Om 5.30 stond iedereen weer met z’n spullen beneden voor de laatste keer deze reis. We moesten zelf een straat verder lopen, want daar zou onze bus staan. Het busje dat er stond bleek alleen niet voor ons. In de verte zagen we een grote bus heel veel moeite doen om de weg in z’n achteruit omhoog te rijden. Leonie is toen naar beneden gerend om te vragen of dit wel de goede bus was en dit bleek het geval. Ze hadden een te grote bus gestuurd en daarom moest de chauffeur van die toeren uit halen om er te komen. Als ze xc3xa9xc3xa9n type kleiner hadden gestuurd had de bus netjes kunnen keren aan het eind van de straat en dat had een hoop tijd gescheeld. Op het vliegveld aangekomen ging Martijn met al onze paspoorten inchecken. We stonden echter niet op de lijst van AeroCondor, dus ging Martijn bij LAN Airlines kijken en daar stonden we wel op de lijst. Volgens Martijn vertrok het vliegtuig, net als AeroCondor, om 7.30. Op de schermen stond echter 7.15, maar volgens Martijn klopte dit niet. Terwijl Martijn in de mega rij voor de luchthavenbelasting ging staan, gingen wij maar ontbijten. Om 7.00 kwam Martijn ook boven met de tickets. Wij, zelfs Leonie, hadden toch wel een beetje haast gekregen aangezien de "final call" van onze vlucht al was omgeroepen. Toen wij in de rij stonden zag een medewerker onze instapkaarten en haalden ons naar voren, terwijl ons meerdere keren zei dat we ERG laat waren. We riepen de rest, die nog rustig stond te praten in de hal. Alles ging erg snel, maar omdat wij de voorsten waren kregen wij steeds weer de preek. Om 7.18 zat iedereen in het vliegtuig, maar we zouden om 7.15 vliegen, dus we hadden ons slot gemist. Pas na 35 minuten mochten we de lucht. Wij waren nogal boos op Martijn zijn laksheid, maar de lange rij bij de luchthavenbelasting bleek de boosdoener.
In Lima reden we weer naar de straat van het hotel van de eerste nacht. Daar hebben we in de buurt met z’n vijven heerlijk gegeten. De stoelen hadden iets extra’s, namelijk een bandje met klip waar je je tas aan vast diende te maken. Op deze manier kan je tas niet ongemerkt gestolen worden. Na het late ontbijt of vroege lunch zijn we met z’n allen even gaan internetten. Daarna was het al weer tijd om naar de bus te gaan. We gingen met de bus naar het oude centrum en voor degene die wilde was er ook een stadstoer. De stadtoer begon alleen gelijk al, dus duurde het vijf kwartier voor we er waren. Toen we op het plein liepen werden we aangesproken door een aantal meisjes. Die moesten als huiswerk wat vragen aan Engelssprekende mensen, vaak toeristen, stellen. Na het interview van Karin en Jantien moest er nog even een foto gemaakt worden. Janine viel helemaal in de prijzen, zij werd gexc3xafnterviewd door een meisje die haar vader met videocamera bij zich had.
Nu gingen we op zoek naar een supermarkt om een "overlevingspakket" voor Martijn te kopen. Het was een hele grote supermarkt en al snel hadden we een 3 liter coca-cola fles, een mega reep chocolade, een grote zak chips, een grote kaart en een kilo mandarijnen voor de vitaminen. We namen de roltrap naar boven, want Peter dacht dat we daar sap konden kopen, maar "juguetes" bleek speelgoed te betekenen. We konden nergens een trap vinden dus namen we de lift maar. Volgens de lift konden er zes mensen of 420 kilo in. We waren echter met z’n vijven, maar de lift wilde niet dicht. Toen Peter mxc3xa9t de 3 liter cola uitstapte gingen de deuren direct dicht. Toen we uitstapten stonden we alleen achter de kassa en we hadden helemaal nog niet betaald. Even later kwam Peter, toch met de trap, ook aan de verkeerde kant. Omdat we nogal de aandacht trokken kwam er direct een medewerker om ons te helpen met de spullen. Na wat moeilijkheden met het scannen van de spullen stonden iets later toch buiten.
Aangezien we niet wisten wat we moesten doen gingen we alvast naar het restaurant waar we om 15.00 uur hadden afgesproken. Het was behoorlijk vol en onze groep zou er echt niet bij passen. De meeste mensen waren al klaar met eten en na een half uur was het restaurant bijna leeg. Het personeel wilde echter niet dat de tafels aan elkaar geschoven zouden worden, dus moesten we buiten gaan zitten. Het was niet heel erg koud, maar het lawaai van de straat was enorm. De bestelling ging redelijk alleen kreeg Jantien spaghetti met ham, terwijl ze champignons had besteld. Na navraag gedaan te hebben kwam er een ander bord eten en de spaghetti met ham bleek van niemand te zijn. Tijdens het eten ging de gekochte kaart de tafel rond en verzamelde Jantien het geld en de kaarten, die sommigen al gemaakt hadden.
Om 16.30 gingen we naar het vliegveld. In de bus gaf Jantien Martijn z’n kaart, die trouwens behoorlijk stonk naar verkeerde parfum, en zijn overlevingspakket. Hoewel het geen probleem was geweest om duidelijk te praten vond Jetse het leuk om de microfoon voor haar mond te houden. Hierna was het aan Martijn om nog wat woorden te zeggen en zich te verbazen dat wij net als de vorige groepen zijn eetgewoonte zo typeerden.
Het inchecken liep goed, de controles alleen iets minder. Leonie moest haar schoenen uit, Jantien haar tas moest open en Peter was zijn riem vergeten af te geven. Bij de gate is Peter bij de spullen gebleven en Leonie en Jantien zijn gaan shoppen met het laatste geld. Peter vond het een leuk idee om toch wat Pisco Sour te kopen en dat hebben we dus ook gedaan. We hebben de flessen laten sealen volgens de nieuwe regels en het mocht ook zo mee het vliegtuig in. We waren allemaal zo moe, dat alleen Peter door had dat we opstegen.
