Vanochtend mochten we ons weer van de vloer omhoog hijsen, aangezien we op matjes op de grond geslapen hadden. Het slapen is het probleem niet, het opstaan gaat wat moeilijker. We pakken alles grondig in en zorgen ervoor dat er zoveel mogelijk in de hoofdbagage zit. We moeten vanmiddag namelijk lopend de ferry op en af, dus wil je niet teveel tassen hebben.
Om kwart voor negen verzamelen we in de lobby en zetten onze tassen bij elkaar in de hoek. We gaan eerst met het openbaar vervoer naar Umi no Jigoku, een zeehel oftewel een grote warmwaterbron. Als je de bus inkomt moet je een nummertje trekken, hier staat het nummer van de halte op. Vooraan in de bus is een groot scherm waar alle nummers op staat met een prijs eronder. De prijs is de ritprijs tot dan toe. Wij hadden nummer 17, dus het bedrag onder 17 is wat wij moesten betalen als we er op dat moment uit wilden.
De bankjes in de bus zijn wel gemaakt voor de Japanners. Ze zijn behoorlijk smal en de beenruimte houdt ook niet over. Na een rit van een half uur stappen we uit. We moeten nog een behoorlijk stuk omhoog lopen voor we bij de zeehel zijn. Deze bestaat uit een vijver met lelies, een vijver met borrelend rood water en een vijver met stomend blauw water. Ook is er een winkel en iedereen vind dat eigenlijk het leukst. Ze hebben daar hele leuke spullen en bijna iedereen koopt wel iets. Voor de winkel staat een ijsjes automaat. Daar kan je voor 120 yen (ca. 1 euro) een ijsje uithalen. In Japan staan heel veel automaten, je kan ongeveer geen 100 meter lopen zonder er een tegen te komen.
We gaan weer met de bus terug en stappen rond 12 uur uit. We vertrekken weer om 13 uur en Ben adviseert iedereen iets bij de 7eleven te halen, maar wij lopen door naar de Italiaan. We bestellen twee pizza’s. De bediening is nog sneller dan gisteren en binnen 10 minuten staat alles al op tafel. Om half een lopen we al weer terug naar het hotel.
We gaan met drie taxibusjes en twee taxi’s naar de boot. Als Janneke en Jantien naar buiten komen worden ze door een enthousiaste taxichauffeur naar zijn taxi geloosd. Zodra hij drie man in zijn taxi heeft, Roderick stap nog bij ons in, rijdt hij weg. De rest is nog aan het inladen. We moeten ongeveer vijf minuten wachten bij de boot, voordat de rest er is. Het is nu kwart over een en de boot vertrekt om twee uur. We moeten dus nog een half uur wachten voordat we de boot op mogen.
Om op de boot te komen moeten we alleen een vrij smalle ijzeren trap op. Zodra Jantien de trap ziet moet ze even slikken, want rugzak, schoudertas en de tas van Janneke is toch wat veel. Freddy die in de buurt loopt biedt aan om de tas van Janneke te dragen.
Op de boot zetten we al onze bagage naast een trap en gaan Janneke en Jantien op de stoelen ernaast zitten. we hebben een groot raam van vloer tot plafond, zodat we goed naar buiten kunnen kijken. De overtocht duurt 2,5 uur. Bij aankomst zien we alleen dat ze moeite hebben om de trap aan te sluiten. Na een kwartier klooien besluiten ze iedereen via de interne trap naar beneden te sturen en via het auto dek van boord te laten. Bij de trap staat Freddy te wachten om de tas van Janneke weer de trap af te dragen. Erg fijn, zulke behulpzame reisgenoten.
Het is nog een uur rijden naar Matsuyama. Als we aankomen blijkt dat ons hotel in de steigers te staan, maar wij krijgen een kamer met een raam aan de achterkant, dus hebben we er geen last van.
Om kwart over zeven gaat er een groep met onder andere Jantien met het trammetje naar de Dogo onsen. Als we uitstappen is het bijna acht uur daar wachten we even op. Er staat namelijk een klok die elk uur helemaal uitvouwt met allerlei poppetjes en muziek. Na een paar minuten is de show over en wordt het weer een normale klok. We lopen door naar de onsen en daar zie je allemaal Japanners lopen in een yukata (katoenen badjas) op weg naar of van het badhuis. Wij besluiten een restaurant te zoeken. We komen terecht bij een sushi restaurant waar iedereen een verzameling sushi bestelt. Bij de tweede hap blijkt echter dat ze wasabi tussen de rijst en de vis hebben gesmeerd net als je boter op een boterham smeert. Dat viel even tegen. Om tien voor tien gaat Jantien met zes anderen terug met het trammetje. We hebben alleen niet helemaal waar we uit moeten stappen, maar met behulp van de Japanners lukt het. We lopen nog even langs de supermarkt en proberen dan de korte route van Jules naar het hotel. We komen ook bij het hotel aan, maar alleen aan de achterkant en daar zit geen deur. Terwijl we over een muurtje kijken naar de weg die we eigenlijk moeten hebben komen de anderen met Ben langslopen die een tram later hadden genomen. We lopen een stukje terug om naar ons hotel te gaan en komen dan langs een dansstudio waar ze aan het oefenen zijn. Je kan het van buiten zien en we mogen naar binnen. Er komt een vrouw die goed Engels praat en die verteld dat het een mix is tussen traditioneel Japans dansen en hiphop, dat ze oefenen voor een festival in oktober, dat ze dat gaan winnen want vorig jaar waren ze tweede en dat de groep uiteindelijk uit 140 mannen en vrouwen bestaat, al waren er nu lang niet zoveel aan het oefenen. Na een paar minuten zijn ze klaar met oefenen en nemen we afscheid en lopen door naar het hotel.