Om 4.55 verzamelden we in de hal van het hotel om naar het restaurant te lopen voor het ontbijt. Het was niet moeilijk te vinden. Het dorpje is eigenlijk maar een straat en loopt het spoor. Het ontbijt was in het enige restaurant wat open was, dus eigenlijk niet te missen. Om 5.30 gingen we in de al erg lange rij staan voor de bussen staan. Het was nog best donker toen we omhoog gingen, maar toen we Machu Picchu bereikten was het langzaam licht geworden, alleen de zon zat nog wel achter de bergen. We gingen als eerste naar de zonnetempel, de belangrijkste tempel, want daar waren nu nog geen mensen. Na uitleg van Pascual, het was ook deze ochtend onze gids, en foto’s gingen wij nu ook op zoek naar een mooie plek om de zon op Machu Picchu te zien schijnen. Het licht was erg mooi, maar de leegte van gisteren had ook wel wat. Met Pascual liepen we langs de belangrijkste plekken, o.a. de poort, de steengroeve, het sterrenobservatorium en de tempel met de drie ramen. Bij het centrale plein liet Pascual horen dat het over een uitstekende akoestiek beschikt. Als hij in zijn handen klapte leek het net alsof je in een kerk stond, maar het is gewoon in de open lucht. Daarnaast zagen we zwaluwen, parkieten en kolibries rondvliegen.

Rond 9.30 was onze rondleiding ten einde. We gingen weer naar de ingang waar we een enquxc3xaate in moesten vullen en waar Jantien een heel duur broodje heeft genomen. Jantien wilde graag lopen, maar de Huayna Picchu, de berg die altijd op de foto’s staat, mocht je al niet meer op. Er mogen er namelijk maar 400 per dag op. Als alternatief kan je de Machu Picchu, de oude berg, beklimmen. Dit was ze dus ook van plan. We controleerden eerst even of de telefoons werkten en toen vertrok Jantien. Leonie en Peter gingen met Janine Machu Picchu zelf nog ontdekken.

Om 10.30 stond Jantien aan de voet van de Machu Picchu. Er was gezegd dat de tocht omhoog zo’n 2,5 – 3 uur zou duren. Na een half uur lopen zat er iemand op de trap van het uitzicht te genieten. Na een kwartiertje gepraat te hebben kwam er iemand naar beneden gewandeld en die zei dat de top zeker de moeite waard is. Jantien besloot daarop weer verder te lopen en om 12.45 bereikte ze de top. Van tevoren waren we gewaarschuwd voor de (zand)vliegen, maar gelukkig hadden we ze nog steeds niet gezien. De enige vliegen die er echter in de winter zijn, bleken zich op de top van de Machu Picchu te bevinden. Na wat foto’s en een stenen mannetje gemaakt te hebben vond Jantien het na een kwartier wel weer tijd om naar beneden te gaan. Na anderhalf uur (14.30 uur) was ze weer beneden. Ondertussen had ze sms-jes van Leonie en Peter, die al naar beneden waren, gehad dat de trein vertraging had. Ze had dus alle tijd, maar om drie uur had ze het laatste plekje in de bus en ging ook Jantien weer naar Aguas Calientes. Peter bleek met zijn broer aan het msn-nen te zijn en Leonie ging wat rondlopen. Niet lang daarna zaten we met z’n allen op het terras met een appeltaart. Niet ver van het terras was een winkeltje met tekeningen. Leonie en Peter hadden wel een leuke gezien, maar die kostte 25 soles en ze wilden er niet meer dan 15 soles voor betalen. Karin had al meerdere keren haar afding-talent laten zien en dit schilderijtjes schold dan ook als ‘examen’. Buiten het zicht van ons lukte het haar inderdaad om het voor 15 soles mee te krijgen. Ze is geslaagd.

Ruim een half uur later dan gepland stonden we met z’n allen op de trein te wachten. Normaal zijn er redelijke tussenposes tussen de treinen, maar vanwege de vertraging waren die erg ingekort. Het was daarom erg druk en een paar mensen die dreigende hun trein te missen baande zich met geweld een weg door de menigte. Ze probeerden zelfs door Jantien heen te lopen, iets wat Peter niet op zich liet zitten. Om 17.00 vertrok onze trein. We reden weer naar hetzelfde dorpje, Ollantaytambo, als waar we waren opgestapt. De trein was luxer dan die op de heenweg en langzaam viel bijna iedereen in slaap. Dit keer werden we er wel op geattendeerd dat we er bijna waren en Leonie stond als eerste van onze groep bij de deur. Nu moesten we op zoek naar een bordje om ons busje te vinden. We verwachtten "grupo de Martin" of  "Koning aap" of "Monkey King (zagen we in China steeds)", maar we zagen een bordje "Hartog". Dit bleek inderdaad ons busje te zijn. De chauffeur had aan Martijn gevraagd wat er op het bordje moest komen en die zei kies maar een naam. Aangezien Hartog bovenaan stond en er drie van de acht mensen die naam zouden herkennen, werd het dus Hartog. Iets voor achten waren we weer in het hotel waar we nu betere kamers kregen toegewezen. Iedereen mocht een "verdieping" naar beneden. Na een lekkere douche (Jantien), twee dagen wandelen gaat echt in je kleren zitten, gingen we met z’n vieren (Peter, Jantien, Janine en Martijn) om half negen nog iets eten. De laatste twee waren zo’n twintig minuten later aangekomen. Ze hadden namelijk een trein later, maar zijn ook bij Ollantaytambo uitgestapt als wij en hebben vandaar een taxi genomen. De anderen hadden geen honger en gingen liever slapen.

Vanochtend gingen de mensen die niet de tweedaagse Inca trail lopen al om kwart over zes weg. Wij hadden samen met Karin onze spullen voor de aankomende nacht in een kleine rugzak gedaan en die aan Janine meegegeven. We zouden ze namelijk vanmiddag al weer zien. Om 7 uur werden de lopers opgehaald. In tegenstelling tot de andere groep stapten we niet in Cusco op de trein maar in een plaats, Ollantaytambo, op anderhalf uur rijden. Aangezien de treinen hier eigenlijk heel langzaam zijn betekende dit dat we in een vroegere trein dan de andere groep zaten. Aangekomen bij het station was het behoorlijk druk. Er had zich een soort van rij gevormd waar we maar achteraan gesloten zijn. Na een korte tijd kwam er beweging in en mochten we het perron op. We zaten allemaal in dezelfde wagon behalve Peter, die zat in het begin van de trein. Hij bleek tussen allemaal Fransen te zitten, wat uiteraard heel gezellig is als je geen Frans verstaat. De rest van de groep zat in de een na achterste wagon. Ook in deze wagon zaten veel Fransen, veel meer dan we de hele weg gezien hadden. Na een tijdje stopte de trein. Er was geen perron of een bordje, maar toen we weer verder reden zagen we dat dit het begin van de vierdaagse trail was. Er was in onze wagon ook niets omgeroepen, dus wij waren nu extra, misschien is te, waakzaam op onze uitstap. Martijn had gezegd dat we de tweede stop eruit moesten, dus toen de trein weer stopten gingen we staan. We bleken nu alleen te stoppen om een andere trein te laten passeren. Het grootste gedeelte van de route is namelijk enkel spoor. Een gids van een andere groep zag ons en vroeg of we de tweedaagse trail gingen lopen. We moesten nog zeker twintig minuten rijden. Hij zou het wel zeggen, want hij moest er daar namelijk ook uit. Toen de trein weer vaart minderde en meerdere mensen zich gingen verroeren gingen we weer staan, maar de gids zei dat het toch echt nog vijf minuten zou duren. Inderdaad vijf minuten later mochten we eruit. Peter was het ook gelukt om de halte te vinden, bij hem werd het wel omgeroepen, dus was hij niet al twee keer opgestaan. Bij de ‘halte’ stond onze gids, Pascual, inderdaad op ons te wachten. We liepen door een poort met daarop "km 104" en over de brug naar onze trail.

Om  11.00 gingen we, nadat iedereen zich had ingesmeerd met zonnebrandolie en antimuggen melk, op pad. Na een heel klein stukje lopen kwamen we al bij onze eerste ruxc3xafne aan. In de omgeving van Machu Picchu schijnen er heel veel te liggen. We kregen uitleg van Pascual en na wat foto’s begon onze wandeling echt. De echte Inca trail ligt boven op de berg en wij stonden nog beneden. We moesten dus eerst naar de bovenkant lopen. Dit zou zo’n 3,5 uur gaan duren. In tegenstelling tot de rest van de vakantie was het warm en het zonnetje scheen. Het was zelfs eigenlijk te warm. We waren nu allemaal gewend aan de hoogte (en zo hoog is het niet), maar nu was het de hitte die we niet konden verdragen. Er was tijdens de wandeling ook weinig beschutting, dus toen we onderweg bij een soort grote rieten parasol kwamen genoot iedereen van de schaduw. Deze rustplaatsen zijn speciaal voor de toeristen gebouwd en horen er naar mijn mening ook bij. De Inca’s hadden ook van dat soort plaatsen, we zijn er zelfs een gepasseerd later op de route. Het pad bestond uit vele trappen, die zijn wel zwaar maar het schiet wel lekker op. Na een uur lopen zagen we al waar we naar toe liepen. Okxc3xa9, het was nog ver maar langzamerhand kwamen we wel dichterbij.

Toen we het Inca ruxc3xafne Wixc3xb1aywayna bereikten hadden we de originele Inca trail bereikt. We kwamen echter aan de onderkant van de ruxc3xafne uit en de trail liep bovenlangs. Dit waren weer wat treden beklimmen, 325 in totaal. Nu was het nog maar vijf minuten naar het restaurant. Dit restaurant ligt bij de laatste overnachtingplaats van de vierdaagse trail. Het restaurant wordt door de trein, die nog steeds in het dal naast ons te zien was, bevoorraad. De spullen worden wel van de trein door dragers naar het restaurant gebracht. Wij hadden trouwens ook een drager bij ons. Hij droeg de lunch van de meesten van ons en een hoop truien en jassen. We wisten niet dat we een drager zouden krijgen en eigenlijk was het ook overbodig. Zeker als je bedenkt dat er maar 500 mensen per dag op de trail mogen lopen en dat is inclusief gidsen en dragers. Deze man nam dus eigenlijk een plek in van een toerist die ook had willen lopen. Bij dit restaurant aten we ons lunchpakket op en na precies een half uur (14.45 uur) moesten we weer verder van Pascual. Het pad was we nu volgden was naar de mening van Jantien een heerlijk wandelpad, Leonie vond dat ze lichtelijk overdreef. Het pad was bestraat, door de Inca’s, tussen de bomen door, dus beschermde tegen de zon en was relatief vlak. We liepen nu in een lekker tempo door, zelfs zo hard dat de mensen die achteraan liepen klaagden over de snelheid. Zij wilden meer van de planten en bloemen genieten. Wij wilden echter lopen, het is wel de bedoeling dat je Machu Picchu nog bereikt. Pascual had gezegd dat het pad 70% vlak en 30% trappen lopen was. Jantien vroeg op den duur of die trappen nog wel kwamen en toen we de bocht om gingen zagen we alleen maar trappen.

Om ongeveer 16.00 uur beklommen we de laatste lange trap en toen waren we bij IntiPunku, de zonnepoort. Met midzomer komt de zon hier precies op en vallen haar stralen op Machu Picchu. Dit was voor ons dus ook de eerste mogelijkheid om Machu Picchu te zien. Het was een mooi gezicht en voor velen een echte beloning voor de klim. Tijd voor een groepsfoto. De weg was nu gewoon langs de berg naar beneden en niet echt moeilijk meer. Na een half uur lopen kwamen we aan de bovenkant van Machu Picchu uit. De meeste mensen waren al weg dus konden er mooie foto’s genomen worden. Na deze fotosessie moesten we nog verder naar beneden om in de rij voor de bus te gaan staan. Deze bussen doen niets anders dan van Aguas Calientes, dorp in het dal, naar Machu Picchu rijden en andersom. Ze kunnen ook nergens anders heen, want er is geen weg. Ze zijn ook allemaal over het spoor aangevoerd. De weg naar beneden is een typische slingerbergweg. Terwijl we naar beneden rijden stond er steeds een jongetje te zwaaien. Hij rende via de trappen naar de beneden en kon ons net bijhouden. Aan het eind van de rit mag hij dan de bus in om geld op te halen. Dit klinkt misschien grappig maar later zagen we een hele groep van die jongens. Elke jongen neemt zijn eigen bus en zo wordt er geld verdient. Zeker dat massale karakter gaf ons toch meer het gevoel van kinderarbeid dan van een grappige act.

Om 18.15 uur waren we in Aguas Calientes (vertaald: warme wateren) en hier zagen we de anderen van de groep weer. Er werd besloten om over een uur te gaan eten. Het eten was best geslaagd en Janine en Martijn sloten zich bij ons aan (de "lopers" had het eten inclusief). Daarna gingen we naar bed, want morgen gaan we om 5.00 uur ontbijten.

Jantien zou vandaag met Ineke en Leo meegaan om dezelfde ruxc3xafnes te bekijken die Peter en Leonie gisteren hadden gezien. Leonie en Peter begonnen weer met uitslapen en zouden nog naar het Inca museum gaan. Jantien was om 8.30 bij het ontbijt waar na een kwartier Leo binnen kwam stappen. Hij vertelde dat Ineke ziek was en vroeg zich af of we nu met z’n tweexc3xabn zouden gaan. Dit leek mij een goed idee. Jantien heeft Ineke de crackers gegeven die Leonie voor haar had gekocht in Sucre en daarna zijn ze met z’n tweexc3xabn op weg gegaan.

We liepen naar de weg en zagen voor ons net iemand uit een taxi stappen. Wij vroegen wat het zou kosten om naar de bovenste van de ruxc3xafnes te gaan en taxichauffeur zei 30 soles. Jantien antwoordde dat haar zus gisteren 15 soles had betaald en daar ging hij direct mee akkoord. Waarschijnlijk hadden we lager in moeten zetten, want die 15 soles waren vanaf het plein en niet van de rand van de stad, maar met die prijs konden wij heel goed leven. Na een kwartiertje rijden waren we bij de bovenste ruxc3xafne. Net als Leonie en Peter gisteren hadden we geen moeite om van de eerste naar de tweede ruxc3xafne te lopen. Ze liggen namelijk maar 500 meter van elkaar vandaan. Na wat rondgekeken te hebben wilden we toch proberen het wandelpad te vinden, ook al zeiden de mensen bij de ruxc3xafnes dat het niet bestaat. Wij hadden echter twee reisboeken, de Lonely Planet en de Trotter, die zeggen van wel. We keken goed rond en besloten zo’n 500 meter over de weg te lopen en dan op zoek te gaan naar het wandelpad, want het begon inderdaad niet direct vanaf de ruxc3xafnes. Na de 500 meter was er links van de weg een uisparing waar een aantal auto’s geparkeerd waren. Daar zag Jantien iets, wat wel een pad zou kunnen zijn en dat bleek ook zo. We besloten om het pad te volgen en we zouden wel zien waar we uitkwamen.

Het was een geweldig pad, rustig, mooie uitzichten en nergens verkeer. Toen na een half uur lopen wat mensen te paard ons tegemoet kwamen vroegen we of we op de goede weg waren en dat waren we. We waren heel blij en liepen rustig verder door de prachtige omgeving. Onderweg kwamen we nog wat extra ruxc3xafnes tegen, voor we bij nummer 3 aankwamen. Uit het niets kwam ineens een mevrouw die ons kaartje wilde zien en wij kregen er weer een knipje bij. Nu moesten we nog maar een ruxc3xafne en dat is ook de bekendste, namelijk Sacsayhuamxc3¡n (spreek uit als "sexy woman"). Om hier te komen moesten we niet meer naar beneden te lopen, maar opzij. Er was nu alleen niet echt een weg, dus klommen we over twee muurtjes en liepen door een grasveld richting de ruxc3xafne. Onderweg moesten we nog even bukken (nou, eigenlijk niet springen) om niet met ons hoofd tegen de elektriciteitskabels aan te komen. We liepen langs het Jezusbeeld dat ook weer erg simpel gemaakt is. Het gezicht heeft een bijna verschrikte uitdrukking. Iets verder was Sacsayhuamxc3¡n. Leo ging nu weer naar Cusco, want die was hier gisteren al geweest en Jantien ging de ruxc3xafne nog bekijken.

Het is onduidelijk waar het precies voor gediend heeft. Er wordt gezegd dat het een fort was, maar de stenen sluiten zo mooi aan dat er ook aan iets religieus gedacht kan worden. Dit laatste is momenteel het meest aanvaard. De muren zijn in een zigzagvorm gebouwd wat goed opvalt als je er langsloopt. Na een tijdje rondgelopen te hebben vond Jantien het ook wel weer leuk en ging ook terug naar Cusco, naar het hotel. Bij het hotel aangekomen zaten Leo en Ineke te lunchen en Jantien is er bij komen zitten. Terwijl wij er zaten kwam Martijn langs en het was hem gelukt om de treinkaartjes te ruilen. Gisteren wilde hij namelijk de paspoorten van iedereen die de 2daagse trail zou lopen. Het bleek dat de groep van acht mensen over twee treinen verdeeld zaten met een uur ertussen. Dit betekende dat de eerste groep aan het begin van de trail een uur op de volgende groep zou moeten wachten. Martijn had nu geregeld dat we met z’n allen in dezelfde trein zaten en behalve Peter zelfs allemaal in dezelfde wagon.

Na lekker in het zonnetje het reisverslag van Martijn gelezen te hebben, vond Jantien het om 15.00 wel tijd om weer een pannenkoek te gaan eten op het plein. Op het plein aangekomen bleken Janine, Karin, Leonie en Peter net hun lunch op te hebben. Terwijl zij besloten te gaan winkelen ging Jantien een pannenkoek eten. De ober vond het erg grappig dat ze alles in het Spaans probeerde te zeggen. Als reactie hierop probeerde de ober alles in het Engels te zeggen, zo leerden we ook nog wat.

Na nog wat rond gehangen te hebben en na een lekkere douche was het tijd om naar een praatje van Martijn te gaan luisteren. Velen hadden alleen hun oren dicht zodat alles meerdere malen herhaald moest worden. Na een lange zit was het tijd om naar het restaurant te gaan. Martijn had het een beetje verkeerd ingeschat en was al naar het restaurant gegaan om te zeggen dat we iets later kwamen. De rest moest eerst nog de was, de verwarming en/of het ontbijt betalen, want dat zou de volgende ochtend vast niet zo makkelijk gaan.

Toen we even stopten bij de pinautomaat kwam een manke Martijn ons tegemoet. Hij was niet ver van ons hotel door zijn enkel gegaan en het zag er niet goed uit. Martijn vond dat je de enkel in beweging moest houden en liet ondermeer daarom zien hoe hij door zijn enkel was gegaan. Een stuk langzamer dan normaal, Janine riep blij dat ze Martijn eindelijk kon bijhouden, liepen we naar het restaurant. Het eten zelf was erg geknutseld, maar lekker en helaas een beetje weinig. De toetsen waren echter gewoon slecht. We kregen niet wat we wilden, het ijs was oud, alleen de chocoladeprut (was geen cake of  mousse) was lekker.

Na het eten gingen Karin, Leonie en Peter naar het hotel en de rest ging nog wat drinken. In eerste instantie wilden we naar een tentje gaan niet ver van het restaurant, maar dat ging al dicht. Het werd dus toch iets bij het plein. We (Martijn, Rosanne, Janine en Jantien) gingen naar hetzelfde cafe als waar de groep vanmiddag had gegeten. Martijn was of in gesprek met Rosanne of probeerde ons te laten zien hoe leuk ze wel niet was. Janine en Jantien hadden het samen wel leuk, maar we voelden ons toch was veel. We liepen stapje voor stapje naar achteren om aan de tafel achter hun te gaan zitten. Toen we bijna een stoel vast hadden viel het Rosanne op dat we weggelopen waren. Onze actie verbaasde hun een beetje, maar we liepen al weer naar ze toe. Na twee drankjes gingen we weer naar het hotel,  maar dit keer met een taxi, aangezien Martijn amper kon lopen. Onze chauffeur dacht dat we maar een klein stukje de doodlopende Tanda Pata (ja, het lijkt erg op Tandpasta) in moesten en probeerde het eerst achteruit. Toen het een stuk verder bleek te zijn reed hij de straat toch maar normaal in. Bij het hotel was toch een mogelijkheid om te keren. Nu moesten we nog eens de 115 treden op voor we weer konden gaan slapen.

We hadden besloten om uit te slapen en we hadden pas om 10.00 uur afgesproken om te gaan ontbijten. Aangezien we dit keer geen haast hadden wilden we eens niet in het hotel ontbijten, maar gingen we op zoek naar iets anders. We zagen een bakkerij met een bijbehorend restaurant. Het zag er allemaal erg goed uit, dus de keuze was gemaakt. Het deed was Italiaans aan, met de verschillende tapenades die op de kaart stonden. We bestelden een verse ananassap, die voor onze neus werd klaargemaakt. We verbaasden ons er alleen over dat er honing in ging. Dat hadden we de hele reis nog niet gehad en het was ook niet echt een leuke verrassing. Janine en Jantien hadden vruchtensalade met yoghurt en muesli besteld en vooral Janine wilde nu zeker weten dat daar geen honing in ging (het stond niet op de kaart). Volgens de ober was dit ook niet zo en we wachten geduldig op ons ontbijt. Dit bleek een stuk minder lekker dan verwacht. Peter was erg tevreden over het ontbijt en Leonie vond het ook lekker, maar het was minder dan verwacht. De vruchtensalade van Janine en Jantien was echter niets. Ten eerste bleek er toch honing in te zitten, wat Janine helemaal niet zo goed kan verdragen, ten tweede as alles door elkaar gegooid. De muesli, vruchtensalade, yoghurt en sesamzaadjes. Dit maakte dat al het fruit hetzelfde smaakte en dat je het per stukje ‘schoon’ moest maken wilde het ergens naar smaken. Dit restaurant was dus veel belovend, maar slechts voor een keer.

Na het ontbijt gingen met de taxi Leonie en Peter naar de bovenste van de vier Inca ruxc3xafnes die boven Cusco liggen (Cusco ligt in een dal). De bedoeling was om via een wandelpad naar de beneden te lopen langs alle vier de ruxc3xafnes en dan om 15.00 uur te verzamelen bij de zonnetempel. De bovenste twee ruxc3xafnes liggen er dichtbij elkaar en de wandeling daar tussen was geen probleem. Toen ze echter verder naar beneden wilden lopen zagen ze geen pad en besloten ze toch maar weer een taxi te nemen. Met de taxi hebben ze de overige twee ruxc3xafnes bezocht en waren inderdaad om 15.00 uur bij de zonnetempel in Cusco.

Janine en Jantien gingen wat kerken bekijken en Karin zou zich iets later aansluiten als ze een afspraak bij de tandarts had gemaakt. Aangezien het zondag is, moest je wachten totdat de mis voorbij was voor je de kerk kon bezichtigen. Janine en Jantien waren net aan het bedenken waar ze eerst naar toe wilden toen ze herrie verderop in de straat hoorden. Ze liepen ernaartoe en het bleek een soort kleine carnavalsoptocht te zijn. Later hoorden we van anderen dat het een familiefeest is en dat ze zo elkaar hun rexc3xbcnie houden.

Helaas was de mis nu begonnen dus een kerk bezoeken zat er nu nog niet in. We besloten met z’n driexc3xabn, we hadden Karin weer gevonden, naar het museum voor pre-Colombiaanse kunst te gaan. Hier hebben ze vele kunst- en gebruiksvoorwerpen uitgestald van de verschillende bevolkingsgroepen die er allemaal gewoond hebben. Na een uur hadden we het wel gezien en liepen we naar de kathedraal die nu weer open moest zijn. We zagen echter geen open deuren, dus liepen we verder naar de kerk links van de kathedraal waar wel duidelijk toeristen in en uit liepen. Daar aangekomen bleek dat je voor elke kerk apart intree moest betalen of een speciale boleto voor de kerken moest kopen. Die boleto was echter alleen maar interessant als je van plan was alle vier de kerken te bekijken. De man achter het loket vertelde ons ook waar de toeristeningang van de kathedraal was en we besloten maar direct naar de kathedraal te gaan. De intree was 16 soles oftewel xe2x82xac4 wat wij toch behoorlijk prijzig vonden. De kathedraal zelf, het gebouw dus, was erg groot en indrukwekkend, maar de dingen die er in stonden absoluut niet. Het deed heel goedkoop en kitscherig aan. Veel goud, te veel goud en beelden had een bedroevend niveau, zeker als je de kerken in Rome kent. Zelfs de kaarsjes waren nep. Als je een kaarsje wilde branden moest je ergens geld in gooien en dan ging er een lampje branden. Het enige leuke aan het interieur was dat we Sinterklaas zagen zitten, compleet met mijter, jurk en handschoenen.

Om 15.00 uur waren we alle vijf bij de zonnetempel. Helaas kon je hier niet in met de boleto turisto, het bijbehorende museum wel alleen was dat al dicht. Er stonden hier overal bordjes dat je geen foto’s en film mocht maken, maar iedereen deed het. Leonie had later gevonden dat je alleen van de schilderijen geen foto’s mocht maken, maar duidelijk is anders. Na wat rondgelopen te hebben besloot iedereen om in de tuin van de zonnetempel in het zonnetje te gaan zitten, maar Jantien had hier geen zin in. Zij is toen teruggelopen naar het plein en is in een restaurantje gaan zitten. Hier hadden ze erg goede pannenkoeken bleek later. Na een klein kwartier kwamen de anderen aanlopen over het plein en kwamen erbij zitten. Ook zij bestelden een pannenkoek met milkshake.

Om iets voor zes uur vertrokken Janine en Jantien vanaf het hotel richting de kerk San Blas. Er was namelijk van 18.00 tot 19.00 een concert voor iedereen die vandaag een kaartje voor een kerk had gekocht. Op deze manier konden we gratis de kerk bekijken, we blijven Nederlanders. Het concert bleek te bestaan uit een man met een dwarsfluit en een achter een keyboard. Het klonk best aardig, maar naar twee nummers hadden we de kerk wel gezien en de muziek wel gehoord. Janine ging met Karin, die ook in de kerk zat, alvast wat drinken en Jantien ging weer terug naar het hotel.

Om 19.00 hadden gingen we richting het plein waar we Janine en Karin weer zouden zien. Jantien had ook de jas van Karin opgehaald, want het koelt best wel af  ’s avonds. Het eten was gewoon alleen had Martijn wel een erg apart hoofdgerecht besteld. Het stond onder de naam eenpersoonsbarbecue op de kaart, maar het had de grote van een steengril. De barbecue gaf ook zoveel warmte af dat iedereen die in de buurt zat (Janine en Jantien) heel wat laagjes kleding begonnen uit te trekken.

Na het eten gingen Leonie en Peter terug naar het hotel. Karin, Janine, Martijn en Jantien aangevuld met Rosanne, iemand van een Shoestring reis die we even bij Colca Canon hadden gezien, gingen nog wat drinken. Het werd op aanraden van Janine en Karin de homotent Fallen Angel. In de bas stonden o.a. twee badkuipen met goudvissen erin. Op de badkuipen waren glazen platen gelegd, zodat het dienst kon doen als tafel. Na een drankje was het weer tijd om naar bed te gaan.

Vandaag is het weer een reisdag. Martijn had niet erg duidelijk aangegeven dat we vandaag nergens onderweg eten konden kopen, dus was onze eerste stop bij de bakker. Ze hadden behalve brood ook koffiebroodjes en dergelijke. Dit was heel handig, want dan had je geen beleg nodig. We namen een broodje met pudding en iets wat het best als appelflap zonder rozijnen te beschrijven is. Beide waren erg lekker en vulden goed. Om 12.30 stopten we op het hoogste punt van deze rit en op deze plek zijn ook vele kraampjes ingericht. Leonie ging op aanraden van Martijn opzoek naar een beer van Alpaca wol voor de pasgeboren Mees, zoon van Gerard en Femke. Ineens zagen we een hele mooie en grote bruine beer met een erg, erg, erg zachte vacht. De verkoper vroeg er 100 soles voor en Leonie kreeg en niet echt veel af, want haar ogen stonden te gretig. Gelukkig reist Karin met ons mee in onze groep en is zij heel goed in afdingen en regelde zij voor ons een prijs van 65 soles, oftewel 65 kwartjes.

Onze volgende stop was bij een klein dorpje met een ‘beroemde’ kerk met fresco’s. Nu had niemand van ons drie zin om de kerk te bezoeken, zeker niet omdat hij er van buiten uitzag of ie elk moment in kon storten. We liepen was heen en weer op het plein en Leonie en Martijn lieten de honden mee genieten van hun chips. Na een klein half uur gingen we weer verder.

In Cusco kan je voor 70 soles een ‘boleto turistico’ kopen die 10 dagen toegang geeft tot vele Inca ruxc3xafnes en enkele musea. Leonie wilde de volgende dag, zondag, graag een aantal van die ruxc3xafnes bezoeken en had dus zo’n pas nodig. Het kantoor zou echter om 17.00 uur dichtgaan en het was al 16.15 toen we er met de bus langreden. We moesten eerst nog verder omhoog naar ons hotel en daar de spullen achterlaten. Er bleken meerdere mensen uit de groep wel zo’n boleto te willen, dus werd er geld ingezameld en 16.30 liepen Leonie en Jantien in een redelijk snel tempo weer naar beneden. Het was even zoeken, maar om 16.50 stonden we weer buiten met de boleto’s. Op de weg naar het kantoor had Jantien iets leuks gezien en nu had ze tijd om het beter te bekijken, namelijk het nieuwe Harry Potter boek. Het was echter $40 en dan is een beetje veel geld als je bijna thuis bent, waar zo’n boek al op je wacht. Daarnaast had ze het reisverslag van Martijn nog niet uit, dus besloot ze om het niet te kopen. Terug bij het hotel bleken de anderen inderdaad onze tassen op de kamers gebracht te hebben. We waren erg blij dat we dat niet zelf hadden hoeven doen, want het hotel bestaat uit een hele lange trap, met ongelijke treden. Jantien moest 115 van die treden op om bij haar kamer te komen. Peter en Leonie hadden een kamer een niveau lager, wat zeker 30 treden scheelt, maar ook dat blijven er veel.

Om 19.00 moest iedereen die de Inca-trail ging lopen verzamelen voor een korte uitleg over wat er zou gaan gebeuren. ’s Avonds gingen we eten bij de ‘Witchgarden’, een aparte tent met heerlijk voedsel maar een vreemde eigenaresse. Ze kwam bijvoorbeeld kauwend de gerechten brengen, wat het voor ons onmogelijk maakte om het te verstaan. Na het eten gingen Peter en Jantien terug naar het hotel en Cusco is dan niet echt een leuke stad om doorheen te lopen. Gelukkig was dit de enige keer dat we ons niet prettig voelden. Het was zaterdagavond en er stonden meerdere groepjes van jongeren, die regelmatig dingen riepen en soms ook een stukje mee liepen.

Karin en Leonie gingen mee voor een drankje en om half twee vonden ze het toch wel tijd om naar huis te gaan. Ze hadden echter geen zin om de heuvel op te lopen, er waren al genoeg treden in het hotel te beklimmen, dus namen ze een taxi. Deze bracht ze voor het wereldbedrag van 3 soles, 3 kwartjes naar het hotel. Peter vond het best dat Leonie wat later was. Pas toen hij de volgende dag hoorde hoe laat het geweest was verbaasde hij zich een beetje. De laatste twee overgebleven helden kwamen pas om 5.45 terug, mooi op tijd om de twee groepsleden die de 4-daagse Inca-trail gingen lopen succes te wensen.