’s Ochtends hadden we om kwart voor tien afgesproken. Jantien was al een kwartier eerder naar beneden gegaan om te wennen aan de warmte. Jacqueline stond vervolgens op de deur van Jantien te kloppen en was verbaasd dat ze er niet was, maar eenmaal beneden was er geen probleem meer. We liepen naar de andere vestiging van ons hotel, 50 meter verderop, om te gaan ontbijten. Het ontbijt bestaat uit een geklutst ei met ui, melk, cornflakes, 2 witte boterhammen, een banaan en een pakje mangosap. Ik heb slechter ontbijt gezien.
Na het ontbijt gingen we met de metro naar Connaught place, dat een erg grote rotonde met vele winkels er om heen. We hebben het rondje ongeveer 2 1/2 keer gelopen voor we de Vodafone vonden (door aanwijzingen van anderen). Hier hadden we veel wachtenden voor ons, maar het ging heel snel. We hebben allebei nu een Indiaas prepaid nummer. Helaas kan je er niet meer naar Nederland sms-en. Bij sommigen komen de sms-jes aan, maar bij veel ook niet, helaas ook niet bij onze ouders. Wel hebben we een goedkope kaart aangeschaft om naar huis te bellen.
Nu was het wel tijd om even wat te gaan drinken, het was immers al 12 uur. De temperatuur was tot nu toe goed te doen en de paar druppels die vielen waren alleen maar verfrissend. Toen we weer buiten stonden, was het helaas een stuk warmer en de zon was door de wolken heen gekomen. We namen de metro naar Chandni Chowk. Hier is het echt een wirwar van mensen, auto’s, riksja’s, scooters en wat allemaal nog niet meer. Het getoeter houdt nooit op en je moet heel goed opletten dat er niet iets over je tenen rijdt. We liepen naar het Rode fort, maar zijn niet naar binnen geweest. We besloten door de kleine straatjes van Chandni Chowk te lopen. Het is daar bezaaid met allerlei soorten winkels. De een verkoopt nep bloemen, de ander ijzerwaren en weer iemand anders verkoopt alleen geel papier.
Na wat dwalen gingen we op zoek naar de uitgang en naar de metro. We moeten overstappen bij Rajiv Chowk (onder Connaught Place). Het metrostation van Rajiv Chowk is ontzettend druk. Er staan mensen bij de deuren om het in- en uitstappen goed te regelen. Over het algemeen laten de Indiërs de mensen niet eerst uitstappen, maar gebeurt in- en uitstappen tegelijk. Dit verloopt uiteraard niet soepel. Hier is het zo druk dat er dus mensen zijn die dit in goede bannen lijden. Als iemand al wil instappen terwijl dat niet mag, houden die mensen hem/haar tegen met een fluitje en een feloranje stok. We pasten helaas niet in de metro, maar één minuut later kwam er alweer een andere. We liepen daarna terug naar het hotel. Jantien heeft onderweg nog een watermeloen gekocht, die ouderwets gewogen werd met een weegschaal met gewichten.
Na even bij te zijn gekomen in het hotel zijn we om 19.00 uur gaan eten op een dakterras bij een ander hotel. Het hotel van onze eerste keus was helaas aan het verbouwen, maar dit was ook goed. We waren nog van plan om naar het Rode fort terug te gaan voor een lichtshow, maar Jantien was erg moe en Jacqueline hoefde ook niet zo nodig. Dus zijn we na het eten maar naar het hotel teruggegaan.