof. De treinen hier waren helemaal verroest en het gaf een nogal trieste indruk. Iedereen was direct bezig om een manier te bedenken hoe deze treinen weer als oud ijzer op de markt gebracht kunnen worden, aangezien China de hele wereldmarkt leeg koopt. Waarschijnlijk maakt het transport het toch niet rendabel. Daarnaast is het natuurlijk ook zo dat ze in Bolivia ruimte genoeg hebben, dus niemand heeft er last van.

Om vijf uur kwamen we aan in het hotel en iedereen had zich verheugd op wat warmte en vooral een warme douche, maar helaas. De douche was op een enkele kamer na, net niet koud of er kwam zo weinig water uit dat je de warmte niet kon voelen. Het hotel zelf was ook niet al te warm. Op de binnenplaats stond wel een terraswarmer, maar vanwege de gascrisis nog er maar een klein beetje gas verbruikt worden. Uyuni zelf straalt ook geen warmte uit. Het zijn hele brede straten met allemaal betonnen gebouwen. Zeker als de zon ondergaat is het nog minder. daarnaast helpt de wind ook niet mee.

We zouden met z`n allen gaan eten in de pizzeria bij het hotel, maar we konden er pas vanaf 19.30 terecht om te eten. Wel bleek onze tafel al gereserveerd, dus zijn we met z`n allen al in de pizzeria gaan zitten met thee of warme chocolademelk. Jeanine en Jantien besloten een groot stuk cake met de naam xc2xb4dead by chocolatexc2xb4 te delen. Omdat andere groepen op zich lieten wachten mochten wij al vast bestellen. Je moet aan de counter bestellen en betalen en dan krijg je een nummer mee en als je eten klaar is komen ze het brengen. Jantien deelde dit keer ook een pizza met Jeanine en die ging helemaal op (op wat korstjes na), Peter had een kleine pizza en Leonie ging voor de pasta. De rest van de avond is iedereen in de pizzeria blijven zitten totdat je naar bed ging.

Om 7.00 uur was er ineens activiteit bij ons op de kamer en ging iedereen zijn bed maar uit. Op de tafels stond de rotzooi van de vorige dag nog en in een kopje waar nog een beetje thee in zat was nu een bevroren laagje te zien. Het was dus best koud geweest vannacht. Na een simpel ontbijt vertrokken we om 8.10 weer in de autoxc2xb4s voor de volgende etappe. De eerste stop was een stenen boom. Het valt niet eens op dat het boom is als je verkeerd staat. Om een beetje warm te worden had Jantien bedacht om een rondje te gaan rennen, maar dat valt erg tegen op ruim 4000 meter hoogte.

Tijdens deze rit hebben we ook nog vele vicunaxc2xb4s en flamingoxc2xb4s gezien. Er was een meer dat bijna helemaal gevuld was met flamingoxc2xb4s. Er waren twee soorten, de bekende roze, maar ook een grijze variant. We reden nog langs een vulkaan die constant rook uitspuwt, maar het lijken net plaatselijke kleine wolken.

De lunch was dit keer meer een picknick. Op deze plek stoppen vele tours en in die buurt zijn regelmatig een of twee vossen te zien. Ze komen het overgebleven eten opeten als de groepen vertrokken zijn. Dit keer was er een vos te zien, die gewillige voor de video en fotocamera poseerde.

Na de lunch vervolgde we onze weg, totdat we ineens nog maar een andere auto zagen. We hebben een tijdje gewacht en aan een passerende auto gevraagd of zij een auto met pech hadden gezien, maar dat was niet het geval. Het bleek dat ze een andere route hadden genomen, zij waren linksom de berg gereden en wij rechtsom. Iets verder kwamen we bij een verlaten dorp wat een legerpost blijkt te zijn, er was echter niemand te zien. Martijn is uit de auto gestapt en heeft toen zelf de slagboom maar omhoog gehouden, zodat we konden passeren. Net na deze slagboom gingen we een spoorlijn over. Dit was vroeger een veel gebruikt spoor, maar momenteel rijden er maar enkele treinen per week. Het spoor loopt van Uyuni naar Chili en je kunt over het spoor heel ver kijken. De rit zelfs was erg leuk en vooral het laatste stuk. We deden een poging om met de liedjes van de IPod mee te zingen, die was vast heel vals maar daarom niet minder leuk.

Om 17.45 kwamen we bij onze slaapplaats (3700 meter) aan die iets luxer was dan gisteren. Dit keer kregen we twee grote slaapkamers toegewezen met in elke slaapkamer een douche en toilet. Helaas bleek ons toilet stuk, maar dat werd heel simpel opgelost. Het toilet bleek niet door te spoelen, dus werd er een grote ton met water neer gezet met daar een maatbeker in. Het toilet van gisteren was niet veel anders. Om 18.30 zou er warm water zijn er het was onduidelijk voor hoelang, dus hadden we bij ons op de kamer een systeem bedacht om zo snel mogelijk te douchen. We waren een geoliede machine die het estafettesysteem bedacht had kunnen hebben. Binnen een half uur hadden zeven mensen onder de, net van de kou af, douche gestaan. Nummer acht deed er alleen net zo lang over als de anderen bij elkaar.

Om 20.00 gingen we eten en het blijft verbazend wat voor een goede maaltijd de kokkin kan maken met maar twee kookpitten en weinig ruimte. Het licht zou weer om 21.00 uur uit gaan, maar het werd verlengt naar 22.00. Helaas mocht de gaskachel niet aan, want er is een gas tekort. Er zijn protesten in Sucre en La Paz en de wegen worden soms geblokkeerd. Sucre is de officiele hoofdstad, maar de regering zetelt in La Paz. De mensen in Sucre voelen zich achtergesteld en veel mensen zien La Paz ook als de hoofdstad. In ieder geval het was ook deze keer weer koud al was het iets minder dan gisteren.

Dit keer ging alleen Leonie vroeg naar bed om met een hoofdlampje haar boek te lezen. Peter en Jantien zijn met Jeanine, Karin en Martijn een portje gaan kaarten. Dit was best grappig, maar je kaarten bij kaarslicht lezen is niet makkelijk. Na een tijdje waren we het zat en zijn we op de laptop van Martijn naar een show van Chris Rock gaan kijken. Toen de batterij het voor gezien hield deden wij dat ook maar en gingen naar bed. Deze slaapplaats was trouwens beduidend warmer dan die van gisteren.

Vanochtend is Jantien vroeg opgestaan (6.40) om nog even lekker te kunnen douchen. Leonie en Peter hadden dat gisteren al gedaan. Er waren toen wel wat problemen met het warme water, maar ze hebben wel een warme douche gehad. Helaas waren er blijkbaar xc2xb4s ochtends weer problemen, want het water was ijskoud. Dus dan maar om 7.30 aanschuiven bij het ontbijt. Het ontbijt zag er goed uit en er was zelfs een klein bordje met wat fruit voor iedereen. Helaas waren de stoelen van een mindere kwaliteit, want ineens zat Jantien een stukje lager. De schroeven bleken helemaal niet aangedraait te zijn, dus was het een nogal wankel stoeltje.

Om 8.10 vertrokken we richting de grens in een erg klein busje. Peter zat opgevouwen op de achterbank en Leonie zat met Martijn naast de bestuurder. Jantien zat zelfs helemaal niet in het busje, maar ze zat in de truck waar alle bagage in zat. De grens was een klein stukje rijden en toen moesten we in de rij gaan staan. Eerst mochten we er niet uit, want iemand anders was al het een en ander voor ons aan het regelen. Toen we eruit mochten, mochten we zelfs al halverwege de rij instromen omdat daar al iemand voor ons stond. De grensovergang ging erg goed en iedereen stapte weer in het busje en Jantien in de truck.

De truck reed wel sneller dan het busje, dus al snel konden ze elkaar niet meer zien. We reden langs een vulkaan en de chauffeur van Jantien vertelde hoe die heette en wat we nog meer zagen. Toen de weg net iets breder werd vroeg de chauffeur of Jantien een foto wilde nemen en dus reed hij de auto precies zo dat ze alleen haar raampje naar beneden hoefde te toen. Net toen ze weer op weg gingen kwam het busje weer inzicht. Op deze manier heeft Jantien nog een fotostop gehad. Na 20 minuten rijden had de truck de 40 km naar de Boliviaanse grens overbrugt en is Jantien uitgestapt om de bus te filmen, maar die kwam maar niet. Na ruim 20 minuten kwam de bus eindelijk in het zicht. Het bleek dat zij een echte fotostop hadden gemaakt en dat iedereen in de sneeuw hadden gestaan.

Ook deze grensovergang ging erg soepel en om 11.00 gingen we op weg in drie fourwheeldrives. De bagage was op het dak gelegd en we hadden een erg leuke chauffeur die ons min of meer had uitgezocht. Zodra hij een paar jonge mensen zag zei hij dat alle bagage op zijn auto moest. Hij houdt namelijk van muziek en ging er vanuit dat er wel iemand een Ipod had. Het hobbelde lekker in de auto en na een aantal fotostops kwamen we om 13.00 bij een warmwaterbad aan wat gelijk de lunchpauze was.

Het bad heeft een betonnen rand, maar verder is het redelijk natuurlijk. Er zijn geen kleedhokjes, maar er staat wel een huisje zodat je uit het zicht en uit de wind je kan verkleden. Er waren maar een paar mensen die een poging wilde wagen, waaronder Leonie en Jantien. Als je je hand in het water stak voelde het niet zo heet aan, maar als je er echt in gaat is het wel echt warm. We zaten met zxc2xb4n zessen in het water met een glaasje wijn, terwijl de rest toe keek. Na een tijdje gingen we het bad weer uit om te genieten van een heerlijke lunch.

Na de lunch mochten we weer in de auto om de rit te vervolgen. In de autoxc2xb4s was het lekker warm, want het zonnetje scheen. Als we echter uit de auto waren maakte de wind het erg koud. Onderweg stopte we nog bij was geisers, die een erg onaangename geur verspreiden, maar het was wel een mooi gezicht.

Om 17.30 kwamen we aan bij onze slaapplaats. Het is een stenen huis zonder verwarming op 4250 meter hoogte. We kregen drie kamers toegewezen en xc2xb4onzexc2xb4 auto kwam in de kamer met de betonnen bedden terecht. Het voordeel van deze kamer was dat er geen raam naar buiten was, maar alleen naar de gang, dit scheelde waarschijnlijk wel in de kou. De accomodatie was erg basic en er was dus ook geen douche, maar alleen ercht koud water. Er was wel een winkeltje waar we nog wat chocolade konden kopen. Om 19.45 gingen we eten. We zaten aan lange banken in de gang, aan de ene kant waren kamers en aan de andere kant was een heel groot raam (enkelglas) naar buiten. Het eten was erg lekker, maar voordat iedereen zijn koffie of thee op had waren wij onze tanden al aan het poetsen. We hadden het koud en we waren moe. Om 21.00 uur zou ook de stroom, dus het licht uitgaan. De bedden sliepen helemaal niet slecht, maar het was wel erg koud.