We staan pas om 8 uur op en beginnen langzaam met inpakken. Tegen negen uur gaan we ontbijten. De meesten van de groep zijn blijkbaar al geweest of net klaar. Iedereen heeft nog een of twee dingen die ze willen zien of kopen voor we naar het vliegveld gaan.
Wij willen nog even langs de boekwinkel Vaco, om te kijken naar een wiskundeboek. Jantien heeft van veel van haar reizen wiskundeboeken meegenomen. Vooral als ze een ander alfabet dan wij hebben is het erg grappig. De tekst is dan in hun eigen alfabet, maar zodra het wiskunde wordt verandert het in ons alfabet met de x en y’s.
Suriname is waarschijnlijk het enige land waar een taxi bellen goedkoper is dan op de straat aan houden. De receptie wil geen taxi bellen, want ze staan voor de deur. Als we naar buiten lopen staat er inderdaad een taxi en die wil ons wel voor 15 SRD naar de Domineestraat brengen. Vorig keer kostten het echter 7 SRD, dus dit doen we niet. Ook als Jantien dat zegt, zegt de taxichauffeur “maar ik zeg 15 SRD”. Dan zijn we uitgepraat.
We hopen een taxi onderweg aan te houden, maar het is relatief rustig op straat en we zien weinig taxi’s. We zijn er op de eerste dag langsgelopen, dus we weten dat het aan te lopen is en dat besluiten we ook te doen. Onderweg vraagt een voorbijganger of alles goed gaat met Janneke. Prima. Na een kort praatje wil hij verder lopen, maar Jantien vraagt nog net even of we wel goed lopen en dat doen we gelukkig.
In de boekhandel vindt Jantien een wiskundeboek geschreven voor en door Surinamers, maar ook Nederlandse boeken. Blijkbaar, zoiets hadden we al begrepen van Chafhid, gebruiken ze nog steeds oude Nederlandse boeken zoals Moderne wiskunde uit 1973. Niemand schijnt dit een probleem te vinden “want wiskunde verandert toch niet”, maar de Surinaamse leerlingen verdienen wat mij betreft beter.
Er zijn een hoop echt Nederlandse boeken te krijgen en die zijn ook geprijsd in euro’s. Dit maakt het onduidelijk wat je moet betalen, want je moet de euro’s nog keer 3,7 doen om er SRD van de maken. We hebben niet zoveel geld meer, omdat het de laatste dag is. Als Jantien wil betalen is Janneke al een taxi aan het regelen, maar we zijn te enthousiast geweest. Jantien zegt dat Janneke even moet wachten en ze zegt dat de taxi er nog niet is, dus roept Jantien door de halve zaak dat we geen geld hebben om de boeken te betalen. Oeps.
Volgens de caissière is er een Cambio aan de overkant, dus Jantien gaat eerst geld halen. Ze ziet wel een bord Cambio, maar het is een juwelier. Ze loopt toch naar binnen en achter de juwelier zit inderdaad de Cambio. Ze wisselt nog wat SRD en gaat terug naar de boekwinkel. Hier betaalt ze en Janneke zegt dat ze nu de taxi gaat bestellen, terwijl Jantien in de winkel ernaast twee “I love SU” T-shirts voor Bartjan en Caspijn moet kopen. Ze rent de winkel in op zoek naar de shirts uit de etalage. Ze moet blijkbaar boven zijn. Het is een beetje onlogisch neergelegd, dus als ze twee shirts heeft in hopelijk de juiste maat, rent ze naar de kassa. Hier staat helaas een rij, maar als ze aan de beurt is betaalt ze gepast en haast de winkel uit. Janneke staat met een taxi te praten, dus Jantien trekt even een sprintje. De taxi was net aangekomen en Janneke vroeg net of hij wou wachten, maar dat bleek niet nodig. De taxi kostte, net als de eerste dag, 7 SRD, dus de taxi bij het hotel vraagt echt te veel.
We gaan verder met inpakken en gaan om 12 uur lunchen bij, hoe kan het ook anders, ’t Vat. We weten al wat we willen en bestellen zonder de kaart te bekijken, hopelijk versnelt dit de service. Als we de laatste happen van onze hamburger nemen bestellen we ons ijsje. Dat kan toch nooit lang duren. Ze weten ook dat we straks naar het vliegveld moeten, maar toch duurt het een kwartier voor ze het ijsje komen brengen. Dit wordt erg krap.
Iets voor één uur lopen we het hotel is. De uitchecktijd is één uur en dat is ook de tijd dat we bij de bus moeten zijn. Onze kaart doet het al niet meer en we kunnen de kamer dus niet in. Er is gelukkig een kamermeisje op de gang bezig en die is zo vriendelijk de deur open te doen. We kleden ons om en stoppen alles in de tas. Als we op het punt staan om naar beneden te gaan wordt er gebeld door de receptie. Waar we blijven, iedereen zit al in de bus. Ja, we zijn te laat, maar het is nu 6 over één. Sinds wanneer zijn ze hier zo op de minuut. Als we beneden zijn, zegt Chafhid ook dat we te laat zijn, maar als ik uitleg dat ze een kwartier over een ijsje maken doen vindt hij het ook overmacht.
Het internationale vliegveld heet in Paramaribo te liggen, maar het ligt in Zanderij, zo’n uur tot anderhalf uur rijden. Jantien laat tijdens de busreis al haar vogelfoto’s zien en Chafhid zegt hoe ze heten. Ze heeft er zoveel dat bij aankomst we nog niet helemaal klaar zijn.
Tijdens het inchecken wordt er om vrijwilligers gevraagd en Janneke biedt zich al aan voordat we weten wat ze aanbieden. De deal is 150 euro contant of 300 euro vouchers die een jaar geldig zijn en overdraagbaar. Verder krijg je een overnachting en wordt je morgen over land naar Cayenne in Frans Guyana gebracht en vlieg je met Air France naar Parijs (ORY). Dan moet je in een shuttle in vijfkwartier naar Parijs (CDG) en dan naar Amsterdam. Janneke ziet het avontuur helemaal zitten en Jantien vindt het best, altijd leuk zoiets. Als we inchecken zeggen we tegen de grondstewardess dat we op de wachtlijst moeten, maar we hebben stoelen dus ze zegt dat alles goed komt. Dan komt de man die ons gevraagd heeft vertellen dat we op de wachtlijst moeten. We horen bij de gate of we mee kunnen of niet. We hebben wel stoelen en die houden we, pas als we niet meekunnen krijgen anderen ze. De rest van de groep wil vooral heel graag naar huis en zijn een beetje verbaasd dat wij ons hebben aangemeld.
Iedereen gaat naar binnen maar Chafhid en Jantien gaan eerst nog even alle vogels een naam geven. Dat kost toch nog ruim een kwartier. Daarna is het voor ons ook tijd om het vliegveld in te gaan. Nadat we door de beveiliging heen zijn gaat Janneke bij de gate zitten, nou je kan ook niet anders. Het is namelijk een grote ruimte vol met stoelen met aan de kant van de landingsbaan links en rechts een deur, gate 1 en 2. Eromheen zijn winkels en er is een balkon boven met nog wat winkels. Hier gaat Jantien ons laatste geld slijten. Als we meekunnen hebben we er namelijk toch niets meer aan. Ze vindt een klein houten bootje dat ze voor Janneke koopt omdat ze ze zo leuk vond 😉 . Jantien vindt hem eigenlijk ook wel leuk, maar we hebben geen geld genoeg. Kas heeft nog genoeg en weet eigenlijk niet wat hij er mee aan moet. We wisselen wat geld met Kas en kopen nog een bootje.
Dan worden er vijf mensen opgeroepen die worden weggeleid. We denken dat die van de vlucht af zijn. Daarna worden alleen maar mensen opgeroepen die nog geen stoel hadden. We kunnen mee, dus geen extra avontuur.
Als ze gaan boarden worden eerst de kinderen en mensen die assistentie nodig hebben naar voren gevraagd. Greet vindt dat Janneke hier aan voldoet, ze loopt immers met een stok. Eerst wil ze niet, maar na even nadenken, besluiten we het te proberen. Jantien loopt naar de balie en vraagt of Janneke mee mag. De vrouw vraagt of we dit hebben opgegeven bij het inchecken en we zeggen nee. Ze mag mee, maar ik niet. Prima. Janneke gaat met de bus naar het vliegveld, terwijl de rest de 200 meter moet lopen. Jantien staat nu echter vooraan de rij, dus als ze beginnen met boarden is ze de tweede die aan de beurt is. Terwijl ze richting het vliegtuig loopt wordt ze aangesproken door de man die ons had gevraagd om vrijwilliger te zijn. Hij bedankt ons voor het aanbod, maar vertelt dat er veel mensen niet of te laat zijn komen opdagen, dus we kunnen mee.
Janneke en Jantien komen ongeveer te gelijk bij het vliegtuig aan. We moeten via de achterste trap naar binnen, want we zitten op de achterste rij. Het vliegtuig is zo vol dat er ook mensen op jumpseats (stoelen van de stewardessen) zitten. Dit zijn echter wel mensen van de KLM die gratis of met korting vliegen.
Omdat we nu al eerste in het vliegtuig zitten valt het pas op hoe lang het duurt voordat een 747 gevuld is. Het duurt zeker drie kwartier. Er zijn ook heel veel mensen met (te grote) trollies. Er is een man met zo’n te grote trolley die hem niet in de bagagebakken krijgt en dan klaagt tegen het cabinepersoneel dat de bakken ook steeds kleiner worden. Fout, de trollies worden steeds groter, maar de fout ligt nooit bij jezelf.
Kwart over zes, bijna een half uur later dan gepland stijgen we op. De vlucht is redelijk met hier en daar wat turbulentie. We slapen allebei niet, maar we hebben geen in ieder geval geen last van mensen achter ons.
Om 7.40 landen we op de Polderbaan. We waren als eerste het vliegveld in en als laatste eruit. Het duurt dus even voordat we aan de beurt zijn. Net uit het vliegtuig staan er allemaal douanebeambten te wachten die ons paspoort willen zien. Waarom? Geen idee, want we moeten ook door de gewone paspoortcontrole.
Tegen de tijd dat we bij de bagagebanden zijn is het daar zo vol dat we er niet bij kunnen. Het is namelijk een 100% controle en alles is afgezet met schermen. We gaan iets maar even terug om naar Leonie, Bartjan en Caspijn te zwaaien. Als we hierna teruglopen kunnen we in ieder geval voorbij de schermen komen. Als Jantien naar de band loopt komt precies haar tas eraan. Ze worstelt zich met tas door alle lege karretjes en mensen om het op ons eigen karretje te leggen. Als ze weer bij de band staat, ziet Janneke haar tas komen. We zijn compleet. Nu mogen we in de rij staan voor de scanner. Alle (hand)bagage moet door de scanner, als dat goed is kunnen we doorlopen.
Ongeveer half tien staan we eindelijk buiten en worden we verwelkomd door Leonie en met een lach van Caspijn en een knuffel van Bartjan. De vakantie is over, maar het is een leuk welkomstcomité.