Vanochtend moesten we nog vroeger opstaan dan normaal, namelijk 6.00. Dat betekent dat onze wekker om 5.55 afgaat. We worden namelijk liever gewekt door een leuk deuntje van de telefoon, dan van een hoteltelefoon die naast je oor afgaat. Vandaag hadden we een rit van 250 kilometer voor de boeg, dat wordt een hele zit. Gelukkig hebben we een gewone touringcar tot onze beschikking, terwijl we maar met negentien zijn. Wij hebben twee banken achterin de bus ingenomen waar we elke keer zitten. Na zo’n twee uur stopten we bij een benzinestation met een supermarkt en een ceramiekbazaar. Eerst ging iedereen naar de supermarkt om inkopen te doen voor de lunch van vanmiddag. Wij hadden in principe al een voorraad spullen in geslagen, maar het is onduidelijk waar die gebleven zijn. Gisteren konden we ze niet in de hotelkamer vinden, dus dachten we dat we ze in de bus hadden laten liggen, maar in de bus lag ook niets. We kochten wat fruit, smeerkaas en brood en liepen door naar de ceramiekbazaar. Die was een beetje een zielige vertoning. De meeste winkels waren gevuld met spullen, maar er waren buiten ons helemaal geen klanten. Janneke ging met alle spullen op een bankje zitten, terwijl Jantien rondliep. Na een tijdje kwam ze Janneke halen, want ze had wat moois gezien. We hebben bij een winkeltje drie ingelijste tegels gekocht. De meeste tegels waren heel druk en overdadig, maar deze waren een stuk rustiger. Toen we zeiden dat we ze wilden hebben begon de verkoper alle enthousiast in te pakken en wij telden het geld. Toen alles in tasjes zat pakten we het op en liepen naar de deur. De verkoper maakte nog een opmerking die we niet snapten en wij liepen door. Vlak voor we bij de deur waren snapte Jantien wat hij bedoelde. Ze had het geld namelijk nog in haar zak zitten. Ze gaf het aan de verkoper en die was tevreden. We waren iets te laat bij de bus, maar Osman vond dat geen probleem. Hij vindt het namelijk steeds mooi als er wat gekocht wordt, want zo zegt hij xe2x80x9cdan stimuleren jullie de Turkse economiexe2x80x9d.
De volgende stop was een Zeustempel. Deze tempel wordt door weinig buitenlandse toeristen bezocht, maar is zeker de moeite waard. In de reisboeken wordt het ook de best bewaarde tempel van Turkije genoemd en dat is te zien. Er staat nog veel zelfstandig rechtovereind. Aan de kant van weg lijkt het alleen net een complete tempel, maar als je aan de andere kant gaat staan zie je dat er toch een stuk mist.
Dit was ook de plek van de lunch. Iedereen pakte zijn spullen uit de bus en liep naar de trappen van de tempel. In de schaduw gezeten, uitkijkend op een prachtig landschap aten we ons brood op. Veel idyllischer kan het bijna niet.
Hierna moesten we weer de bus in. De bus kreeg steeds meer moeite om vooruit te komen. Op den duur reden we nog maar twintig kilometer per uur berg op. Na twee stopten we bij benzinestation, waar de bus gemaakt werd. De groep kocht allemaal een ijsje dat in de schaduw werd opgepeuzeld. Nu moesten we nog twee uur rijden en kwart over zes kwamen we aan bij ons hotel.
Bij het hotel zijn ook thermale baden, waar een aantal van onze groep direct indoken. Janneke ging even op bed liggen en Jantien ging het stadje in op zoek naar een pinautomaat. Het zou maar vijf minuten lopen zijn, maar na tien minuten had ze nog steeds niets gezien. Ze vroeg het aan een oud vrouwtje en die stuurde haar terug. Ze bleek de pinautomaat voorbij gelopen te zijn.
Om acht uur gingen we eten. Je kan zien dat die een groot complex is, want wij mochten alleen aan tafel waar nummer 15 opstond. Er was weer een buffet, waar dit keer ook patat en spaghetti te krijgen was. Na het eten gingen wij ook even het water in plonzen. Het thermale water was warm en de bodem was bedekt met een laagje modder. Janneke is alleen in dit bad gebleven, terwijl Jantien steeds een bad zakte en eindigde in het gewone zwembad. Om 23 uur hadden we het wel gezien en gingen terug naar de kamer, waar Jantien de weblog nog heeft bijgewerkt.