Hoewel het ontbijt officieel pas om 8.00 uur begon, konden we al om 7.15 terecht. Blijkbaar was dit voor meerdere mensen een uitkomst, want het zat goed vol. We hadden weer een busrit te goed en dit keer ging die naar Bodrum. Onze eerste stop was een traditioneel huis uit begin twintigste eeuw in Milas. De straten in de buurt van het huis waren alleen smal en steil en onze chauffeur moest goed sturen om ons op de juiste plek te krijgen. Het huis had een simpele indeling. De deur zat in het midden van de gevel en daarachter liep een gang rechtdoor naar de tuin. Aan weerszijde van de gang waren een tweetal kamers te vinden. Aan de achterkant van het huis kon je via een buitentrap de tweede verdieping bereiken. Hier was de indeling hetzelfde, een gang met aan beide kanten kamers. Na een kwartier gingen we terug naar de bus, waar de weg naar Bodrum vervolgde. Tegen lunchtijd kwamen we in Bodrum aan en we liepen gezamenlijk naar een klein plein bij de haven. Hiervandaan ging ieder op weg naar zijn of haar lunchplek. Wij gingen met Ernestine en Francine bij een van de vele tentjes iets eten. Het is hier duidelijk veel toeristischer dan we de hele vakantie hebben gezien en daar is de bediening ook naar. We konden direct onze bestelling opgeven, maar we hadden maar een kaart en die hadden we niet alle vier in vijf minuten bestudeerd. Janneke pakte een kaart van een andere tafel en toen we onze bestelling wisten, moesten we een ober zoeken die hem op wou nemen. Het eten kwam snel en smaakte goed, maar voor we klaar waren wilden ze steeds onze spullen al opruimen. Toen alles van tafel was werd de rekening direct gegeven en nadat die betaald was en wij niet a la minute op stonden, werden we wel door de norse blikken weggejaagd. We zitten hier maar twee nachten, maar dit tentje verdient zeker geen aanbeveling.

We hadden nu nog een half uur voordat we moesten verzamelen, dus gingen wij de kaarten voor de boot regelen. We hadden aan de VVV gevraagd waar we moesten zijn, dus liepen we die richting op. Het bleek enorm ver en volgens Jantien kon dit niet kloppen. In de sms van Leonie stond dat het achter het kasteel was en daar hadden we geluncht. Het kon dan onmogelijk een half uur lopen zijn. Jantien liep terug richting de haven en de douane, Janneke bleef in de buurt van het ontmoetingspunt. Bij de douane zat inderdaad het kantoor wat we moesten hebben alleen had het een andere naam dan ze in de mail gebruikten. Het logo was wel hetzelfde als het internet. Binnen hadden ze inderdaad mijn mail uitgeprint waarmee ik twee kaarten had gereserveerd. Ik had geprobeerd via internet te boeken, maar dat werkte niet en toen had ik maar een mail gestuurd. Dit had blijkbaar ook gewerkt. Jantien betaalde de kaarten en liep naar de ontmoetingsplaats.

We gingen nu met z’n allen het kasteel bezoeken. Dit is een kruisvaarderskasteel geweest, wat goed te zien is aan alle wapenschilden die overal in de muren verwerkt zitten. Er waren met groene en rode pijlen twee routes uitgezet, respectievelijk een korte en een lange route. Jantien heeft met Francine en Ernestine een poging gedaan voor de lange route, maar het klopte toch niet helemaal. Soms hielden de pijlen op en soms wezen ze in de richting waar we vandaan kwamen. Janneke nam de tijd en stelde een eigen route samen. Behalve het kasteel waren er ook nog genoeg andere dingen te zien. Zo stonden er veel kraampjes met souvenirs, maar niet de geijkte. Sommige vertrekken waren ingericht als een tentoonstelling, alleen waren er daar een hoop van dicht. Ook was er een kamer waar het graf van een prinses te zien was, inclusief een reconstructie van haar. Toen de drie dames, enigszins bevangen door de hitte naar de uitgang liepen, bleek de hele groep op twee na al in de schaduw in een kring aan de sap of frisdrank te zitten. De twee ontbrekende mensen kwamen niet veel later aan, maar die bleken in het kasteel al van een versnapering te hebben genoten.

We liepen terug naar de bus, die ons naar ons hotel zou brengen. We hadden een upgrade gehad, aangezien alle drie sterren hotels al vol zaten. We gingen nu naar een all-inclusive hotel. Het complex was enorm en op een berghelling opgebouwd, wat betekende dat je steeds trappen moest lopen. Het had een hoofdgebouw en daarnaast een hoop kleine gebouwtjes bestaande uit vier kamers, twee beneden en twee boven. De kamers waren heel klein, met tassen erbij kon je eigenlijk alleen nog via het voeteneinde je bed inkruipen. Daarnaast blijkt alles inclusief toch niet zo uitgebreid. Als je echte cola, echte sinaasappelsap of echt bier wilde moest je daarvoor bij betalen.

Om half acht was het tijd om te eten en liepen we naar het restaurant. Het was al enorm druk en er stonden lange rijen voor de buffetten. Blijkbaar wilde iedereen een perzik als toetje, want veel mensen hadden in het midden van de tafel een bord volgeladen met perziken liggen terwijl ze nog aan het hoofdgerecht bezig waren. Hoewel er veel lag kwamen we niet verder dan tomatensoep, patat en gepaneerde vis met heel veel graten. Als toetje namen we wat watermeloen, want de perziken waren allang op.

Om 21.00 verzamelden een grote groep mensen zich in de lobby om naar de haven te lopen. Janneke had afgezegd en lag lekker op bed Duitse tv te kijken. Omdat het hotel op de berg gebouwd is moesten we een stuk naar beneden lopen, via steile wegen. Eenmaal beneden aangekomen zochten we een terras met houten banken met kussens uit. Veel mensen vonden dit het moment om een cocktail te nemen, dus nam Jantien een alcoholvrije. Na de cocktails moesten we afrekenen en de ober had van elke drankje een apart bonnetje gemaakt. Hij wilde dat je daar je geld in vouwde en dan inleverde. Op zich een mooi systeem, maar ze waren niet van plan het wisselgeld te betalen. Je moest duidelijk bij het geven van het geld zeggen dat je xe2x80x9cchangexe2x80x9d wilde. Een iemand had met 50 (25 euro) betaald en daar was het wel duidelijk van dat er nog wat wisselgeld moest komen. Uiteindelijk kreeg iedereen die dat wilde zijn geld terug en konden we weer naar boven lopen. De weg ging nu steil omhoog en dat was aan je kuiten te voelen. Jantien bleef af en toe wat achter om foto’s van de verlichte stad te maken, maar boven aan een klim stonden ze dan netjes op haar te wachten. In het hotel is ze direct naar de kamer gegaan, want morgen moeten we vroeg op.