Om 7 uur ging de wekker. We moeten pas om 9.10 uur verzamelen dus we hebben alle tijd om in te pakken. Ook hebben we nog aardig wat eten in de koelkast dat we als ontbijt moeten wegwerken. Na anderhalf uur zijn we eigenlijk wel klaar. Alles zit in de tassen. De handbagage hebben we niet vol gestopt, nu maar hopen dat we onder de 23 kg per tas zijn gebleven.We gaan iets voor negen uur naar beneden en daar zitten al meer groepsgenoten. Het is wel handig dat iedereen in etappes naar beneden komt, want er is maar een kleine lift, dus we kunnen er toch niet met z’n allen in. Als iedereen beneden is houdt Ben nog een praatje. Na het praatje van Ben wil Janneke nog wat zeggen. Ze bedankt iedereen voor het geduld dat ze hebben gehad, voor de handjes als ze de bus uitstapte, voor de mensen die bij kruisingen bleven staan wachten zodat we wisten waar we heen moesten en voor het dragen van haar tas de trap van de ferry op en af. We geven daarna iedereen een klein cadeautje, zoals een sleutelhanger. Sommige cadeautjes zijn wat persoonlijker dat andere, zo krijgt Dirk een uil (spaart hij) en Alexander een bootje (werkt bij de marine). Jantien wil nog een groepsfoto maken en iedereen wil dat eigenlijk wel, maar tegelijkertijd pakt iedereen zijn spullen om naar het treinstation te lopen, dus die foto komt er niet.
Het is ongeveer een kwartier lopen naar het treinstation. Het is vlakbij het metrostation alleen hoeven we nu niet het park door en kunnen we gewoon vlak blijven lopen.
We hebben de trein van 9.35. Het duurt ongeveer vijf kwartier voordat we bij Narita airport zijn. We stappen in bij het beginpunt en moeten eruit bij het eindpunt, dat is wel prettig. We kunnen allemaal makkelijk zitten met al onze bagage.
Op het vliegveld besluit Janneke haar schoenen te wisselen voor haar slippers, de schoenen knellen. Terwijl we ze omwisselen staat Ben met de hele groep geduldig te wachten, dat is wel eens anders geweest deze reis. Als we ons bij hun voegen zegt Alexander “Het zou wat zijn als we elkaar niet kwijt raken”. Jantien ziet het probleem niet, we zijn op het vliegveld en iedereen heeft zijn eigen paspoort dus thuis komen gaat wel lukken. We moeten inchecken bij van die palen. Wij hebben dat gisteren al gedaan en het bleek dat we ver uit elkaar zaten, namelijk 26A en 41H. Het vliegtuig zit verder ook gewoon vol. Rudi blijkt 41J te hebben en biedt aan om te ruilen. Dat aanbod nemen we graag aan.
De bagage afgeven gebeurt wel bij een balie met een mevrouw. Hier blijkt dat de halve groep te veel gewicht heeft. Wij ook, Jantien haar tas is 21 kg en die van Janneke 25, samen is dat wel 2 x 23 = 46 kg, maar het mag toch niet. We halen wat boeken uit de tas en stoppen die in de handbagage.
Hierna gaan we door de douane. We lopen naar een paar stoelen en Jantien koopt twee warme pistolets met parmaham en koffie en sap. Zo hebben we een goede lunch en zijn we door de helft van ons overgebleven geld af. Als de lunch op is gaat Jantien op zoek naar een bestemming voor de rest van het geld. Ze koopt uiteindelijk een sleutelhanger en een mok met sumoworstelaars.
Tegen een uur gaan we naar de gate. Een groot gedeelte van de groep staat daar te wachten en daar gaan we bij staan. Langzaamaan gaan de Japanners in de rij staan en die gaat langs onze groep. Nu lijkt het net of we half wel en half niet in de rij staan. De grondstewardess probeert ons in de rij te krijgen. Later wil ze ons ook twee aan twee in de rij hebben staan. De vrouw is helemaal gestrest omdat we niet precies doen wat zij wil.
Rudi gaat tegelijk met ons door de controle en vlak voor we het vliegtuig instappen ruilen Janneke en Rudi van instapkaart, zodat ze het juiste stoelnummer aan de stewardessen kunnen laten zien. Rudi geeft ook aan de stewardessen door dat de speciale maaltijd van Janneke naar 41J moet en bij het eten rondbrengen klopt het ook allemaal.
Om twee uur, een half uur te laat, stijgen we op. We zijn nu niet meer de enige Europeanen in het vliegtuig. De helft is ongeveer Europeaan en de andere helft Japans. De vlucht zelf is rustig, alleen het duurt heel lang. In het begin is er wel wat turbulentie dus moeten we blijven zitten. Blijkbaar vonden een aantal Japanners dat niet nodig. Opeens wordt er redelijk dwingend omgeroepen dat de stoelriemen nog steeds vast moeten zijn en dat iedereen moet gaan zitten. Dit wordt wel 3 of 4 keer herhaald, maar het heeft pas effect als het in het Japans wordt omgeroepen en de stewardessen iedereen ook naar hun stoel terugbrengen.
Iets na zes uur landen we. We hebben elf uur gedaan over een vlucht van twee tot zes uur, het is dus een lange dag voor ons. Bij de douane zijn twee loketten open, een voor EU burgers en een voor alle paspoorten. Wij gaan maar in de rij voor alle paspoorten staan, want die is korter. Bij de EU staan al de Japanners uit ons vliegtuig. Ze zullen de borden wel niet kunnen lezen (zoals wij niets van het Japans begrijpen). Leo en Leonie staan voor het raam te zwaaien, alleen Jantien ziet ze niet, want ze heeft haar bril afgedaan vanwege hoofdpijn. Gelukkig ziet Janneke ze wel en zwaait ze terug. De bagage komt gelukkig snel en we laden alles op een karretje. We kunnen zo naar buiten lopen en is onze vakantie over.