Om 7.15 gaat de wekker. We staan op en pakken de tassen in. Om 8 uur gaan we richting het ontbijt. Hoewel er genoeg plaats is ligt er bijna nergens meer bestek. We gaan naast een aantal Amerikanen zitten. De vrouw tegenover ons heeft tot haar 15^e in Havana gewoond. Haar vader was een bankdirecteur. Ze is nu terug met haar man, dochter en twee nichten om o.a. haar oude huis te bekijken. Ze vertelt ons dat het voor hun een heel gedoe is om naar Cuba te gaan. Ze mogen bijvoorbeeld niet naar het strand want dat doe je voor je plezier en dat mag niet. Alles wat leuk is is voor ze verboden. Ze mogen alleen met mensen omgaan, het moet educatief verantwoord zijn, zeg maar.

Na het ontbijt brengt Jantien alvast haar tas naar de bus en vraagt Lianne om te helpen zoeken. De bril van Janneke is nog steeds kwijt en we willen zeker weten dat die niet in de kamer achterblijft. Janneke gaat net met haar spullen richting de bus als Lianne bij onze kamer aankomt. Ze heeft een systeem en opent direct de kastdeuren. Ze gooit alles wat gecontroleerd is in de kast. Eerst gaan de kussentjes de kast in, daarna pakt ze de sprei. Deze hebben we zelf ook al onderzocht maar niets gevonden. Lianne schudt de sprei uit en wil hem opvouwen, maar tijdens het schudden hoort ze wat. Na nog wat schudden valt de bril op de grond.

We lopen terug naar de bus en zeggen niets, maar Jantien heeft de bril opgezet. Janneke ziet het meteen. Jantien was zo bij dat ze bril gevonden was dat ze helemaal vergat de sleutel in te leveren, zodat Alexis iets later in de bus komt vragen wie zijn sleutel nog heeft. Nadat die ook is ingeleverd kunnen we op weg.

We stoppen onderweg bij een uitzichtpunt. Hier kan je mooi op een paar heuvels met bomen en daar achter de zee neerkijken. Hier staan ook een aantal verkopers en Alexis waarschuwt ons voor hen, want ze zijn nogal opdringerig. Dit bleek enorm mee te vallen. Als je twee keer nee hebt gezegd gaan ze door naar de volgende. Er komt een vrouw langs met een trosje kleine rode  bananen, uniek voor de regio. Ze wil er 1 CUC voor hebben en aangezien hier geen supermarkten zijn (we hebben alleen kleine winkeltjes bij tankstations gezien) besluiten we die maar te kopen. Jantien zegt dat ze geen geld heeft en het even uit de bus moet halen. De vrouw blijft netjes naast de ingang van de bus staan zodat de anderen ook kunnen instappen. Als Jantien weer in beeld komt geeft ze de bananen af zelfs voordat Jantien de 1 CUC heeft gegeven. Als dit opdringerig is, dan valt het erg mee deze vakantie.

We rijden weer verder en om half twaalf stoppen we voor een uur aan het strand voor de lunch. De grote meerderheid van de groep gaat het water in. Janneke en Jantien blijven onder een rieten parasol  zitten  om rustig te eten. We hebben niet zo’n zin om te gaan zwemmen. Nou het zwemmen is wel lekker, maar om daarna nog uren in een bus te zitten zonder het zout te kunnen afspoelen vinden we niet zo prettig. We eten onze meegebrachte sandwiches, die we vanochtend bij het ontbijt hebben besteld. Ze smaakten prima en waren rijkelijk belegd met ham, kaas, komkommer en wat mosterd.

Om half een rijden we weer verder. We schijnen in de buurt te komen van Guantanamo Bay, wat Alexis consequent Guantanamo Base blijft noemen, want we bedoelen natuurlijk ook de legerbasis. Het stuk eromheen is afgezet dus je kan er niets van zien. Alexis heeft dit opgelost door in de bus wat foto’s op de tv te tonen. Die tv in de bus wordt trouwens continu gebruikt. Eerst hadden we allerlei clips op repeat (we kunnen ze bijna dromen), daarna kwam America’s Funniest Home videos en nu de foto’s van Guantanamo Base.

Als we een tankstation tegenkomen stoppen we steeds en dan gaat Alexis kijken of er water te koop is. Vaak hebben ze het niet. In de hotels is wel water te krijgen, maar daar kost het 2,20 CUC voor anderhalve liter en bij het tankstation 0,70 CUC. Bij het derde tankstation is het raak. Een aantal gaan naar binnen om water te kopen. Behalve water hebben ze ook veel rum. Een liter fles kost 3,65 CUC en anderhalve liter iets meer dan 4 CUC. Ze hebben ook Remia mayonaise te koop hier. Een pot kost wel 4,40 CUC, duurder dan de rum. Bij ons is dat toch andersom.

Tegen half vijf komen we aan bij ons hotel. Een groot gedeelte van de groep gaat eten bij een restaurant om de hoek, maar wij besluiten in het hotel te blijven. Even wat rust is ook wel fijn. Op het moment dat we aankwamen begon het te regenen. We hoeven nu niet door de regen naar een restaurant, ook een voordeel. Het eten in het restaurant is redelijk, niet echt hoogstaand, maar best lekker. Patat bakken kunnen ze alleen niet. Het is erg donker, vet en valt enigszins uit elkaar als je een patatje oppakt.

Na het eten gaat Janneke terug naar de kamer en Jantien gaat internetten. Je moet hiervoor een prepaidkaart kopen voor 3 CUC voor een half uur. Er staan twee computers in de lobby die je daarvoor kan gebruiken, helaas doet een het niet. Op de andere computer is iemand bezig, dus Jantien moet even wachten. Sinds dit jaar mogen Cubanen ook op internet. Zij moeten ook een prepaidkaart kopen en je naam wordt geregistreerd. Er worden geen sites geblokkeerd, maar ze weten wel waar iedereen naar kijkt.

Na vijf minuten kan Jantien op de computer, wat een onding. Het toetsenbord staat fout ingesteld, zodat de speciale tekens niet kloppen. Het @ is nergens te vinden, maar die heb je wel nodig om in je mail te komen. Bij hotmail hebben ze gelukkig altijd al een voorbeeld email ingevuld met een @. Deze heeft Jantien gekopieerd en op die manier kon ze toch in haar mail. De hotmail deed wel direct moeilijk, omdat er vanaf een vreemde locatie werd ingelogd. De spatiebalk doet het ook al bijna niet, dus Jantien kan al haar frustraties op de spatiebalk uitleven. Vanwege de staat van de computer en het internet besluit Jantien alle weblog bestanden door te mailen aan Leonie en die zet alles dan op de weblog.