Het was een korte nacht, Peter wou namelijk wakker blijven tot 24:00 om de familie in Nederland een gelukkig nieuwjaar te wensen in onze tijd, dus 7 uur eerder. Leonie werd dus ook wakker gehouden en niet alleen door Peter, maar ook door de muziek en autoalarmen die afgingen. Het heeft ook vanaf 23:00 aan een stuk door geregend, we kunnen wel zeggen gestortregend. Om deze reden hadden we besloten om vandaag niet naar het nationale park Bako te gaan, maar een workshop batik kleuren te gaan doen. Deze workshop zou om 9:00 beginnen, dus echt uitslapen kwam er ook niet van. Peter zou eerst blijven liggen en mij later achterna komen, maar hij kwam er toch maar uit om mij te vergezellen. Wij gingen met de taxi daarheen. Daar aangekomen was het hek op slot en zei de taxichauffeur dat het vandaag ook hier een algemeen vrije dag is.

In de taxi zei Peter toen xe2x80x9cLaten we toch maar naar het NP Bako gaanxe2x80x9d. De taxichauffeur moest wel eerst langs het hotel, want Leonie moest andere schoenen aan. Na deze wisseling zijn we op weg gegaan. De rit naar de ingang duurde 45 minuten, maar bij de ingang moet je ook nog een boot nemen die er een half uur over doet al voor je in de het park staat. Aangekomen bij de ingang wordt er gezegd dat de zee wel ruw is en er waren al mensen terug gekomen omdat ze het eng vonden. Wij als echte Nederlanders laten ons niet afschrikken van een beetje ruwe golven. Op dat moment was de lucht wel grijs, maar er kwam geen regen uit en in de verte zag je zelfs blauwe lucht. Wij met zijn tweexc3xabn in de boot en dachten de eerste 10 minuten dat er weinig aan de hand was. Na 10 minuten kwamen we op open zee en daar werden de golven wel wat hoger. Hier waren goede vaartechnieken nodig en dat had onze bootsman. Hij heeft ons zonder al te veel rare bewegingen naar het park gebracht. Het was alleen jammer dat het tijdens onze boottocht was gaan regenen (miezeren). Aangekomen in het park  begon het nog wat harder te regen. Wij moesten ons eerst melden bij de parkrangers, dus dat hebben we eerst gedaan. Na ons gemeld te hebben en kregen we uitleg welke paden te nemen om de neusapen te zien en de rots die in de zee staat. Inmiddels was het nog wat harder gaan regenen en zijn we eerst maar wat gaan eten. Na het eten was het weer gaan miezeren en zijn we op pad gegaan. Leonie liep nog wel onder een paraplu en Peter in een regenjas. We waren nog niet onderweg of we zagen hoog in de boom silver leave apen zitten. Deze apen staan er bekend om eten en drinken van de bezoeker te jatten. Zo nemen ze met gemak een blikje cola mee en weten deze open te maken.

Na een minuut of 10 lopen kwamen we op het pad uit waar de neusapen vaak zitten. Na ongeveer 200 meter het pad te zijn opgelopen horen we in eens wat geroep achter ons, dus wij kijken om en zien daar drie neusapen in de boom zitten. We hadden ze al gevonden, maar er zaten alleen geen mannetjes bij, helaas. De mannetjes hebben namelijk een langere neus en een dikke buik en zijn dus echt interessant om te zien. Wij waren wat onhandig met onze video- en fotocamera, dit in verband met de regen. De apen bleven wel netjes zitten en we hebben ze dus mooi op foto en video. Na deze ontmoeting zijn we het pad niet verder afgelopen maar zijn we teruggegaan naar de splitsing waar je de andere paden kon kiezen. Daar aangekomen moest je voor elk ander pad naar boven de heuvel op. Wij naar boven, ondertussen had Leonie de paraplu maar af gedaan. Dit was een behoorlijke klim naar boven van zo’n 700 meter. Deze 700 meter gingen niet geleidelijk naar boven maar behoorlijk steil. Daarbij bestond het pad uit verschillende wortels en moest je uitkijken waar je liep. Sommige wortels hadden kleine reservoirs gemaakt waar nu aardig wat water is stond, dus uitkijken dat je er niet in ging staan met de schoenen. Eenmaal boven moesten we nog 600 meter lopen al voor we weer bij een splitsing aankwamen. Bij de splitsing hebben we het gele pad genomen naar het uitkijkpunt en het strand van de slangenkopsteen. Hier moesten we door vele plassen en waren uiteindelijk onze schoenen toch nat. Na 1.2 km kwamen op een punt waar we steil naar beneden moesten om naar het strand te gaan. Dit hebben we maar niet gedaan. We waren allebei moe en we hadden met de bootsman afgesproken om om 14:00 terug te varen. Dit in verband met betere vaarcondities. Wij hebben van een afstand toch nog mooie foto’s gemaakt van de slangenkopsteen.

Na de foto’s zijn we wel naar beneden gekomen, wat ook niet altijd makkelijk was i.v.m. de steile helling. Beneden aangekomen was het opgehouden met regenen en was de zon gaan schijnen. Achteraf gezien zijn wij er niet uitgekomen wat nu makkelijker lopen was met de regen of in de zon. In de zon wordt het namelijk erg benauwd en dat was het bij ons niet. Toen we het laatste stuk door de mangrove liepen sprongen er ineens een stuk of 8 neusapen voor onze neus langs. Ondanks dat het bijna twee uur was hebben we eerst uitgebreid lopen filmen en foto’s maken. Hier zat wel een mannetje bij. Misschien hadden we niet veel geluk met het weer, maar tot nu toe wel met de dieren.

Terug was inderdaad een rustig tochtje over de zee terug naar de ingang van het park. Bij de ingang aangekomen zijn we opzoek gegaan naar de bus terug. De bushalte terug bleek naast de ingang van het park te liggen. We moesten alleen nog wel een half uur wachten, maar dat maakte niet uit. Om 15:00 kwam de bus eraan en konden we terug. Deze bus had lekker ARKO (Alle Ramen Kunnen Open) en geen AIRCO wat een stuk scheelde, want onze T-shirts waren nog nat. Na iets minder dan een uur in de bus te hebben gezeten waren we weer in Kuching.

’s Middag niet veel meer gedaan en ’s avonds alleen wat wezen eten en internetten.