Vanochtend worden we vanzelf wakker omdat anderen hun bed uitgaan. We gaan om half acht ontbijten en om half negen vertrekt de groep om de Voltzberg te beklimmen. Janneke gaat uiteraard niet mee, maar Jantien heeft er ook niet zo zin in. Je schijnt door stromen te moeten lopen en steeds je slippers en wandelschoenen moeten wisselen. Of op je slippers beginnen, maar wel je wandelschoenen meenemen, want aan het eind heb je die nodig. Laat maar.
Wij lopen achter ons huis omhoog naar het “vliegveld”. Het is een stuk gras waar 2 à 3 vluchten per maand komen. Hier zitten wat vogels, al verschuilen die zich als het te warm wordt.
Vlak achter ons huis zitten een heleboel doodskopaapjes. Als we stoppen om ze te bekijken komen er ineens veel meer. We laten de aapjes maar met rust en lopen het pad naar boven, naar het vliegveld. We zien hier verschillende vogels, waaronder twee rood-blauwe papagaaien. Ze waren helaas alleen te snel voor de foto. Omdat het een vliegveld is, is er ook een wachtruimte, vier banken in een vierkant met een dak erop. Hier zitten we een tijd en als we wat horen loopt Jantien naar de bomen om het beter te kunnen zien.
Iets na tien uur lopen we via een andere route terug. We lopen nu tussen de bomen door over een klein pad, het lijkt net een echte trekking. Terug bij ons huis besluiten we vakantie te vieren. Gewoon een beetje niets doen, lezen, zoiets. Jantien gaat langs de kant van de rivier zitten en ziet een hoop vlinders vliegen. Ze gaan steeds naar een bepaald punt en als ze iets verder loopt ziet ze een heleboel vlinders bij elkaar op de grond tussen de rotsen zitten.
We eten ons lunchpakket in ons huisje en blijven gaan gewoon wat lezen. Later lopen we nog eens naar de rivier (Coppename rivier) waar de gieren een bad nemen. Ze gaan om de beurt de rivier in en gaan dan op de rotsen zitten met hun vleugels wijd om ze te drogen. Het is een heel mooi gezicht.
Om vier uur zou de rest terugkomen, maar iets voor zes uur horen we het bootje aankomen. Jantien was net op weg om nog eens vogels te gaan kijken op het vliegveld. Ze ziet nu weer veel gieren, maar ook twee papagaaien, die volgens de Surinamers trouwens raven heten. Ook komt er een toekan overvliegen die daarna op een tak in het zicht gaat zitten. Weer eentje voor de foto.
De wandeling van de groep viel best wel tegen. Ze kwamen moe en onder de modder terug. Het was modderiger dan verwacht.
’s Avonds eten we weer wat de pot schaft, namelijk rijst, saus met vis en kool. De vis is gewoon in rechthoekige stukken gesneden, dus je hebt of veel graten of geen. Na het eten heeft iedereen het al snel gehad en gaan iedereen snel naar bed. Tegen tien uur ligt bijna iedereen weer in zijn eigen klamboecoconnetje.

We staan om 6 uur op, want we moeten om half acht klaar staan met een gedeelte van onze spullen, want er is geen plaats om alles mee te nemen het binnenland in. Wij hebben besloten om alles in Jantien haar rugzak te doen en Janneke haar tas in het hotel te laten.
We gaan met een klein busje, waar officieel 30 personen in kunnen. Aan de rechterkant van de bus zijn dubbele stoelen en links enkele. Aan de rij dubbele stoelen zit echter een klapstoel, die in het gangpad uitgeklapt kan worden. Je wordt dus helemaal ingebouwd.
Met alle bagage op de achterbank gaan we rond kwart voor acht rijden. We stoppen aan het eind van de verharde weg bij een benzinestation, waar ook een supermarkt is. Deze supermarkt lijkt om wat we gewend zijn. Er is van alles te krijgen, eten, wasmiddel en ook slippers, handdoeken, opblaasboten enz.
Hierna is de weg helaas niet meer verhard. Het bestaat uit rood zand wat hard is aangestampt. Een keer per week komt er een soort sneeuwschuiver om alles een beetje glad te maken. De grond hier is eigenlijk wit, maar is niet goed om een weg te bouwen. Vandaar dat ze de weg met dit rode zand hebben gemaakt wat goed aan te stampen is.
We rijden zigzaggend over de weg op zoek naar de beste route om de kuilen heen. Soms ligt er een plas water over de hele lengte van de weg. De chauffeur rijdt daar steeds heel rustig doorheen, omdat hij niet kan zien wat er in de plas ligt. Tegen elf uur gaat dat fout en zitten we vast. Het busje kan niet meer voor of achteruit. Maar we hebben geluk. We hebben bijna geen andere verkeer gezien, maar nu rijdt er een DAF kiepwagen achter ons. Chafhid stapt uit met een kabel en maakt ons busje vast aan de kiepwagen. Deze trekt ons naar achteren uit de plas. De chauffeur kan het nu nogmaals proberen, maar nu met wat meer snelheid. We rijden zonder problemen door de pas.
Drie kwartier later stoppen we op de weg om even de benen te strekken en wat van de meegebrachte lunch op te eten. Hij is best warm buiten, maar lang niet zo erg als vorige jaar in Cuba of het jaar daarvoor in Japan. Het is iets boven de 30 graden, maar de luchtvochtigheid zal wel lager zijn, want het is een stuk minder benauwd.
We hebben echter pas 50 kilometer gehad in drie uur en we moeten er in totaal 150 km. Dat belooft niet veel goeds. Gelukkig valt het mee en wordt de weg egaler. Zelfs zo erg dat de chauffeur hele stukken 80 km/uur rijdt.
Om drie uur komen we aan bij de boot, nou ja boot, die is er nog niet. Chafhid gaat op onderzoek uit. Bij deze aanlegsteiger staat ook een huis met een picknicktafel onder een afdak. De eigenaar van het huis, hij noemt zich Piet, heeft ook een wc, waar we eerst niet op mogen, maar later tegen betaling wel. Er schijnt iets met de boot te zijn, dus wij moeten wachten… en wachten… en wachten. Ondertussen is het goed gaan regenen en hebben we met z’n allen de overdekte plaats en zitplekken van Piet overgenomen.
Om tien voor half zes komt Chafhid ons vertellen dat de boot gemaakt is. De booteigenaar was om twaalf uur naar de steiger gaan varen, toen de motor er mee ophield. Hij is toen terug gepeddeld om een andere motor te halen. Vervolgens lukte dat niet en ging hij een andere boot regelen, die weer geen benzine bleek te hebben. Maar we kunnen nu weg. Het hoost alleen heel erg, dus we wachten nog maar een paar minuten. Alle bagage wordt in een boot geladen gewikkeld in een dekzeil. Er kunnen ook nog drie mensen van de groep mee.
Kwart voor zes, na wat moeite te hebben met het starten van de bagageboot, gaan we eindelijk weg. De boottocht duurt drie uur. We zitten in een soort boomstamboten, smal en lang. We zitten twee-aan-twee op houten bankjes. Na vijf minuten weet niemand in de boot nog hoe hij/zij moet gaan zitten, maar we zijn er nog niet. We zien allerlei vogels vliegen waaronder een toekan en twee papegaaien.
Tegen half acht wordt het donker. Een klein stukje van de hemel kleurt rood en dan hebben we alleen nog de maan die licht geeft. Iets onder drie uur (20.40 uur) komen we aan. De bot meert alleen met de punt aan, terwijl bij het instappen hij naast een steiger lag. Aangezien wij vrij ver naar achteren zitten moeten we over alle bankjes heen stappen. Jantien wil Janneke helpen en pakt de leuning van het bankje voor haar beet en merkt op dat deze los zit. Terwijl zij zich een weg naar de punt van de boot baant, haalt ze alle rugleuningen los, zodat de mensen na haar er makkelijker uit kunnen.
We nemen de spullen mee en lopen naar een groot huis, zonder muren. Het is eigenlijk een dak op palen. Hier staan een hoop stapelbedden met klamboes, onze slaapplaats. Er wordt vrij snel een maaltijd neergezet die bestaat uit droge rijst, kousenband en kippenpoten. Het is een eenvoudige maaltijd, maar smaakt erg goed.
Na het eten maakt iedereen zich klaar om naar bed te gaan, we zijn er vandaag een beetje klaar mee.

Om 7 uur gaat de wekker, maar we zijn al wakker vanwege het tijdsverschil. We kleden ons aan en WhatsAppen wat met thuis en gaan om 8 uur ontbijten. Ze hebben een uitgebreid ontbijt met eieren, fruit, pannenkoeken, brood enz.
Om 9 uur verzamelen we voor een stadwandeling. Chafhid zijn eerste stop is de Van Sommelsdijckstraat. Cornelis van Aerssen van Sommelsdijck was een gouverneur van Suriname van 1683 t/m 1688. Hij vond dat de soldaten wel mochten werken voor hun geld en hij liet ze daarom een kanaal graven voor de watervoorziening in Paramaribo. Toen een aantal soldaten dat zat waren en vonden dat de slaven dat moesten doen, weigerde van Sommelsdijck daar gehoor aan te geven. Om zijn woorden kracht bij te zetten trok hij zijn degen. Dat werd beantwoord met een salvo aan schoten en zo kwam hij aan zijn einde.
De volgende stop is het bewuste kanaal met eerste gebouw voor de watervoorziening van Paramaribo. Dit is tegenover de palmentuin, waar we dan ook heen gingen. Het iets precies zoals het heet en staan heel veel palmen.
Schuin tegenover ligt Fort Zeelandia. Dit zijn we (nog) niet in geweest, maar zijn er alleen langsgelopen naar de rand van de Surinamerivier. We hadden nu uitzicht op de brug die Commewijne met Paramaribo verbind. Veel mensen steken echter nog steeds met bootjes te rivier over en lopen dan verder of nemen de bus. Voor de brug ligt ook een groot scheepwrak. Toen de Duitser in 1940 Nederland waren binnen gevallen was Suriname nog een kolonie. Ze hebben toen opdracht gekregen om alle Duitsers te interneren, dus ook de bemanning van een Duits vrachtschip dat in de haven lag. De kapitein vroeg of hij nog even benedendeks mocht om de motor af te zetten, maar opende in plaats daarvan een aantal luiken. De Surinamers viel op dat de boot langzaamaan steeds dieper kwam te liggen. Ze hebben toen de touwen losgesneden en hoopte dat de boot van de haven zou afdrijven. In 1980 is onderzocht of het schip weggehaald kon worden, maar de rivier heeft twee vaargeulen aan weerszijden van het wrak uitgesleten. Weghalen van het wrak zou draaikolken kunnen opleveren, wat niet zo veilig is voor de kleine bootjes.
De houten koloniale huizen hebben een erg Amerikaans uiterlijk. Paramaribo heeft twee grote branden gekend, een in 1831 en een is 1832. De architect die de huizen heeft ontworpen na de brand was net daarvoor in Louisiana geweest en dat is te zien. Aan de rijen bakstenen en de hoeveelheid balkons kon je zien hoe rijk de eigenaar was. Bakstenen werden als ballast meegenomen uit Europa en in Suriname verkocht, hoe meer bakstenen, hoe meer geld je had. Hetzelfde gold voor de balkons.
Gezegd moet worden dat Jantien vaak de laatste van de groep bij het volgende punt was en Janneke een goede middenmoter. Jantien probeerde zo min mogelijk auto’s op de foto’s te krijgen en dan moest je af en toe even wachten.
Hierna gaan we naar twee markten. De eerste is een hal waar de vloer bestaat uit macadamwegplaten en is gevuld met hele lange rij tafels waar ieder zijn waren op heeft uitgestald. De tweede is wat ruime opgezet en zijn ook “non-food” artikelen te krijgen.
We lopen hierna door naar de domineestraat waar de synagoge en de moskee naast elkaar staan. Deze synagoge is de enige die nog in gebruik is in Suriname. Ze kunnen ook niet altijd een dienst houden omdat ze te weinig mensen hebben om die uit te voeren. De Joodse gemeenschap is de laatste jaren sterk afgenomen omdat de meesten naar Noord-Amerika zijn vertrokken. Vijf minuten lopen hiervandaan staat de basiliek. Het was tot 6 april 2014 de Sint-Petrus-en-Pauluskathedraal. Hij is helemaal van hout gemaakt. Chafhid verteld dat hij er een beetje verwaarloosd uitziet, maar dat hij vorig jaar nog helemaal geverfd is. Helaas gaan hout en een tropisch klimaat niet zo goed samen.
Nu is het tijd voor de lunch. Janneke is echter doodop en we lopen iets terug om in een klein winkeltje een cola te kopen. Dit doet Janneke goed. De vrouw van het winkeltje belt ook een taxi voor ons en binnen 10 minuten is hij er. Chafhid had gezegd dat een taxi tussen de 10 en 12,5 SRD (Surinaamse Dollar, 1 euro = 3,75 SRD) zou kosten, maar de chauffeur vroeg 7, prima.
Janneke is hierna op bed gaan liggen, terwijl Jantien teruggelopen is naar de cambio. De cambio is een kantoor waar je euro’s kan pinnen en dan direct kan wisselen. Hier schijn je geen problemen te hebben. Als ze er aan komt hangt er een bordje voor de deur “wij zijn schaften”. Om twee uur zijn ze weer open, maar Jantien heeft geen zin zolang te wachten. Voor het kantoortje loopt een man een beetje heen en weer te drentelen. Hij wil blijkbaar ook pinnen en wisselen. Er komt een tweede man bij en die vertelt dat je rechts van de deur ook kan pinnen en dan via de automaat kan wisselen. De pas van de man wordt echter niet geaccepteerd en die van Jantien ook niet. De tweede man zegt dat er iets verderop een pinautomaat staat waar de Nederlanders altijd pinnen. Jantien gaat die automaat uittesten en wonder boven wonder hier komt wel geld uit. De transactie kost je alleen $4,20 en je kan maximaal 1000 SRD (ongeveer 250 euro) per keer/dag pinnen. We willen echter het dubbele, dus dat wordt straks terugkomen met een andere pinpas of na twee uur bij de cambio.
Terug bij het hotel gaan we wat eten. Janneke neemt een kipsandwich en krijgt op z’n Surinaams een broodje met zoete, pittige kip erop. Jantien houdt het op een tonijnsandwich. Tijdens het afrekenen barst de “drie-uurs-bui” los. Blijkbaar is hier vaak rond drie uur een stortbui. We gaan terug naar onze  kamer en wachten tot het beter wordt. Als het weer droog is gaat Jantien weer op pad naar de cambio. Dit is die wel open en zonder moeite kan ze hier geld opnemen. De commissie is alleen wel wat hoger dan bij de pinautomaat, namelijk 3% van het opgenomen bedrag.
Jantien loopt op de terugweg het hotel voorbij en gaat op zoek naar de supermarkt. Er zouden er twee moeten zitten. Het loopt alleen heel vervelend wat de auto’s staan op de stoep geparkeerd en je kan er slecht langs. Als je een stukje op de weg loopt moet je goed opletten, want ze rijden hier links en dan zijn we natuurlijk niet gewend. Na zo’n 300 meter ziet Jantien aan de overkant een bordje met een Chinese naam en daar onder “supermarkt”. Hier koopt ze water en alvast lunch voor morgen. Het is ons niet helemaal duidelijk of wel morgen nog naar een supermarkt gaan voor je het binnenland in rijden. De Chinese eigenaar zegt helemaal niets al hij afrekent en doet daarna alle zware dingen in een tas en de rest in een andere. Erg handig!
Om half zeven gaan we eten bij het Chinese restaurant tegenover de supermarkt. Er zit pas een ander gezelschap. Het eten is best redelijk, maar niet heel bijzonder. De flesjes cola zijn dat wel alhoewel hun formaat is raar. Het zijn namelijk flesjes van 591 ml. In kleine letters staat er 20 oz. onder oftewel US Fluid ounces.
Na het eten wordt het tijd om de tassen te herpakken. Het is de bedoeling dat we niet alles meenemen het binnenland in. We nemen daarom Jantien haar rugzak mee en laten Janneke haar tas hier. We moeten alleen de spullen nog verdelen. Terwijl Janneke al begint loopt Jantien naar “t Vat”, hét café in Paramaribo. Cedo, de conciërge van het Haganum zit daar weleens, maar vanavond (nog) niet.

Om half acht hebben we afgesproken in Hoogvliet, daar laden we de spullen van Jantien en die van Janneke in de auto van Leo en we gaan richting Schiphol. Zonder problemen komen we daaraan. We zeggen gedag tegen Leo en lopen de vertrekhal in. We gaan in rij staan om onze bagage af te geven, maar mogen van een mevrouw van de KLM door lopen naar bemande balies. Daar is de rij veel korter.
Na het inchecken moeten we naar vertrekhal 3, hier schijn je toeristenkaarten (20 euro pp) voor Suriname te kunnen kopen. Je kan ze ook kopen op het vliegveld van Paramaribo, maar je kan ze maar alvast hebben.
Omdat Schiphol aan het verbouwen is moeten we nu naar boven voor de veiligheidscontrole. Er is een enorm parcours uitgezet met linten, maar omdat er weinig mensen zijn (hier dan, bij het inchecken waren het er best veel) hoeven we maar een klein stukje van het lintenparcours af te leggen. Er zijn tegenwoordig alleen nog maar van die bodyscans, dus fouilleren hoeft niet meer. Jantien haar tas komt na de scanner op de verkeerde band uit achter glas, wat betekent dat ze het nog wat beter willen bekijken. Geen idee wat het zou kunnen zijn . Als Jantien haar tas aan de beurt snapt ze het probleem, ze heeft zoveel  snoeren en twee camera’s in haar tas, dat ze scan er geen wijs uit kan maken.
Doe de veiligheidscontrole lopen we maar direct door naar de gate. Ook hier wordt verbouwd en het ziet er nu een beetje zielig uit. Ondertussen heeft alles bij elkaar best wat tijd gekost en komen we 10.15 aan bij de gate en om 10.30 mogen we volgens de borden aan boord. Dat klopt ook wel.
Het duurt even voordat de Boeing 747-400 is volgeladen en het vliegtuig is ook volgeladen. In economy zijn er geen plaatsen meer vrij, maar voor 1600 euro bij betaling kan je wel een stoel krijgen in de businessclass. Uiteindelijk stijgen we een half uur te laat om 11.45 op. Er was een passagier die toch had besloten niet mee te gaan en ze konden zijn koffer niet vinden, want die moet natuurlijk van boord.
De vlucht was rustig en zonder turbulentie. Na 9 uur vliegen landden we op het internationale vliegveld van Suriname Johan Adolf Pengel bij Zanderij. Het is erg grappig als je na 9 uur vliegen op de vliegveld komt, waar alles eerst in het Nederlands staat en daarna pas in het Engels. Aangezien we in het midden van het toestel zaten, komen we als een van de laatste uit het vliegtuig. We gaan achteraan de rij staan voor de paspoortcontrole. Als we nog een paar mensen voor ons hebben zien we dat er een speciale rij is voor vips, crew, diplomaten en 60+. Dit vind Janneke te leuk om voorbij te laten gaan en duikt onder het lint door en gaat achter het gezin staan, dat nu bij het loket wordt geholpen. De douanier stopt met helpen van het gezin en helpt eerst Janneke voordat hij weer verder met het gezin gaat. Helaas moet Janneke wel wachten, want Jantien is uiteraard nog geen 60 en staat nog gewoon in de rij.
In de bagagehal staat ook een pinautomaat, maar helaas pakt hij geen ING passen, andere Nederlandse passen werken wel. Een man van het vliegveld wijst ons erop dat de bank gewoon open is en Jantien loopt een stukje terug om geld te wisselen. Dan heb je in ieder geval iets.
Als we naar buiten lopen worden we aangesproken door een vrouw die na Jantien wilde wisselen. Ze geeft Jantien haar toeristenkaart terug, die blijkbaar uit haar paspoort is gevallen.
We worden naar twee busjes begeleid, een voor de bagage en een voor ons. We moeten nog even wachten, want blijkbaar zijn er twee koffers niet meegekomen. Later blijken er wel 7 of 8 mensen geen koffer te hebben, maar van onze groep dus maar twee. Nadat de nodige formulieren zijn ingevuld zitten we allemaal iets voor zes uur (vijf uur vroeger dan in Nederland) in de bus. Paramaribo is nog een uurtje rijden. De weg lijkt het meest op een provinciale weg die net voor Paramaribo een vierbaansweg wordt.
Om zeven uur komen we aan bij het hotel en moeten we zelf stuk voor stuk inchecken. Als Jantien aan de beurt is valt haar op dat ze naar een kamer op de begane grond wordt gestuurd, terwijl de rest van de groep aan de andere kant zit. Als ze dit tegen Janneke zegt, zegt die dat ze dat al heeft geregeld met Jane, het aanspreekpunt voor Djoser. Goed geregeld.
We krijgen van Chafhid (spreek uit “Sjaviet”), onze reisbegeleider, een korte introductie op het programma. Hij zegt ook waar je nog wat kan eten als je wilt, maar wij besluiten naar de kamer te gaan en nog een van huis meegenomen broodje te eten en dan naar bed te gaan.

Van 23 juli t/m 11 augustus gaan Janneke en Jantien een rondreis maken met Djoser door Suriname. Klik hier voor de reisbeschrijving.

donderdag 23 juli – Amsterdam – Paramaribo
vrijdag 24 juli – Paramaribo, stadstour
zaterdag 25 juli – Paramaribo – Raleighvallen
zondag 26 juli – Raleighvallen, Voltzberg
maandag 27 juli – Raleighvallen – Overbridge
dinsdag 28 juli – Overbridge, boottocht Jodensavanne, Redi Doti, Casipora
woensdag 29 juli – Overbridge – Brownsberg, wandeling watervallen
donderdag 30 juli – Brownsberg, Witikreek
vrijdag 31 juli – Brownsberg – Boven Suriname, Apresinasoela
zaterdag 1 augustus – Boven Suriname, bezoek dorp Pokigron, Duwatra, Bekijokondre
zondag 2 augustus – Boven Suriname, boottocht naar Pikin Slee
maandag 3 augustus – Boven Suriname – Paramaribo
dinsdag 4 augustus – Paramaribo – Nieuw Nickerie of bezoek Duivelseilanden
woensdag 5 augustus – Nieuw Nickerie – Paramaribo of bezoek luchtvaartmuseum
donderdag 6 augustus – Paramaribo – Galibi
vrijdag 7 augustus – Galibi
zaterdag 8 augustus – Galibi, bezoek bagno Saint Laurent – Paramaribo
zondag 9 augustus – Paramaribo, optionele fietstocht Commewijne
maandag 10 augustus – Paramaribo – Amsterdam
dinsdag 11 augustus – aankomst Amsterdam