Om 4.55 verzamelden we in de hal van het hotel om naar het restaurant te lopen voor het ontbijt. Het was niet moeilijk te vinden. Het dorpje is eigenlijk maar een straat en loopt het spoor. Het ontbijt was in het enige restaurant wat open was, dus eigenlijk niet te missen. Om 5.30 gingen we in de al erg lange rij staan voor de bussen staan. Het was nog best donker toen we omhoog gingen, maar toen we Machu Picchu bereikten was het langzaam licht geworden, alleen de zon zat nog wel achter de bergen. We gingen als eerste naar de zonnetempel, de belangrijkste tempel, want daar waren nu nog geen mensen. Na uitleg van Pascual, het was ook deze ochtend onze gids, en foto’s gingen wij nu ook op zoek naar een mooie plek om de zon op Machu Picchu te zien schijnen. Het licht was erg mooi, maar de leegte van gisteren had ook wel wat. Met Pascual liepen we langs de belangrijkste plekken, o.a. de poort, de steengroeve, het sterrenobservatorium en de tempel met de drie ramen. Bij het centrale plein liet Pascual horen dat het over een uitstekende akoestiek beschikt. Als hij in zijn handen klapte leek het net alsof je in een kerk stond, maar het is gewoon in de open lucht. Daarnaast zagen we zwaluwen, parkieten en kolibries rondvliegen.

Rond 9.30 was onze rondleiding ten einde. We gingen weer naar de ingang waar we een enquxc3xaate in moesten vullen en waar Jantien een heel duur broodje heeft genomen. Jantien wilde graag lopen, maar de Huayna Picchu, de berg die altijd op de foto’s staat, mocht je al niet meer op. Er mogen er namelijk maar 400 per dag op. Als alternatief kan je de Machu Picchu, de oude berg, beklimmen. Dit was ze dus ook van plan. We controleerden eerst even of de telefoons werkten en toen vertrok Jantien. Leonie en Peter gingen met Janine Machu Picchu zelf nog ontdekken.

Om 10.30 stond Jantien aan de voet van de Machu Picchu. Er was gezegd dat de tocht omhoog zo’n 2,5 – 3 uur zou duren. Na een half uur lopen zat er iemand op de trap van het uitzicht te genieten. Na een kwartiertje gepraat te hebben kwam er iemand naar beneden gewandeld en die zei dat de top zeker de moeite waard is. Jantien besloot daarop weer verder te lopen en om 12.45 bereikte ze de top. Van tevoren waren we gewaarschuwd voor de (zand)vliegen, maar gelukkig hadden we ze nog steeds niet gezien. De enige vliegen die er echter in de winter zijn, bleken zich op de top van de Machu Picchu te bevinden. Na wat foto’s en een stenen mannetje gemaakt te hebben vond Jantien het na een kwartier wel weer tijd om naar beneden te gaan. Na anderhalf uur (14.30 uur) was ze weer beneden. Ondertussen had ze sms-jes van Leonie en Peter, die al naar beneden waren, gehad dat de trein vertraging had. Ze had dus alle tijd, maar om drie uur had ze het laatste plekje in de bus en ging ook Jantien weer naar Aguas Calientes. Peter bleek met zijn broer aan het msn-nen te zijn en Leonie ging wat rondlopen. Niet lang daarna zaten we met z’n allen op het terras met een appeltaart. Niet ver van het terras was een winkeltje met tekeningen. Leonie en Peter hadden wel een leuke gezien, maar die kostte 25 soles en ze wilden er niet meer dan 15 soles voor betalen. Karin had al meerdere keren haar afding-talent laten zien en dit schilderijtjes schold dan ook als ‘examen’. Buiten het zicht van ons lukte het haar inderdaad om het voor 15 soles mee te krijgen. Ze is geslaagd.

Ruim een half uur later dan gepland stonden we met z’n allen op de trein te wachten. Normaal zijn er redelijke tussenposes tussen de treinen, maar vanwege de vertraging waren die erg ingekort. Het was daarom erg druk en een paar mensen die dreigende hun trein te missen baande zich met geweld een weg door de menigte. Ze probeerden zelfs door Jantien heen te lopen, iets wat Peter niet op zich liet zitten. Om 17.00 vertrok onze trein. We reden weer naar hetzelfde dorpje, Ollantaytambo, als waar we waren opgestapt. De trein was luxer dan die op de heenweg en langzaam viel bijna iedereen in slaap. Dit keer werden we er wel op geattendeerd dat we er bijna waren en Leonie stond als eerste van onze groep bij de deur. Nu moesten we op zoek naar een bordje om ons busje te vinden. We verwachtten "grupo de Martin" of  "Koning aap" of "Monkey King (zagen we in China steeds)", maar we zagen een bordje "Hartog". Dit bleek inderdaad ons busje te zijn. De chauffeur had aan Martijn gevraagd wat er op het bordje moest komen en die zei kies maar een naam. Aangezien Hartog bovenaan stond en er drie van de acht mensen die naam zouden herkennen, werd het dus Hartog. Iets voor achten waren we weer in het hotel waar we nu betere kamers kregen toegewezen. Iedereen mocht een "verdieping" naar beneden. Na een lekkere douche (Jantien), twee dagen wandelen gaat echt in je kleren zitten, gingen we met z’n vieren (Peter, Jantien, Janine en Martijn) om half negen nog iets eten. De laatste twee waren zo’n twintig minuten later aangekomen. Ze hadden namelijk een trein later, maar zijn ook bij Ollantaytambo uitgestapt als wij en hebben vandaar een taxi genomen. De anderen hadden geen honger en gingen liever slapen.