Vanochtend heeft Jantien bij de bakker aan de overkant wat sandwiches gekocht. Deze hebben we samen met de yoghurt die ze gisterenavond al had gekocht gegeten als ontbijt. Om half negen gingen we met z’n allen naar de tram. We gaan naar het kasteel van Matsuyama. Dit is een van de weinige nog originele kastelen. Helemaal waar is dat niet, want veel delen zijn niet zo oud, maar ze zijn wel steeds volgens de oude technieken herbouwd als het verwoest was of afgebrand.
Vanaf de tramhalte moeten nog 300 meter lopen naar de kabelbaan/stoeltjeslift. Deze hangen naast elkaar en waarom ze er allebei zijn is niet duidelijk. Wij nemen de stoeltjeslift. Het zijn eenpersoonsstoeltjes zonder voetenbeugel. Wel is er bijna de hele route een net onder de lift gespannen. Terwijl we in de lift omhoog gaan, zien we groepsgenoten omhoog lopen. Bovenaan de lift zijn we alleen nog niet bij het kasteel. We staan nu bijna bij de voet van de eerste muur. Het kasteel is op de heuvel gebouwd, dus we moeten zelf nog wel omhoog lopen. Het is erg warm vandaag, 35 graden, 55% luchtvochtigheid en geen wind. Dat laatste maakt het zo warm. Janneke krijgt zelfs zweetplekken op haar bovenbenen door een redelijk dikke broek.
De verdedigingsmuren zijn hoog en van grote blokken steen gemaakt. Ze zijn alleen niet heel glad en voor ons klim een kind tot een derde van de muur zo omhoog. Als zij het kan, kunnen de aanvallers dat natuurlijk ook. De verdediging is er alleen wel opgericht dat ze via de padden komen, want na elke poort is er een haakse bocht. Geen idee hoe vaak het kasteel ooit bestormd is en of het gewerkt heeft, maar apart is het wel wat je gewoon via de muur omhoog kan klimmen.
Het kasteel zelf is interessant, er is een trommel waar je op mag slaan en er liggen twee sets van de samoerai wapenrusting en die mag je aandoen. Freddy en Roderick besluiten dat te doen. Het kost heel wat tijd en hulp van anderen voordat ze het uiteindelijk aan hebben. Als Freddy denkt klaar te zijn, komt er een klein Japannertje, die aangeeft dat hij de rompbescherming verkeerd om heeft. Hoewel wij er behoorlijk lang overgedaan hebben omdat vast te maken heeft et Japannertje het zo omgedraaid, hij heeft dat vaker gedaan.
Verder is er in het kasteel wapenrusting en zwaarden te zien, alleen veel minder dan we een maand geleden in het wereldmuseum in Rotterdam hebben gezien. Je hebt boven wel een mooi uitzicht op de stad. De trappen in het kasteel zijn alleen niet zo prettig ze zijn heel steil en omdat je niet met je eigen schoenen naar binnen mag, loopt iedereen op plastic slippers.
We gaan het kasteel uit en drinken wat bij een restaurantje. Om half twaalf besluiten we naar beneden te gaan. Eerst moeten we weer een stuk naar beneden lopen, maar het laatste stuk kan weer met de stoeltjeslift. We lopen terug naar de tram en gaan richting de Dogo Onsen. Net nadat we uitgestapt zijn komt het oude treintje er ook aan, deze is van rond 1880. Normaal gesproken staat ie tentoongesteld bij dit station, maar soms rijden ze er ook mee, zoals vandaag.
We lopen via de winkelstraat naar de Dogo onsen en onderweg bekijken we de winkels. Ze hebben hele leuke dingen en we nemen ook het een en ander mee. Bij de onsen aangekomen gaan we even op een bankje zitten, waarna we weer teruglopen. Lopend door de winkelstraat horen we ineens vogels piepen. Er blijkt een nest van zwaluwen op een logo van een winkel te zitten. Heel apart dat ze zo’n drukke plek zonder groen hebben uitgekozen, echte stadvogels.
Het is bijna half twee als we weer bij het station zijn, waar ook de Bocchan-wind-up klok staat. Dit was de klok die elke half uur een hele show opvoert. We lopen naar het bankje en terwijl we gaan zitten begint de klok al. De klok schuift helemaal uit elkaar. Hij wordt hoger en aan de zijkanten gaan er ook allerlei panelen open.
Voor we in de tram stappen kopen we bij een convini wat eten voor de lunch. We nemen de tram terug naar het hotel, waar we op onze kamer de lunch opeten. We blijven de rest van de middag op de kamer, wat lezen of uitrusten. Het is best vermoeiend allemaal.
’s Avonds gaan we wat eten in de buurt van het hotel. Iets na achten wordt er op onze kamerdeur geklopt. Het zijn Freddy en Paul die naar een karaokebar gaan en vragen of Jantien meegaat. Ze had al aangegeven, dat ze dat wel leuk zou vinden. We gaan met z’n vijven, Paul, Freddy, Jasper, Roderick en Jantien, op weg naar de karaokebar om de hoek. Het is geen café zoals wij dat kennen. Je moet je bij een balie melden en daar krijg je een kamernummer toegewezen. Er staan zelfs gekleurde lijnen op de vloer, zoals in het ziekenhuis, om je de weg te wijzen. Wij krijgen kamer 40. Het is een kamer van ongeveer 3 bij 3 meter. Naast de deur is een klein podium, er staat een hoek bank en op de laatste muur hangt de tv. Het duurt even voordat we een goed nummer hebben gevonden, maar als we eenmaal begonnen zijn slaat de meligheid toe en het is heel gezellig. We hebben vooraf aangegeven een uur te blijven, maar het wordt uiteindelijk anderhalf uur. Na een uur gaat ineens de deur open en Jules besluit ons te vergezellen.
We sluiten af met een drankje in de lobby dat we eerst bij de convini hebben gekocht, we konden namelijk geen café in de buurt vinden. Het was echter een geslaagde avond.