’s ochtend om 5 uur ging de wekker. Jantien heeft zich snel aangekleed en alvast wat spullen in de tas gedaan en is daarna op pad gegaan. Op de Main Bazar Road had ze vrij snel een tuktuk gevonden, die op de meter, wel een rondje wilde rijden. We gingen eerst naar Leonie haar hotel. Zij en Peter waren gisterenavond laat aangekomen. Ze maken een groepsreis van Delhi, via Nepal en Tibet naar Beijing. Leonie liep in de buurt van haar hotel rond, terwijl Jantien in de tuktuk naar haar op zoek was. Via de telefoon was slecht te communiceren, aangezien de motor van tuktuk elk gesprek onhoorbaar maakte. Na even zoeken dacht Jantien Leonie gezien te hebben en aan het eind van de straat reden we ongeveer tegen Leonie op. Jantien riep heel hard “Daar, that’s her”. De chauffeur schrok zich kapot, maar kon er ook om lachen. We reden nu makkelijk naar het beginpunt van de fietstocht, waar we om 6.05 aankwamen. Om 6.30 zouden we vertrekken, maar er waren er 2 nog niet. Ze zouden er zo zijn. Uiteindelijk een half uur te laat gingen we op weg. Je moet tijdens het fietsen goed op de weg letten, want die zit vol met gaten, hobbels en overal mensen en honden. We fietsten door de kleine straatjes van oud Delhi. Onderweg stopten we om naar een koeienopvang te gaan, chai te drinken, mensen in de rivier te zien baden en te ontbijten. Helaas mochten wij het ontbijt niet eten, maar we hadden ander eten bij ons.
Om 10.15 waren we weer terug. Leonie en Jantien pakten een tuktuk terug naar het hotel van Jantien. Het duurde even voor iemand de meter wilde aanzetten, maar uiteindelijk lukte dat. Tijdens deze fietstocht was Jacqueline Peter op gaan halen. Ze kwamen iets later bij het hotel aan.
Nadat we de tassen hadden ingepakt en beneden hadden neergezet zijn we gaan lunchen op hetzelfde dakterras als gisterenavond. We besloten eerst naar Humayun’s tombe te gaan, daarna langs Qutb Minar, de sikh tempel en dan eten bij Connaught place.
We namen een tuktuk naar Humayun’s tombe. Je kan met z’n drieën achter de chauffeur zitten, dus 1 moet naast de chauffeur. Jacqueline heeft dat vaker gedaan, dus die ging daar zitten. De tombe is een sort voorloper van de Tai Mahal. De opbouw van de gebouwen lijkt er ook op, alleen is het niet wit. In het park bij de tombe speelden de Indiërs een wedstrijd cricket. Bij gebrek aan een heel veld, werd er maar van één kant gebowld. De Qutb Minar moest ook per tuktuk gedaan worden. Dit is een 72 m hoge minaret met aan de onderkant een doorsnede van 14m en aan de top 2,5m. Ook staat hier een ijzeren paal die niet roest. Het was er druk met vele Indiërs die op zondag erop uit waren. Het was alleen wel ongelooflijk warm. Het zweet bleef stromen, er was niets aan te doen.
Hierna wilden we de metro nemen, maar station Qutb Minar ligt 2 km van de echte Qutb Minar. Je moet dus een tuktuk nemen om bij het station te komen. De was de eerste keer dat Leonie met de metro ging en zij verbaasde zich net als Jantien over “vliegveld controle”. Je moet door een detectiepoort en je tas door een scanner. Ze zijn alleen wel makkelijk dan het vliegveld, want zij zijn alleen op zoek naar wapens en niet naar nagelknippers en flesjes water.
We namen de metro naar Connaught place en vandaar was het een kwartier lopen naar de Sikh tempel. Er is ook een grote bij Chandni Chowk, maar deze ligt in een rustigere buurt. De weg er naartoe heeft aan beide kanten bomen en de tempel heeft een kunstmatig meer. Bij binnenkomst zijn we naar het toeristenkantoor gegaan. Daar kreeg iedereen een oranje zakdoek op zijn/haar hoofd en moesten we de schoenen achter laten. We kregen met z’n vieren een privé toer. Jantien was hier 2 jaar geleden ook al geweest, maar voor de andere drie was het nieuw. De Sikh zijn over het algemeen heel aardig, niet opdringerig en vrijgevig. Zo is er een keuken die dag en nacht gratis eten verstrekt. De keuken wordt door meer dan 90% bevolkt met vrijwilligers.
Na de tempel gingen we eten bij Connaugt place bij United Coffee House. Het is een goed en redelijk chique. Na het eten hebben we nog een “groepsfoto” gemaakt en zijn Leonie en Peter naar hun hotel gegaan, terwijl Jacqueline en Jantien hun tassen gingen ophalen in hun hotel. Met de tassen op de rug zijn we om 20.30 richting het treinstation gegaan. De tuktuks vroegen veel te veel en ondertussen stonden we al op het perron van de metro. Met een keer overstappen kwamen we bij het treinstation aan. We liepen naar binnen en zagen dat de trap was afgesloten met een touwtje. Iedereen stapte hier overheen, dus wij ook. Toen bleek dat we de controle hadden misgelopen, wat jammer nou. We hadden alleen geen flauw idee welk perron we moesten hebben. We hebben eerst zelf rondgelopen en toen zijn we maar teruggelopen naar een informatiebalie en die zei perron 10 om 22.45, dus 3 kwartier later. We zijn toen naar perron 10 gelopen, maar daar kregen we steeds andere informatie. Jacqueline is toen teruggelopen naar de informatiebalie, terwijl Jantien op de spullen paste, en toen was het perron 9 geworden. Helaas waren onze kleren ondertussen doorweekt van het zweet, aangezien het behoorlijk warm en vochtig is. Er is ook bijna niet tegenaan te drinken.
Toen we zaten te wachten bij perron 9, kwam iemand vragen of we de Tata Jat express moesten hebben. Deze kwam namelijk op perron 10, aan de overkant, binnen rijden. We waren beide enorm blij dat de trein er was en dat onze namen ook nog op de deur bij ons rijtuig stonden. We liepen naar de bedden en stopten onze tassen eronder. Jacqueline heeft het onderste bed parallel op de rijrichting. Jantien had het bovenste bed, van de die, haaks op de rijrichting. 22.45 reden we weg. Een half uur later werd er schoon beddengoed gebracht en het oude opgehaald. Niet lang daarna ging iedereen op zijn/haar bed liggen. De airco koelde het goed af, zodat Jantien uiteindelijk onder de deken is gaan liggen. De nacht ging verder voorspoedig.