Vandaag hebben we een vrije ochtend en mijn wekker staat daarom om 7.30. Bij het ontbijt, wat dit keer in de kelder is, zie ik Marika en die heeft wel oren om ook naar de markt, Piata Centrala, te gaan. Ik ga alvast naar mijn kamer en pak mijn tas zover ik kan in. Even later komen Marika en Marijke even langs om hen in te checken. Tegen half tien gaan we op weg. De mevrouw bij de receptie had ons gezegd dat we met de minibus 114 moeten gaan. Het probleem is echter dat we niet weten wanneer die komt. We gaan op de straat staan waar de bus langs komt en zien veel minibusjes, helaas niet 114. We besluiten door te lopen naar de grote gewone bus. De halte is misschien iets verder, maar eigenlijk elke bus is goed en ze rijden heel vaak. Zodra we aankomen kunnen we direct instappen. Bij het grote kruispunt stappen we uit en zijn we inderdaad bij de markt, Piata Centrala. De markt is ontzettend groot en er is van alles te koop. Uiteraard is er groente en vlees te krijgen, maar ook kleren, lampen en drogisterijartikelen. Ik hoopte nog om hier de frambozenjam voor Peter te kunnen kopen, maar die hebben we niet gezien.
Op de heenweg in de bus zijn we langs een marktje gereden met souvenirs. Hier wil ik nog wel even langs. Marijke besluit terug te gaan en Marika gaat met mij mee. We zijn over de markt al aardig richting het hotel gelopen, maar we weten niet precies hoever. We hebben ook een beetje een tijdsdruk en besluiten de bus te nemen. We zien wel hoeveel haltes het zijn. Het blijkt er maar één te zijn, maar voor 20 LEI (0,50 euro) moet dat kunnen. Marika en ik lopen even over de markt en het merendeel is de gebruikelijke troep. Ik zie wel twee mooie schilderijen, waarvan er een me echt wel aanspreekt. Er staat ook een prijs op 550 LEI (27,50 euro), dat helpt ook. Marika besluit terug te lopen. De bus zouden we anders ook maar weer een halte moeten nemen. Ik besluit toch het schilderij te kopen. Op het eerste gezicht dacht ik dat iemand allemaal klodders verf op het doek had gesmeten, maar als je even langer kijkt zie je vissen. Ik moet het geld wel eerst even pinnen, maar de pinautomaat is bij de markt. Ik betaal het schilderij en de vrouw die het verkoopt vertelt er nog iets over, maar meer dan “Russia” versta ik niet. Misschien komt het schilderij wel uit Rusland?
Met het schilderij loop ik ook richting het hotel. Ik passeer dan wel een McDonald’s. Mooie plek om van mijn laatste geld af te komen en een vroege lunch te kopen. Een gegrilde kip burger is 54 LEI (2,70 euro) en dat is precies nog wat ik heb. Burgers eten is al niet het makkelijkste om te doen, maar lopend maak ik er helemaal een zooi van. Gelukkig zitten er veel servetten bij om mijn handen schoon te maken.
Om kwart over elf ben ik weer in het hotel. Ik ga snel over de douche en trek mijn “vliegtuig kleren” aan, oftewel een lange broek en mijn wandelschoenen. Ik ben netjes om kwart voor twaalf beneden. De bus is er al, dus wordt alles direct ingeladen.
Het is een kort ritje naar het vliegveld, zo’n 20 minuten. Ze zeggen gedag tegen Tudor, onze chauffeur en gaan de vertrekhal in. We zijn netjes 2 uur voor vertrek op de luchthaven. Na het inchecken van de bagage lopen we direct door naar de paspoortcontrole en daarachter de security. Er tussen is nog een wc, maar als we er langs lopen blijkt die dicht te zijn. Ik kan mijn drinkfles nu niet meer leeg gooien.
Ik leg mijn spullen op de band om gecheckt te worden en de beveiliger schudt mijn fles en zegt dat ik het weg moet gooien. Ik wijs om me heen en zeg dat de wc dicht is. Hij vindt het ineens best en mijn fles gevuld met water gaat door de scan. Aan de andere kant pakt een andere beveiliger mijn fles en schudt er aan. Ook hij vindt dat die leeg moet. Ik zeg weer dat de wc dicht is en ik krijg het commando “drink”. Nou dat doe ik dan maar. Ik neem een aantal slokken en het is goed. Marijke had nog een plastic flesje water en dat gaat zo de prullenbak in.
Even kijken wat er te koop is hier. Marika vindt in het slijterij gedeelte een rek met jam, ook frambozenjam. Of het uit Soroca komt weet ik niet, maar er staat dat het geproduceerd is in Moldavië. Prima. Ik ben in een gulle bui, dus Peter krijgt zelfs twee potjes jam à 2 euro p.p. In Nederland zijn ze goedkoper. Ik neem ook nog een pot met ingemaakt kersen mee, zodat ik thuis nog eens een gevulde pannenkoek kan maken.
Mooi op tijd kunnen we instappen. We hebben nu een groter vliegtuig met zes stoelen per rij. Het vliegtuig is zeker niet vol, wat ruimte geeft voor de handbagage. Ik zit naast het raam en daar past mooi mijn schilderij.
We stijgen zo’n 10 minuten te vroeg om 14.20 op en aangezien de vluchttijden altijd te lang worden ingepland zijn we ook te vroeg op Frankfurt, wel een half uur, om 15.40. Dit komt wel mooi uit, want we hadden maar een overstap van 1 uur en 10 minuten. Hopelijk komen nu, met deze extra tijd, alle koffers mee. Ik zit zoals gezegd naast het raam en naast mij zitten Leni en Jacob. Zij hebben assistentie aangevraagd. Ik blijf gewoon zitten tot iedereen weg is en ga dan met hen mee het vliegtuig uit. Een rij achter ons zit Ida, die ook assistentie heeft. We zijn vlakbij de gate aangelegd waar we zo van vertrekken, maar we mogen hier niet de terminal in. We zijn nu namelijk bij de Schengen terminal. We worden dus met een bus naar een andere terminal gebracht om door de paspoortcontrole te gaan. Bij het verlaten van het vliegtuig verteld de purser mij dat de assistentie niet hier al is, maar dat we met de gewone bus mee moeten en dat daar de assistentie staat te wachten, oké.
We gaan als laatste de bus in, maar gelukkig staan er direct mensen op zodat Ida, Leni en Jacob kunnen zitten. Aangekomen bij de andere terminal zien we alleen een rolstoel, maar geen mensen van de assistentie. Er staat wel een vrouw met een laptop, maar die is van een andere firma en geeft informatie aan overstappers. Na enig aandringen belt ze iemand om te vragen waar de assistentie blijft. We moeten gewoon wachten. De rest van de groep gaat verder en wij blijven met z’n vieren wachten. Jacqueline deed ook haar best om meer informatie te krijgen, maar dat lukte ook niet. Zij gaat ook door en zal het verderop nog eens vragen en ik beloof dat ik ze op tijd bij de gate heb.
Na ruim tien minuten om 16.15 komt er een vrouw met een rolstoel naar ons toe. We geven aan dat we assistentie voor drie personen hadden aangevraagd, maar zij zegt alleen dat ze in haar eentje is. We wijzen op de verlaten rolstoel en zeggen dat ik ook een rolstoel kan duwen. Prima, dus Leni gaat lopen, ik duw Ida en de mevrouw duwt Jacob. De vrouw blijft wel stug zacht in het Duits praten waardoor we niet alles mee krijgen. We gaan via de bekende sluiproutes langs de security, waar ik nu wel mijn water weg kan gooien, en piepen voor bij de paspoortcontrole. Als we bij de gates zijn, zien we al een bordje met A11. We moeten naar A21 dus zo ver kan dat niet zijn. De vrouw zet ons echter op een bankje om te wachten op een karretje. Waarschijnlijk dat zij weer snel door kan naar de volgende. Ze geeft ook aan dat onze vlucht vertraagd is, dus we hebben de tijd. Jacob krijgt een rood kaartje met een rolstoel erop in zijn handen, zodat de chauffeur van het karretje kan zien om wie het gaan. We moeten nog eens 10 minuten wachten en dan komt er een karretje bestuurd door een vrolijke vrouw met uitbundige krullen. Ze vraagt om de instapkaarten in de het Duits en herhaal dat ik het Nederlands. “Oh, Nederlands” is haar reactie en ze ratelt lekker door in het Nederlands met een Limburgs accent. Als we op het karretje zitten willen Leni en Ida eerst nog een foto, nou dat vindt de chauffeur helemaal goed en we maken er een kleine fotosessie van. Dan gaan we met het karretje op weg. Soms gaat het best hard, maar vaak moet ze tussen enorme mensenmassa’s door manoeuvreren. Wat ze vakkundig doet.
Aangekomen bij de gate zit een gedeelte van de groep al te wachten, de rest loopt waarschijnlijk rond. Het vliegtuig is er nog niet eens, dus hebben we nu eindelijk tijd om naar de wc te gaan. Als ik de wc binnen loop staat Leni al te wachten. Er zijn 2 wc’s. Na een tijdje is er nog steeds niemand van de wc’s gekomen. Leni controleert de deuren nogmaals, maar ze gaan niet open. We blijven gewoon wachten. Het is echter wel heel stil, er komt helemaal geen geluid uit de wc’s. Leni vraagt of ik de deuren eens wil proberen en ik doe ze allebei zonder moeite open. Leni had aan de deuren getrokken en je moest duwen. Hebben we een paar minuten voor lege wc’s gestaan 🙂 .
Ondertussen is het vliegtuig aangekomen en iets later kunnen wij erin. Ik zit bij de nooduitgang. Marika en Jacqueline zitten er naast. Bij het inchecken krijg je een melding dat je Duits en/of Engels moet spreken om bij de nooduitgang te zitten. Er komt ook een stewardess langs om te vragen of we Duits of Engels spreken. Ze vraagt of wij willen helpen in het geval van nood en ze legt kort uit hoe we de nooddeur open moeten maken. Daarna gaat ze naar de rij voor ons om hetzelfde te doen. Bij de eerste vraag gaat het echter al fout, want de drie vrouwen die daar zitten spreken alleen Frans. Er hoort ook een man bij de dames die wel Engels spreekt. De stewardess legt uit dat je Duits of Engels moet spreken om bij de nooduitgang te mogen zitten. Het vliegtuig is niet vol dus de dames moeten gewoon ergens anders gaan zitten. Hier begint het probleem. Ze staan nu wel in het gangpad, maar kijken een beetje besluiteloos om zich heen. Drie zijn naar voren, maar er staan er nog twee. Iedereen moet blijkbaar bij elkaar zitten. De piloot komt de cabine in en zegt dat ze gewoon moeten gaan zitten zodat we kunnen vertrekken dus gaan de twee dames weer in de rij van de nooduitgang zitten. Gelukkig nu niet meer naast het raam.
De stewardess moet naar de piloot luisteren, maar ik zou echt boos zijn in haar geval. Zij houdt zich aan de regels en de piloot negeert ze. Nee, ik ga er ook niet vanuit dat we neerstorten, maar die regels zijn er voor een reden.
Om 17.40, 20 minuten te laat, stijgen we op. De vlucht gaat heel snel, maar Amsterdam is ook niet zo ver natuurlijk. Tien minuten te laat landen we om 18.45. We lopen allemaal richting de bagage. Het duurt even, maar ook mijn tas komt op de band en ik ben niet eens de laatste. We nemen allemaal afscheid van elkaar, want het was een leuke groep voor een leuke reis. De enige die ontbreekt is Marion, want die had haar eigen vlucht geregeld. Zij komt over een half uur aan. Zonder problemen ga ik door de “nothing to declare” en buiten staan mijn ouders op me te wachten. Onderweg naar huis gaan we eten bij La Place bij Leiderdorp en dan is de vakantie echt voorbij.