Om 4.15 gaat de wekker. De airco hadden we ’s nachts uitgezet omdat het net klonk of de stortbak werd gevuld met water. In de kamer hebben we een hele grote spiegel die helemaal beslagen is. Vijf minuten de airco weer aan en alles is weer droog. Om 4.40 wordt er geklopt door een meneer met een karretje. Hij komt onze bagage al ophalen. We zijn bijna klaar, maar net nog niet helemaal. Hij komt zo terug.
We doen beide tassen al in de flightbag, zo zijn ze vliegklaar. Als we klaar zijn gaat Janneke alvast naar de receptie en de meneer van de bagage komt direct naar de kamer. Er zou een ontbijtbox zijn, maar blijkbaar niet op ons kamernummer. Er zijn wel genoeg andere, dus we krijgen er een mee en er wordt direct gebeld om er nog eentje te maken voor de mensen die na ons komen.
Iets voor vijf uur rijden we weg. Dit is de eerste keer dat we in het donker rijden. De zon gaat hier ongeveer om 6 uur op en om 18 uur weer onder. Iedereen rijdt met licht aan en het gaat allemaal best geordend. Wat wel opvalt is de hoeveelheid kerken. (Bijna) Alle kerken hebben een neon verlicht kruis en dat valt heel erg op in het donker.
Chami had gezegd dat het 2 tot 2,5 uur rijden was afhankelijk van het verkeer, maar na 1,5 uur waren we er al. Bij het uitstappen werden we opgewacht door de man van het kantoor die ons ook bij aankomst stond op te wachten. Hij wil direct naar binnen, maar wij willen terug naar het kantoortje waar assistentie kan aan worden gevraagd. Het gaat op zich redelijk met Janneke, maar we hebben een overstap van twee uur en dat is altijd haasten en rennen. En dat laatste gaat Janneke niet lukken. We moeten een uur wachten, maar om half acht komt er iemand met een rolstoel. We moeten direct door een security check en er zullen er nog twee volgen. Eentje missen we zelf omdat we de lift nemen. We worden door verschillende mannen langs de incheck, immigratie en dus de security checks geleid. Janneke blijft de gate en Jantien gaat terug naar de winkels om het geld op te maken. De eerste winkel met drank, parfum en chocolade heeft alle prijzen in dollars en bij navraag geven ze aan geen roepies te accepteren. Andere winkels gelukkig wel, ook al hebben ze de prijzen alleen in dollars. Er zit echter niets leuks bij. Jantien ziet wel een soort starbucks en loopt daarheen. Drie mensen voor haar willen ook van hun geld af en passen en meten hun bestelling aan aan het overgebleven geld. Jantien vraagt hoeveel 1000 RS is is dollars en dat blijkt $13,14. Helaas ze had iets van $13,50 in gedachten. Terwijl ze even nadenkt, geeft scheldend de man achter haar zijn bestelling door. Hij kijkt opzij en geeft Jantien 100RS en zegt dat ze nu genoeg heeft om iets te kopen. Dat klopt. Ze besteld twee milkshakes en een chocolate-chip-cookie. Het wisselgeld van 70RS gaat in het bak van het goede doel.
Bij de gate aangekomen blijkt dat er al twee keer iemand bij Janneke is geweest voor de laatste check. Jantien heeft echter haar paspoort dus ook al zou ze alvast willen, ze kan niet verder. We drinken onze milkshakes op en moeten nog even wachten op hulp. Omdat we steeds niemand zien, gaan we met rolstoel in de rij. Zodra we in de rij staan komt iemand ons eruit pikken en worden we direct door de laatste security check geholpen. Jantien heeft twee flesjes water in haar tas, maar zoals gehoopt en verwacht, doen ze daar niet moeilijk over.
Als er wordt omgeroepen dat er snel worden begonnen met boarden worden wij de slurf al ingeleid. We moeten daar nog even wachten, maar kunnen vervolgens het vliegtuig in.
Een half uur te laat, om half elf, gaan we de lucht in. De vlucht is rustig, alleen voor de derde keer op rij is het eten wat we willen er in eerste instantie niet meer. We kunnen kiezen uit kip met aardappelen of viscurry. Uiteindelijk krijgt Jantien de allerlaatste kip. De vrouw bij het raam wil ook echt geen viscurry en die krijgt later een kindermenu van kipnuggets met rijst aangeboden. Het vliegtuig zit vol met Europeanen, dus verwacht je dat de meesten kip willen, maar daar houden ze met laden van het vliegtuig (veel) te weinig rekening mee.
Tien minuten te laat om 13.05 landen we in Dubai. We hebben twee uur om over te stappen, maar wij zijn pas om half twee het vliegtuig uit, dus dat is nog maar 1,5 uur. Er staat wel iemand met een rolstoel te wachten. We gaan eerst met een lift naar boven om door de security te gaan en dan weer met de lift naar beneden. We moeten naar een andere terminal en we zijn blij dat de man weet waar we heen moeten. Bij de uitgang is weer een security check, dus waarom we moeilijk moeten doen met de lift, geen idee. Ook hier doen ze niet moeilijk over water, maar dat wisten we al van vorige keren.
We moeten met een busje naar de andere terminal. De voorste bank is leeg als we als laatste instappen. We gaan er vanuit dat de chauffeur dat geregeld heeft. Als we uitstappen en daarna door de andere terminal rijden wordt onze vlucht omgeroepen met “final call”. We kijken een beetje benauwd, maar de man die de rolstoel duwt zegt dat we ons geen zorgen moeten maken. Dat hoeft ook niet, want als we bij de gate zijn staat het nog helemaal vol met mensen. Helaas worden onze instapkaarten omgeruild en zitten we nu niet meer boven, maar helemaal vooraan beneden.
Zeven minuten te laat vertrekken we uit Dubai. Ook deze vlucht is rustig. Zeven minuten te vroeg om 19.53 landen we op Schiphol. Hier staan van die karretjes op ons te wachten. Die gaan best hard als je langs lopende mensen rijdt. Ze vragen of het gaat lukken, maar er zijn problemen met een andere passagier en haar bagage. Prima.
Alleen een probleem, Jantien kan niet een rolstoel en het bagagekarretje duwen. Janneke besluit vanaf de bagagehal zelf verder te lopen. Nogmaals lopen gaat goed, maar rennen naar een overstap niet. Onze tassen komen lekker snel en we gaat naar buiten. Leo heeft de auto op P2 gezet en we moeten een stukje buitenom om er te komen. Helaas giet het pijpenstelen. We zijn weer thuis in Nederland.