Vandaag is het weer een reisdag. Martijn had niet erg duidelijk aangegeven dat we vandaag nergens onderweg eten konden kopen, dus was onze eerste stop bij de bakker. Ze hadden behalve brood ook koffiebroodjes en dergelijke. Dit was heel handig, want dan had je geen beleg nodig. We namen een broodje met pudding en iets wat het best als appelflap zonder rozijnen te beschrijven is. Beide waren erg lekker en vulden goed. Om 12.30 stopten we op het hoogste punt van deze rit en op deze plek zijn ook vele kraampjes ingericht. Leonie ging op aanraden van Martijn opzoek naar een beer van Alpaca wol voor de pasgeboren Mees, zoon van Gerard en Femke. Ineens zagen we een hele mooie en grote bruine beer met een erg, erg, erg zachte vacht. De verkoper vroeg er 100 soles voor en Leonie kreeg en niet echt veel af, want haar ogen stonden te gretig. Gelukkig reist Karin met ons mee in onze groep en is zij heel goed in afdingen en regelde zij voor ons een prijs van 65 soles, oftewel 65 kwartjes.
Onze volgende stop was bij een klein dorpje met een ‘beroemde’ kerk met fresco’s. Nu had niemand van ons drie zin om de kerk te bezoeken, zeker niet omdat hij er van buiten uitzag of ie elk moment in kon storten. We liepen was heen en weer op het plein en Leonie en Martijn lieten de honden mee genieten van hun chips. Na een klein half uur gingen we weer verder.
In Cusco kan je voor 70 soles een ‘boleto turistico’ kopen die 10 dagen toegang geeft tot vele Inca ruxc3xafnes en enkele musea. Leonie wilde de volgende dag, zondag, graag een aantal van die ruxc3xafnes bezoeken en had dus zo’n pas nodig. Het kantoor zou echter om 17.00 uur dichtgaan en het was al 16.15 toen we er met de bus langreden. We moesten eerst nog verder omhoog naar ons hotel en daar de spullen achterlaten. Er bleken meerdere mensen uit de groep wel zo’n boleto te willen, dus werd er geld ingezameld en 16.30 liepen Leonie en Jantien in een redelijk snel tempo weer naar beneden. Het was even zoeken, maar om 16.50 stonden we weer buiten met de boleto’s. Op de weg naar het kantoor had Jantien iets leuks gezien en nu had ze tijd om het beter te bekijken, namelijk het nieuwe Harry Potter boek. Het was echter $40 en dan is een beetje veel geld als je bijna thuis bent, waar zo’n boek al op je wacht. Daarnaast had ze het reisverslag van Martijn nog niet uit, dus besloot ze om het niet te kopen. Terug bij het hotel bleken de anderen inderdaad onze tassen op de kamers gebracht te hebben. We waren erg blij dat we dat niet zelf hadden hoeven doen, want het hotel bestaat uit een hele lange trap, met ongelijke treden. Jantien moest 115 van die treden op om bij haar kamer te komen. Peter en Leonie hadden een kamer een niveau lager, wat zeker 30 treden scheelt, maar ook dat blijven er veel.
Om 19.00 moest iedereen die de Inca-trail ging lopen verzamelen voor een korte uitleg over wat er zou gaan gebeuren. ’s Avonds gingen we eten bij de ‘Witchgarden’, een aparte tent met heerlijk voedsel maar een vreemde eigenaresse. Ze kwam bijvoorbeeld kauwend de gerechten brengen, wat het voor ons onmogelijk maakte om het te verstaan. Na het eten gingen Peter en Jantien terug naar het hotel en Cusco is dan niet echt een leuke stad om doorheen te lopen. Gelukkig was dit de enige keer dat we ons niet prettig voelden. Het was zaterdagavond en er stonden meerdere groepjes van jongeren, die regelmatig dingen riepen en soms ook een stukje mee liepen.
Karin en Leonie gingen mee voor een drankje en om half twee vonden ze het toch wel tijd om naar huis te gaan. Ze hadden echter geen zin om de heuvel op te lopen, er waren al genoeg treden in het hotel te beklimmen, dus namen ze een taxi. Deze bracht ze voor het wereldbedrag van 3 soles, 3 kwartjes naar het hotel. Peter vond het best dat Leonie wat later was. Pas toen hij de volgende dag hoorde hoe laat het geweest was verbaasde hij zich een beetje. De laatste twee overgebleven helden kwamen pas om 5.45 terug, mooi op tijd om de twee groepsleden die de 4-daagse Inca-trail gingen lopen succes te wensen.