Jantien zou vandaag met Ineke en Leo meegaan om dezelfde ruxc3xafnes te bekijken die Peter en Leonie gisteren hadden gezien. Leonie en Peter begonnen weer met uitslapen en zouden nog naar het Inca museum gaan. Jantien was om 8.30 bij het ontbijt waar na een kwartier Leo binnen kwam stappen. Hij vertelde dat Ineke ziek was en vroeg zich af of we nu met z’n tweexc3xabn zouden gaan. Dit leek mij een goed idee. Jantien heeft Ineke de crackers gegeven die Leonie voor haar had gekocht in Sucre en daarna zijn ze met z’n tweexc3xabn op weg gegaan.

We liepen naar de weg en zagen voor ons net iemand uit een taxi stappen. Wij vroegen wat het zou kosten om naar de bovenste van de ruxc3xafnes te gaan en taxichauffeur zei 30 soles. Jantien antwoordde dat haar zus gisteren 15 soles had betaald en daar ging hij direct mee akkoord. Waarschijnlijk hadden we lager in moeten zetten, want die 15 soles waren vanaf het plein en niet van de rand van de stad, maar met die prijs konden wij heel goed leven. Na een kwartiertje rijden waren we bij de bovenste ruxc3xafne. Net als Leonie en Peter gisteren hadden we geen moeite om van de eerste naar de tweede ruxc3xafne te lopen. Ze liggen namelijk maar 500 meter van elkaar vandaan. Na wat rondgekeken te hebben wilden we toch proberen het wandelpad te vinden, ook al zeiden de mensen bij de ruxc3xafnes dat het niet bestaat. Wij hadden echter twee reisboeken, de Lonely Planet en de Trotter, die zeggen van wel. We keken goed rond en besloten zo’n 500 meter over de weg te lopen en dan op zoek te gaan naar het wandelpad, want het begon inderdaad niet direct vanaf de ruxc3xafnes. Na de 500 meter was er links van de weg een uisparing waar een aantal auto’s geparkeerd waren. Daar zag Jantien iets, wat wel een pad zou kunnen zijn en dat bleek ook zo. We besloten om het pad te volgen en we zouden wel zien waar we uitkwamen.

Het was een geweldig pad, rustig, mooie uitzichten en nergens verkeer. Toen na een half uur lopen wat mensen te paard ons tegemoet kwamen vroegen we of we op de goede weg waren en dat waren we. We waren heel blij en liepen rustig verder door de prachtige omgeving. Onderweg kwamen we nog wat extra ruxc3xafnes tegen, voor we bij nummer 3 aankwamen. Uit het niets kwam ineens een mevrouw die ons kaartje wilde zien en wij kregen er weer een knipje bij. Nu moesten we nog maar een ruxc3xafne en dat is ook de bekendste, namelijk Sacsayhuamxc3¡n (spreek uit als "sexy woman"). Om hier te komen moesten we niet meer naar beneden te lopen, maar opzij. Er was nu alleen niet echt een weg, dus klommen we over twee muurtjes en liepen door een grasveld richting de ruxc3xafne. Onderweg moesten we nog even bukken (nou, eigenlijk niet springen) om niet met ons hoofd tegen de elektriciteitskabels aan te komen. We liepen langs het Jezusbeeld dat ook weer erg simpel gemaakt is. Het gezicht heeft een bijna verschrikte uitdrukking. Iets verder was Sacsayhuamxc3¡n. Leo ging nu weer naar Cusco, want die was hier gisteren al geweest en Jantien ging de ruxc3xafne nog bekijken.

Het is onduidelijk waar het precies voor gediend heeft. Er wordt gezegd dat het een fort was, maar de stenen sluiten zo mooi aan dat er ook aan iets religieus gedacht kan worden. Dit laatste is momenteel het meest aanvaard. De muren zijn in een zigzagvorm gebouwd wat goed opvalt als je er langsloopt. Na een tijdje rondgelopen te hebben vond Jantien het ook wel weer leuk en ging ook terug naar Cusco, naar het hotel. Bij het hotel aangekomen zaten Leo en Ineke te lunchen en Jantien is er bij komen zitten. Terwijl wij er zaten kwam Martijn langs en het was hem gelukt om de treinkaartjes te ruilen. Gisteren wilde hij namelijk de paspoorten van iedereen die de 2daagse trail zou lopen. Het bleek dat de groep van acht mensen over twee treinen verdeeld zaten met een uur ertussen. Dit betekende dat de eerste groep aan het begin van de trail een uur op de volgende groep zou moeten wachten. Martijn had nu geregeld dat we met z’n allen in dezelfde trein zaten en behalve Peter zelfs allemaal in dezelfde wagon.

Na lekker in het zonnetje het reisverslag van Martijn gelezen te hebben, vond Jantien het om 15.00 wel tijd om weer een pannenkoek te gaan eten op het plein. Op het plein aangekomen bleken Janine, Karin, Leonie en Peter net hun lunch op te hebben. Terwijl zij besloten te gaan winkelen ging Jantien een pannenkoek eten. De ober vond het erg grappig dat ze alles in het Spaans probeerde te zeggen. Als reactie hierop probeerde de ober alles in het Engels te zeggen, zo leerden we ook nog wat.

Na nog wat rond gehangen te hebben en na een lekkere douche was het tijd om naar een praatje van Martijn te gaan luisteren. Velen hadden alleen hun oren dicht zodat alles meerdere malen herhaald moest worden. Na een lange zit was het tijd om naar het restaurant te gaan. Martijn had het een beetje verkeerd ingeschat en was al naar het restaurant gegaan om te zeggen dat we iets later kwamen. De rest moest eerst nog de was, de verwarming en/of het ontbijt betalen, want dat zou de volgende ochtend vast niet zo makkelijk gaan.

Toen we even stopten bij de pinautomaat kwam een manke Martijn ons tegemoet. Hij was niet ver van ons hotel door zijn enkel gegaan en het zag er niet goed uit. Martijn vond dat je de enkel in beweging moest houden en liet ondermeer daarom zien hoe hij door zijn enkel was gegaan. Een stuk langzamer dan normaal, Janine riep blij dat ze Martijn eindelijk kon bijhouden, liepen we naar het restaurant. Het eten zelf was erg geknutseld, maar lekker en helaas een beetje weinig. De toetsen waren echter gewoon slecht. We kregen niet wat we wilden, het ijs was oud, alleen de chocoladeprut (was geen cake of  mousse) was lekker.

Na het eten gingen Karin, Leonie en Peter naar het hotel en de rest ging nog wat drinken. In eerste instantie wilden we naar een tentje gaan niet ver van het restaurant, maar dat ging al dicht. Het werd dus toch iets bij het plein. We (Martijn, Rosanne, Janine en Jantien) gingen naar hetzelfde cafe als waar de groep vanmiddag had gegeten. Martijn was of in gesprek met Rosanne of probeerde ons te laten zien hoe leuk ze wel niet was. Janine en Jantien hadden het samen wel leuk, maar we voelden ons toch was veel. We liepen stapje voor stapje naar achteren om aan de tafel achter hun te gaan zitten. Toen we bijna een stoel vast hadden viel het Rosanne op dat we weggelopen waren. Onze actie verbaasde hun een beetje, maar we liepen al weer naar ze toe. Na twee drankjes gingen we weer naar het hotel,  maar dit keer met een taxi, aangezien Martijn amper kon lopen. Onze chauffeur dacht dat we maar een klein stukje de doodlopende Tanda Pata (ja, het lijkt erg op Tandpasta) in moesten en probeerde het eerst achteruit. Toen het een stuk verder bleek te zijn reed hij de straat toch maar normaal in. Bij het hotel was toch een mogelijkheid om te keren. Nu moesten we nog eens de 115 treden op voor we weer konden gaan slapen.