We wekker gaat om 4 uur. We kleden ons aan en doen de tassen dicht. We gaan naar de receptie, maar er is niemand. Er is wel een open deur achter de receptie en Jantien klopt daar maar op de deur. Even later komen er twee vrouwen tevoorschijn. We checken uit en er wordt een taxi gebeld. Het hotel heeft een airporttaxi, maar die gaat pas vanaf 6 uur rijden.
De taxi is er binnen twee minuten en we slepen onze bagage die kans op. De rit naar het vliegveld duurt langer dan verwacht aangezien het hotel er praktisch naast staat. We zijn rond 5 uur op de luchthaven en behalve bij de balie van Emirates is er geen activiteit te bekennen. We checken de tassen in en Janneke haar is zelfs nog zwaarder dit keer, 26 kg. De tas van Jantien blijft 24 kg. De rolstoel komt pas om half zeven, dus we moeten nog anderhalf uur wachten bij de incheckbalie.
We hebben er gisteren niet goed over nagedacht en we hebben geen ontbijt gekocht. We hebben nu nog twee pakjes sultana en ananas chips die we gisteren wel hebben gekocht om te proberen. De ananas chips zijn eigenlijk best te eten, maar een stevig ontbijt is iets anders.
Kwart over zes komt er een vrouw met een rolstoel aan. We gaan weer soepel door de douane en de security. We nemen het treintje naar de andere gates en komen om kwart voor zeven aan bij de gate. Aan deze kant van de douane zijn de winkels wel open en wij hebben nog zo’n 85 HKD (9,50 euro). Jantien loopt naar de dichtstbijzijnde winkel en kijkt wat ze voor dat geld kan kopen. Een zak met mini Twix, Mars of Snickers zijn 80, maar als je een zak Milky Way (gemaakt in Nederland) neemt krijg je de tweede gratis. Dus het wordt Milky Way. 80 HKD (8,80 euro) voor twee zakken Milky Way zijn veel, maar voor Jantien betaalt een mevrouw 25 euro voor twee dozen Yves Rocher. Het kan dus altijd erger.
Iets na zevenen mogen we aan boord. We zouden om 7.50 moeten vertrekken, maar een kwartier te laat gaan we de lucht in. Het vliegtuig (Boeing 777-300) is voor driekwart gevuld en veel mensen in het midden liggen over twee of drie stoelen te slapen. Het is dan wel een dagvlucht, iedereen is midden in de nacht op gestaan om naar het vliegveld te komen.
Na een vlucht van 7 en een half uur landen we een half uur te vroeg in Dubai. We hoeven dit keer niet van terminal te wisselen, dus we zijn vrij snel bij de lounge voor de mensen met assistentie. Dit is een veel mindere lounge dan waar we eerder zijn geweest. Ze hebben hier gelukkig wel een klein koffietentje. We kopen twee panini’s met mozzarella en tomaat. Dit smaakt heerlijk. Het is ook het eerste echte goede eten wat we eten deze dag. Het ontbijt in het vliegtuig was drie partjes fruit en voor Jantien een kleffe muffin. Janneke heeft haar kurkdroge broodje wel opgegeten. Het eten voor de lunch in het vliegtuig was niet slecht, maar echt vullen deed het ook niet.
Deze lounge probeert het gebruik van de rolstoel zoveel mogelijk te verminderen en vraagt aan iedereen of het golfkarretje ook goed is en voor de meesten is dat ook. We moeten nu boven verder wachten en worden later met een oud stel uit India naar de gate gereden. Hier moeten we uitstappen en het zelf uitzoeken. Vooral het echtpaar uit India staat verbijsterd om zich heen te kijken. Ze kijken eerste vragend naar ons en dan naar de roltrap. Wij knikken ja, want we moeten naar beneden. Er is ook een lift, maar een roltrap is voor ons geen probleem. De man stapt zo moeilijk op de roltrap dat we bang zijn dat hij er vanaf valt, maar gelukkig blijft hij staan. Beneden zijn bijna alle stoelen al bezet met andere reizigers. We kijken even goed rond en gaan zitten bij de ingang van de gate. Er zit daar ook een mevrouw achter de balie. We vragen of we als eerste aan boord mogen omdat we assistentie hebben, maar in plaats met een rolstoel met een karretje zijn gebracht. We krijgen een kort “Oké”. Jantien loopt naar het echtpaar uit India om ze te vertellen dat ze ook bij de balie te moeten gaan zitten. Ze spreken alleen geen Engels. Er zit een Indiër in de buurt en die snapt niet waarom Jantien het echtpaar dichterbij de deur wil hebben. Hij wil toch ook het vliegtuig in. Na wat heen en weer gepraat snapt hij dat het niet uitmaakt wanneer je het vliegtuig in gaat, bij dit soort vluchten is altijd ruim plaats voor de handbagage, maar dat deze mensen voor het gedrang naar binnen willen. Ze lopen niet snel genoeg voor de andere mensen en sommigen wringen zich er dan langs.
Terwijl we wachten houdt Jantien de mevrouw achter de balie goed in de gaten en dat heeft ze door. We willen namelijk niet een oproep missen dat we het vliegtuig in mogen. Nadat de mevrouw de deuren heeft open gedaan komt ze bij ons in de buurt en zegt dat mensen met assistentie mogen instappen. Jantien waarschuwt het echtpaar en we gaan het vliegtuig in. We zitten nu naast elkaar met een gangpad ertussen.
We zouden om half drie moeten vertrekken, maar vertrekken weer een kwartiertje te laat. De vlucht gaan voorspoedig. De vlucht duurt in principe 6 uur, maar na 5,5 uur om kwart over zeven landen we een kwart te vroeg op Düsseldorf. We worden opgewacht door een vrolijke Duitser met een rolstoel. Hij praat vrolijk Duits tegen ons en dat is even schakelen. Verstaan doen we het wel, maar spreken is altijd wat moeilijker. Bij de paspoortcontrole wordt Jantien op haar schouder getikt door de Indiase mevrouw en met een vriendelijke glimlach bedankt voor haar hulp in Dubai.
We moeten best lang op de tassen wachten, in ieder geval voor Düsseldorf. Als de tassen komen heeft de tas van Janneke een extra label gehad “Heavy”. Daar zijn we het mee eens. Om kwart over acht, een uur nadat we geland zijn lopen we de aankomsthal in en daar staat Leo te wachten. We lopen naar de auto en rijden zonder problemen in twee uur naar huis. De reis is nu echt voorbij.