Om half zeven gaat de wekker. We gaan pas om 8 uur weg, maar ik wil internet op mijn telefoon aan zetten en dat is gisteren niet gelukt. Helaas lukt het nu ook niet. Na een half uur klooien ga ik toch maar ontbijten. Het ontbijt is best simpel, maar genoeg. Er is nieuws over mijn tas, die schijnt in Wenen te zijn en vandaag met de vlucht mee te komen. Duimen maar!
Om 8 uur zitten we allemaal netjes in de bus en gaan we naar Gagzoezië in het zuiden van Moldavië. Dit is een autonome regio bewoond door een volk dat oorspronkelijk uit Turkije komt en oosters orthodox is. Het is twee uur rijden, maar de weg hier is goed. Het is een mooie glooiende asfalt weg die er pas vier jaar ligt. Tegen 10 uur komen we aan in de hoofdstad van Gagaoezië Comrat. Hier beginnen we bij een beeld van Lenin. Lenin staat in zijn gebruikelijke lopende pose. Daarna lopen we naar een vrij triest uitziende rij met bustes. De bustes zijn best mooi onderhouden, maar de fontein niet. Achteraan staat zelf een half afgebouwd gebouw. Vanaf hier kunnen we wel goed uitkijken op de kerk, onze volgende stop. In de kerk heeft, net als veel andere kerken hier, van die gouden bolle torens op het dak. In de kerk is een dienst bezig, die van 9 tot 11 uur duurt. Wij mogen gewoon naar binnen en rond lopen en foto’s maken. Het is een mooie, maar niet zo’n grote kerk. Er zijn geen kerkbanken, maar de dienst wordt staand gehouden. Ze schijnen ook steeds op een andere plek in de kerk te staan gedurende een dienst. We spreken af om om 11.15 weer bij de bus te zijn. Tegen 11 uur loop ik met de gids en nog twee reisgenoten naar de bus die een stuk verderop geparkeerd staat. Ik vond het verder dan verwacht, want ik had begrepen dat de bus voor de kerk zou komen. Dat hadden meer mensen verwacht. Na dat ik uit de supermarkt kwam, waar de bus stond, rijden we met de bus naar de kerk voor de rest van de groep.
We rijden door naar de lunchplek. Dit is bij een voormalig Russisch staatsbedrijf. Het is een uur rijden op nu wat minder goede wegen. Als we aankomen is het hek dicht. De bus keert en iets ervoor kunnen we het lunchgebouw in. Het was alleen leuk geweest als we ook iets van de fabriek hadden kunnen zien, maar omdat het zondag is kunnen we dat niet. Wat daar nog het verrassendste aan is, is dat deze reis altijd op zondag hierheen gaat en dat iedereen (gids, reisbegeleider en chauffeur) verbaasd was dat het dicht is.
We komen binnen in een troosteloze hal, maar dan gaat er ineens een deur open en is daar nog een zaal. Op de muur zijn grote werkende (wijn)boeren te zien. En er staan heel veel stoelen. In de hoek staat een tafel los en er komen direct twee vrouwen aan die stoelen aanschuiven en de tafel gaan dekken. In plaats van de standaard waterkaraffen op tafel staan hier karaffen met rode wijn. Het water komt pas als we er om vragen. We krijgen een uitgebreide lunch. We beginnen met soep en daarna komen de schalen met eten. Er is een soort couscous met vlees, salade, alleen vlees, plaatselijk kaas en gözleme (gevulde pannenkoekjes). Hun eigen wijn verkopen ze ook voor het wereldbedrag van 20 LEU (1 euro).
Als laatste rijden we naar Belsama, weer een uur rijden. Hier gaan we naar het museum. Als je er zo’n stuk voor moet rijden verwacht je echt wel een museum. Als we er aan komen moeten we met z’n allen op de foto. Blijkbaar komen hier nooit zoveel toeristen. Het museum is hangt van knulligheid aan elkaar. Er loopt een mevrouw mee, die weer vertaald wordt door onze plaatselijke gids Dimitri. De vrouw is zo enthousiast dat er geen einde aan haar verhaal lijkt te komen. Meerdere mensen gaan al in de volgende kamers kijken en ik ook. In de laatste kamer staan allemaal stoelen voor een scherm. Uiteindelijk krijgen we niets op het scherm te zien, maar krijgen we een korte versie van een ceremonie die 2 maanden voor het huwelijk wordt gehouden. De korte versie duurt toch nog ruim een kwartier. Ze pakken helemaal uit. Als we weg gaan staan ze ons ook bij de deur uit te zwaaien.
Kwart voor vier rijden we weer richting Chisinau. Het is weer twee uur rijden. De meesten in de bus beginnen allemaal wat weg te zakken. Je wordt best moe van zo’n dag in een bus. Iets na 6 uur komen we bij het hotel en is de WK-finale Frankrijk-Kroatië net begonnen. Maar nog veel leuker nieuws is dat mijn tas tegen de balie aan ligt. Jippie! Ik ga snel naar boven om mijn tas op de kamer te leggen, andere schoenen aan te doen en mijn schoudertas te pakken. Als ik weer in de lobby kom is het al 1-1. Ik blijf uiteindelijk de hele eerste helft in de lobby kijken en ga in de rust met de Hans, Carien, Olivier, Eduard en Lieselotte naar het operagebouw. Hier kan je vanaf de trappen en het plein ervoor de wedstrijd op een groot scherm kijken. Het is heel druk, wat best apart is want Moldavië deed niet eens mee. Het is een leuke en spannende wedstrijd waar de ambiance zeker aan meedraagt. Frankrijk wint uiteindelijk met 4-2.
Nu gaan we wat eten bij de restaurant wat door de Lonely Planet aanbevolen is. Nou die aanbeveling maken ze waar. Het is echt lekker. Het is vooral binnen leuk aangekleed, maar we zitten buiten. Zelf bij weggaan om half elf is nog zo’n 21 graden. Dan is het tijd voor de administratie en dan is het wel tijd voor bed.