In de bus hebben we redelijk wat geslapen. Peter had in de bus wat weinig ruimte voor zijn benen dit komt eigenlijk doordat de stoelen zover naar achteren kunnen. Hij had zijn benen in het gangpad gelegd waardoor hij wakker werd als er mensen naar de WC moesten. Zo’n 8 km voor Oaxaca maakte Peter Leonie wakker met de mededeling dat we er bijna waren. Alleen toen duurde het nog 25 minuten. Eenmaal in het busstation hebben we eerst gekeken wat de opties waren om over twee dagen naar San Cristobal te gaan. We hebben nu kaartjes voor de bus van 21:00. We konden kiezen met de super luxe bus om 20:30 of met een iets luxere bus om 20:00 of met dezelfde bus als nu om 19:00. We hebben gekozen om de bus van 20:00 te nemen, zodat hopelijk Peter zijn benen kwijt kan.
Hierna met de taxi naar het hotel alwaar we eerst even moesten bellen voordat er iemand open deed. Snel ingecheckt en naar de kamer gegaan waar we snel naar bed zijn gegaan. Om 7:30 uur zijn we wakker geworden. Leonie heeft wat zitten tikken op de laptop en Peter heeft nog wat geslapen. Om iets over achten gingen we eruit en zijn wat gaan ontbijten. We worden namelijk om 10 uur opgehaald voor een excursie naar Milta en Monte Alban. We werden lopend opgehaald, dit in verband met wegopbrekingen rond ons hotel. Onze gids voor deze ochtend was Ester. Deze vrouw was erg goed in het vertellen met de handen. We gingen eerst naar de grootste boom van Mexico. Vroeger stond heel deze vallei vol met water en langzamerhand werden dat grote rivieren en ondergronds poeltjes. Op een van die ondergrondse poeltjes staan deze boom. Alleen raken die poeltjes langzamerhand leeg en geven de mensen de boom inmiddels zelf water.
Na de boom zijn we naar Milta gereden. Hier zie je een hele mooie kerk staan, maar deze kerk is opgebouwd uit de stenen van de tempels van Milta. Van de tempels van Milta staan alleen sommige muren nog overeind. Wat je kan zien van de muren is dat er geen cement is gebruikt. Deze stenen zijn net zo als bij de Inca’s zo gemaakt dat deze in elkaar vallen. De tempel staat ook op rollen zodat deze niet instort als er een aardbeving is. Tijdens zo’n aardbeving zullen de stenen juist dichter naar elkaar komen en nog hechter worden. Dit is vooral de onderste 2-3 meter daarna zie je mozaxc3xafek gemaakt van de bouwstenen. Deze stenen zijn op maat gemaakt zodat je diverse patronen krijgt. Wat je ook veel ziet zijn driehoekige stenen, deze worden ook wel de key stones genoemd. Deze tempel was van binnen en buiten rood gekleurd, deze rode kleur werd verkregen door een mineraal wat dezelfde uitwerkingen heeft als kwik. De kleur rood stond voor bloed oftewel leven, wat weer raar is aangezien die rode verf mensen eerder liet dood gaan. Op sommige stukken zie je de echte rode verf nog zitten, hier moet je dan ook vanaf blijven. Voor de hoofdtempel is er ook een plein en wat je ziet is dat de gebouwen en het plein zelf ook niet helemaal recht zijn, dit was zodat het regenwater goed kon weg lopen. Ester vertelde ook waarom de stappen van de tempel zo hoog waren. De Mexicanen waren vroeger groter dan nu en daarbij was het geen huis voor hun. Ze gingen hier dan ook scheef omhoog. Een stap omhoog en dan een stap naar voren en dan weer een stap omhoog enz. Wat dan wel weer apart was is dat de zuilen zelf erg hoog zijn, maar de ingangen niet. In de hele tempel zag je de mozaxc3xafekmuren, wat erg mooi was. Na de grote tempel hadden we nog wat tijd om rond te kijken waarna we terug gingen naar Oaxaca.
In Oaxaca hebben geluncht, Leonie een heel lekker Mexicaans gerecht en Peter is nog steeds aan de soep, maar het gaat al beter met hem. Na de lunch gingen we naar Monte Alban hier hadden we een andere gids, maar die was ook erg leuk. Monte Alban betekent witte berg. Het witte komt van de bloemen van de bomen die groeien op de berg. De echte naam van Monte Alban weten ze niet. Wat wel mooi was, was dat er weinig mensen waren. De gids vertelde dat het er vanmorgen heel wat meer mensen waren. De tempels zijn gemaakt door de Zapoteken. We zijn eerst naar het museum gegaan waar alle beeldhouwwerken staan waar ze beschermt staan. Wat ze daar ook hebben liggen zijn doodshoofden met uitgesneden gaten. Als je goed keek zag je dat de gaten bij sommige weer nieuw bot aangroei was. Dit duidt erop dat deze cultuur aan hersenoperaties deed en dat mensen daarna nog leefden. Na het museum gingen we weer naar buiten. Hier vertelde de gids dat 20% echt oud was, 20% gerestaureerd was en 60% nieuw van wat we hier zagen. De kleuren die ze hier gebruikten waren zwart(dood) en rood(leven). De rode verf was ook hier gemaakt van het dodelijke mineraal. Verder vertelde hij dat een van de tempels de tempel van de danser heet, maar waarschijnlijk was dat het ziekenhuis. De reden voor deze naam was dat men een beeltenis had gevonden waar men in een rare houding stond en wat leek op een dans. Later hebben ze alleen andere beeltenissen gevonden met daarop kleine, lange mensen en mensen met het syndroom van down waarna ze nu denken dat het het ziekenhuis is. Verder vertelde de gids, hadden ze een regenwater opvangsysteem. Aangezien Monte Alban hoog op de berg ligt en het water beneden in het dal is, was dat erg handig. Het water werd opgevangen in verschillende lage punten rondom de tempels waarna het naar een filtersysteem ging. Het filtersysteem bestond uit zand en verschillende soorten kalkstenen. In het opgevangen water lieten ze vissen zwemmen zodat deze het water in circulatie hielden zodat het water niet ging stinken. De gids liet ons ook nog zien hoe goed de akoestiek was door te klappen met zijn handen. Hij vertelde ook dat er verschillende ondergrondse gangen zijn ontdekt. Ze gaan er vanuit dat zo de priesters en koningen zich verplaatsten en dat waarschijnlijk "normale" mensen dit niet wisten, waardoor ze als goden werden gezien. Eenmaal boven bij de grootste tempel was het wel een indrukwekkend gezicht. Het uitzicht was echt fantastisch. Het is een vlak voetbalveld met daarop aan de linker- en aan de rechterkant verschillende tempels. Waarvan waarschijnlijk enkele werden gebruikt als tribunes. Verder zie je een tempel welke niet op xc3xa9xc3xa9n van de windrichtingen is gericht. Dit was waarschijnlijk de sterrenwacht. Verder was er een heel klein rechthoekig veld, dit is het oudste teruggevonden balspelveld. Ze hebben hier verschillende beeltenissen teruggevonden hoe een speler eruit zag maar geen beeltenissen gevonden hoe het gespeeld werd. De speler had een helm op, kniebeschermers, elleboogbeschermers en een heupgordel. Waarschijnlijk werd ook hier met een rubber bal gespeeld. Wat wel een groot verschil was, is dat ze hier geen aanwijzingen zijn gevonden dat een van beide teams achteraf werd gedood. Het andere verschil is dat er geen ringen hangen zoals bij de andere balspellen.
Na het verhaal van de gids konden we nog wat rondlopen. Peter is de sterrenwacht van dichterbij gaan bekijken en Leonie is de zuid platform op geklommen. Na het bekijken van het mooie uitzicht voor Leonie en voor Peter de tempel zijn we richting de uitgang gelopen. Waar Peter de opmerking maakte dat Leonie Peter elke reis naar oude stenen meenam met steeds minder functionaliteit. Wat wel grappig is want Leonie noemde alle gebouwen tijdens de reis door Griekenland met haar ouders en zus oude steentjes. Peter zei er maar wel gelijk bij dat hij het wel leuk vond.
Terug in Oaxaca waren we wel een beetje moe van deze lange en indrukwekkende dag. We zijn wat gaan rusten en daarna hebben we nog wat rondgelopen. Veel mensen hadden zich verzameld op het plein voor de kathedraal. Hier hebben we dan ook met uitzicht op het plein gegeten. Peter voelt zich inmiddels weer goed want hij heeft gisteren een biefstukje gegeten.