Om 3 uur gaat de wekker. Even de laatste dingen inpakken en om 4 uur word ik opgehaald door mijn vader. We rijden zonder moeite naar Schiphol. Wel wat wegwerkzaamheden, maar dit levert geen oponthoud op. Ik moet op Schiphol inchecken bij 1A, dat is voorbij de gewone balie 1. Je moet een gang door en dan iets daar nog een hal met incheckbalies.
Ik word naar de automaat gestuurd om mijn tas af te geven. Inchecken heb ik gisteren al online gedaan. Het gaat niet goed bij de mensen voor mij en die moeten alsnog naar de balie. Ik word daarna naar hetzelfde apparaat gestuurd. Bij mij gaat het op dezelfde manier fout. Er komt geen klein bonnetje uit waarmee je aan kan tonen dat het jouw bagage is. Ik moet dus ook naar de balie en het apparaat wordt uitgezet. De “tag” die ik om mijn tas had gedaan mag blijven zitten, maar ik krijg nu wel een “claim-bonnetje”. Wat later heel handig blijkt te zijn.
Direct ernaast is de controle. Iedere tas moet nog even extra geïnspecteerd worden, behalve de mijne. Ik haal dan ook bijna mijn hele tas leeg als die door de scanner gaat. Vloeistoffen, laptop, snoeren alles gaat al in een extra bak. Het schijnt te helpen.
Nu kan het lange wachten beginnen, te beginnen met 2 uur wachten bij de gate. De vlucht zit helemaal vol en voor we mogen instappen wordt iedereen met een trolley gevraagd of die ingecheckt kan worden. Velen doen dat. Wat ik er van gezien heb, kon nu ook alle handbagage mee. Ik zit aan het raam en er is veel te zien. In het begin nog een wolkendek, maar dat klaart later op.
Ruim anderhalf uur later landen we in Wenen. Heel toepasselijk wordt er in het vliegtuig de weense wals gedraaid. Het is nu 9.00 en pas om 12.40 vliegen we weer verder. Er is ook een latere vlucht naar Wenen, maar dan is de overstap maar 35 minuten en dat is tekort. Hoewel het vliegtuig naast een slurf parkeert, wordt er toch een trap aangesloten en moeten we met de bus. Net uit de bus de terminal in ontstaat een grote opstopping. Het is onduidelijk waarvoor tot jezelf in de terminal staat. Er is daar een scherm met alle gates voor de aansluitende vluchten. Ik moet naar gate G en begin met de wandeling. Bij de paspoortcontrole werkt de gezichtsherkenningsrobot goed en kan ik zo door lopen. Ik ga ergens aan het begin van gate G zitten wachten. Om 11 uur is de gate pas bekend. Na een lunch van meegebrachte sandwiches ga ik nog even langs de winkels en breidt mijn badeenden collectie met twee nieuwe eenden uit.
Ondertussen is de gate bekend en ga ik daar maar wachten.
Om 12.40 zit ik in het vliegtuig, weer naast het raam. We vliegen nu met Adria, een Sloveense maatschappij. Het is een klein vliegtuig en er kunnen zo’n 80 mensen in. We moeten alleen een half uur wachten, want we blijken nog niet te mogen. Na een half gaan we dan toch en vliegen zonder problemen naar Chisinau (spreek uit: Kisinau). Speciaal voor ons vliegtuig wordt de paspoortcontrole even opengedaan. Het is hier allemaal heel klein. Er zijn wel meerdere bagagebanden, maar veel stelt het allemaal niet voor. Als de band gaat lopen is er het normale gedrang om zo snel mogelijk bij de koffer te komen. Helaas wordt het steeds rustiger, maar mijn tas is er nog niet. Op den duur staat er nog een vrouw in het rood en ik en dan stopt de band. Helaas geen tas. We worden bij een balie ernaast geroepen en er worden formulieren ingevuld. Ik had het idee dat die andere vrouw thuiskwam, dus daar is het missen van de bagage misschien wat minder erg, maar voor mij is het best vervelend. Het is onbekend waar de tas is. Iemand anders van de groep heeft schade aan zijn tas en daar meld ik even tegen dat ik er ook aan kom als dit geregeld is. Helaas gebeurt er niets anders dan formulieren invullen. Ze eindigen met dat ze hopen dat mijn tas er morgen zal zijn en ze wensen me een fijne dag. Iets van compensatie krijg ik niet. Schrijf maar een brief naar de luchtvaartmaatschappij, Austrian Air, krijg ik te horen.
Ik loop maar naar de uitgang die ik in eerste instantie niet kan vinden. De deur lijkt dicht te zitten, maar hij klemt alleen maar. De groep staat netjes op mij te wachten. De plaatselijke agent vraagt direct naar het formulier wat ik heb ingevuld zodat zij er achteraan kan gaan.
We gaan met de bus naar het hotel. Het hotel ligt in de parlementaire wijk. Het parlement is nog geen 5 minuten lopen. Helaas is er ook niet heel veel in de buurt. De hoofdstraat is echter niet zo ver en daar is genoeg te vinden.
Om half zes (het is hier 1 uur later dan in Nederland) is er een stadswandeling met een gids. Ik heb op de stadswandeling meer vlaggen van de EU gezien dan er ongeveer in heel Nederland hangen.
Op drie na gaat iedereen mee. Ik wil alleen even mee, zodat ik weet waar ik wat spullen kan kopen. De gids lijkt mij echter vergeten, dus na de derde keer zigzaggen vraag ik naar de winkels. Ja, daar komen we ook langs. De reisleidster, Jacqueline, mengt zich in het gesprek en vraagt of de winkels nog wel open zijn. Ja, waarschijnlijk wel. Ik krijg dan toch uitleg hoe ik bij de winkels kan komen.
Ik word naar een soort warenhuis gestuurd met allemaal kleine winkeltjes. Hier is echter niets wat ik zoek en alles gaat dicht of is al dicht. Ik ga snel weer naar buiten en gelukkig zitten er ook winkels aan de buitenkant. Een kleine winkel met een paar kledingrekken valt op vanwege de 50% kortingsstickers. Daar ga ik maar naar binnen. Ik koop 2 T-shirts die even groot zijn, alleen is de ene een XS en de andere een M. Jaren geleden dat ik in een XS shirt paste.
Nu nog een tandenborstel. Ik loop verder en zie een apotheek. Deze is gelukkig nog open. Na wat uitbeelden heb ik een tandenborstel, tandpasta, deo en zonnebrand. De verkoopster snapt dat ik mijn tas kwijt bent en helpt nog mee met suggesties als shampoo en douchegel. Maar die laat ik voorlopig even. Ik krijg wel 7 pakjes vitamine C gratis. Ik heb zoveel gekocht, dat zal ze niet zo snel weer hebben. Ik ben namelijk zo’n 35 euro kwijt en dat terwijl hier alles goedkoper is. Helaas zijn Sensodyne en Nivea hier net zo duur als bij ons.
Ik loop met mijn aankopen richting het restaurant waar ze na de wandeling gaan eten. Ik kom langs een boekwinkel en daar vraag ik maar gelijk naar een Russische bijbel, die heeft Janneke nog niet. Ze hebben er maar een. Deze lag ook tentoongesteld. Het is een hele luxe uitvoering met een stoffen kaft, goudkleurige bladuiteinde en mooie prenten binnenin. De caissière aait de bijbel ook even voor ze hem aan mij geeft.
Ik loop weer verder en kom precies in de groep terecht. We lopen door naar het restaurant. We worden eerst binnen neergezet en daarna op verzoek buiten. Iedereen zit namelijk ook buiten, binnen is het best benauwd. We besluiten een meer gangenmenu van plaatselijke gerechten te nemen. We krijgen eerst brood met een salade van komkommer, tomaat, paprika en sla. Er zijn maar twee borden met salade dus per persoon is het niet zo veel. Iedereen heeft echter best honger en men stort zich op het brood. Daarna komt er nog een gang met een soort gevulde pannenkoek, dan plaatselijke polenta en als laatste enorme borden met een berg vlees. Best veel eten dus. Met het afrekenen was het nog een beetje een probleem, wie betaalt wat. Maar iedereen betaalde gewoon 300 Leu (15 euro) voor het eten en zijn eigen drinken. Na het betalen zijn we terug gelopen naar het hotel.
Op de hotelkamer heb ik mijn sokken, T-shirt en onderbroek maar gewassen, want het is niet zeker dat ik morgen mijn tas weer heb.