Vanochtend mochten we iets langer blijven liggen, maar 7.00 ging de telefoon alweer dat we eruit moesten. Na een goed ontbijt stapten we om 8.30 de bus in voor een dag Istanbul. We werden door de bus afgezet in het oude centrum en onze eerste stop was de blauwe moskee. In tegenstelling tot vorige jaar hadden we nu xe2x80x9cdirect klaar hoofddoekenxe2x80x9d bij ons, dit is een soort koker die je zo over je hoofd trekt. Nu waren we goed gekleed voor de moskee. Vrouwen die te bloot gekleed waren kregen grote doeken te leen, dit ziet er heel wat beter uit dan die jassen die je in Syrixc3xab kreeg. Helaas bleken veel vrouwen maling aan de gebruiken te hebben en deden de sjaals als ze eenmaal binnen waren alleen nog over hun schouders en lieten hun hoofd onbedekt. De vrouwen met hoofddoek waren, denk ik, zelfs in de minderheid. De blauwe moskee viel ons wat tegen. Er hangen een paar honderd lijnen van het plafond naar beneden, waar de verlichting aan opgehangen is. Dit ontneemt een groot deel van het zicht op het plafond. De moskee was wel rijkelijk versiert met allerlei tegelwerk, maar dit kon ons niet echt bekoren. Ook het feit dat je alleen maar aan xc3xa9xc3xa9n kant mocht staan en dus niet vrij rond kon lopen hielp mee aan de teleurstelling.

Hierna liepen we de blauwe moskee uit en staken de weg over. Je staat nu direct voor de Aya Sophia. Dit is al jaren geen moskee of kerk meer, maar is gewoon een museum. Voor we op vakantie gingen hebben we de uitzending over de Aya Sophia van Ancient Megastructures van National Geographic gezien. Dit geeft direct een andere kijk op zo’n monument. We hebben de hele tijd gezocht naar de beelden uit die uitzending, namelijk de fouten, de slordigheden en de herstelwerkzaamheden. We zijn blij dat we er nu zelf geweest zijn, maar zeker Jantien had meer lol in haar zoekwerk dan te genieten van het bouwwerk. De Aya Sophia is helemaal niet zo overdadig gedecoreerd als de blauwe moskee. De muren hebben meerdere bekledingen gehad en nu is het meeste bewerkt met geel stucwerk. Hier en daar is een stukje weggehaald en daaraan zie je dat er mozaxc3xafeken onder zitten. Het gebouw voelt meer als kerk dan als moskee. Een belangrijke reden is dat er een tegelvloer ligt in plaats van tapijt. Binnenin zijn een aantal hele grote, houten schijven opgehangen met daarop de naam van Mohammed en van Allah. Ze wilden deze schijven uit de Aya Sophia halen om ze ergens anders tentoon te stellen, maar ze zijn zo groot ze kunnen niet door de deur. Het dak van de Aya Sophia wordt ondersteund door steigers, die er al jaren staan en waarschijnlijk nooit meer weggaan.

Naast Aya Sophia lag de cisterne, een waterreservoir. Dit is niet een grote ruimte, maar heeft vele pilaren om het dak te ondersteunen. Af en toe kwam er wat water naar beneden vallen en het voelde ook vochtig aan. Er stond een klein laagje water in waar ook vissen in zwemmen. Aan het eind van het pad zijn twee Medusahoofden te zien. Een ligt op de zijkant en de andere ligt op z’n kop.

De volgende stop was het Hippodrome. Dit is tegenwoordig een plein/park. Er is niets meer te zien van de oude paardenrenbaan. Er staat wel een obelisk, die oorspronkelijk uit Egypte komt, maar dat is het dan wel. Er is wel veel over te vertellen, iets dat Osman dan ook deed, maar te zien is er niet. Gelukkig lag aan de andere kant van het plein het restaurant voor onze lunch. We kregen hier als voorgerecht kleine Turkse hapjes, als hoofdgerecht kip en gehakt en als toetje een perzik. Helaas had Janneke niet zo’n succes met de perziken, aangezien de eerste twee perziken die ze kreeg beschimmeld waren, pas bij de derde ging het goed.

Na de lunch gingen we naar het Topkapi paleis. Dit moet je uitspreken als Topkapxc3xa8, aangezien de laatste letter een i zonder puntje is en die spreek je uit als xc3xa8. Eerst zijn we er met de groep doorheen gelopen en daarna hadden we zelf nog twee uur de tijd. Die tijd begonnen we, net als bijna alle anderen van de groep, op het terras met uitzicht op de Bosporusbrug. De prijs van het uitzicht zat in de prijs van de drankje inbegrepen, namelijk 8,50 lira (4,25 euro) per stuk. Het paleis heeft een wijde opzet met schaduw en mooie gebouwen. In de gebouwen zijn nu de relikwiexc3xabn, kostbaarheden en kleding te zien. Op de afgesproken tijd stond iedereen min of meer uitgeteld bij de bus, smachtend naar het hotel, maar eerst was de  bazaar nog aan de beurt. Op weg naar de bazaar kwamen we bijna langs het hotel en Janneke besloot om daar uit te stappen, direct volgden nog twee anderen. De rest werd voor de bazaar afgezet. Ik sloot me aan bij Ernestine en Francine en we hadden twee missies. Missie een was een armbandje voor Francine te kopen en missie twee was een nieuwe schoudertas voor Janneke. De eerste missie bleek het makkelijkst aangezien Francine al wist wat voor armband ze wilde hebben, de tas was wat moeilijker gezien het enorme eisenpakket. We hebben aardig wat winkels van binnen gezien, maar er was altijd wel iets. Of de tas was veel te duur, te groot, te klein, alleen voor de show te gebruiken, een te korte schouderband of niet zo praktisch. Uiteindelijk kwamen we bij een winkel waar Jantien een tas van de tafel pakte die het juiste formaat had en een schouderband. De verkoper vroeg wat we zochten en zei dat de tas die Jantien in haar handen had perfect was. Nee, zei ze, er moeten ook veel vakken inzitten. De verkoper deed de tas open en deze bleek inderdaad over drie verschillende vakken te beschikken. Na een moeizame onderhandeling heeft ze de tas uiteindelijk gekocht. Missie twee was dus ook geslaagd. Na deze moeizame bevalling zijn we met z’n driexc3xabn wat gaan drinken. Ondertussen was het al bijna zeven uur en gingen de winkels dicht. We hebben toen maar de terugtocht aanvaard.

In het hotel had je niet veel tijd om bij te komen, want ’s avonds was de folklore avond aan de buurt. Hoewel het niet ver was gingen we wel met de bus. We waren een van de laatste die binnenkwamen want bijna alle andere tafels waren al bezet. Dit was alleen maar handig, want de show startte direct. Als voorgerecht kregen we weer dezelfde hapjes als vanmiddag, als hoofdgerecht kip die naar barbecue smaakte en als nagerecht een schaal met fruit. Tijdens het eten werden er meerdere acts opgevoerd wisselend van trommelen, buikdansen en zang. Aan het eind kwam een zanger die onze reisleider xe2x80x9cpatatje oorlogxe2x80x9d noemt. Op elke tafel staat namelijk een vlaggetje van het land van de bezoekers en voor elk land zingt hij een lied in de juiste taal. Het is dan wel de bedoeling dat de tafel in kwestie mee zingt. Nederland was al snel aan de beurt en wij mochten/moesten meebleren met xe2x80x9cdaar bij die molenxe2x80x9d. Toen hij elke nationaliteit gehad had, wilde hij van elke tafel een dame op het podium om haar buikdanskunsten te kunnen bekijken. Van onze groep wilde niemand, maar uiteindelijk voelde Cecile zich geroepen om naar voren te gaan. Deze act begon wel leuk, maar nadat alle dames een stukje gedanst hadden, bleef de presentator een half uur moeilijk doen om een winnares te benoemen. Elke keer als hij naar Cecile wees juichte wij heel hard, maar dat deden andere tafels ook en dit ging maar door. Kwart voor twaalf besloot hij dat ze allemaal gewonnen hadden en toen mochten we naar huis.