Vandaag wisselen we van hotel in Hongkong. We gaan naar een hotel dichterbij het vliegveld, aangezien we maandagochtend om 7.50 vliegen. Als we naar het ontbijt gaan moeten we dit keer helaas wel wachten. Iedereen staat netjes in de rij en wij sluiten aan. Na een paar minuten wordt er gevraagd of er mensen buiten willen eten, prima. Het is wel warm buiten, maar het is overdekt en we gaan straks toch de hitte in.
Om half elf zitten we in een taxi. Er staat een taxi voor het hotel te wachten op de hoop van klanten en dat is dus gelukt. We nemen de taxi omdat 1: we met de metro moeten overstappen, 2: de shuttlebus alleen voor de airporttrein is en die nemen we niet, 3: de tassen heel zwaar zijn, 4: de tas van Jantien een beetje kapot is en daarom slecht tilt en 5: het is helemaal niet zo duur. Met de airporttrein kost het 230 HKD (25,50 euro) en de taxi 350 HKD (39 euro). We rijden er in een half uur naartoe en zijn om 11 uur bij Novotel Citygate. Je kan pas inchecken vanaf twee uur, maar ze hebben al een kamer. We krijgen een upgrade en hebben nu een kamer waarmee we toegang toe de Premier Lounge hebben. Ook hebben we nu gratis wifi. Dit was het enige hotel van de reis waar we zouden moeten betalen voor de wifi.
Nadat we de tassen op de kamer hebben gelegd gaan we op pad. Het hotel zit aan het winkelcentrum citygate vast. Je loopt zo vanuit de lobby het winkelcentrum in. Via het winkelcentrum kan je naar de kabelbaan (ja, de derde deze reis) lopen. We lopen in het begin even verkeerd, maar daarna staan er overal voldoende bordjes. We hebben vouchers voor de kabelbaan om 12.15 en een toer om 13.15. Er zijn twee rijen, een om kaartjes te kopen en een voor vouchers. De rij voor vouchers is beduidend korter, maar ook weer niet zo kort. Het is kwart voor twaalf, dus we hebben nog een half uur, maar het is de vraag of dat gaat lukken. Jantien staat met de vouchers in haar hand te wachten, op die manier kan je ze snel aan iedereen laten zien. Een medewerkster vraagt ineens of ze de kaartjes mag zien en we mogen de rij uit en in een keer naar het loket. Daar krijgen we de kaartjes en een sticker. Met deze sticker mogen we langs alle rijen lopen en staan we ineens vooraan. De eerstvolgende cabine mogen we in. Het is nu twaalf uur, dus we liggen nu zelfs voor op schema.
Na een half uur zijn we boven. Het is een mooie kabelbaanrit met eerst zicht op de luchthaven en later op de bronzen Boeddha. De cabine heeft ook veel luchtroosters, dus het is er best aangenaam ook al zegt de thermometer 31 graden.
Eenmaal boven kopen we de foto die van ons genomen is toen we instapten. We krijgen hier ook een gratis een trucage foto bij, maar die laten we na de toer maken. We eten snel een sandwich bij Sunday en gaan dan naar het verzamelpunt. Er staan al vijf mensen te wachten. Een Nederlands gezin van vier en een Amerikaan. Dit is ook de hele groep, lekker rustig. Alles hier in Hongkong is massaal, dus dit is een verademing. Dat vindt de gids, Ronald, ook. Ronald is nogal erg aanwezig, houdt eenzijdige gesprekken en praat heel hard. Voor wie hem kennen, Ronald doet Jantien denken aan haar collega Rob.
We beginnen met een hele korte theeceremonie. Er wordt kort voorgedaan hoe het werkt, we krijgen allemaal een heel klein kopje thee en dan worden we door Ronald naar de bus geloosd.
We gaan de berg weer af richting Tai O, een authentiek vissersdorp. De mensen wonen hier in huizen gebouwd op palen die in het water staan. Alle huizen die er staan mogen blijven, maar er mogen geen nieuwe meer gebouwd worden. Ook mogen ze niet verkocht worden aan derden, dus uiteindelijk zullen ze allemaal wel verdwijnen.
Als we de bus uitstappen valt het ons op dat het heet is. Daar was bij het instappen van de cabine al voor gewaarschuwd en ze hebben gelijk. De thermometer geeft op den duur zelfs 35 graden in de schaduw aan. We lopen door een winkelstraat met allemaal typische producten, zoals gedroogde inktvis, haaienvinnen (helaas wel ja), gedroogde visblaas en andere voor ons ondefinieerbare producten. We gaan direct naar een bootje want we gaan de baai in. Hier zwemmen licht roze dolfijnen, een bedreigde soort. Als we net de baai in varen zien een aantal mensen er al een. Helaas zitten we aan de verkeerde kant van de boot en zien we er niet zo veel, maar we hebben ze gezien. Het was alleen niet mogelijk om daar een foto van te maken.
We varen terug en maken een rondje langs de stelthuizen. Na een stukje gevaren te hebben legt de boot aan bij een zo’n huis. Gelukkig heeft deze een trap en geen ladder. Ronald zegt dat normaal het water hoger staat en dat je maar twee treden op moet. Als dat zo is is dat een aanzienlijk verschil, want wij moeten er nu acht op. We zaten op een rondvaartboot met mensen die niet bij de toer horen. Zij blijven zitten en wij gaan het huis van de visser in. Het blijkt het huis van onze buschauffeur te zijn. Soms vist hij nog wel, maar zijn hoofdbaan is het niet meer. Het huis is rechthoekig, maar mist een muur aan de kant van de rivier. Het is best groot en dan hebben we de slaapkamer niet eens gezien.
We gaan er aan de achterkant weer uit en komen op een smalle straat. Het ziet er hier ineens anders uit. De huizen zijn gemaakt van Maleisisch hardhout wat niet rot in het water, maar het is ook niet waterdicht. Om die reden hebben ze de huizen bedekt met aluminium. We lopen nu in een soort futuristisch dorpje.
Langzaamaan komen we weer in een drukker gedeelte van het dorp. Hier staat ook een tempel en Ronald legt uit hoe alles werkt. We mogen nu zelf verder lopen zolang we maar om 15.10 bij de bus zijn. Wij lopen rustig richting bus en komen tien minuten te vroeg aan. We gaan zitten op een bankje in de schaduw om het wat draaglijker te maken, want zoals eerder gezet het is echt heet.
We rijden nu met de bus weer naar boven naar de bronzen Boeddha en het speciaal voor de Boeddha aangelegde dorpje Ngong Ping 360. Janneke houdt het voor gezien en gaat naar de Starbucks, terwijl de rest nog een korte toer langs de tempel en de Boeddha krijgt. Om bij de Boeddha te komen moet je een lange trap op van 268 treden. De anderen van de groep zien dat wel zitten, maar Jantien past ervoor bij deze hitte. Op weg naar de tempel zien we een aantal koeien liggen, die hebben volgens Ronald een heerlijk leven. Ze zijn heel erg aan mensen gewend, maar Jantien houdt toch afstand. Na een rondje langs de tempel en de Boeddha gemaakt te hebben, gaat Jantien ook naar de Starbucks. Na wat gedronken te hebben gaan we naar de trucage foto. We moeten ruim tien minuten wachten tot we aan de beurt zijn. Vervolgens moeten we in vier verschillende poses staan voor een groen scherm. Daarna worden we mee naar buiten genomen voor een mini fotoshoot met de Boeddha op de achtergrond. Bij de kassa kunnen we een van de vier trucage foto’s kiezen en uiteraard kunnen we er meer kopen en de mini fotoshoot ook. We kiezen voor alleen de trucage foto, meer dan genoeg. We staan in vechthouding voor het beeld van Bruce Lee. Het grappige is dat we gisteren op weg naar de metro langs dat beeld zijn gelopen.
We gaan een winkel verder naar het informatiecentrum. Hier kunnen we vanwege onze sticker op onze shirts een tijdslot krijgen om met de kabelbaan naar beneden te gaan. We mogen weer langs de rij lopen, maar moeten uiteindelijk aansluiten. Moeten we toch wel zo’n 6 a 8 cabines wachten. We zitten met z’n achten in de cabine en een man legt zijn hoofd tegen het raam en begint te snurken. Dit houdt hij vol tot hij helemaal beneden wordt wakker gemaakt door zijn vriendin. Waarschijnlijk hebben ze doorgegeven dat Janneke in deze cabine zit, want nog voor we echt zichtbaar zijn komt er al een medewerker aan rennen om Janneke uit de cabine te helpen. Dat kan ze natuurlijk prima zelf, maar het is wel heel aardig. Als we uitstappen wordt er net zo als boven heel snel schoongemaakt. Er wordt een doek gehaald over de plekken waar mensen met hun handen aangezeten hebben, voordat er andere mensen instappen.
We moeten nu terug lopen naar het hotel. Onderweg komen een een 7eleven tegen en we nemen eten mee. We zijn moe en hebben het heet. We hebben geen zin om uit eten te gaan, dus een maaltijd van de 7eleven is prima. We krijgen weer zegeltjes, maar daar hebben we niets meer aan, een tweede volle kaart gaat nooit lukken.
Pakken we de tassen nog eens goed in en gaan vroeg naar bed, want de wekker staat op 4 uur.