De trein stopt meerdere malen en er loopt een man door de trein om het volgende station aan te kondigen. Toen de trein net stil stond vroeg Jacqueline aan mensen die er uitgingen waar we waren, dat bleek Amritsar te zijn. We pakten snel onze spullen en gingen er uit, al hadden we de tijd, want de trein blijf een half uur staan. Eerst zijn we naar de wachtkamer gegaan, zodat Jacqueline haar lenzen uit kon doen. Daarna zijn we langs beide hotels gelopen waar Jantien 2 jaar geleden gezeten heeft. Deze waren echter behoorlijk aan de prijs, waarna we besloten naar het Tourist Guesthouse te gaan. Hier konden we goede kamers krijgen. Jacqueline heeft ee grote, dure (500 RS = 7,50 euro) en Jantien heeft een iets kleinere (350 RS = 5,25 euro).
Na een snelle lunch in het hotel zijn we naar de gouden tempel gegaan met een tussenstop bij een boekwinkel. Hier heeft Jacqueline een leesboek gekocht en Jantien een wiskundeboek in het Hindi. De entree van de gouden tempel wordt verbouwd, dus nu moesten we onze schoenen aan de zijkant afgeven. Het was er een stuk drukker dan twee jaar geleden, maar toen miezerde het ook. We werden meerdere malen aangesproken om soms met en soms zonder Indiër(s) te poseren voor een foto. Dat zal wat mooie foto’s hebben opgeleverd, ahum.
De gouden tempel staat in een rechthoekig meer waar de Sikh ingaan om te bidden. Er is ook een afgeschermd vrouwen gedeelte. Hier werd Jantien aangesproken door een ouder vrouw, die geen Engels sprak. Met behulp van handen en voeten en haar kleindochter (?) begreep Jantien wat de bedoeling was. Ze wilde dat Jantien mee het water in ging, maar daar heeft ze toch maar voor bedankt.
Er stond een enorme rij voor tempel, zodat we besloten niet naar binnen te gaan, maar terug naar het hotel, alwaar we om 14.30 uur waren.
Om 16 uur gingen we met een Engels stel in een tuktuk naar de sluitingsceremonie van de Pakistaans-Indiase grens. Dit is te absurd. Wie dit ooit bedacht heeft, heel apart. We zaten op betonnen trappen die de hele dag warmte hadden geabsorbeerd. Het was er dan ook ontzettend warm, maar de moeite waard. Eerst rennen voornamelijk vrouwen en wat toeristen met Indiase vlaggen naar de grens om daar om te draaien en weer terug te rennen. Aan Pakistaande kant gebeurt is dergelijks alleen minder vaak. Daarna mogen een groep vrouwen dansen op de muziek. Als de werkelijke cerenomie begint dat is het de beurt aan de militairen. Zij lopen in lichtbruin uniform met een rode waaier op hun hoofd. De Pakistanen heeft een donkergroen uniform met een groene waaier en een groene lap stof in hun nek. Ze voeren een soort “vreemde loopjes” ballet op van Monty Python. Verbazingwekkend hoe hoog ze hun gestrekte been krijgen. Na drie kwartier was het circus om 19 uur voorbij. we liepen toen terug naar de tuktuk, die we eerst niet konden vinden, maar de chauffeur zag ons gelukkig wel.
Om 21 uur zijn we gaan eten bij Crystals, blijkbaar het chiqueste/beste restaurant in de buurt. Terug in het hotel wilden we nog wat water komen, maar er zat een slot op de deur. Na een half uur wachten en aandringen van Jacqueline kregen we een fles water en konden we ook onze kamer, het water en het middageten afrekenen.