Om 8.30 gingen we ontbijten. Het blijft raar om te ontbijten met  cake en Arabische pannenkoekjes. Na het ontbijt was de eerste stop het Nationaal Museum. Omdat veel taxichauffeurs niet weten waar dat is, lieten we ons afzetten bij het Four Seasons Hotel. De taxichauffeur zette ons voor de ingang af en de deuren werden voor ons opengemaakt. We zijn uitgestapt, hebben ons verontschuldigd en zijn de straat overgestoken. Na wat zoeken hadden we de ingang gevonden. Het museum is een geval apart. Een aantal zalen zijn gesloten maar een suppoost is best bereid je dat te laten zien. Het is dan wel zo aardig als je hem dan een fooi geeft. Op deze manier hebben we fresco’s uit een hele oude synagoge uit Doura Europas gezien, een graftombe uit Palmyra, bogen en een kamer uit het Azem paleis.
Na het museum zijn we Arabische wiskunde boeken gaan kopen en hebben we over de handwerkmarkt gelopen. Toen was ons geld op en moesten we wisselen. Wij gingen een bank binnen en vertelden dat we euro’s wilden wisselen. We kregen van een man een nummer en gingen zitten. Toen we aan de beurt waren zei de vrouw achter de balie dat ze vandaag geen euro’s wisselden. We zeiden dat het net wel goed was en dat we niet voor niks willen wachten. De vrouw zei sorry en daar konden we het mee doen. Janneke is toen de man bij de ingang gaan halen en die regelde even dat het wel kon.
Als lunch namen we een mueslireep en we gingen direct door naar het Azem paleis. Toen we een taxi zochten kwam een wat oudere man naar ons toe en zei iets in het Frans wat we niet verstonden. Hij vroeg daarna in het Engels of hij ons kon helpen. Hij heeft ons geholpen met de taxi. Hij heeft nog heel duidelijk gemaakt dat we niet te veel moesten betalen, aangezien het heel dichtbij was. Toen de taxi wegreed vroeg ik of de meter aan kon, maar de taxichauffeur zei "100", daarop antwoorden wij "nee 50", maar de taxichauffeur bleef 100 zeggen, wat echt te veel is. Toen Janneke riep dat de taxi moest stoppen, zodat we eruit konden was 50 wel genoeg.
In het Azem paleis bleef Janneke onder een boom wachten, die heeft het natuurlijk al eens gezien en Jantien liep de kamers even af. Alles staat er in het Arabisch of het Frans, dus allebei voor mij niet te begrijpen. Om het echter te laten lijken hebben ze overal hele lelijke, slechte gelijkende poppen neergezet die de situatie uitbeelden. Zo is te zien hoe een school eruit zag, een cafe en slaapkamers.
Na dit bezoek moesten we opschieten, want we hadden afgesproken bij de Hamam (badhuis). De rest was er al en wij zouden dus iets later komen. Toen we in de christelijke wijk op zoek waren naar de Thomaspoort, de Hamam is daar vlakbij, komt er een man aanlopen die zegt: "Ik herken jullie, herkennen jullie mij". Het was dezelfde man die ons met de taxi had geholpen.
In het badhuis moet je eerst stomen in een ongelofelijke hete kamer. Daarna werd je hardhandig geschrubt en daarna volgde een minieme maar pijnlijke massage. Daarna moest je je inzepen en afspoelen met koud water. Interessant om eens mee te maken, maar zeker niet iets wat ik dagelijks zou doen. Na de Hamam zijn we wat gaan drinken. Janneke nam nog een tweede glas terwijl Jantien een foto ging maken van een straatnaambordje. Toen Jantien langs de stadmuur Janneke tegemoet liep kwam er een man op haar af en vroeg waar ik vandaan kwam. Hij wenste me welkom in Syrie en bedankte me meerdere malen dat ik zijn land kwam bezoeken. Toen Janneke in beeld kwam heeft hij dat nog een aantal malen herhaald, waarna hij afscheid nam. De mensen zijn echt blij dat je als toerist het land komt bezoeken en ze zijn heel open en aardig.
Terug in het hotel hebben we een tijd achter internet gezeten en met behulp van webcams lijkt thuis heel dichtbij. Na de internetsessie moesten we opschieten, want we wilden naar de verhalenverteller. we wilden weer een taxi nemen, maar dat mocht van deze chauffeur niet, het was echt te dichtbij en zonde van je geld. We zijn dus maar gaan lopen en na een tijd kwam er een man naast ons lopen. Het was een Iranier die Arabisch gaf aan middelbare scholieren, dit heeft hij namelijk vaak herhaald. Deze man ging niet uit zichzelf weg en bleef met een meelopen. Terwijl we door de souq liepen, zei hij steeds dat hij kon helpen om dingen te kopen, maar dat wilden we niet. Toeb hij ool zijn hand op onze rug legden hadden we het helemaal gehad. Jantien hoopte dat negeren zou helpen, maar hij bleef ons volgen. Toen zei Jantien vrij hard, zodat ook anderen het konden horen "Bedankt voor de hulp, maar we gaan nu alleen verder". Toen taaide hij direct af, hadden we eerder moeten doen.
Toen we het theehuis binnenkwamen was het verhaal al in volle gang. Een oudere man vertelt met veel gebaren een verhaal en de omstanders reageren hierop. Hoewel we geen woord Arabisch verstaan is het een prachtig gezicht. Na het verhaal, het was al 21.00, gingen we op zoek naar een restaurant. Dit hadden we snel gevonden. Het was een dakterras naast de Omayyadenmoskee. We hadden een mooi uitzicht en het eten was erg goed, vooral de honingmosard kip van Janneke. Na het eten zat de dag er weer op.