Vanochtend gingen we pas laat weg, namelijk om 9.30. De tassen hadden we gisteren daarom nog niet ingepakt want dat deden we deze ochtend. De was was helemaal droog en kon dus zo de tassen in. We moesten onze spullen wel uitzoeken, aangezien het de bedoeling was om alleen handbagage het kamp mee in te nemen. Na een hoop uitzoekwerk waren we er klaar voor. 9.15 werd er op onze deur geklopt omdat we de bagage nog niet buiten hadden gezet. Die moet je eigenlijk een half uur van tevoren in de gang zetten zodat die naar beneden gedragen kan worden. We waren alleen nog steeds aan het uitzoeken en we hadden al bedacht ze zelf naar beneden te nemen. We zaten naast de lift, maar dat was dus niet de bedoeling. Vijf minuten voor tijd zat iedereen al in de bus, behalve Janneke. De buschauffeur dacht dat iedereen er al was en wilde al weg. Na wat roepen had hij door dat we nog niet compleet waren en op dat moment kwam Janneke eraan. Dit gaat de hele reis al zo, het voelt ontzettend opgejaagd. Zelfs al ben je gewoon op tijd, word je het gevoel gegeven dat je te laat bent en de boel ophoudt.
Na anderhalf uur rijden kwamen we bij het kamp in Wadi Rum aan. Wadi Rum is de grootste woestijn van Jordanixc3xab en is bekend om zijn geweldige rotsformaties. Ook geniet het bekendheid vanwege Lauwrence of Arabia, die er veelbelovend over schreef. We waren de eerste, maar later op de avond zouden andere groepen volgen. Het kamp bestond uit bedoexc3xafenententen gemaakt van geiten of kamelenwol. In Dana waren die tenten lekker koel geweest, voornamelijk vanwege het briesje. Hier was werkelijk niets koel. In de tent in de schaduw voelde je de zon op je huid branden. Elke beweging was er een teveel. Dionne, onze reisbegeleider, had gezegd dat we om 12.30 aan onze drie uur durende jeeptocht zouden beginnen. Ze werd echter door de baas van het kamp gebeld met de vraag of we het niet beter was om pas om 16.00 te gaan. Dionne stelde dit voor en werkelijk niemand protesteerde. Het is werkelijk te warm om meer te doen dan ademhalen. Iedereen lag daarom ook uitgeteld op de kussens te wachten tot het iets af zou koelen.
Om 15.45 werd duidelijk dat de jeeps er al waren iedereen begon zich al klaar te maken. We bleken niet de enige die de sfeer wat opgejaagd vonden. We namen gewoon overal te tijd voor en zaten bijna als laatste, maar vijf minuten voor vier in een jeep. Er kunnen zes mensen in de bak van de jeep en er kunnen ook wat mensen naast de chauffeur. Onze agent, die voor onze veiligheid al sinds de grens met ons meereist, zat bij Jantien in de jeep. Ook de chauffeur van onze eigen bus ging met de jeeptocht mee en zat naast een chauffeur. Er zijn eigenlijk drie plekken naast de chauffeur te vergeven, aangezien we drie jeeps hadden. Een werd ingenomen door een groepslid, een door Dionne en een door onze eigen chauffeur. Dit betekende dat Janneke op het achterbankje mocht gaan zitten, aangezien ze liever niet elke keer de bak in en uit wilde klimmen. Janneke vond dat ze een goede plaats had, maar we vonden het toch raar dat maar 1 betaalde klant op zo’n goede plek zat. Persoonlijk vind ik dat of Dionne, die had de plek al vanaf het eerste moment geclaimd, of de chauffeur op de achterbank had moeten gaan zitten.
De tocht zelf zou drie uur duren. Dit klinkt lang, maar valt reuze mee. Het was heerlijk met die wind en de temperatuur was eindelijk onder de veertig graden gezakt. We zagen inderdaad de mooie rotsformaties en je blijft foto’s maken. Onze agent zong heel zachtjes tijdens de rit. We vonden dit wel grappig en besloten zelf ook te gaan zingen. We hebben alle schoolreisliedjes de revue laten passeren. Toen we daar doorheen waren gingen we over op de Sinterklaasliedjes. Onze zangkunsten werden niet echt gewaardeerd door de andere jeeps, maar de Sinterklaasliedjes werden wel heel ongepast gevonden.
Om 19.00 kwamen we weer aan in het kamp. Het eten zou nog wel even op zich laten wachten, dus aten we de resten van onze lunch op. De zon ging onder terwijl met z’n allen in het kamp op het avondeten aan het wachten waren. We zitten niet zo heel ver van een stad af en je ziet de lichten, dus echt idyllisch is de zonsondergang toch niet. Om 20.00 ging het lopend buffet open. Het zag er goed uit, alleen was door het gebrek aan licht niet te zien of je vlees wel gaar was. Na het eten zijn we buiten het kamp naar de sterren gaan kijken en dat zijn er erg veel. Je kan zelfs van die sterrennevels zien, erg mooi. We hebben geprobeerd daar een foto van te maken, maar die is lang niet zo mooi als de sterrenhemel zelf.
Nu was het tijd om te gaan slapen. Janneke ging in de tent slapen en Jantien ging met een aantal anderen op de banken buiten slapen. We hadden de dekens uit de tenten gepakt en Jantien had haar eigen lakenzak bij zich. We hebben heerlijk geslapen. Het koelde ook lekker af, al bleek later dat het maar afkoelde naar 27 graden. Dit klinkt vrij warm, maar je had je deken toch erg nodig.