Hoewel Janneke de gehele avond wakker bleef, deed Jantien toch een poging om te slapen. Om kwart over twaalf werd ze uit bed gehaald en werden de tassen in de auto gestopt. We maakten nog een tussenstop in Schiedam, waar Jantien de laatste dingen kon pakken en toen reden we door naar Schiphol. Om twee waren we op Schiphol, waar het al verrassend druk was. De balie van Transavia was al druk bezet en wij gingen in de rij staan. Thuis hadden we al ingecheckt, maar dat was niet helemaal goed gegaan. We hadden nu twee stoelen ruim verdeeld over het vliegtuig. De vrouw bij de balie kon dat makkelijk veranderen en toen konden we op weg naar de gate. Bij de paspoortcontrole vonden ze het ook nog wat vroeg, want er zat niemand in het hokje, in plaats daarvan stond er iemand voor die, nadat hij de paspoorten gecontroleerd had, weer terug aan zijn koffie ging. Hoewel je tegenwoordig doodmoe wordt van de waarschuwing voor terrorisme, was er geen tassencontrole, deze kwam pas bij de gate.
We moesten een aardige wandeling maken naar onze gate en de gesloten winkels en de weinige mensen gaven het een desolate sfeer. We vonden een paar stoelen net voorbij onze gate en toen kon het wachten beginnen. Het zou nog zo’n kleine twee uur duren voordat we konden boarden, maar het lukte ons om allebei niet in slaap te vallen. Dit had waarschijnlijk te maken dat de stoelen waarop wij zaten niet echt geschikt zijn als bed. Vlak voor de boardingtijd zag Jantien mensen met een xe2x80x9cSee, Buy, Fly tasxe2x80x9d en besloot, toch wel wat dorstig, op zoek te gaan naar water. Helaas waren de winkel in de buurt van de gate nog steeds dicht, maar op tien minuten doorlopen zag ze een open slijterij. Hier heeft ze twee flesjes water laten insealen, zodat het tenminste mee aan boord mocht. Ondertussen was er een aardige rij bij de gate ontstaan, maar gelukkig liep alles snel door.
Vanwege de bezuinigingen krijg je tegenwoordig geen eten en drinken meer op een chartervlucht, maar bepakt met krentenbollen en water, waren wij er klaar voor. Voordat we beide in slaap vielen sprak de piloot ons nog toe en zei dat het een erg korte vlucht zou worden, namelijk 2:50, vanwege de sterke wind. Binnen een paar seconden werd de vluchttijd al door de purser verlengd naar 2:55. Uiteindelijk hadden beiden ongelijk, aangezien we onder applaus van de meeste passagiers, na 2:47 uur landden in Izmir. We waren al zolang niet meer met een chartervlucht gevlogen, dat we vergeten waren dat mensen klappen voor een piloot die gewoon zijn werk doet.
De douane en bagage leverden weinig problemen op. We stonden wel eerst bij de verkeerde band, er was namelijk een half uur voor ons ook een vlucht uit Amsterdam geland, maar dat was snel opgelost. Bij de uitgang stond de gids al op ons te wachten en die wees ons de weg naar de parkeerplaats. Hier moesten we bij de roze bus zijn en deze is erg moeilijk te missen. De bus heeft 47 plaatsen en de groep heeft 18 personen, ruimte zat dus.
We konden direct op de kamers en we hebben van tien tot twee op bed gelegen. Om twee uur ging onze reisleider, Osman, ons het een en ander vertellen. Helaas begon hij al voor twee uur waardoor zij en nog een ander tweetal het begin van zijn verhaal hebben gemist. Nu herhaalt hij zich regelmatig, waardoor wij van mening zijn dat we weinig gemist hebben.
Na dit praatje zijn we de stad ingegaan. De Trotter had met zijn weinig opbeurende woorden ons al niet heel enthousiast gemaakt, maar je blijft ook niet de hele dag op een hotelkamer zitten. De warmte viel mee, zeker voor de streek, al vond Janneke het toch redelijk op temperatuur. We hebben wat rondgelopen en wat patat met cola op een terras genomen. Eenmaal bij de zee aangekomen kan je zien dat Izmir een havenstad is. Er varen continu schepen in en uit. Een strand is hier niet, misschien een stuk verderop, maar zo ver zijn we niet gekomen. Op de terugweg wilden we nog wat fruit kopen bij een stalletje wat we op de heenweg hadden gezien. We konden het nu alleen niet vinden, totdat we ons realiseerden dat die een straat verderop zat. Jantien is er heengelopen en een kilo nectarines, een kilo kersen en een kilo abrikozen gekocht. Janneke wachtte voor een winkel waar we water en vruchtensap hebben ingeslagen. Met onze handen vol liepen we ons hotel weer in richting onze kamer.
Om half acht begaven we ons naar het restaurant. Er zaten al een paar mensen wij sloten bij hen aan. We kregen eerst een soort groene bonen/linzensoep, als hoofdgerecht een schnitzel met patat en we sloten af met meloen. Toen we aan tafel een namen rondje deden, bleek er een zekere uniformiteit te zijn. Ze zaten namelijk aan tafel met, Jannie, Jan, Jantien, Janneke, Jo en Els. Die laatste viel qua naam natuurlijk wat uit de toon. Na het eten zijn we naar de kamer gegaan om alles weer even te reorganiseren en daarna naar bed.