Vandaag is het onze laatste volledige dag in Turkije en we gaan met de facultatieve excursie mee naar Sirince. Twee dagen geleden stonden er nog maar twee anderen op de lijst, maar gisterenmiddag bleken ineens genoeg mensen toch mee te gaan, zodat de excursie doorgaat. Het hotel is wel heel mooi en er is een zwembad, maar verder is er niets. We zitten niet in de stad, maar aan de weg de heuvel op, dus Kusdasi is xe2x80x9cver wegxe2x80x9d.

Als eerste gaan we naar het museum van Selxc3xa7uk (of Efeze). Het staat namelijk in Selxc3xa7uk, maar de dingen in het museum behoren tot Efeze. Het is niet echt groot, maar er is genoeg te zien. Osman racet door het museum en je hebt geen tijd om iets echt te bekijken. Als we bij de uitgang zijn, mogen we er bij het beging weer in en kunnen we op ons eigen tempo alles nog even doen. Kwart over tien verlaten we het museum en gaan op het terras er tegenover wat drinken. We zitten nog maar net als er een buslading toeristen achter een bord met nummer aan loopt. Als ze binnen zijn volgen er nog twee bussen. We zijn dus precies op het juiste moment gekomen, want wij hadden het museum nog voor onszelf.

Na een half uur rijden komen we in Sirince, tegenwoordig een geliefde uitstap van de Turken zelf. Het is een typisch Turks dorp binnen redelijk reistijd van grote steden. De mensen komen hier voor hun rust en om te kijken hoe een Turks dorp eruit ziet. We stoppen eerst bij een terras waar we een aantal wijnen mogen proeven. De wijn is bij ons niet zoxe2x80x99n succes, want Jantien lust het niet en Janneke morst het over haar witte broek. Op weg naar de wc komt Jantien langs een vrouw die gxc3xb6zleme aan het bakken. Ze gaat snel haar fototoestel halen en vraagt of ze een foto mag maken. De vrouw vindt het goed, maar als er twee meiden langslopen trekt ze er een naast zich en geeft die een kus. Daar moet Jantien natuurlijk een foto maken en daarna moet Jantien met de vrouw en waarschijnlijk dochter op de foto. Als ze terugloopt, blijkt dat de groep op haar staat te wachten. Ze had nog gezegd dat ze al mochten lopen, maar dat hadden ze blijkbaar niet gehoord.

Nu lopen we langzaam de berg af het dorp in. We stoppen al snel bij een huis, waar we min of meer onaangekondigd binnenlopen. We krijgen een glaasje appelthee (net appelsiroop zonder water) aangeboden en we mogen een gedeelte van het huis zien. Na de thee kopen we wat bij het kraampje van de huiseigenaren een aantal souvenirs. We lopen langzaam verder naar beneden en hier blijken vele stalletjes te staan. Janneke loopt alvast naar het terras waar we gaan eten en Jantien bekijkt de kraampjes, maar ziet niets wat ze zou willen hebben.

Als lunch krijgen we kxc3xb6fte, gehakt, maar Jantien wil wel weer eens gxc3xb6zleme, de gevulde, dunne pannenkoeken. Jantien vraagt of dat ook kan en er blijken meer mensen te kiezen voor gxc3xb6zleme. Dit keer worden ze niet gevuld met kaas, maar met spinazie of aardappel. De kaasversie vonden we erg lekker, maar de spinazieversie van Janneke was geen succes. De spinazie is nog rauw en koud en de pannenkoek zelf heeft weinig smaak, dus het smaakt naar rauwe spinazie. De aardappelversie van Jantien is iets beter, aangezien de aardappel een zoetere smaak heeft, maar ook deze is niet gaar.

Na de lunch gaan we naar de leerfabriek, waar we eerst een modeshow krijgen en daarna geacht worden iets te kopen. Iedereen vraagt zich af wat we er doen en wil zo snel mogelijk weg. De jassen die getoond worden zijn mooi, maar niemand wil er een. Op ten duur worden twee van onze groep gevraagd ook iets te showen. Vooral de presentatie van Hans maakte deze verplichting goed. Hij had een te kleine jas aan die te klein was, die hij vol overgave showde. Iedereen had tranen van het lachen in de ogen. Na de modeshow werden we in de winkel gedumpt en vervolgens overal achtervolgt door verkopers. Aangezien het buiten nogal warm was bleven we liever binnen wachten en zijn Francine en Jantien het spelletje xe2x80x9craad de prijsxe2x80x9d gaan doen. De jassen bleken steeds duurder dan we dachten. Uiteindelijk had inderdaad niemand iets gekocht en konden we weg.

In het hotel hebben we lekker op bed gelegen, de tassen ingepakt en zijn pas met het avondeten naar beneden gegaan. De bedoeling was om vanavond de fooi aan Osman en de chauffeur te geven, maar die bleken naar Kusadasi te zijn. Later op de avond hebben ze alsnog de kaarten en fooi gekregen, maar toen waren wij al naar de kamer. Op de kamer hadden we wel een tv, maar als je geen Turks spreekt is er weinig te zien en van alleen CNN wordt je ook niet vrolijker. Toen bedacht Jantien dat ze nog een aantal NCIS op haar computer had staan en daar hebben we er twee van gekeken.