Hoewel er geen excursie is in Aleppo biedt Dionne aan om een kleine tour door de stad te doen. Om 9.00 vertrekken we. Janneke blijft in het hotel, want die gaat om 9.30 met de Syrische gids Bischor naar een dokter. De bus brengt ons als cadeautje naar de citadel, hier beginnen we de tour. Het is een ontzettend massief gebouw en het lijkt moeilijk te veroveren. Er is een hele stad op die heuvel gebouwd, waar makkelijk 5000 man kon wonen. De muren zijn enorm en na elke poort zit een bocht en een nieuwe poort. Er zijn speciale ramen voor de boogschutters en gaten om kokende olie naar beneden te gooien. Als eerste gaan we de cistern/waterreservoirs bekijken. Als deze helemaal gevuld waren konden ze het 3 maanden uithouden. Uithongeren lijkt ook de enige reele optie om dit fort te veroveren als je het ziet. Omdat het eigenlijk een gehele stad is, is er ook een moskee, een theater en vele andere vertrekken. Er was plaats om een compleet garnizoen te stationeren. Bovenop het je uitzicht over Aleppo. Je kunt nu goed zien hoe groot het is. Het is allemaal vrij kleurloos aangezien de gebouwen allemaal van dezelfde soort stenen zijn gebouwd. De vele gele taxi’s vallen zo wel extra op.
Na deze rondleiding is het tijd voor een drankje op het terras. Nadat we allemaal wat besteld hadden kwam Bischor aangelopen. hij zat met Janneke twee terrassen verder. Ze waren om 9.30 naar de kliniek gegaan, maar er was geen dokter beschikbaar. Nu moesten ze om 11.30 terugkomen. Janneke wilde in de kliniek wachten, maar Bischor vond het tijd voor een drankje op het terras. Na de vruchtenshake was het tijd voor de grote moskee van Aleppo. Bijna iedereen, inclusief veel mannen, moest een jurk aan. Die dingen zijn ontzettend heet. De moskee lijkt heel erg op de moskee in Aleppo en ook hier was een tombe in het midden van de moskeezaal. Na een kort rondje gingen we er weer uit en waren we blij dat we die jurken weer uit mochten.
De laatste stop van de souq. Terwijl we daar naartoe liepen belde Janneke om te zeggen dat het nog even zou duren, want er moesten foto’s gemaakt worden. De souq is smaller en rommeliger dan die in Damascus en komt op mij "echter" over. Je kan er alleen niet zo snel door heen lopen. Ze verkopen er vanalles, zoals (kamelen)vlees, stoffen, zeep, thee, sjaals, zilver, gieters, enz. Na de souq helemaal door gelopen te zijn, was de tour klaar. Jantien ging met een aantak weer een stuk terug naar de kraam met sjaals. Een aantal mensen wilden die namelijk kopen en Dionne wist een goede kraam. Twee broers zijn de eigenaren en een is absoluut een homo. Daar komt hij ook duidelijk vooruit, maar alleen voor de toeristen, voor de Syrische gaat het onder de tafel. Het was er erg gezellig en het ritueel wat opgevoerd werd om iets te verkopen was grappig. Na de sjaals werd Jantien weer gebeld en Janneke was onderweg. We spraken af op het terras bij de citadel. Het duurde een tijd voordat Janneke er was, want Jantien had haar eten al op toen ze kwam. Ze liep nog niet echt goed. Er bleek ook niets gedaan te zijn, ze denken dat je het met pillen moet oplossen en niet met fysiotherapie.
Toen Janneke klaar was met eten gingen we met z’n tweeen de citadel in. Nu was het de beurt van Jantien om Janneke rond te leiden. De citadel bestaat wel uit veel trappen en dat kostte Janneke duidelijk moeite. Na anderhalf uur en iets voor vijven, om vijf uur zou die sluiten, waren we klaar. We gingen weer op het terras bij de citadel zitten om even bij te komen. Eigenlijk wilde Janneke hierna naar huis, maar ze wilde ook graag de caravanserai zien. Janien was hier ’s ochtends langs gekomen, dus liepen we nog een klein stukje. Momenteel is de caravanserai niet veel bijzonders, maar als je goed kijkt zien je de oude herberg nog.
’s Avonds gingen we eten in het Sissi House. Iedereen ging lopen, maar wij namen een taxi. We hadden van Dionne een visitekaartje gekregen van het Sissi House en dat lieten we aan de taxi zien. De taxichauffeur zei dat het goed was, maar hij bleek helemaal geen westerse letters te kunnen lezen en er stonden ook geen Arabische letters op. Ongeveer elke voetganger die hij zag sprak hij aan en liet hij het kaartje zien. Nummer 8 wist waar het was en vertelde dat eerst aan de chauffeur en later aan ons. Het laatste stukje moesten we namelijk lopen. Toen de taxi stopte stond de meter op 13.40. We betalen steeds 50 en je krijgt eigenlijk nooit wisselgeld, maar dat is er wel. We hadden nu wat munten in de portomonnee en Janien betaalde 15. Iets wat de goedkeurig van de chauffeur niet kon krijgen. Toen ze naar de meter wilde wijzen voor het bedrag bleek hij die al op nul gezet te hebben. Jantien zei dat er 13 had gestaan, stapte uit en liep weg. Het Sissi House was zo gevonden en de rest was er nog niet. We gingen alvast aan de lange tafel zitten en na 5 minuten kwam de rest binnen. Het eten bestond weer uit kleine hapjes, maar waren anders dan de vorige keer. Het smaakte best goed en we bleven nog lang zitten. Toen iedereen opstond liepen wij weer naar de weg voor een taxi. Veel taxi’s waren bezet en diegene die vrij waren stopten niet, ook niet voor de plaatselijke bewoners. Uiteindelijk hadden we een taxi die stopten en de gordel deed het ook nog. Je moet namelijk altijd je gordel om, er zal wel controle zijn. Vaak is de gordel alleen kapot en is die er alleen voor cosmetische redenen. In de taxi kregen we een sms-je of we nog naar een computer zouden komen. Dus is Jantien om half elf nog even naar het internetcafe gelopen om te msn-en.