Vanochtend begonnen we met een douche alleen was dat voor Leonie niet zoxc2xb4n succes. Net toen ze helemaal ingezeept was viel de waterdruk weg en was er alleen nog maar een beetje koud water. Toch was ze rond 7.15 bij het ontbijt. Om 8.00 gingen we de bus in die in een stuk door reed naar de controlepost. Bij deze controlepost wordt er gekeken of je groente, fruit of andere bederfelijke waar in de bagage zitten. Alle kleine tassen moesten door de scanner, maar niemand hoefde iets uit te pakken. Er werd bij de post nog even een band verwisseld en toen konden we weer op weg.
Na weer ruim 2 uur rijden kwamen we bij een plaatsje zoxc2xb4n 20 kilometer voor de grens. Hier werden we verdeeld over 4 grote Amerikaanse autoxc2xb4s. Leonie en Peter zaten in de eerste auto en Jantien in de 4e. We reden in de 4 autoxc2xb4s in een behoorlijke vaart naar de grens. Eerst stopten we bij de Peruaanse grens. We kregen snel een stempeltje en toen konden we weer verder. Na een kilometer waren we bij de grens van Chili. Hier moesten we alle bagage meenemen en die moest weer door de scanner. Gelukkig hoefde weer niemand zijn bagage open te maken. Binnen een kwartier stonden we aan de andere kant van de grens.
Nu was het nog zo’n 20 kilometer naar Arica. In Arica aangekomen werden we 1 blok voor de deur afgezet, dit betekende dat je wel 5 meter moest lopen. De chauffeur van Jantien vond het heel erg dat drie van die mooie meiden dat moesten doen, het was een echte slijmbal. We gingen de deur van het hostel door en moesten eerst door een gang voordat we bij een binnenplaats aankwamen. Op de binnenplaats werden de kamers verdeeld. Martijn had al gezegd dat dit hotel heel basic was, maar de eigenaar regelt ook de buskaarten, dus konden ze niet zo makkelijk naar een ander hotel. Martijn was ook erg blij dat er geen kamer nummer vijf was, maar er was wel een kamer nummer zes en die is net zo klein als vijf, want die ligt er boven. Deze kamer was voor Jantien en er werden al vrij snel grapjes gemaakt dat het eindelijk een kamer op formaat was. De andere kamers waren ook heel klein en de douche was ook niet veel soeps. Leonie en Peter hadden een kleine kamer gekregen, maar die boden aan om te ruilen met een ander stel. De eigenaar zei namelijk dat alle kamers vol waren en had dat stel een kamer zonder wc en douche gegeven. Na wat gezeur van Martijn bleek er toch nog een andere kamer beschikbaar te zijn alleen die moest nog schoongemaakt worden. Het was een grote kamer waar eerst nog een paar anderen uitgegooid moesten worden. Het schoonmaken deden ze erg grondig en die kamer stonk dus enorm naar de chemische rotzooi. Gelukkig was dat een stuk minder toen ze naar bed gingen, omdat ze de ramen open hadden gelaten om het door te laten tochten.
Nadat we de tassen op de kamers hadden gegooid zijn we de stad ingegaan. Als eerste zijn we naar de pinautomaat gelopen om Chileense pesos te pinnen. Net voordat de bank sloot bedacht Martijn dat het mischien handig zou zijn als we de biljetten zouden wisselen in kleinere biljetten. We liepen de bank in en achter ons werd de deur op slot gedaan. We waren echt net op tijd. Martijn wisselde voor iedereen het geld en vroeg speciaal voor Jantien echt kleine muntjes, omdat ze munten spaart.
Na het pinnen zijn we op zoek gegaan naar een restaurant, maar we namen niet helemaal een logische route. Tijdens onze zoektocht zag Leonie bij een kraampje een hoop houten puzzels, waar Jantien er inderdaad een van heeft gekocht. Iets verderop vonden we een leuk klein restaurant. Inmiddels was het zeven uur geweest en was het Harry Potter boek dus officieel in de verkoop. In Nederland had Jantien al vast adressen van boekenwinkels opgezocht in Arica, dus zodra ze besteld had is ze naar de dichtsbijzijnde boekenwinkel gelopen. Helaas zag het er meer uit als een kantoorboekwinkel en hadden ze het boek ook niet. Daarnaast waren ze bang dat het in heel Arica, wat toch een grote stad is, niet te krijgen is.
Het eten was heel gezellig met z’n achten. Na het eten zijn we terug naar het hotel gelopen waar we ons hebben omgekleed om nog even wat te gaan drinken. We zijn met de vijven op stap gegaan, Janine, Martijn en ons drieen. We kwamen bij een cafe aan wat Martijn had uitgekozen alleen waren we de eerste en rook het enorm naar de chloor. We zijn boven op de balustrade gaan zitten, want dan konden we mooi naar beneden kijken. Het was wel gezellig, maar het is wel een statisch cafe. Iedereen bleef de hele tijd gewoon zitten en er waren veel meer vrouwen dan mannen. Om half een stonden we voor de deur van het hostel en hebben we de eigenaar wakker gebeld (dat mocht) zodat we naar binnen konden.