Vanochtend ging de wekker om half acht. Jantien heeft voor het eerst de hele nacht kunnen doorslapen. Janneke was dit al gelukt, maar de jetlag bleek hardnekkiger bij Jantien. Voor het ontbijt is Jantien weer op zoek gegaan naar een convini, maar die bleek niet in de buurt. Wel zit er schuin tegenover het hotel een soort broodjeszaak. Daar heeft ze wat sandwiches en sinaasappelsap gekocht als ontbijt. Hoewel we niet vaak ontbijten met een sandwich met tomaat en aardappel smaakte het goed.
Om 9 uur stond iedereen in de lobby klaar. Janneke ging met de taxi naar het Atoombommuseum, terwijl de rest met een omweg ging lopen. De eerste stop was het postkantoor, aangezien sommigen weer moesten pinnen. Begin van het jaar kon je nog bij elke pinautomaat pinnen als buitenlander, maar nu kan dat alleen nog bij de postkantoren.
We liepen door naar de haven en kwamen onderweg Dejima tegen. Dejima, wat nu helemaal ingesloten is door land, was vroeger een eiland. Hier woonden de Nederlanders toen zij het alleenrecht op handel hadden met een verder totaal van de buitenwereld afgesloten Japan.
   In de haven ligt een replica van een oud schip, dat Nederland aan Japan heeft geschonken en het eerste opleidingsschip voor de marine was. Dit schip voer vroeger in het park “Huis ten Bosch”, maar is tegenwoordig vervangen door een mangaversie, die volgens Ben (de reisbegeleider) veel meer bezoekers trekt.
We namen de tram richting het Atoombommuseum. Tijdens het laatste stukje lopen gaf Ben ons een kort geschiedenislesje over de twee atoombommen die op Japan zijn geworpen. Bij het museum zagen we Janneke weer. Het museum is niet groot en bestaat uit veel voorwerpen die beschadigd zijn door de atoombom. Ook geven ze aan waar de bom is gevallen en wat voor schade dat aan de gebouwen heeft aangericht. Het eindigt met een opsomming van feiten over de atoombom sinds de tweede wereldoorlog. Het anti-atoombom-sentiment is duidelijk voelbaar.
Na wat gedronken te hebben in het museum gaat iedereen zijn eigen weg. Wij gaan eerst naar het Vredesbeeld. Dit staat in het vredespark, alleen zijn de bordjes niet heel eenduidig. We lopen er, blijkt later, wel in een directe lijn heen. Het beeld vinden we niet echt mooi. Het is een man die een vinger opsteekt en zijn andere arm horizontaal houdt. De verhoudingen kloppen echter niet en doet afbreuk aan het beeld.
We lopen verder richting de Urakami Kathedraal, deze zien we al van een afstand liggen. Halverwege tussen het vredespark en de kathedraal gaan we even zitten in de schaduw op een bankje bij een speeltuin. De kerk is een markant gebouw, wat ook veel terugkomt op souvenirs, maar de binnenkant is redelijk eenvoudig.
We lopen terug naar een “fruitrestaurant” waar we op de heenweg langsgelopen waren. Fruit is heel duur in Japan. Een trosje druiven is bijvoorbeeld 15 euro en een perzik 3 euro per stuk. In dit restaurant verkopen ze alleen fruit en fruitsappen. We bestellen een portie watermeloen en ananas en twee ananas smoothies. Die laatste worden ananas-frambozen smoothies, die heerlijk smaken. Net voor ons in een Japanse mevrouw de winkel/restaurant in gelopen en is aan een klein barretje gaan zitten. Wij gaan ernaast zitten en de probeert een gesprekje met ons aan te knopen. Het is volkomen hilarisch omdat die vrouw alleen maar Japans blijft praten. We krijgen een chocolaatje van haar aangeboden wat ze eerst op een servet legt en dan naar ons schuift. Met behulp van pen, papier en handen komen we erachter dat de vrouw 82 is en haar pols gebroken heeft. Ze ziet er echter veel jonger uit. Ze blijft ook steeds naar Jantien en dan naar het haar eigen ogen en wangen wijzen. Later komt er een jonge meid bij die ons vermoeden inderdaad bevestigd. Ze vind de rode blos en blauwe ogen van Jantien zo mooi. Als we naar de kassa lopen om af te rekenen krijgen we allebei een zakje met 5 mandarijnen van de verkoopster en zij gebaart dat we die van de oude vrouw hebben gekregen. We besluiten een perzik en een oranje vrucht waar we de naam niet van kennen voor die vrouw te kopen. Terwijl wij afrekenen krijgen wel allebei ook nog een zakje met perzik op sap aangereikt, ook gekregen. Als wij de twee vruchten aan de vrouw geven is ze helemaal verbaasd, maar neemt het dankbaar aan. Ze loopt met ons mee naar de deur terwijl ze buigend dankjewel blijft zeggen. Een erg vermakelijk lunch.
We nemen de taxi naar het hotel, waar we de kaart pakken en we gaan op weg naar Dejima. Het is niet groot, maar er woonden ook maar zo’n 15 Nederlanders. Bij binnenkomst krijgen we direct de Nederlandse vertaling aangeboden. Alle bordjes zijn in het Japans en Engels, maar de stemmen van de Nederlandse animaties zijn wel Nederlands, net zo als de Japans animaties Japans spreken. Bij de informatiefilm waren er koptelefoon beschikbaar en die kon je op Nederlands instellen.
Vooral het huis van het Opperhoofd was mooi aangekleed met meubels uit die tijd. Ze zijn duidelijk nog bezig om alles verder te restaureren. Het eiland is in eerste instantie voor de Portugezen gebouwd. De Portugezen woonden in Nagasaki en dreven handel met de Japanners. Ze hadden echter ook zendingsdrang en dat beviel de Japanners niet. Er werd besloten dat ze op een apart stukje grond moesten wonen en toen hebben ze het eiland Dejima aangelegd. De Nederlanders woonden op dat moment nog tussen de Japanners, maar in een andere stad. Toen er werd besloten Japan volkomen van de wereld af te sluiten gingen de Portugezen weg en kregen de Nederlanders het eiland “aangeboden”. Ze moesten hier omgerekend ruim 1 miljoen euro huur per jaar voor betalen, maar blijkbaar was dat het waard. Ze mochten niet van het eiland af, ze mochten geen Japans leren en niet te lang blijven. Er woonden zo’n 15 Nederlanders, alleen mannen, want vrouwen mochten niet. Via tolken, een beroep wat van vader op zoon ging, werd er gecommuniceerd. Alleen ten tijden van Napoleon bleven de Nederlanders langer, aangezien ze niet afgelost konden worden. Een aantal van die mensen heeft toen wel Japans geleerd.
Rond vijf uur gingen we weer richting het hotel. Hier hebben met het thuisfront geskyped en de was gedaan. Om 7 uur gingen we eten bij het restaurant net naast ons hotel. Het eten was goedkoper en beter dan gisteren. Als toetje hebben we een waterijsje gehaald. Op de verpakking stond alleen Japans en het plaatje liet een licht roze ijsje zien, dus dat moest goed zijn. Toen we het uit de verpakking haalden was het echter bruin en bleek het zoute bruinen bonen ijs te zijn. Niet echt een succes.