Vanochtend gingen de mensen die niet de tweedaagse Inca trail lopen al om kwart over zes weg. Wij hadden samen met Karin onze spullen voor de aankomende nacht in een kleine rugzak gedaan en die aan Janine meegegeven. We zouden ze namelijk vanmiddag al weer zien. Om 7 uur werden de lopers opgehaald. In tegenstelling tot de andere groep stapten we niet in Cusco op de trein maar in een plaats, Ollantaytambo, op anderhalf uur rijden. Aangezien de treinen hier eigenlijk heel langzaam zijn betekende dit dat we in een vroegere trein dan de andere groep zaten. Aangekomen bij het station was het behoorlijk druk. Er had zich een soort van rij gevormd waar we maar achteraan gesloten zijn. Na een korte tijd kwam er beweging in en mochten we het perron op. We zaten allemaal in dezelfde wagon behalve Peter, die zat in het begin van de trein. Hij bleek tussen allemaal Fransen te zitten, wat uiteraard heel gezellig is als je geen Frans verstaat. De rest van de groep zat in de een na achterste wagon. Ook in deze wagon zaten veel Fransen, veel meer dan we de hele weg gezien hadden. Na een tijdje stopte de trein. Er was geen perron of een bordje, maar toen we weer verder reden zagen we dat dit het begin van de vierdaagse trail was. Er was in onze wagon ook niets omgeroepen, dus wij waren nu extra, misschien is te, waakzaam op onze uitstap. Martijn had gezegd dat we de tweede stop eruit moesten, dus toen de trein weer stopten gingen we staan. We bleken nu alleen te stoppen om een andere trein te laten passeren. Het grootste gedeelte van de route is namelijk enkel spoor. Een gids van een andere groep zag ons en vroeg of we de tweedaagse trail gingen lopen. We moesten nog zeker twintig minuten rijden. Hij zou het wel zeggen, want hij moest er daar namelijk ook uit. Toen de trein weer vaart minderde en meerdere mensen zich gingen verroeren gingen we weer staan, maar de gids zei dat het toch echt nog vijf minuten zou duren. Inderdaad vijf minuten later mochten we eruit. Peter was het ook gelukt om de halte te vinden, bij hem werd het wel omgeroepen, dus was hij niet al twee keer opgestaan. Bij de ‘halte’ stond onze gids, Pascual, inderdaad op ons te wachten. We liepen door een poort met daarop "km 104" en over de brug naar onze trail.

Om  11.00 gingen we, nadat iedereen zich had ingesmeerd met zonnebrandolie en antimuggen melk, op pad. Na een heel klein stukje lopen kwamen we al bij onze eerste ruxc3xafne aan. In de omgeving van Machu Picchu schijnen er heel veel te liggen. We kregen uitleg van Pascual en na wat foto’s begon onze wandeling echt. De echte Inca trail ligt boven op de berg en wij stonden nog beneden. We moesten dus eerst naar de bovenkant lopen. Dit zou zo’n 3,5 uur gaan duren. In tegenstelling tot de rest van de vakantie was het warm en het zonnetje scheen. Het was zelfs eigenlijk te warm. We waren nu allemaal gewend aan de hoogte (en zo hoog is het niet), maar nu was het de hitte die we niet konden verdragen. Er was tijdens de wandeling ook weinig beschutting, dus toen we onderweg bij een soort grote rieten parasol kwamen genoot iedereen van de schaduw. Deze rustplaatsen zijn speciaal voor de toeristen gebouwd en horen er naar mijn mening ook bij. De Inca’s hadden ook van dat soort plaatsen, we zijn er zelfs een gepasseerd later op de route. Het pad bestond uit vele trappen, die zijn wel zwaar maar het schiet wel lekker op. Na een uur lopen zagen we al waar we naar toe liepen. Okxc3xa9, het was nog ver maar langzamerhand kwamen we wel dichterbij.

Toen we het Inca ruxc3xafne Wixc3xb1aywayna bereikten hadden we de originele Inca trail bereikt. We kwamen echter aan de onderkant van de ruxc3xafne uit en de trail liep bovenlangs. Dit waren weer wat treden beklimmen, 325 in totaal. Nu was het nog maar vijf minuten naar het restaurant. Dit restaurant ligt bij de laatste overnachtingplaats van de vierdaagse trail. Het restaurant wordt door de trein, die nog steeds in het dal naast ons te zien was, bevoorraad. De spullen worden wel van de trein door dragers naar het restaurant gebracht. Wij hadden trouwens ook een drager bij ons. Hij droeg de lunch van de meesten van ons en een hoop truien en jassen. We wisten niet dat we een drager zouden krijgen en eigenlijk was het ook overbodig. Zeker als je bedenkt dat er maar 500 mensen per dag op de trail mogen lopen en dat is inclusief gidsen en dragers. Deze man nam dus eigenlijk een plek in van een toerist die ook had willen lopen. Bij dit restaurant aten we ons lunchpakket op en na precies een half uur (14.45 uur) moesten we weer verder van Pascual. Het pad was we nu volgden was naar de mening van Jantien een heerlijk wandelpad, Leonie vond dat ze lichtelijk overdreef. Het pad was bestraat, door de Inca’s, tussen de bomen door, dus beschermde tegen de zon en was relatief vlak. We liepen nu in een lekker tempo door, zelfs zo hard dat de mensen die achteraan liepen klaagden over de snelheid. Zij wilden meer van de planten en bloemen genieten. Wij wilden echter lopen, het is wel de bedoeling dat je Machu Picchu nog bereikt. Pascual had gezegd dat het pad 70% vlak en 30% trappen lopen was. Jantien vroeg op den duur of die trappen nog wel kwamen en toen we de bocht om gingen zagen we alleen maar trappen.

Om ongeveer 16.00 uur beklommen we de laatste lange trap en toen waren we bij IntiPunku, de zonnepoort. Met midzomer komt de zon hier precies op en vallen haar stralen op Machu Picchu. Dit was voor ons dus ook de eerste mogelijkheid om Machu Picchu te zien. Het was een mooi gezicht en voor velen een echte beloning voor de klim. Tijd voor een groepsfoto. De weg was nu gewoon langs de berg naar beneden en niet echt moeilijk meer. Na een half uur lopen kwamen we aan de bovenkant van Machu Picchu uit. De meeste mensen waren al weg dus konden er mooie foto’s genomen worden. Na deze fotosessie moesten we nog verder naar beneden om in de rij voor de bus te gaan staan. Deze bussen doen niets anders dan van Aguas Calientes, dorp in het dal, naar Machu Picchu rijden en andersom. Ze kunnen ook nergens anders heen, want er is geen weg. Ze zijn ook allemaal over het spoor aangevoerd. De weg naar beneden is een typische slingerbergweg. Terwijl we naar beneden rijden stond er steeds een jongetje te zwaaien. Hij rende via de trappen naar de beneden en kon ons net bijhouden. Aan het eind van de rit mag hij dan de bus in om geld op te halen. Dit klinkt misschien grappig maar later zagen we een hele groep van die jongens. Elke jongen neemt zijn eigen bus en zo wordt er geld verdient. Zeker dat massale karakter gaf ons toch meer het gevoel van kinderarbeid dan van een grappige act.

Om 18.15 uur waren we in Aguas Calientes (vertaald: warme wateren) en hier zagen we de anderen van de groep weer. Er werd besloten om over een uur te gaan eten. Het eten was best geslaagd en Janine en Martijn sloten zich bij ons aan (de "lopers" had het eten inclusief). Daarna gingen we naar bed, want morgen gaan we om 5.00 uur ontbijten.