Om 8 uur gaan we ontbijten. Het eerste restaurant is nog niet open, de eigenaar ligt op de grond voor de kassa nog te slapen. We lopen verder en horen van boven muziek komen. Hier gaan we maar naar binnen en dit is gelukkig wel open. Op de weg naar het hostel koopt Jacqueline nog wat koekjes voor in de bus. We halen onze tassen op en lopen richting de grote weg. Helaas zien we geen tuktuks, dus we lopen maar door. Wel komt er een vol omhoog en Jacqueline wil eigenlijk wachten tot die weer naar beneden komt. Jantien loopt liever door, want misschien krijgt die tuktuk boven wel nieuwe klandizie. Iets verder naar beneden stopt net een tuktuk om mensen uit te laten stappen. Deze tuktuk nemen we ook naar het busstation in nieuw-Manali. We lopen naar het kantoor en vragen of er misschien andere plaatsen vrij zijn gekomen, maar helaas het wordt de achterbank. We lopen naar de bus en leggen als eerste onze bagage in de bus. Er staat een jongetje bij dat weer 10 RS eist voor het inladen, terwijl je zelf heel goed je tas in de bus kan leggen. Jacqueline kent deze praktijk ook helemaal niet. Je kan er alleen niet echt boos op worden, want straks verdwijnt je bagage. We horen later ook meer reizigers hier over klagen. Met nog een uur voordat de bus gaat, gaan we naar een Punjabi restaurant waar Jacqueline gisteren de beste “sweet lassi”, soort zoete yoghurtdrank, heeft gedronken. Om 11 uur vertrekt de bus. De bus is helemaal vol op een plaats op de achterbank na. We zitten met vier vrouwen op de achterbank. In de stad gaat het wel, maar al vrij snel gaat het omhoog. De ene haarspeld bocht na de andere en er lijkt werkelijk geen einde aan te komen. De weg omhoog is slecht, erg slecht. Hij is een kiezelweg met kuilen. Er gaat ook veel verkeer omhoog en naar beneden, dus bij veel bochten moeten we wachten. Er kan namelijk maar een auto (of bus of vrachtwagen) de bocht nemen. Na anderhalf uur om half een stoppen we voor een lunchpauze. In eerste instantie lijkt het of we boven zijn, maar dat zijn we helaas nog lang niet. We zijn in Mahri op 3390m hoogte. We bestellen wat te eten, wat vrij snel gebracht wordt. We krijgen het alleen bij lange na niet op. Jacqueline gaat nog snel even naar de wc als de bus toetert. Tijdens het instappen meldt Jantien dit ook aan de chauffeur. Toen de bus begon te rijden riep ze luid van achter uit de bus dat ze nog niet weg mochten. De Nederlanders voor ons riepen ook mee. De bus bleek alleen uit zijn parkeersteek te manouveren. Toen iedereen er weer was gingen we verder. Ongemerkt gaan we de eerste pas over, Rothang La (???m). Rond drie uur stoppen we weer bij een klein tentenkamp. Deze zijn ingericht als wegrestaurants, alleen in de zomer. De weg is namelijk van juni tot september geopend. De rest van de tijd maakt de sneeuw de weg onbegaanbaar. Na de Rothang La is de weg wel verbeterd. Het is grotendeels geasfalteerd. Nu moet je niet denken dat je dan snel kan rijden, maar 30 km/u haalt de bus hier wel. Op rechte stukken haalt de bus 40 km/u. Sneller zal de bus de reis niet gaan. Om half vier stoppen we weer bij een soort open lucht garage. Na een half uur klooien kunnen we weer verder. Volgens de Nederlander voor ons heeft de bus een “apk-je” gekregen. Na 20 minuten rijden, om haf zes, komen we aan bij een hotel met wat tenten ervoor. We zijn bij onze overnachting. We krijgen een tent toegewezen met drie Aziatisch meiden. we zeten onze tassen neer en gaan wat op de trap van het hotel rondhangen. Het eten wordt pas op half acht geserveerd. Stipt op tijd gaan wij, inclusief de twee Nederlanders, het restaurant binnen. De anderen volgen direct. Er zijn vier bakken met eten, rijst, linzenprut, groenteprut en yoghurtprut. Het klinkt misschien niet lekker maar dat was het wel. Na het eten gaan we direct onze tandenpoetsen, lenzen in/uit doen en naar de wc in kamer 102, de gezamenlijke kamer van ons allemaal. We kruipen daarna snel in ons bed. Het matras is werkelijk keihard en van Jantien is het ook een soort berg. Je moet dus aan de zijkant liggen, dan gaat het wel. Om een uur of negen liggen we in bed en gaan we slapen. Het is niet heel koud, maar eer waait wel een fris windje door de tent.