woensdag 18 juli – naar Dharamsala/McLeod Ganj Om 6.30 ging de wekker. We hebben alle spullen weer in de rugzakken gepropt, wat thee gedronken en zijn om 7.45 richting het treinstation gegaan. Hier kwamen we om 8.15 aan. Jacqueline ging in de lange rij voor de kaartjes staan, terwijl Jantien naar de wc ging. Iedereen die voor wilde dringen werd resoluut teruggestuurd. Jacqueline werd echter gevraagd wat ze wilde en mocht ze voor. Op deze manier hadden we snel een kaartje, zodat we de trein van 8.30 hadden. Dit keer hadden we blijkbaar de stoptrein, want het kaartje was goedkoper en de trein stopte op alle stations. Toen we binnenkwamen waren er net mensen uitgestapt dus konden we gewoon zitten. De treinreis duurde nu 2,5 uur, dus een uur langer dan heen. Bij het uitstappen bleven de mensen achter ons netjes wachten tot we onze tassen uit het bagagerek hadden getild (uiteraard met hulp). De mensen in Punjab zijn echt erg behulpzaam en aardig. In andere delen van India hoef je dit niet te verwachten. Daar gaat iedereen tegelijk de trein uit, ook al kan dat niet. Daar is het een ware vechtpartij, maar hier wordt er netjes op elkaar gewacht. We namen een tuktuk naar het busstation. Onderweg was het weer een enorme verkeerschaos en erg heet tussen al die warme voertuigen. Op het busstation wist niemand hoe laat de bus naar Dharamsala zou gaan. Iedereen zei iets anders. Het wisselde tussen 12 uur en 14.30. Gelukkig bleek het 12.15 te zijn. De grote rugzakken moesten op het dak. Je moest dus met je rugzak op je rug de ladder achterop de bus beklimmen en vervolgens je tas op het dakrek leggen. Dat valt best tegen, zeker als die rugzak in het geval van Jantien ruim 20 kg is. In de bus is het bloedheet. De ramen staan wel open, maar er komt bijna geen wind door. De bus is half gevuld dus Jacqueline zit in haar eentje op een bank voor twee personen en Jantien op een bank voor drie personen. Het eerste uur schiet het niet op. We stoppen elke keer bij garages langs de weg om een band te kopen. Uiteindelijk wordt er een gekocht en ook op het dak gehesen. Onderweg staan er verschillende mensen te zwaaien naar de bus dat ze ook mee willen, maar ze worden op dit stuk allemaal genegeerd. Om 15.15 komen we bij het busstation van Phankarot. Hier stappen meer mensen in en de bus is nu helemaal vol. Er moeten zelfs een paar mensen staan. Nu stopt de bus wel voor iedereen die nog in wil stappen of onderweg uit wil stappen. Gelukkig gaan we langzaam omhoog, dus wordt het was koeler. Om 19.15 komen we eindelijk aan bij het busstation van Dharamsala. Het is een ontzettende troosteloze bedoeling. Het heeft er geregend, het wordt donker en alles is van beton. Er gaat een bus naar het 10 km verder en hoger op de berg gelegen Mcleod Ganj, alleen gaat die pas over vijf kwartier. We besluiten een taxi te nemen met twee Fransen en voor 50 RS = 0,75 euro gaan we naar onze eindbestemming. Ondertussen is het donker en nu moeten we nog op zoek naar een kamer. Het hostel van onze keuze is helaas vol, dus gaan we naar het hostel waar de Fransen zijn afgezet. Hier hebben ze nog 1 kamer en die nemen we. We zijn allebei ontzettend vies van het zweet en alle uitlaatgassen die de bus zijn ingewaaid. We nemen een douche van koud water en gaan slapen.