Vanochtend zaten we om 5.45 in de lobby op onze taxi te wachten. We hadden om 6.00 afgesproken, dus moesten we nog even wachten. We reden in de taxi naar de LowCostCarrier Terminal. Deze terminal is speciaal voor prijsvechters en  vrachtvervoer. De "echte" terminal was al te klein bij oplevering, dus hebben ze deze terminal daarna gebouwd. De terminal ligt een behoorlijk stuk van de stad en we moeten 45 minuten rijden. Het inchecken gaat goed en op de juiste tijd stijgen we op voor Johor Bahru. We vliegen niet naar Singapore omdat AirAsia niet op Singapore vliegt (trouwens vanaf 1 januari wel).

Als we geland zijn in Johor Bahru moeten we een half uur wachten op de bus, die ons naar het busstation zal brengen. Op het busstation kopen we een kaartje naar Singapore. Omdat we nog steeds in Maleisie zijn moeten we naa een paar minuten al de bus uit voor de eerste grenscontrole. We moeten best veel lopen, trap op traf af met alles bagage. Het noodpaspoort van Jantien blijkt geen problemen te veroorzaken. Als ze verteld waarom ze een noodpaspoort heeft, namelijk geen 6 maanden meer geldig, wordt daar nauwelijks op gereageerd. Dit sterkt ons in de gedachte dat het eigenlijk niet nodig geweest was, maar het geeft wel een rustiger gevoel te weten dat het nu allemaal klopt.

Na de paspoortcontrole staan er twee vrouwen en een man te wachten voor een korte enquete. Ze vragen met welke maatschappij we gevlogen zijn en wat een hotelkamer ongeveer gekost heeft. Hoewel we alle drie de dezelfde reis gemaakt hebben, blijken ze toch hele andere antwoorden van ons gekregen te hebben. Als dank krijgen Peter en Leonie een speldje en de enqueteur van Jantien vergeet hem te geven.

Nu moeten we met alle spullen de bus weer in om over de brug te rijden. Na de brug moeten we weer met alle spullen door de volgende grencontrole, dit keer om Singapore in te komen. Jantien geeft nu alleen haar noodpaspoort en dat is goed voor de douanier, al vind ze het wel vreemd. Het paspoort is namelijk maar 1 jaar geldig en dat heeft ze nog nooit gezien. Als Jantien zegt dat het helemaal nieuw is bladeert ze er doorheen en ze vindt het nog vreemder. Er is geen stempel van Maleisie te vinden en er landen bij die grenspost geen vliegtuigen, dus moet ze uit Maleisie komen. Als ze haar oude paspoort laat zien snapt ze alles. Al vond ook zij het ‘minder dan zes maanden geldig zijn’ geen probleem.

Na deze gaan we in een andere bus opweg naar het busstation in Singapore. Daar aangekomen nemen we onze rugzakken op de rsug en gaan lopend op zoek naar het hotel. Het hotel is vrij makkelijk gevonden en als je binnenkomt komt de dennengeur je tegemoet. We krijgen de sleutels van de twee kamers en we gaan naar boven. Zodra we de deur van de kamers open doen willen we hem direct weer sluiten. De kamers hebben geen raam, zijn klein en stinken, ondanks een rookverbod, naar de rook. We gaan naar beneden om de kamers te ruilen. Het receptionist vertelt ons dat er wel andere kamers zijn, maar dat we daar wel extra voor moeten betalen. We doen het maar, want die hokken zijn helemaal niets. De kamer van Jantien is nog niet klaar, dus wachten we met z’n drieen in de veel grotere, beter ruikende kamer van Peter en Leonie. Terwijl we wachten wordt er op de deur geklopt door een kamermeisje, die ons een asbak aanreikt. Nu is ook direct duidelijk waarom sommige kamers naar de rook ruiken ondanks het rookverbod.

Ons hotel ligt in Chinatown dus gaan we dat eerst maar eens bekijken. Iedereen zegt altijd dat Sngapore zo schoon is, maar hier valt het ons niet op. Niet dat het heel vies is, maar gewoon opgeruimd. We besluiten al snel de metro te nemen richting Marina Bay, daar wordt met oud en nieuw een groot feest gegegeven. Ze hebben hier ook het systeem van de chipkaart en Peter besluit er een te nemen, Leonie en Jantien houden het op losse kaartjes. We komen uit in een kantoren gebied en gaan in een, voor Aziatische begrippen klein, winkelcentrum eten. De broodjes zijn lekker en de stoelen zitten goed, maar het is er erg koud. Leonie heeft het zo koud dat ze een shirt met lange mouwen van Peter aantrekt, hij had het nog in zijn tas vanwege de vlucht. Als we klaar zijn gaan we snel naar buiten om warm te worden. We komen bij een ophaalbrug en zien vele ‘oude’ bootjes langsvaren. Dat is weer eens wat anders dan een tochtje door de grachten.

We hebben nog wat rond gewandeld tussen de hoge gebouwen, maar zijn vervolgens weer terug naar het hotel gegaan. Vooral Leonie was helemaal kapot, ze had namelijk slecht geslapen. Na twee uurtjes rust was het tijd voor het avondeten. We gingen bij een Fransman eten die blijkbaar erg populair is. De soep van de dag was bloemkoolsoep en ook de keuze van Leonie en Jantien. De soep was eigenlijk een voorgerecht maar met franse frietjes en knoflookbrood voldeed als maaltijd. Peter was de enige die een echt hoofdgerecht nam.

Als eerste stond het vogelpark op ons programma vandaag. Het is een heel groot terrein waar veel vogels gewoon los rondvliegen. Het net rondom zorgt er voor dat ze niet wegvliegen. Het was echt geweldig. Elke keer schrok je weer van langs vliegende vogels. We hebben heel veel pauwen, ooievaars, hornbills en nog veel meer soorten gezien. We hebben bijna 300 foto’s en 20 minuten film al zal lang niet alles bruikbaar zijn.

Na de vogels gingen we naar het nationaal museum. Het was vooral lekker koel, maar mij (Jantien) kon het niet echt boeien. Op de begaande grons hadden ze aangeklede poppen in Chinese, Japanse, Indonesische, Engelse enz stijl staan, maar niets wat met Maleisie te maken had. Op de tweede verdieping kwam de geschiedenis van Maleisie aan bod, maar dat was wel erg veel tekst en ik had geen zin om dat alles te moeten lezen.

Nu was het tijd voor de lunch, het was al half twee, dus gingen we naar Time Square, een groot winkelcentrum. Het aparte van dit winkelcentrum is dat het over een indoor amusementspark beschikt. Jantien en Leonie kochten een kaartje, terwijl Peter buiten wachtte. Als eerste gingen we in soort Spin, maar in plaats van heen en weer ging deze gewoon erg hoog. Leonie vond de hoogte nogal tegenvallen. Hierna gingen we in de rij staan voor de achtbaan. We vonden het grappig dat je in een winkelcentrum naar de achtbaan kon. De achtbaan ging alleen elke 20 minuten, ook als er een rij staat. We moesten drie karretjes wachten, wat overeen komt met 1 uur wachten. De achtbaan zelf was erg leuk. We zaten voorin, dus konden we alles goed zien. We vlogen als het ware over het park(je) heen.

Na de achtbaan hebben we Japans gegeten, ook in het winkelcentrum. Om 7 uur waren we klaar en gingen we weer naar het hostel. We moesten namelijk de tassen pakken, want morgen moeten we vroeg weg.

’s Ochtends stonden we om 7 uur op en gingen om 7.45 op weg naar de Petronas Twin Towers. Peter begon enthousiast te wandelen en Jantien en Leonie liepen er achter aan. Om 8.15 sloten we aan in de rij om kaartjes te halen. Je kan gratis de skybridge op, alleen moet je wel zelf je kaartje halen. De hal stond al vol en wij sloten aan in de rij in de gang. De rij groeide hard en er leek al ruimte gebrek te ontstaan. Ze begonnen briefjes uit te schrijven met daarop het aantal personen per groep(je). Nu hoefde er nog maar een in de rij te blijven staan. Leonie had nu de tijd om broodjes voor het ontbijt te kopen. Toen we aan de beurt waren kregen we kaartjes voor 14.30, de rest was al weg.

Na het ontbijt zijn we door China town en Little India gelopen. We hebben weer een voorraad Chinese thee ingeslagen. Bij het metrostation lag een grote moskee, dus hebben we daar ook nog even een kijkje genomen. We moesten wel van die vormeloze, synthetische gewaden aan en een hoofddoek op. Dit maakte het niet koeler in het toch al benauwde weer. Het is goed te zien dat deze moskee in een warm gebied staat, alles is open. De moskee bestaat uit een verhoogde vloer met daarboven een dak. Het dak wordt door pilaren gedragen, maar een deur is er dus niet te vinden.

Hierna zijn we weer terug gegaan naar het winkelcentrum bij de Towers en om 14.30 was het tijd. We mochten naar boven. Eerst kregen we een reclame fimplje van Petronas, de eigenaar van de Towers, te zien. Onze groep was verdeeld in geel en zwart. Geel mocht als eerste naar boven en dat waren wij. Na een kort verhaaltje met wat gegevens, 65 meter lang, hoogste dubbele loopbrug ter wereld enz, mochten we erop. Jantien liet zich dat geen tweede keer zeggen en met Leonie in haar kielzog liepen we (snel) de brug op. Van alle kanten hebben we foto’s gemaakt en na een paar minuten moesten we alweer naar beneden.

Beneden werd je langs een "sciencelab" geleid, een soort Nemo. Hier ging Leonie heel snel aan de slag met een puzzel. Het was een houten plattegrond van een soort huis. Het had kleine muren met doorgangen en had zo vijf kamers. Je moest een touw door alle doorgangen leggen, zodat je geen enkele doorgang twee keer gebruikte en het touw niet zo kruisen. Jantien kwam Leonie snel helpen en we probeerden het logisch aan te pakken door alles te tellen. Een kamer met een even aantal doorgangen is makkelijk, daar kan het touw gewoon doorheen, in-uit, in-uit, in-uit enz. Bij een kamer met een oneven aantal doorgangen gaat dat niet, dus moet het touw daar beginnen of eindigen. Er waren echter drie kamers met een oneven aantal, dus dat was een probleem. We probeerden van alles, maar uiteraard lukte niets. Na lang proberen en nog een Chinees weggejaagd te hebben (die dacht de oplossing te weten, maar die klopte ook niet) lazen we de opdracht nog eens. De laatste regel was de volgende "Voor dit probleem is tot op heden geen oplossing gevonden, als u hem vindt horen we dit graag." We hadden dus toch gelijk, maar het duurde even voor we daar achter kwamen.

Na wat winkelen gingen we terug naar het hostel en we waren net binnen voordat de eerste bui van de dag viel. ’s Avonds gingen we eten bij een Italiaans restaurant. Het eten was heerlijk, maar vooral de bediening was super snel. Na een uur stonden we al buiten met een hoofdgerecht en toetje achter onze kiezen. Na het eten ging Peter terug naar het hostel en Leonie en Jantien gingen gewapend met een fototoestel en videocamera op weer weg naar de Petronas Towers voor een foto bij nacht. Omdat er erg weinig licht was had Leonie een statief nodig, dus pakte ze een vuilniscontainer en sleepte die naar de juiste plaats. Na de foto heeft ze hem uiteraard weer netjes teruggezet. De mensen er om heen vonden het maar raar, maar stiekem toch een slim idee. Je zag ze echter twijfelen of ze het ook zouden doen.

Vanochtend zijn we om 9 uur gaan ontbijten. Peter heeft goed geslapen, maar de anderen twee waren een stuk minder. Voor de zekerheid hebben we de ambassade opgebeld met de vraag of Jantien haar paspoort nog wel geldig is. Als ze alleen in Maleisie zou blijven was er geen probleem, maar we willen naar Singapore en de terugvlucht vertrekt weer vanuit Maleisie. Ze moet dus nog twee keer een grens over. Ons wordt geadviseerd om een noodpaspoort aan te vragen. We hebben 2 opties of vandaag voor 12 uur of donderdagochtend (dinsdag en woensdag zijn 1e en 2e kerstdag). Aangezien we donderdagochtend een vlucht hebben geboekt kiezen we voor het eerste. Eerst laten we pasfoto’s maken, al is hier de direct klaar service langer dan we gewend zijn. Bij 1 winkel duurt het zelfs 1 uur, maar we vinden er een die het binnen een kwartier klaar heeft.

Met de foto’s op zak gaan we met de taxi naar de ambassade, achteraf hadden we ook kunnen lopen, maar we willen geen tijd verliezen. Bij de ambassade aangekomen, een kantoor op de 7e verdieping van een wolkenkrabber, blijken de pasfoto’s niet goed en worden we naar de overkant van de straat gestuurd. Daar hebben ze vaker foto’s voor de ambassade gemaakt. Ze hebben zelfs het sjabloon om te kijken of de foto goed is. Na een kwartiertje kan Jantien haar roze noodpaspoort meenemen.

Nu gaan we naar de twin towers. Ze zijn maandag gesloten voor publiek, maar er zijn veel winkels en we willen weten waar we morgen moeten zijn. Hier eten we wat, alleen vindt Leonie het op ten duur zo koud dat ze even naar buiten gaat om op te warmen. Hiet blijkt geregend te hebben en het is niet de enige regen van de dag.

We gaan met de metro naar de radio en tv mast. Hier kun je ook op en je komt zelfs hoger dan op de twin towers. We zijn er net en het begint weer te hozen, net op tijd. Het uitzicht is heel mooi, zeker omdat de toren en middenin staat. We kunnen zo ons pad uitstippelen, wat we straks willen doen. Als we weer beneden zijn, zitten er ineens twee apen aan de kant van de weg. Ze doen niets, ze reageren eigenlijk niet eens op mensen, zelfs niet als een jongentje ze een beetje uitdaagt. We lopen verder naar het vogelsbos, maar we voelen dat er weer een regenbui aankomt. We schuilen onder het dakje van een informatiekaart. Peter zijn schoenen zijn niet helemaal waterdicht meer en langzaam komt er water in. Ook zijn lange broek wordt nat en de rest van de dag loopt hij met omgeslagen pijpen, zag er erg modieus uit.

We besluiten terug naar het hotel te lopen en met de kennis van het uitzicht vinden we inderdaad het hotel. We blijven een beetje hangen totdat we gaan eten. We reserveren eerst een tafel bij een luxe Italiaans restaurant en gaan vervolgens bij een Fransman eten. Van de buitenkant ziet het er niet zo chique uit, maar van binnen wel. De ingang is nogal vreemd. Je hebt het idee dat je via de keuken binnenkomt. Ze blijken alleen het 4-gangen-kerstmenu te serveren, dus nemen we dat. De eerste gang is ganzenlezer met brood. Leonie eet het meest, Peter een beetje en Jantien bijna niets. De tweede gang is paprikasoep. De ene kant van het bord is gevuld met groene paprika soep en de rechterkant met rode paprika soep, een soort dubbelvla dus. Ook dit vindt Jantien niets, maar je kan niet alles zo terugsturen. Dus in een hoog tempo wordt de soep weggelepeld. Leonie en Peter doen er iets langer over. De derde gang is steak, heerlijk. Het toetje bestaat uit een bolletje vanille-ijs en een sinaasappel ijstaartje, ook heel lekker. Als verrassing ligt er bij elke plaats een zwart zakje met feestspullen, namelijk een toeter, knalconfetti, een lichtgevende bril en een glaasje dat licht geeft. Alles bij elkaar een geslaagde eerste dag.

De eerste vlucht is naar Dubai en gaat voorspoedig. Op Dubai moeten we 3 uur wachten op de volgende vlucht, maar helaas gaat die 1 uur later dan gepland de lucht pas in. Bij het inchecken bleek het al niet mogelijk om drie plaatsen naast elkaar te hebben en in Dubai konden ze dat ook niet regelen. Jantien zit op rij 9 en Leonie en Peter op rij 38, Leonie links en Peter rechts van het vliegtuig. Bij het instappen bleek de persoon naast Leonie best met Peter te willen ruilen en zo zaten ze toch naast elkaar bij de nooduitgang. Deze vlucht gaat eerst naar Singapore. Daar moeten wij in het vliegtuig blijven zitten. De plaatsen de leeg gekomen zijn worden schoongemaakt en daarna komen er weer andere mensen bij. Vervolgens vliegt het vliegtuig naar Kuala Lumpur in z’n 35 minuten. In Kuala Lumpur wordt het systeem herhaald en vliegt het vliegtuig weer terug naar Dubai, maar zonder ons uiteraard. Nu kunnen we door de paspoortcontrole. Terwijl we daar staan is Jantien redelijk nerveus want ze is er net achter gekomen dat haar paspoort eigenlijk niet meer geldig is. Het is nog ruim 5 maanden geldig maar geen 6 zoals verplicht is om Maleisie binnen te komen. Thuis had ze zich verteld en was er van overtuigd dat het net moest lukken. Door de douane ging zonder problemen, er werd niet eens een opmerking over gemaakt. Om iets over 12 uur ’s avonds staan we bij de bagageband te wachten. 0.15 stonden we in de hal en gingen we op zoek naar een pinautomaat. Alle automaten bleken niet te werken. Na wat navraag blijkt dat ze altijd tussen 0.00 en 6.00 uur buiten werking zijn. Gelukkig hadden we nog dollars en baths (Thais geld) wat we konden inwisselen.

We hadden nu genoeg geld voor de trein en taxi. De trein duurde een half uurtje en daarna volgde nog een korte taxirit. Toen we bij het hostel aankwamen was het al ruim 1 uur geweest, maar er zaten nog een aantal mensen waaronder de eigenaar. We zijn naar onze kamers gebracht en ze zien er goed uit. Nu kunnen we weer slapen op een gewoon bed in plaats van een vliegtuigstoel.